Het wedervaren van een fietsende pelgrim. Trainingen, voorbereidingen, planningen, tegenslagen, testen enz...om in Santiago de Compostela te geraken...
24-02-2011
Geloofsbrief en stempelboekje.
Daarnet, heb ik mijn stempelboekje en geloofsbrief,
voor de tocht naar SDC, aangevraagd aan het Vlaamse Genoodschap van Santiago de Compostela. Nu, heb ik de indruk, is the point of no return, bereikt...
Groeten,
De fietsende pelgrim.
EC naar SDC, héé, da's nog eens een slogan...
Traningsdag weet ik veel, maar het is 24 februari 2011.
Vanmorgen, ben ik eerst naar de keuring geweest, met de caravan. Goed gekeurd. Het was dan al 7u30' Thuis gekomen, stond mijn fiets mij, staalbloedig aan te porren... 120 minuten gefietst, aan een trap-frequentie van 82/min, 30 km/u gemiddeld en gemiddelde polsslag over de volledige rit : 129. Mijn knie, wonderbaarlijk maar waar, de pijn was na afloop, zo goed als onbestaand. Ik heb dan maar de kiné afgebeld. Maar in de toekomst, houd ik, mijn knie, wel scherp in de gaten, mijn voorschrift telt, en is nog een maand geldig.... Het is nu al een pak van mijn hart. Op naar het hartonderzoek van 7 maart... En wanneer gaat de winter over in de lente, ik popel om mijn conitie te testen...
Eindelijk, ik heb een afspraak, na het verhaal te hebben gedaan aan mijn nieuwe huisarts. 7 maart 2011, is de dag dat mijn motor wordt gecheckt. Er zal niets aan de hand zijn, want ik voel me zeer goed. Maar ik wil niets aan het toeval en onwetend vertrekken.... Morgen 24 feb. 2011 mag ik een eerste knie-kiné-behandeling ondergaan. Ik ben benieuwd, volgens de huisarts, zal het herstel allen maar vlugger verlopen. Hij ziet het wel zitten, hij vertrouwd erop, dat ik het haal !
Of hoe een lang, op voorhand geplande uitdaging, waar reeds veel zweet en voorbereiding waren aan vooraf gegaan, ernstig in het gedrang kan komen.... Ik heb zelfs even getwijfeld of ik het ganse zaakje niet beter zou annuleren of, verschuiven naar het volgende jaar.
Zoals lezers al op het blog hebben doorgenomen, ik begon te trainen in oktober 2009. Doel: een stevige conditie om een 2200 km-lange fietstocht naar SDC. aan te vatten vanaf einde mei 2011.
Tegenslagen, zijn er altijd, een lekke band, lekke banden meerdere per week, een ketting die versleten is, rollagers die vervangen werden enz....Zijn géén tegenslagen, maar eerder slijtage en noodwendige vervanging van onderdelen die door het véélvuldig trainen, zodanig belast werden, dat ze door nieuwe delen moesten vervangen worden.
Een valpartij met schaafwonden, extra kilometers door foutieve kaartlezing, doorweekt van regen, verkleumd van de koude, ook dat zijn géén tegenslgen, but a part of it. Het hoort er nu eenmaal bij.
Maar op 11 mei 2010, sukkelde ons jongste Jack Russeltje, zes jaar jong, terwijl we even weg waren, in de vijver, raakt er niet meer uit, onderkoeld en verdringt. Aan de vele krassen in de vijverbekleding te zien, heeft het gevochten voor het leven. Ik was er kapot van, vreemd maar ik zag het even niet meer zitten. Het heeft ruim drie weken geduurd, voor ik weer met volle goesting begon te trainen. Hoe een hond, je leven kan beïnvloeden. Gelukkig, hadden we nog een tweede, ouder dan het eerste en van hetzelfde ras. Maar ook dat liepeen beetje verloren, het liep te zoeken, je zag het zo...
Begin juli 2010, was ik aan het fietsen in de buurt en omgeving van Deinze, net op het keerpunt kreeg ik telefoon, van het vrouwtje. Ze had zich verbrand aan heet water, voor de thee. Alle zonen opgebeld, de ene heeft moeder naar de spoed gebracht, de andere pikte mij op aan de markt van Deinze. Weken verzorgen volgden, we waren net terug van vakantie uit Spanje, toen het laatste verband overbodig bleek. Eind goed al goed, zou men dan zeggen...
Spanje 09 september 2010, vrouwtje jarig, gaan eten naar een voor ons bekend restaurant. Die nacht, op de camping, braken ze in, in de auto, rovers uit Slovenië, zo bleek later, fototoestel, reisverrekijker, laptop, geheugenkaartjes, betaalkaarten, kleine som geld, alles verdween met de dief in de nacht. Nooit meer iets van gehoord. Het ergste, zijn de herinneringen, foto's, neer getypte verhalen. Maar ook mijn trainingen die erop werden bijgehouden. Vandaar dat ik nu, dubbel werk doe, één op de laptop en één trainingsverloop op papier.
Thuis, bleek het vrouwtje niet goed meer in haar vel te zitten. Einde december bleek , bloedtransfusie en een klein heelkundige ingreep, noodzakelijk. Drie dagen en nachten opgenomen in het ziekenhuis en ontslagen op 31 dec. 2010. Om, net op tijd bij de zoon, te kunnen dineren voor oud en nieuw. Vuurwerk hebben we niet gezien, daarvoor waren we te afgemat.
Enkele weken later, van hetzelfde laken een broek. Weerom bloedarmoede en een meer gecompliceerde ingreep hadden zich opgedrongen. Mijn vertrekdatum kwam in gevaar, wel nog vier mand ver, maar na de ingreep bleek, dat mijn bedgenoot buiten strijd was tot en met 01 april 2011. De huisdokter opteerde zelfs, om pas te beginnen werken op 01 mei. Oef zou je denken, net op tijd!!
Nu was het mijn beurt, ondanks alles kon ik welliswaar soms héél vroeg of laat, mijn trainingen uitvoeren. Maar ook dat wreekt zich, nogthans lette ik goed op dat ik niet overtraind raakte. Rond 20januari 2011, kreeg ik, zonder een val of stoot, net onder de linker knieschijf een doffe pijn. Ik trainde verder, méér op souplesse dan op kracht, cadans hoger en minder snel, met lagere HF. De knie kreeg een voorkeur- behandeling met spierbalsem en ontstekingsremmende zalf. Het verbeterde langzaam aan, zeer langzaam...
Enkele dagen later werd ik neergeranseld door de griep. Vijf dagen antibiotica, rust enz... Ik hield het voorlopig bij twee dagen volledige rust, daarbij kreeg ik van de dokter te horen, dat ik rustig mocht verder trainen, maar dan ook rustig. Mijn huisdokter stuurde me vervolgen naar de radiologie en echografie, voor de linker knie. Vaststelling, een gedeeltelijk lichte ontsteking aan de aanhechtingsspier onder de knieschijf. Vervolgens kreeg ik kiné voorgeschreven, gedurende 10 weken. Al bij al kan ik mijn conditie op peil houden en ben ik niet ontevreden!! Kwestie van de moed er in te houden.
Ik weet het, er zijn véél ergere dingen, maar als je iets zinnens bent, mag het toch niet véél méér zijn. Ondertussen is er nog een huishoudelijk ongevalletje gebeurd met onze kleindochter, duim tussen de deur en gebroken. Het jongste, kreeg buisjes in de oortje geplaatst en, onze neef, zoon van mijn schoonbroer, kreeg een slag op zijn kaak, omdat hij door twee allochtone jongeren belaagd werd, gedwongen om zijn brieventas af te geven en dit weigerde. Resultaat : 16 hechtingen in de mond, buit van de allochtonen : EEN Euro !!
Nu mag het stoppen en ook die lange smerige winter. 't Heeft lang genoeg geduurd, ik wil het resultaat voelen van het gans de winter trainen op mijn Tacx.... Nog minder dan 100 dagen... Als ik vanaf nu KDC, schrijf dan, gaat het wel degelijk over Santiago De Compostela.
Naar Santiago de Compostela
