Vandaag reed ik van Air-sur-l’Adour, een stadje in de Landes, naar Peyrouse,op 6 km van Lourdes, gelegen in de Hautes-Pyrenées. Het begin van de tocht liep over tamelijk vlakke wegen. Maar toen ik na een 15-tal km richting Lembeye reed, begonnen de hellingen weer serieuze normen aan te nemen. Zowel in lengte als in hoogte. In Codillon hield ik nog even halt bij een kunstmatig aangelegd meer en daarna ging het gestaag naar omhoog. Vandaag moest ik regelmatig het kleinste tandwiel vooraan gebruiken en kroop ik met een snelheid van 10 km per uur sommige hellingen op. Ook de zon was weer van de partij en dat liet zich voelen in het aantal liters dat ik dronk. Na ongeveer 51 km had ik een afspraak met Gerda in het dorpje Villenave-près-Béarne waar ik mijn boterhammen met soep kon opeten en de bidons terug kon opvullen. Voor ik vertrok sprak ik met haar af om een tiental km verder elkaar weer te ontmoeten. Dat zou dan in Gardères zijn. Toen ik echter Gardères binnenreed deed ik de schrik van mijn leven op. Recht voor mij, in de verte en tussen de wolken, doemden de hoge besneeuwde toppen van de Pyreneeën op. Het waren verschrikkelijke hoge toppen. Van het schrikken bleef ik verstomd langs de baan staan om het plaatje tot mij te laten doordringen. Het zweet liep al over mijn lichaam en bij het bewonderen van dit natuurschoon, in gedachten dat ik daarover moest, kreeg ik zo’n huiveringwekkend gevoel. Een paar honderd meter verder stond Gerda op mij te wachten met het fototoestel in de hand. Toen ik bij haar kwam vroeg ik of ze de bergen in de verte al gezien had. Dat was nog niet het geval, tot ze haar omdraaide en ik de bergen aanwees. Ook zij was vol bewondering en gedurende de volgende paar km stopten we enkele malen om toch maar die ene mooie foto van deze bergketen te maken. Daarna volgde nog een mooie afdaling tot in het stadje: Pontacq. Maar telkens met de mooie, maar verschrikkelijke bergen voor mij. Vanaf Pontacq ging het over de brede en dalende D940 richting Lourdes tot in Loubajac waar ik deze weg verliet om richting Peyrouse te rijden. Meteen moest ik weer naar het kleinste tandwiel vooraan overschakelen en voelde ik het zweet over de wangen lopen en mijn hart het bloed door mijn lichaam pompen. Eens de top bereikt, volgde een smalle en vrij gevaarlijke afdaling tot in het dorp Peyrouse waar Gerda aan de kerk stond. Het eerste wat mij opviel was het mooie St-Jacques-beeld in de voorgevel van de kerk. Het werd meteen op de gevoelige, digitale kaart gezet. Van aan de kerk reden we samen nog een kilometertje verder tot aan de camping waar we meteen voor 2 nachten boekten. Het was namelijk onze bedoeling om Lourdes de dag erna en in alle rust te gaan bezoeken. ’s Avonds werden nog een paar sms-jes verstuurd en een telefoontje naar de familie. Om hen te laten weten dat we voorlopig goed en wel Frankrijk van Noord  naar Zuid doorkruist hadden.

21-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Toen ik deze morgen op de fiets sprong en wou vertrekken, had ik het vermoeden dat het een eentonige dag zou worden. Omdat ik door een streek moest fietsen genaamd: “Forêt des Landes de Gascogne”. Toen ik de laatste huizen van Casteljaloux voorbijreed zat ik al tussen de bomen en het was ongeveer 40 km verder toen ik weer min of meer in de bewoonde wereld terechtkwam. In héél mijn leven heb ik nooit zolang door het bos gereden. Het traject was helemaal niet lastig en zeker niet eentonig. De kilometers gingen zo aan mij voorbij. Nu en dan kwam ik al eens 2 of 3 gegroepeerde huizen tegen, of ergens een ruïne van een kerk, en dat bleken dan de gehuchten te zijn die op mijn kaart vermeld werden. Ware het niet dat men bij één of meerdere huizen een bordje zette met daarop de naam van het gehucht, je zou er anders blijven naar zoeken tussen al die bomen. Na ongeveer 50 km kwam ik dan terug in de bewoonde wereld met gemeenten zoals: Gabarret die de hoofdplaats bleek te zijn van de Gabardon. Iets verder kwam ik dan in Barbotan-Les-Thermes. Dit bleek dan een klein kuuroord te zijn in de Bas-Armagnac. Het bronwater schijnt hier aangewend te worden tegen reuma en beenderziekten. Ik had meer nood aan een frisse pint tegen dorst en droge keel. Nog een paar km verder, bij Le Lac de l’Uby had ik een afspraak met Gerda. We aten iets op een terrasje van de camping en reden toen, elk met zijn voertuig, verder. De laatste 35 km liepen over aangename, brede wegen via de dorpen: Estang en Le Houga tot in Air-sur-l’Adour, waar we op de camping terechtkwamen. Na het avondeten wandelden we nog eens door het dorp en het viel mij op dat “Le Chemin De Compostelle” hier heel bekend is. Er was hier zelfs een pelgrimsonderkomen. Ik ontmoette hier zelfs 4 Parisiennes die te voet op weg waren naar Compostela en één Belgische die ook met de fiets op weg was naar Compostela. Van de Hospitalero Jean-Michel kreeg ik nog een stempel in mijn credential en na onze routes aan elkaar te hebben verteld, namen we afscheid. Dit waren niet de enige pelgrims die ik vandaag ontmoette. Ook in Barboton-Les-Thermes, was ik al aangesproken geweest door een man afkomstig uit Chambery bij Grenoble die mij vroeg of ik op weg was naar Compostela. Hijzelf had de route al 2 maal gedaan. Eén maal met de fiets, en één maal te voet. We hebben zeker een kwartier met elkaar staan praten langs de baan. Zo zie je maar dat een dag waarvan je niet veel verwacht, toch nog héél goed kan meevallen. Mensen ontmoeten, dat doe je op weg naar Compostela.

20-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag verlieten wij Bergérac. Het schilderachtig stadje gelegen aan de oevers van de Dordogne. Het bezoek aan Bergérac zal ons altijd bijblijven. Wat echter niet zo leuk was, is het wegfietsen uit het dal van de Dordogne. Nog geen 6 km verder stond ik al te puffen en te zweten. Ik had namelijk net de beklimming gedaan naar het Château Monbazillac. Een schitterend 16^e eeuws kasteel met prachtige uitzichten over de wijngaarden. Het kasteel is ingericht als wijnmuseum en men kan er tevens wijn proeven en kopen. Dat laatste zat er voor mij echter niet in, want anders geraakte ik nooit op mijn eindbestemming. Dus trok ik verder en kon de hele dag “genieten” van de heuvels. Na zo’n 53 km kwam ik bij Gerda aan in het dorpje St-Barthélemy-d’Angenais. Onmiddellijk werd er koffie gemaakt en met een paar koekjes en een banaan kon ik er terug tegenaan. De lucht begon stilaan grijs te kleuren ondanks dat de zon al heel goed haar best had gedaan. Al snel vielen de eerste druppels, maar echt nat werd ik er niet van. De bordjes langs de weg lieten mij weten dat ik de streek van Lot-et-Garonne bereikt had. De hellingen begonnen stilaan hun tol te eisen. Na het dorp Fauquerolles kwam ik op de D6 terecht. Een rechte baan van 21 km. Ook al liep deze voor een groot deel dwars door het Forêt du Mas d’ Angenais, het begon toch stilaan mijn keel uit te hangen. Ik slenterde de ene na de andere helling op. Wanneer ik de ene helling bijna boven was, zag ik de top van de volgende al op doemen. Eens je de top van zo’n helling bereikt hebt, ben je tevreden dat je eens kan uitbollen. Dat gaat dan zo snel en je haalt snelheden van boven de 40 km per uur, maar amper 1 minuutje later zit je weer aan 12 km per uur te sleuren op de volgende helling. De witte strepen in het midden van de weg zie je links van je voorbijglijden. Dit gaat zo de hele tijd door, tot je op de D933 links mag afslaan en merkt dat je op 2 km van je eindpunt zit. Ik moet zeggen dat dit zeker niet mijn beste dag was en ik héél blij maar ook héél moe in Casteljaloux  van de fiets ben gestapt.

19-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

18-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vandaag zou het een rustige dag worden. Voor we vertrokken naar Chancelade reden we nog eerst naar Château l’Eveque waar Gerda een mooi kasteel had gezien. Na dit bezoek reden we naar Chancelade waar ik de dag ervoor aangekomen was. Toen ik pas vertrokken was, moest ik al snel op de trappers staan. In Marsac-sur-L’Isle kreeg ik al een eerste steile helling te verwerken en het zou zeker de laatste niet zijn. Telkens ik de ene helling afreed, zag ik als het ware de volgende al opduiken. Tegen de middag kwam ik aan in Villamblard, waar de hemel boven mij grijs en grauw kleurde. Ik voelde de eerste druppels al vallen en gaf nog eens extra door om voor de bui bij Gerda aan te komen. Ik zat nog maar pas in de camper of daar gingen de hemelsluizen open. Ik gelukkig natuurlijk. Ze hadden me daarboven niet te grazen kunnen nemen. De pret was echter van korte duur want na de middagstop was ik amper 10 km weg of het water viel weer met bakken uit de lucht. Ik schuilde snel onder de grootste boom die ik vinden kon. Het duurde zeker een kwartier voor ik er weer vanonder durfde te komen. Toen ik dacht dat de bui voorbij was, stapte ik terug op de fiets en vertrok ik weer richting Bergérac. Ik was pas 10 minuten verder of daar waren ze terug met een koude douche. Het kon me echt niets meer maken, ik was toch doornat en bleef gewoon verder fietsen. Even verder merkte ik onder de bomen nog 2 fietsers die aan het schuilen waren. Maar ik wilde niet meer stoppen. Een eind verder was het gedaan met de regen en als bij wonder reed ik het goede weer binnen. Op 10 km van Bergérac was de baan zelfs kurkdroog en door de wind die ik maakte begon ikzelf ook op te drogen. Toen ik bij Gerda in Bergérac aankwam, was ik helemaal droog en was het lekker warm. Na ons te hebben aangemeld op de camping, nam ik een douche en vertrokken we te voet naar de stad. We waren nog maar net buiten de camping of daar had je weer zo’n brollenmarkt. De zoveelste al. Ik vermoed dat dit in Frankrijk de nationale hobby is: brol verkopen. We staken de oude brug van Bergérac over en in de oude stad zag ik weer van die tentjes staan. Ik dacht: “Het is toch niet waar hé!” , maar groot was mijn verbazing toen ik dichter kwam. Prachtige schilderijen, mooi gevlochten smeedijzer, prachtige keramiek en allerhande kunstwerken, zoals beelden in verschillende soorten materialen. Een prachtige kunstmarkt en een zeer gezellige sfeer. Op een zeer mooi binnenplein van het historische Recollectenklooster was er zelfs een jazz-festival aan de gang met muzikanten die duidelijk in de smaak van het publiek vielen. Bergérac had dus alles wat ik maar hopen kon. Toen ik de Eglise St-Jacques voorbij wandelde zag ik dat die zelfs nog open was. Toen ik binnen ging merkte ik de jonge pastoor op en vroeg hem naar een stempel. De man was héél vriendelijk en meteen was ik terug een mooie stempel rijker geworden. ’s Avonds aten we buiten op een terrasje net naast de Eglise St-Jacques en naast het standbeeld van Cyrano de Bergérac. In een folder kwam ik te weten dat deze Cyrano in feite Savinien de Cyrano heette en geboren was in Parijs. Hij diende daar in het Garde Regiment en werd later letterkundige. Na het avondeten had ik op de camping nog een gesprek met Henk, een Nederlandse Pelgrim. Hij was in April vertrokken uit Deventer in Nederland en moederziel alleen op weg naar Compostela. Hij liet me weten, zelfs al 1 paar schoenen te hebben versleten en moest daardoor in Périgueux 4 dagen wachten op een paar nieuwe schoenen uit Nederland. We kwamen van elkaar ook te weten dat we beiden onze ervaringen op een blog plaatsen en meteen werden de blogadressen uitgewisseld. Wie Henk wil volgen kan dit via: Henkopstap.web-log.nl  Zo kwam een er een einde aan een zeer bewogen, maar uiterst interessante dag in Bergérac.

18-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Na het ontwaken en het ontbijt op de parking in Angoulême trekken we terug naar de bronnen van de Touvre. De hemel kleurt nog grijs maar de zon doet haar uiterste best om erdoor te komen. De temperatuur valt wel goed mee. Nu het niet regent zoals gisteren, waag ik mij tot aan de bronnen en maak er enkele foto’s. Het valt mij op dat dit werkelijk een mooi stukje natuur is. Daarna wordt de fiets van de camper genomen en ik kan terug vertrekken. Vandaag heb ik geen tussenstop met Gerda afgesproken. Zij rijdt dus in één stuk naar het eindpunt in Chancelade bij de abdij. Ikzelf volg de St-Jacobsfietsroute tot in Ronsenac en verlaat daar de route om de richting Périgueux te volgen. Het eerste dorp na het verlaten van de route is Villebois-Lavalette. Het is reeds van héél ver zichtbaar omdat het op een heuvel ligt. Mijn volgende stopplaats is La Tour Blanche. Er zijn dan zo’n 40 km gereden. In La Tour Blanche neem ik mijn middagmaal en neem er ook een paar foto’s van het dorpsplein en de overdekte marktplaats met indrukwekkende houtconstructie. Tot nu toe was het traject altijd golvend met af en toe een steile helling. Na het middagmaal vond ik dat het meer dalende stukken waren. Het ging dan ook een stuk vlotter. Op 15 km van Chancelade kreeg ik echter een helling voorgeschoteld waar maar geen einde leek aan te komen. De helling was wel niet zo steil maar duurde wel een 5-tal km. De zweetdruppels rolden van mijn voorhoofd over mijn wangen en ik was echt tevreden toen ik eindelijk de top bereikte. Eens de top bereikt, liet ik mij als een steen naar beneden vallen en voor ik het goed en wel wist kwam ik aan bij de abdij van Chancelade waar Gerda stond. Er werden snel nog enkele foto’s genomen en na een grondige opfrisbeurt in de camper trokken we op stadsbezoek naar Périgueux. ’s Avonds aten we in het restaurant Le Bordeaux in Périgueux waar we nog een gezellig gesprek hadden met Patrick de kelner van het restaurant. Het eerste wat hij vroeg was of we in België al een regering hadden. Ik kon hem gerust stellen dat alles in kannen en kruiken was. Toen hij vernam dat ik met de fiets op weg was naar Santiago de Compostela verklaarde hij me knettergek. Hij kon ook niet begrijpen dat ik 2 maanden verlof kon nemen. Na het avondeten beloofde ik hem om, indien ik Compostela zou halen, hem een kaartje te sturen.

17-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Vanaf het moment dat we wakker werden was het al duidelijk voor mij. Vandaag zou ik voor het eerst in 11 dagen door de regen moeten. Na het ontbijt en de afwas reden we terug met de camper tot in Nanteuil-en-Vallée waar ik gisteren stopte. Het regende al toen we daar aankwamen. De fiets werd van de camper genomen en de regenkledij werd bovengehaald. Ook de gewone sportschoenen werden vervangen door de waterdichte wandelschoenen. Ik maakte een eerste afspraak met Gerda aan de bronnen van de rivier Touvre, nabij Angoulême. Daar zouden we de situatie evalueren. Ik vertrok met mijn knalgele regenvest alsof ik een kanarievogel op een fiets was. Ik was dus goed zichtbaar in dit slechte weer. Na 20 km door de gietende regen stopte ik in het dorpje St-Angeau. Onder een afdak bij de kerk nam ik even de tijd voor een koekje en een drankje. De mensen die met de auto voorbijkwamen dachten heel zeker dat ik een verzopen kanarievogel was. Onderweg had ik ook al enkele fietsreizigers gezien die er net zo belabberd uitzagen als ik. Ik was al door en door nat, en toen ik na 30 km bij het dorpje Brie aankwam, gingen de sluizen boven mij pas echt open. Afstappen was niet aan de orde omdat ik toch nat was en dan misschien kou zou krijgen, dus reed ik door tot aan de bronnen van de Touvre waar ik heel doorweekt bij de camper aankwam. Er stonden toen 46 km op de teller, en daarmee was ik tevreden. Ik ontdeed mij onmiddellijk van mijn natte kleren en waste mij in de camper. Daarna at ik boterhammen en warme soep en we beslisten om de rest van de namiddag op zoek te gaan naar een wasserij om onze was te doen en ook onze inkopen te doen in een warenhuis. Daarmee waren de uren in de namiddag goed opgevuld en was alles weer proper voor de volgende dag. Hopelijk iets droger dan vandaag.

16-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Wanneer we met tegenzin en na het optrekken van de mist camping Le Futuriste verlaten, gaan we eerst nog enkele kastelen bekijken. Het eerste kasteel ligt op amper 500 meter van de camping en heet: “Château de Vayres”. Het kasteel is in privé-handen en de toren die zich achteraan los van het kasteel bevindt is niet minder dan een duiventoren. Ik vermoed voor duiven van adellijke afkomst….. Het tweede kasteel dat we willen bezoeken is het “Château de Dissay”. Dit kasteel is echter ook in privé-handen en kan pas op zon- en feestdagen bezocht worden. Er zit dus niets anders op dan enkele foto’s maken en terug vertrekken. Nabij St-Georges wordt ik door Gerda afgezet en via de alternatieve route rond Poitiers ga ik terug van start. De mist is ondertussen weggetrokken en ondanks wat wind op kop blijft het toch aangenaam fietsen in een glooiend landschap. Rond het middaguur kom ik voorbij het zoveelste dorpje. Het luistert naar de naam: “Chéré-les-Bois”. Aan het kerkje is geen mens te bespeuren. Een zware bank, gemaakt van enkele zware rotsblokken, die hier waarschijnlijk nog door de Romeinen zijn neergeploft, vormen een uitstekende zitplaats om mijn boterhammen op te eten. Op het moment dat ik mij wil neerzetten schieten de hagedissen zich weg op zoek naar veiliger oorden. Ik zit er ruim een kwartier en welgeteld 1 boer op een tractor komt er voorbij. Voor de rest geen levende ziel te bespeuren, zelfs geen hagedissen. Ik stap op en rij verder tot ik na 68 km in Charroux aankom. Gerda staat op het marktplein op mij te wachten. Charroux is een historisch plaatsje. Het heeft een grote, verhoogde aangelegde overdekte markt uit de 16^e eeuw met een indrukwekkende houtconstructie. Er staat ook een héél bijzondere achthoekige toren die ooit het middelpunt vormde van een enorme abdijkerk. Rondom de toren kan men nog de funderingen zien van de Benedictijner-abdij van St-Saveur. Ik heb er dorst van gekregen en we drinken nog iets op een van de terrasjes rond het marktplein. Later krijg ik ook nog een prachtige stempel van het bureau de toerisme met de afbeelding van de toren van St-Saveur. Daarna rij ik weer verder tot in het pittoreske dorpje Nanteuil-Vallée waar Gerda op mij wacht. De camping gaat pas in juni open en na een bezoekje aan het kerkje, waar ik nog een prachtige afbeelding vind van St-Jacobus in een gekleurd glasraam, gaan we samen op zoek naar een rustige slaapplaats voor de nacht.

15-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

“Poitiers was in de Romeinse tijd en later vooral in de Karolingische tijd een héél belangrijke stad”. Zo staat het in mijn boekje met de route, dus vond ik het maar heel normaal om deze stad eens te bezoeken. Poitiers is niet alleen cultuur en historisch interessant, je vind er ook héél moderne en aangename winkelstraatjes. Er zijn ook een paar historische wandelroutes aangeduid met kleuren op de grond. Die brachten ons langs bezienswaardigheden zoals: Eglise Notre-Dame la Grande, Kathédrale St-Pierre, Eglise Jean-Baptiste, Eglise St-Hilaire, Hotel de Ville, Palais de Justice, Place de la Liberté, Hotel Fumé, Préfecture, Gare TGV en Parc de Blossac. Alles bezoeken op 1 dag is natuurlijk onmogelijk, maar deze stad zomaar links laten liggen zou zeer onverstandig geweest zijn.

14-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Rond 9u30, na het aflaten van het afvalwater en terug bijvullen van proper water, trekken we terug verder. Gerda vertrekt als eerste en ik kort daarna ook. Ik rijd door St-Avertin en neem nog eerst een foto van aanwijzingsborden die de St-Jacobs fiets- en wandelroute aangeven. Nabij Veigné heb ik nog een kleine helling te verwerken en kom dan aan de l’Aindre terecht. Op deze plaats is de l’Aindre vrij onstuimig en kayakkers kunnen hier hun sport naar hartelust beoefenen aan de hand van een parcours die men d.m.v. poortjes boven het water heeft aangelegd. In St-Mauré-de-Touraine valt mijn oog op een mooi kunstwerkje in de vorm van een boom met reuze namaakappelen. Er staat een bordje met uitleg, maar mijn gebrekkige kennis van het Frans speelt mij hier parten. Ik neem wel een foto van het kunstwerk en de uitleg en besluit het thuis eens te proberen aan de hand van een Frans woordenboek. Daarna volg ik de D108 in de richting van de rivier de Vienne. Ik kan kilometers voor mij uitkijken en de weg blijft maar langzaam dalen. Ik maak nog snel een foto van op een hoger gelegen punt met schitterend vergezicht en laat me dan uitbollen tot in het dal van de Vienne. Wanneer ik nabij Marcilly-sur-Vienne de rivier over steek, ben ik vol bewondering voor deze rivier en stop nog even voor een foto. Daarna rij ik 15 km in zuidelijke richting tot Dangé-St-Romain waar ik een afspraak heb met Gerda. Even moeten we elkaar zoeken omdat zij aan een plein staat in de omgeving van de kerk. En omdat ik aan de andere kant van de rivier zit en ook daar een kerkje staat, moeten we even naar elkaar zoeken. Wanneer Gerda mij laat weten dat ze vóór de kerk staat en ook ik voor een kerk op haar wacht, begint het tot mij door te dringen dat hier 2 kerken in het spel zijn. Vanaf dan steek ik de rivier over en zie onmiddellijk de andere kerktoren. Na het middagmaal beslissen we om eerst de boodschappen te doen. Een “intermarchée” ligt op 5 minuten van het dorp, aldus een bord. Later zou blijken dat die 5 minuten in feite 9 km waren. Na de boodschappen komen we terug naar Dangé-St-Romain, en dan spring ik terug op de fiets. Terug rij ik 15 km zuidwaarts langs de Vienne tot ik in Châtelleraut aankom. Ik bewonder nog eens de mooie Pont Henri IV met zijn 9 bogen en trek  dan terug verder. Iets buiten Châtelleraut splitst de Vienne zich met de Clain die ik nu verder moet volgen. Terug komen stilaan enkele pittige hellingen op het parcours voor. In Dissay, op 5 km van mijn eindbestemming, sta ik plots voor een schitterend kasteel. Het blijkt een 15^e eeuws Château te zijn dat ooit fungeerde als zomerverblijf van de bisschoppen van Poitiers. 5 km verder kom ik op mijn eindbestemming waar Gerda staat te wachten bij camping “Le Futuriste”. Een mooiere camping heb ik in héél mijn leven nog niet gezien. Ook de ligging is formidabel. Je kijkt er zo over het dal met op een boogscheut “Futuroscope”, een enorm attractiepark voor liefhebbers van visuele technologie. En daarbij zijn we op 10 km van Poitiers beland.

13-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie  

Rond 9 uur vertrok ik voor een korte rit naar Tours. Terug goed weer en een goed humeur want het zou een korte rit worden. Voor ik echt naar mijn route reed, nam ik nog enkele foto’s in het stadje. Vooral de toren die toegang geeft tot de ruïnes van de oude burcht interesseerde mij. Op de vesten heeft men er een prachtig zicht op het stadje. Ik hoopte hier ook aan een stempel te komen, maar buiten enkele poezen die hun ras probeerden in stand te houden was er niemand te bespeuren. Niettegenstaande een bericht met de openingsuren vanaf 9 uur, liet niemand zich zien. Er zat dus niets anders op dan de poezen hun gang te laten gaan en te vertrekken. Na 17 km kwam ik voorbij het Château de Valmer. Een kasteel uit 1640 met een park en landerijen van 80 ha. Men kan het bezoeken en achteraf van de wijn proeven. Overigens begonnen zich meer en meer wijngaarden aan te melden. Er zaten ook al een paar korte, maar nijdige hellingen tussen. In Château de Valmer kreeg ik wel een stempel maar het was weer zo’n ding van een paar euro’s bij Mister Minit. Ik vraag me soms af of er nu niemand van die kasteelheren ook maar een deftige stempel zou hebben met daarop een afbeelding van hun domein of eventueel een familieschild. Bij het binnenrijden van Tours vond ik ook meer en meer wijnboeren en plaatsen om te gaan proeven. Ik reed de stad binnen via de fiets- en wandelbrug over de Loire namelijk: “de Pont Suspendu” en belandde zo direct in de stad die mij oud en ongezellig leek. Fietsen is hier geen lachertje, de auto’s drummen je zo van de weg. Het duurde dan ook bijna een uur voor ik Gerda vond die zich in het zuiden van de stad bevond. Na ons ingeschreven te hebben op de camping van St-Avertin, reden we met onze fietsen nog eens 6 km terug om de stad te bezichtigen. Behalve de Kathédraal St-Gatien is er echt niet veel te doen in deze stad. Zelfs een lange straat met restaurants en enkele winkels, lag er net na de middag dood en verlaten bij. ’s Avonds vereerden we een pizzarestaurantje in St-Avertin met ons bezoek. De jongeman die de pizza’s voor het oog van zijn klanten klaarmaakt, mag fier zijn op zijn bakkunst. De pizza’s waren niet alleen groot, ze waren vooral héél lekker.

12-05-2008, 00:00 geschreven door Ernie