Het wedervaren van een fietsende pelgrim. Trainingen, voorbereidingen, planningen, tegenslagen, testen enz...om in Santiago de Compostela te geraken...
24-02-2011
Geloofsbrief en stempelboekje.
Daarnet, heb ik mijn stempelboekje en geloofsbrief,
voor de tocht naar SDC, aangevraagd aan het Vlaamse Genoodschap van Santiago de Compostela. Nu, heb ik de indruk, is the point of no return, bereikt...
Groeten,
De fietsende pelgrim.
EC naar SDC, héé, da's nog eens een slogan...
Traningsdag weet ik veel, maar het is 24 februari 2011.
Vanmorgen, ben ik eerst naar de keuring geweest, met de caravan. Goed gekeurd. Het was dan al 7u30' Thuis gekomen, stond mijn fiets mij, staalbloedig aan te porren... 120 minuten gefietst, aan een trap-frequentie van 82/min, 30 km/u gemiddeld en gemiddelde polsslag over de volledige rit : 129. Mijn knie, wonderbaarlijk maar waar, de pijn was na afloop, zo goed als onbestaand. Ik heb dan maar de kiné afgebeld. Maar in de toekomst, houd ik, mijn knie, wel scherp in de gaten, mijn voorschrift telt, en is nog een maand geldig.... Het is nu al een pak van mijn hart. Op naar het hartonderzoek van 7 maart... En wanneer gaat de winter over in de lente, ik popel om mijn conitie te testen...
Eindelijk, ik heb een afspraak, na het verhaal te hebben gedaan aan mijn nieuwe huisarts. 7 maart 2011, is de dag dat mijn motor wordt gecheckt. Er zal niets aan de hand zijn, want ik voel me zeer goed. Maar ik wil niets aan het toeval en onwetend vertrekken.... Morgen 24 feb. 2011 mag ik een eerste knie-kiné-behandeling ondergaan. Ik ben benieuwd, volgens de huisarts, zal het herstel allen maar vlugger verlopen. Hij ziet het wel zitten, hij vertrouwd erop, dat ik het haal !
Of hoe een lang, op voorhand geplande uitdaging, waar reeds veel zweet en voorbereiding waren aan vooraf gegaan, ernstig in het gedrang kan komen.... Ik heb zelfs even getwijfeld of ik het ganse zaakje niet beter zou annuleren of, verschuiven naar het volgende jaar.
Zoals lezers al op het blog hebben doorgenomen, ik begon te trainen in oktober 2009. Doel: een stevige conditie om een 2200 km-lange fietstocht naar SDC. aan te vatten vanaf einde mei 2011.
Tegenslagen, zijn er altijd, een lekke band, lekke banden meerdere per week, een ketting die versleten is, rollagers die vervangen werden enz....Zijn géén tegenslagen, maar eerder slijtage en noodwendige vervanging van onderdelen die door het véélvuldig trainen, zodanig belast werden, dat ze door nieuwe delen moesten vervangen worden.
Een valpartij met schaafwonden, extra kilometers door foutieve kaartlezing, doorweekt van regen, verkleumd van de koude, ook dat zijn géén tegenslgen, but a part of it. Het hoort er nu eenmaal bij.
Maar op 11 mei 2010, sukkelde ons jongste Jack Russeltje, zes jaar jong, terwijl we even weg waren, in de vijver, raakt er niet meer uit, onderkoeld en verdringt. Aan de vele krassen in de vijverbekleding te zien, heeft het gevochten voor het leven. Ik was er kapot van, vreemd maar ik zag het even niet meer zitten. Het heeft ruim drie weken geduurd, voor ik weer met volle goesting begon te trainen. Hoe een hond, je leven kan beïnvloeden. Gelukkig, hadden we nog een tweede, ouder dan het eerste en van hetzelfde ras. Maar ook dat liepeen beetje verloren, het liep te zoeken, je zag het zo...
Begin juli 2010, was ik aan het fietsen in de buurt en omgeving van Deinze, net op het keerpunt kreeg ik telefoon, van het vrouwtje. Ze had zich verbrand aan heet water, voor de thee. Alle zonen opgebeld, de ene heeft moeder naar de spoed gebracht, de andere pikte mij op aan de markt van Deinze. Weken verzorgen volgden, we waren net terug van vakantie uit Spanje, toen het laatste verband overbodig bleek. Eind goed al goed, zou men dan zeggen...
Spanje 09 september 2010, vrouwtje jarig, gaan eten naar een voor ons bekend restaurant. Die nacht, op de camping, braken ze in, in de auto, rovers uit Slovenië, zo bleek later, fototoestel, reisverrekijker, laptop, geheugenkaartjes, betaalkaarten, kleine som geld, alles verdween met de dief in de nacht. Nooit meer iets van gehoord. Het ergste, zijn de herinneringen, foto's, neer getypte verhalen. Maar ook mijn trainingen die erop werden bijgehouden. Vandaar dat ik nu, dubbel werk doe, één op de laptop en één trainingsverloop op papier.
Thuis, bleek het vrouwtje niet goed meer in haar vel te zitten. Einde december bleek , bloedtransfusie en een klein heelkundige ingreep, noodzakelijk. Drie dagen en nachten opgenomen in het ziekenhuis en ontslagen op 31 dec. 2010. Om, net op tijd bij de zoon, te kunnen dineren voor oud en nieuw. Vuurwerk hebben we niet gezien, daarvoor waren we te afgemat.
Enkele weken later, van hetzelfde laken een broek. Weerom bloedarmoede en een meer gecompliceerde ingreep hadden zich opgedrongen. Mijn vertrekdatum kwam in gevaar, wel nog vier mand ver, maar na de ingreep bleek, dat mijn bedgenoot buiten strijd was tot en met 01 april 2011. De huisdokter opteerde zelfs, om pas te beginnen werken op 01 mei. Oef zou je denken, net op tijd!!
Nu was het mijn beurt, ondanks alles kon ik welliswaar soms héél vroeg of laat, mijn trainingen uitvoeren. Maar ook dat wreekt zich, nogthans lette ik goed op dat ik niet overtraind raakte. Rond 20januari 2011, kreeg ik, zonder een val of stoot, net onder de linker knieschijf een doffe pijn. Ik trainde verder, méér op souplesse dan op kracht, cadans hoger en minder snel, met lagere HF. De knie kreeg een voorkeur- behandeling met spierbalsem en ontstekingsremmende zalf. Het verbeterde langzaam aan, zeer langzaam...
Enkele dagen later werd ik neergeranseld door de griep. Vijf dagen antibiotica, rust enz... Ik hield het voorlopig bij twee dagen volledige rust, daarbij kreeg ik van de dokter te horen, dat ik rustig mocht verder trainen, maar dan ook rustig. Mijn huisdokter stuurde me vervolgen naar de radiologie en echografie, voor de linker knie. Vaststelling, een gedeeltelijk lichte ontsteking aan de aanhechtingsspier onder de knieschijf. Vervolgens kreeg ik kiné voorgeschreven, gedurende 10 weken. Al bij al kan ik mijn conditie op peil houden en ben ik niet ontevreden!! Kwestie van de moed er in te houden.
Ik weet het, er zijn véél ergere dingen, maar als je iets zinnens bent, mag het toch niet véél méér zijn. Ondertussen is er nog een huishoudelijk ongevalletje gebeurd met onze kleindochter, duim tussen de deur en gebroken. Het jongste, kreeg buisjes in de oortje geplaatst en, onze neef, zoon van mijn schoonbroer, kreeg een slag op zijn kaak, omdat hij door twee allochtone jongeren belaagd werd, gedwongen om zijn brieventas af te geven en dit weigerde. Resultaat : 16 hechtingen in de mond, buit van de allochtonen : EEN Euro !!
Nu mag het stoppen en ook die lange smerige winter. 't Heeft lang genoeg geduurd, ik wil het resultaat voelen van het gans de winter trainen op mijn Tacx.... Nog minder dan 100 dagen... Als ik vanaf nu KDC, schrijf dan, gaat het wel degelijk over Santiago De Compostela.
Jaja, zou je het, voorgeschoteld krijgen als opdracht, je zou voor de uitvoering bedanken!! Nogthans, ben ik, zoals reeds vermeld, beginnen fietsen en trainen op 20 oktober 2009, nu een goede 15 maand later, heb ik heden de teller over de 16000 km laten draaien. Champagneuuu, gelijk op het podium van de formule 1, neneen, een inwendig schouderklopje, was meer of genoeg. Als we dit bekijken in cijfers : 1066 km / maand = 1066 / 30 = 35,55 km / dag, maar ik fietste niet elke dag. Dat is ook onmogelijk, er zijn externe factoren die je trainingsschema beïnvloeden, zaken waar je niet omheen kunt. Waar je zowiezo door of over moet. Hoeveel omwentelingen zou ik al gemaakt hebben, hoeveel liter zweet ben ik verloren? Dat zijn zo van die simpele hersenspinsels die me tijdens een training bezig houden. Ook heb ik een nieuwe soort sport ontdekt, facebookrunning, of facerunningbook, je neemt het maar zo je zelf wilt. Terwijl ik fiets, facebook ik, campeertafel op hoge poten, curverbak erop, daar bovenop de laptop. Soms speel ik een favorite film af, die ik ondertussen al wel van buiten ken, of speel ik een spelletje, terwijl de benen hun werk blijven doen, de tijd vliegt voorbij. Voor je het weet zitten de normale 90 of 120 minuten erop. Nooit gedacht, dat het zo vlot zou verlopen.
De winter sleept zich doodvermoeid voort,die is ingetreden, midden november, we zijn nu einde januari, de lente is nog lange niet in zicht. De tacx-rollen, hebben al leuk gezoemd in de garage. Op de km-teller bijna 16000 km's. Twee uur fietsen is nu de normaalste zaak. Net als op een lage polsslag, ruim 52,50 km te fietsen. Polsslag gemiddeld 133, dit kan ik goed aanhouden, pedaalslag 80/82 per minuut, en gemiddeld tegen de 27 km/u. Op dat ritme, kan ik het momenteel verschillende uren na elkaar aanhouden, zonder verzuring. De belasting van de tacx, staat op vijf, al de gehele winter. Ik popel om op de weg te rijden. Gisteren, in regenweer heb ik al vele fietsers opgemerkt, maar de meesten met VTT, of mountainbike. Stelselmatig wordt de trainingsintensiteit verhoogd en verlengd. Het voelt in ieder geval goed aan, je conditie te voelen verbeteren.
Vandaag, tijdens een herstel-trainingssessie, draaide mijn fietskilometerteller op en over 15000 kilometer. Op twee uur, reed ik op belasting 5 van mijn tacx en op HF 125, méér dan 50 kilometer bij elkaar, gem. 26,5 km. Zoals eerder aangegeven, ben ik gestart met fietsen, op 20 oktober 2009. Dat zijn 14 maand en enkele dagen. Dus fietste ik per maand : 1071 km. Er zitten, vele dagen rust- en recuperatieperiodes tussen. Deze niet meegerekend en beschouwd als trainingsdagen, heb ik een gemiddelde van : 35,71 km/dag. Ik hou nog nauwgezet alles bij zowel op laptop, als op papier. Maar de kilootjes gaan er nu erg tergend traag af. Mijn voeding wordt nu belangrijk. In deze tijd is dat niet makkelijk, het vlees is soms zwak. Al bij al ben ik niet ontevreden.
Tja, ik weet het, dat is vroeg, maar o zo nodig. Mijn verlofplanning voor het voorjaar heb ik onlangs aangevraagd. Van eind mei tot aan de derde week van juni. Hopelijk wordt die goedgekeurd, enfin ik ga er van uit dat, geen nieuws goed nieuws is. Als ik mijn verlof niet ken, valt er veel in duigen. Om te beginnen, kunnen de plannen om naar Santiago de Compostela te fietsen, worden opgeborgen. Dan zou ik al een volledig andere kijk moeten hebben op de zaak. Bvb. Overwegen om het in tweemaal te rijden.
Allereerst de boordocumenten, reisverzekering, telefoonnummer pechdienst, fluovestjes en de volgens de wegcode bepaalde zaken, zoals : verbanddoos, gevarendriehoek, geldig blustoestel. Ook een goed reservewiel, krick en wielsleutel zijn niet overbodig.
De bestuurder, die mogen we zeker niet vergeten! Om te beginnen zeker een volle brandstofreservoir. De Jack Russel gaat ook mee, dus ook eten-en drinkbakje, hondenvoeding, de reisbench, de borstband en leibandje, plastiekzakjes voor de hondendrollen. Niet te vergeten : het inentingsboekje en de gegevens van de hond.
De bench zal op de achterbank moeten.
Landkaarten van België, Frankrijk, Spanje. De overzichtkaarten, maar ook de gedetailleerde kaartboeken van Spanje en Frankrijk.
Op de trekhaak zal de fietsdrager gemonteerd moeten worden.
Wat moet er zeker in de koffer : 1. Tent. 2. Opblaasbare matras. 3. Luchtpomp, dubbelwerkend. 4. Twee slaapzakken. 5. Twee hoofdkussens. 6. Looplamp. 7. Fietspomp. 8. Twee kleine campeerstoeltjes. 9. Een grote rugleuningstoel. 10. Een gewone stoel. 11.Een campingtafel groot model 12. Koffiezet. 13. Verlengkabel met haspel en eurostekker. 14. Enkele kookbek. 15. Twee campinggasketels. 16. Scottel van campinggas. 17. Tarp + stokken en touw en haringen. 18.Opvouwbare waterkruik. 19. Twee borden. 20. Twee koppen. 21. Twee kommen. 22. Dubbel bestek (lepels, vorken, messen, koffielepels). 23. Campinggas-ijskast. 24. Elektrisch oventje. 25. Hygiënische andschoenen. 26. WC-papier. 27. Keukenpapier. 28. Groot keukengerei (polepel, groot mes, spatel, houten lepel, bbq-tang...). wordt verder aan gewerkt...
Zone 1. Zeer rustig, je kan praten, je hartslag stijgt ligtjes, meer gebeurd er niet. Zone 2. Rustig, je kan nog steeds praten, de intensiteit neemt iets meer toe, vergelijkbaar met dagelijks werkritme. Zone 3. Harde training, hartslag neemt nog meer toe, de ademhaling eveneens, transpiratie komt op gang. Zone 4. Zeer harde training, het hartritme neemt nog meer toe, ademhaling schakelt een versnelling hoger, maar kan eigenlijk niet goed meer volgen, zuurstof tekort ligt er aan te komen. Zone 5. Uitzonderlijk harde training, het lichaam draait over zijn toeren, vergelijkbaar met een sprint. Deze toestand, kan echt niet lang aangehouden worden.
Er is nog iets te verduidelijken, namelijk de eigen VO²Max, om je eigen overslagpols te kennen, daar is een formule voor : 220 minus de leeftijd, in mijn geval = 220 - 53 = 167, maar in vele gevallen, kan dat - 10 tot + 10 slagen per minuut verschillen. Dus 157 sl/min of het kan ook zijn dat de overslagpols op 177 sl/min. ligt
Om het echt juist te weten is een sporttest op de sportafdeling van een universiteit aangewezen. Door melkzuurtegraad te meten, kan er precies vastgesteld worden, op welk tijdstip je in verzuring gaat. Het is namelijk de kunst, zonder veel te overbelasten, tegen de overslagpols te trainen, zo worden de grenzen verlegd.
Volgende is voor mezelf (53 jaar) van toepassing :
Zone 1. Recuperatie, 50 tot 65% hartritme (HR) = 83 tot 108 sl/min. Zone 2. Basis-trainingszone, 60 tot 70% HR = 108 tot 117 sl/min. Zone 3. Aërobe zone, 70 tot 80% HR = 117 tot 133 sl/min. Zone 4. Anaërobe zone, 80 tot 90% HR = 133 tot 150 sl/min. Zone 5. Uitputtingszone, 90 tot 100% HR = 150 tot 167 sl/min. Het kan dus in mijn geval, goed zijn dat mijn overslagpols op 157 of op 177 sl/min, ligt. Alles hangt af van je eigen conditionele toestand, gewicht, cardiovasculaire toestand, enz...
Op het internet kan je makkelijk, trainingsprogramma's vinden. Uit ervaring weet ik,dat je niet te snel resultaat mag willen, niet te overmoedig zijn en vooral, luisteren naar je eigen lichaam. Als het moe is, geef het dan rust!
Heb je op een dag geen zin, wel train dan niet, haal géén gemiste trainingsdag in, door extra te trainen, dat werkt op de lange duur tegen de prestaties.
Een goede link is die van Kom Op Tegen Kanker : http://www.1000km.be/trainen Daar vind je een trainingsschema van 10 weken, het resultaat is dat je, na die 10 weken, 75 tot 100 km. kunt fietsen.
Al wat ik vond, leek op mijn vroegere looptrainingen en belastingen, intensiteit en recuperatie's. Ik begon zéér langzaam, maar dat nam ik me voor, elke dag te fietsen, om zadelpijn te vermijden, het zitvlak het langdurig op het zadel zitten, aan te leren!!
Op 20 oktober 2009, begon ik effectief te trainen, lage rustige inspanningen. Stilaan opbouwend, naar een hoger niveau, maar langzaam aan, stapje per stapje werd de grens verlegd. Ergens aan het eind van de maand november 2009, nam ik contact met, mijn latere fietsvriend Johnny.
Johnny, is een druk bezet man, maar steevast rijdt hij zondag een tochtje van 60 km's. Rustige cadans, laat ons zeggen, niet buiten de aërobe zone. Op een mooie zondagmorgen, waren we met ons tweeën op pad, ik kon mee, met Johnny, dat was een grote geruststelling. Maar ik moet van verder komen, ik deed geen 60 km, maar 88 km.
Mijn testrit was een onverhoopte opsteker en bevestigde mijn opgesteld traingsprogramma! Het werd tijd om het trainingsprogramma ernstig en gecontroleerd aan te pakken. Ik had al een Polar hartslagmeter, maar na controle, bleek die père total.
Dan maar een nieuwe gekocht, mijn leuze is : meten is weten. Ook een van mijn leuze's : als je 't niet kan zien, maak dat je het kan zien.
Mijn kostenplaatje begon op te lopen, tacx, hartslagmeter, kledij, reserveonderdelen,.... dat is nu iets wat ik niet bij hou, kopen, betalen en gedaan. Uiteindelijk schafte ik mij de drie boekjes, St.Jacobs fietsroute van Clemens Sweerman aan. Tevens kocht ik een fiets-gps van Garmin.
De meeste van mijn trainingen, in de winter althans, deed ik op de rollen, maar als het weer het toeliet reed ik ook wel op de weg. Bij een andere testrit, naar Aartselaar, sneuvelde mijn voorband, het was ellendig nat en koud weer. Er reed een mountain-biker, ingeduffeld als een poolreiziger, voorbij en riep, "zotten zijn we, dat in zo'n hondeweer te doen hé!!!!" Ik had wel materiaal mee om de binnenband te herstellen. Maar mijn handen waren verkleumd, zodat het onmogelijk werd om de herstelling uit te voeren. We hadden al langer plannen om op familiebezoek te gaan. Mijn bedgenootje was wat later vertrokken met de wagen. Dus kon ik de volgwagen oproepen, de fiets in de koffer en hopla naar het geplande familiebezoek.
Wat ik ook vaststelde, na die lekke band, je rijdt sneller lek met een te slappe band, vanaf ik er méér dan 10 kg druk instak, heb ik geen lekke band meer gehad, of toch niet zo frequent meer.
Ik reed tochtjes, in het meetjesland, langs de schelde tot aan de sluis van Bossuyt, naar Breskens, naar Oedelem, Zwalm-streek, Oudenaarde, den Edelare, steeds langzaam de grens verleggende, bouwde ik aan mijn fiets-pistons. Maar het rustigste en veiligste fietsen, is langs de Schelde. Het traject, naar de brug van Eine, deed ik ontelbare malen, steeds mijn 88 km. In het verloop van een week, durfde ik gaan tot 6 maal trainen, telkens de inspanning varieërend, van lange duurtraining, naar een kortere intensievere training, gevolgd door een recuperatie-training.
Tijdens een rit met Johnny, langs de Schelde tot aan de brug van Eine, reden we beiden lek. Elk een duimspijker in de achterband. Ik vroeg me af, wie zich daar mee bezig houdt. Of zou het toeval zijn? In het begin was Johnny mij te snel af, bij een sprintje of een klimmetje, langzaam aan, begon ik het doseren aan te leren, om dan mijn reserves te kunnen aanspreken, bij een sprint of een klim...
Op een zekere zondag, we waren samen nog maar net vertrokken, vanaf de brug van Zwijnaarde, hadt Johnny een klapband achteraan, hij ontplofte als het ware. De les die ik eruit trok : regelmatig de banden controleren op sleet en op druk.
Ik hoop op dit blog mijn ervaringen, van voorbereidingen, trainingen, planningen, afspraken enz...kwijt te kunnen, om tenslotte mijn uiteindelijk doel te bereiken...
Van mezelf mag ik wel voorzichtig beweren, dat ik aan sport heb gedaan. Lopen was destijds een passie alsook judo, beiden deed ik in de loop van tweeëntwintig jaar, daarvoor was ik een jonge vader met een job en een gezin, vrouw en dan nog twee zonen en was het werken, eten, slapen...
Uiteindelijk, in november 1985, schreef ik me, onder impuls van mijn schoonbroer Johan, in in een judoclub. Het was nodig, de kilootjes waren er op een recordtempo aangevlogen, ik bespaar de lezer mijn maten, twintig kilo's mochten er zeker af, dat was een feit.
1987 kregen we er nog een zoontje bij, de jongen heeft zijn jonge leven, in een kinderwagen naast de tatami doorgemaakt. Terwijl ik les gaf aan de jeugd van de judoclub. De jongste , vond het leuk om, de judokaatjes te horen afslaan, ook de vele bewegingen op de tatami, zorgden voor de nodige afwisseling en hilariteit bij onze jongste spruit. Hij zat dikwijls te schaterlachen.
Het duurde niet lang of ik had de oranje gordel. Een neef van mij, deed ook judo maar in een andere club. Hij lachte me uit met mijn "dik" lijf. Hij was vele jaren jonger dan ik, maar was wel al groene gordel. Een weddenschap kwam er aan te pas. Als een "helderziende" voorspelde ik, "nog voor jij de blauwe gordel hebt, ben ik zwarte gordel !!
Vanaf dat moment, begon ik gedreven te trainen, soms overdreven, ik behaalde in juni 1990, in minder dan vijf jaar, de fel beheerde zwarte gordel. En,...mijn voorspelling was bovendien uitgekomen. Mijn neef heeft nooit de blauwe gordel bereikt. Op dat moment woog ik 69 kg. Er waren 25 kg. verdwenen. Tussentijds ging ik nog lopen, powertraining, zwemmen, wandelen soms ook nog fietsen.
Zoals voorheen al vermeld, na 22 jaar judoën, lopen, enz... had ik er plots genoeg van. De reden, was mij op dat moment, onbekend. Een burn-out zou het kunnen zijn of mijn leeftijd of het niet meer kunnen bewijzen?
Uiteindelijk, na een tijd, realiseerde ik me dat, het steeds tussen muren trainen, het steeds weer, met nieuwe judokaatjes, weer opnieuw van nul te moeten starten, die na enige tijd weer vertrekken of naar een hogere groep gaan trainen er geen baten-plaatje, maar meer een kosten-plaatje begon aan vast te zitten.
Ik wou gewoon iets anders doen, onlangs vernam ik, van een mede-trainer, die bijlange niet aan de staat van dienst kwam als ik, dat hij het judo had verlaten en was gaan zeilen. Volgde een zeilcursus en zit nu op het water en ook in de natuur.
Je zou denken, het is makkelijk, ik open Google Earth, trek een lijn en daar in de direkte nabijheid van de getrokken lijn, ligt de weg naar....
Niets is minder waar, want er zijn banen waar fietsers geweerd worden, of wegen waar het echt gevaarlijk is. Of je moet omrijden om een brug te vinden, onderdoor een spoorweg te kunnen,...enz...
Niets is zo prettig, je eigen weg te zoeken, maar als je keer op keer, verkeerd rijdt of omwegen moet maken, kan de moed snel in je schoenen zinken, zeker als je juist op dat moment een slaapplaats zoekt.
Als er dan ook nog een onverwachte helling opduikt, want dat kan je op een gewone landkaart niet zien, wel op een topografische kaart, maar die zijn zo gedetailleerd, dat je er véél van moet, om een traject van 1000 km. op kaart te hebben.
Via het Genoodschap, ontdekte ik de boekjes en kaarten van Clemens Sweerman, St-Jacobs fietsroute. Op de PC trachtte ik een geschikte route te vinden, gecombineerd met de kaarten van C.S. Meermaals, verdween het concept in de cyber-prullenmand. Mijn vrouwtje, ergerde zich soms, steevast peilde ze dan, weeral bezig aan de weg te timmeren? Ik sta niet graag voor verrassingen, zeker niet als het ten koste gaat van de eigen energie!!
Ondertussen heb ik een traject-planning klaar, op één A4-formaat. Het volledige traject, plaatsnamen, kilometers, mogelijkheden tot camperen of overnachten, een planning voor 110 km/dag, 120 k/dag, 130 km/dag en 150 km/dag.
Het was in september 2009, we waren, mijn vrouw en ik, met verlof in Frankrijk, in de streek van de Verdon, op camping International, die ik trouwens voor 50-plussers warm aanbeveel, (vaste telefoonlijn zonder kosten, je kan er naar huis telefoneren, zonder hoeven te betalen). Op een morgen, ik had mijn fiets achterop de caravan op de fietsdrager, vertrok ik voor een ritje, heuveltje op, heuveltje af, langs de oevers van het meer van Chaudanne in het warme zonnige weer, het was prachtig en leuk.
Vanuit Castellane, enkele dagen later fietste ik, puffend naar Point Sublime, buiten alle verwachting stond ik plots op de top, zonder maar eenmaal af te stappen, zoals ze bij ons hier zeggen "blijven terten" (blijven trappen). Ik had zowaar, een toch steile klim, die 19 km lang is opgereden. Je gaat ervan 150 m boven de zeespiegel, naar 765 m. Dat is 615 m. verschil, er zitten enkele veneinige klimmetjes tussen en...het blijft zo goed als altijd bergop fietsen.
Daarna fietste ik nog via Pont Soleil, naar de andere oever van de Verdon, waar het ook steeds klimmen is, stilaan begon ik weer zin te krijgen, om een uitdaging aan te gaan... Na een week vertrokken we met hebben en houden naar Spanje Peniscola. Daar was het nog een ietsje warmer, cycle-time. Vanaf dan fietste ik elke dag, we zijn er nog een 10-tal dagen gebleven. Om het nadeel van het "weg" zijn te beperken, mijn vrouwtje eenzaam achterlatend, fietste ik zo vroeg mogelijk. Dat was eveneens een voordeel, om niet in de hitte te hoeven fietsen.
Op 19 september zijn we er zeer vlug vertrokken, richting noorden, naar huis. Onze tweede kleindochter was geboren, thuis gekomen ben ik nog enkele malen gaan fietsen. In onze kontrijen wordt het einde oktober vroeg donker... Het fietsen kon soms moeilijk, het werk kwam er soms lelijk tussen...Maar, ik had nog een home-trainer, die ik vroeger al eens afbeulde.
Dus begon ik op diene "domme fiets" (dat stelde onze oudste kleindochter vast, ze is 4 jaar, een fiets die niet vooruit gaat) te fietsen. Op een bepaalde dag, kwam er een van de zonen thuis, die had ondertussen gemerkt dat er iets aan het gebeuren was, vroeg wat ik aan het doen was. Trainen op de home-trainer tjien!!! Als je specifiek wilt trainen, zei hij, moet je dat op je fiets doen, waarmee je denkt te rijden (wist nog steeds niet van de gedachte). Koop je fiets-rollen en hij kwam met de naam "Tacx" aandraven... Wat doet een mens dan? Kijken op internet, om te merken, dat het geen groot rollentoestel van vroeger was, maar een compact toestel met mogelijkheid tot belasten van het achterwiel.
Na de aanschaf van de tacx en het steeds koudere wordende weer, kwam de tacx met fiets in de veranda te staan, het was dan 20 oktober 2009. Aanvang van mijn trainingen, km-teller ging op "nul".
Mijn eerste training, was er eentje om echt te beginnen, belasting 0, en 20 minuten rustige kadans en...zweten... Mijn gewicht was weer naar 94 kg. gekeerd. Ik nam me voor, om alles goed bij te houden en te plannen. Van dag tot dag, werkte ik mijn prestaties bij, op de laptop. Die gevens ben ik jammerlijk genoeg kwijt geraakt, later meer daarover. Gelukkig had ik mijn km-teller op de fiets nog en ook een kleine papieren backup van de stand van zaken. Het reconstrueren van mijn afgewerkt trainingsplan kon beginnen.
Wat vast staat op 20 oktober 2009, woog ik nog 94 kg. en had ik nul km's op de km-teller. Bij het teloor gaan van mijn trainingsgevens op datum van 10 september 2010, was de stand van zaken het volgende : afgelegde km's, op tacx en op de weg : 12.356 km. gewicht : 81 kg.
De gepresteerde uren heb ik niet meer kunnen terug vinden, maar dat zal ongeveer rond 480 uur draaien. Dat is rond een gemiddelde van 27 km/uur, in het begin lag de snelheid beduidend minder, natuurlijk.... Maar gestaag nam de basissnelheid toch toe, niet spectaculeir maar langzaam aan !! Mijn rustpols alsook mijn trainingshartslag of HF daalde, ik was blijkbaar goed bezig, langer fietsen op een lager HF dat moeten we hebben.
Woensdag 2 september 2010 waren we, mijn vrouw en ik, op camping Narbeitz in Saint.Jean-Pied-de-Port. Het stadje nodigt uit om er rustig in te kuieren, terrasjes, winkeltjes, ijsbar... Maar natuurlijk ook in de hoofdstraat, de altijd aanwezige St.Jacobs-schelp, en de refuges. De pelgrims, stromen er van alle windstreken toe, wandelaars, fietsers, ruiters.
Daar was ik niet voor gekomen, mij intresseerde enkel de col de Ibaneta. Kon ik die wel op, waren de versnellingen er wel goed voor gekozen. Was ikzelf in conditie en was de fiets algemeen ok? Ik zou het snel ervaren.
s'Morgen, na het ontbijt vertrok ik op mijn eentje. Mijn benen voelden goed aan en ik had een fris gevoel. Om uit St.Jean te komen, moet je al een pittig klimmetje doen. Daarna is het wat op en neer, richting Valcarlos of Karelsdal, op 15 augustus778, ruste Karel de Grote en zijn leger er uit. Vanuit Valcarlos hoorde hij het hoorngeschal van zijn ridder Roeland. Ridder Roeland zou gesneuveld zijn op de Col de Ibaneta, er staat trouwens een gedenksteen, nabij de kapel.
Nadat je de rivier Nive overfietst, begint het serieuze werk, een klim van zeker 16 km en met een stijgingspercentage van 7 tot 9%. Het is zwoegen en trappen, ik zag er veel te voet naast de fiets lopen, maar wel zwaar bepakt.
Nochtans een gezegde uit het boekje van Clemens Sweerman, al wat je thuis laat is meegenomen, zou menig pelgrim er toe moeten aanzetten, minder mee te nemen. Eens Valcarlos voorbij, is er niet veel bebouwing meer en is het rustig in de natuur fietsen. Na 1u50 klimmen en zwoegen, stond ik naast het Roeland-monument, de kapel en de kruisjesheuvel, op een hoogte van 1057 meter.
Na enige minuten vang ik de terugweg aan, als een snelheidsduivel bocht in bocht uit steeds oplettend dat ik niet op het linkse rijvak terecht kom, raas ik naar camping Narbeitz. Na 2u50' fietsen, kom ik terug aan bij de caravan. 54 km afgelegd.
Tevreden over de geleverde prestatie, ga ik douchen en neem een duik in het zwembad. En zijn we gaan wandelen in St-Jean-Pied-de-Port, een schitterend stadje. Terrasje gedaan, souveniertjes gekocht. Terug op de camping de bbq aan gestoken, rustig gegeten en nog wat gepraat met buurmannen, tv-eetje gekeken en gaan slapen.
Door het schitterende weer, heb ik de col driemaal kunnen opfietsen. Telkens met verschillende ervaringen. ...
Naar Santiago de Compostela
Het was in september 2009, we waren, mijn vrouw en ik, met verlof in Frankrijk, in de streek van de Verdon, op camping International, die ik trouwens voor 50-plussers warm aanbeveel, (vaste telefoonlijn zonder kosten, je kan er naar huis telefoneren, zonder hoeven te betalen).
