Het wedervaren van een fietsende pelgrim. Trainingen, voorbereidingen, planningen, tegenslagen, testen enz...om in Santiago de Compostela te geraken...
21-11-2010
Mijn blog.
Ik hoop op dit blog mijn ervaringen, van voorbereidingen, trainingen, planningen, afspraken enz...kwijt te kunnen, om tenslotte mijn uiteindelijk doel te bereiken...
Van mezelf mag ik wel voorzichtig beweren, dat ik aan sport heb gedaan. Lopen was destijds een passie alsook judo, beiden deed ik in de loop van tweeëntwintig jaar, daarvoor was ik een jonge vader met een job en een gezin, vrouw en dan nog twee zonen en was het werken, eten, slapen...
Uiteindelijk, in november 1985, schreef ik me, onder impuls van mijn schoonbroer Johan, in in een judoclub. Het was nodig, de kilootjes waren er op een recordtempo aangevlogen, ik bespaar de lezer mijn maten, twintig kilo's mochten er zeker af, dat was een feit.
1987 kregen we er nog een zoontje bij, de jongen heeft zijn jonge leven, in een kinderwagen naast de tatami doorgemaakt. Terwijl ik les gaf aan de jeugd van de judoclub. De jongste , vond het leuk om, de judokaatjes te horen afslaan, ook de vele bewegingen op de tatami, zorgden voor de nodige afwisseling en hilariteit bij onze jongste spruit. Hij zat dikwijls te schaterlachen.
Het duurde niet lang of ik had de oranje gordel. Een neef van mij, deed ook judo maar in een andere club. Hij lachte me uit met mijn "dik" lijf. Hij was vele jaren jonger dan ik, maar was wel al groene gordel. Een weddenschap kwam er aan te pas. Als een "helderziende" voorspelde ik, "nog voor jij de blauwe gordel hebt, ben ik zwarte gordel !!
Vanaf dat moment, begon ik gedreven te trainen, soms overdreven, ik behaalde in juni 1990, in minder dan vijf jaar, de fel beheerde zwarte gordel. En,...mijn voorspelling was bovendien uitgekomen. Mijn neef heeft nooit de blauwe gordel bereikt. Op dat moment woog ik 69 kg. Er waren 25 kg. verdwenen. Tussentijds ging ik nog lopen, powertraining, zwemmen, wandelen soms ook nog fietsen.
Zoals voorheen al vermeld, na 22 jaar judoën, lopen, enz... had ik er plots genoeg van. De reden, was mij op dat moment, onbekend. Een burn-out zou het kunnen zijn of mijn leeftijd of het niet meer kunnen bewijzen?
Uiteindelijk, na een tijd, realiseerde ik me dat, het steeds tussen muren trainen, het steeds weer, met nieuwe judokaatjes, weer opnieuw van nul te moeten starten, die na enige tijd weer vertrekken of naar een hogere groep gaan trainen er geen baten-plaatje, maar meer een kosten-plaatje begon aan vast te zitten.
Ik wou gewoon iets anders doen, onlangs vernam ik, van een mede-trainer, die bijlange niet aan de staat van dienst kwam als ik, dat hij het judo had verlaten en was gaan zeilen. Volgde een zeilcursus en zit nu op het water en ook in de natuur.
Naar Santiago de Compostela
