PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
26-06-2008
Peren en Plakkertjes
Gisteren kwam buurvrouw Hilde op bezoek, samen met Tobit en Annelot, om nog even af te spreken voor de straatBBQ van zaterdag. Ik mocht mijn trapkunstjes tonen en mama babbelde maar wat verder terwijl ze ons bezoek aan Kind en Gezin aan het vergeten was. Toen onze bezoekers de deur uit waren en ik aan een nieuwe pamper toe was, viel mama haar 'ne frank'. Oeps, vlug gebeld, en meer dan een half uur later dan voorzien mochten we toch nog langsgaan.
Ik werd met blote benen en vuile pamper in de auto gedropt, terwijl er in de vlucht nog een pyama werd meegegritst en een tutje. Dat tutje zou volgens mama van doen zijn na de 2 spuitjes die me te wachten stonden. Hals over kop kwamen we daar toe, ik half gekleed en bezweet, mama dikbuiks vol plekken... Andere mama's en kindjes kwamen uit een doosje om toch een goede indruk na te laten bij K&G...
Zowel de weegvrouwen, de verpleegster als de dokter waren vol lof over me : goed in lengte, gewicht, tanden, alertheid, vrolijkheid, stappen, brabbelen, ... Ook allen hadden ze dezelfde repliek : "die weet wat hij wil, da's er eentje waar ge nog uw peer mee zult zien"... Mama knikte instemmend en stilzwijgend... Ze weet het al wel, dat ik wellicht niet van de stilste en de braafste zal zijn, dat ze me goed in de greep zal moeten houden of dat ik anders de lakens begin uit te delen thuis (en elders)... maar dan lach ik eens vrolijk, doe ik vlug eens een second beschaamd en iedereen is weer ingepalmd zie . Gelijk in de creche : ze zien daar wreed met mij af en toch zien ze me verschrikkelijk graag komen. Ze moeten daar lachen met mij vele kuren en streken.
Mama en papa vragen zich af hoe het komt dat ik ben zoals ik ben? Ze denken me correct en consequent op te voeden, en toch zit er een grote deugniet in mij verscholen. Zou dat dan toch met het bloed worden meegegeven? Man man man, dan zijn ze nog niet aan de nieuw patatjes zunne!
Enfin, genoeg gestoef en gezever. Of toch niet? Toch nog even vlug zeggen dat ik gisteren geen kik gegeven heb bij 'mijn' spuitjes; tenzij je wel mijn gemor wil meerekenen omdat mama mijn armpjes moest vasthouden van de dokter. Ik was toch flink blokken aan het stapelen? Hier loop ik nu met 2 plakkertjes op mijn billen... geen zicht vind ik zelf.
En we zijn vertrokken... van de ene kant van de living naar de andere. Soms eens met een rustpauze, soms in één stuk. Meestal nog waggelend gelijk een gansje, maar elke dag lukt het iets beter (je mag er gewoon niet staan op kijken). Ik kan zelfs al van 90° van richting veranderen zonder vallen en gewoon doorstappen. Maar als het vlug moet gaan, verkies ik toch nog om te kruipen hoor.
Ik mocht deze week als eens van die kloeke stapschoenen proberen. Ik vond dat best wel leuk; ik blonk van trots. Maar mama zegt dat ik ze pas krijg nadat ik eerst nog een beetje op blote voetjes en met mijn soepele sloefjes geprobeerd heb.
Zaterdag is het straat-BBQ in onze tuin, dan komen heel wat buren en buurkindjes op ons 'pelouze' zitten (vorig jaar hebben we die op het nippertje gemist omdat ik die avond naar het ziekenhuis moest). Papa heeft hiervoor speciaal het gras nog eens gemaaid vorig weekend. Lekker kort. Nu zie je weer de steentjes liggen die ik er overal heb tussengegooid .
Nu ik kan stappen, wordt het natuurlijk extra opletten voor mama dat ik niet zomaar de tuin uitwandel of even mijn handjes aan het BBQ-rooster vastklamp. Ze heeft alvast "kippendraad" (!!!!) gekocht om rond de BBQ te zetten... chick! De nieuwe tuinslang ligt ook al klaar, want een greppeltje graven in het gras, zoals bij de scouts, vond ze net iets te ver gaand...
Voor de rest gaat alles hier zijn gewone gangetje (hem j'em? hihi) voor een 15-maanderke : lekker tegendraads doen en zelf niet weten wat ik eigenlijk exact wil. Zitten smikkelen als de fles wordt getoond, maar eenmaal aan de lippen moet ik dat ding eigenlijk helemaal niet, ... en zo van die truken. Blijkbaar sta ik aan de rand van de NEE-faze, en die kan wel enkele jaren duren... Eventjes geduld nog dus met mij.
Vanavond naar Kind en Gezin. Wellicht wordt dat weer een prikje... Maar ik ga daar eens al mijn tanden laten zien! Volgens mama's vriendin Marianne, tandarts in de Limburg, ben ik ver vooruit op het kiezen-schema. De dokter past dus maar beter op zijn vingers vanavond!
In de creche staat mijn stappensteller op 3 (of dat beweren ze daar althans, volgens mama. Ik kan haar nog niet zeggen of het waar is of niet...). Thuis staat hij op : 0 (salontafelrondjes niet meegerekend)
Aan het handje wil ik al helemaal zelfs geen proging doen.
Ook al willen ze hier niets forceren, en komt wat komt, toch wil mama dat het nu vooruit gaat. Ze heeft een beetje veel pijn in de rug met momenten, waardoor ze me beter zo weinig mogelijk oppakt, meesleept,... Ze moet rusten van de dokter en veel dafalgannekes slikken. En ze ziet dat niet zitten... ze denkt aan softenonkindjes, aan verslaafde tom boonekes, aan ...
Rusten, dat houdt volgens de dokter in : 'zoveel mogelijk liggen en zo nu en dan eens bewegen, nietske heffen, niet teveel autorijden, en vooral aan de verleiding kunnen weerstaan om onkruid van tussen de steentjes te halen!' Makkelijk gezegd tot je naar onze oprit kijkt. Groen is een mooie kleur, maar toch stekt het bij tijden in haar ogen...
Afgelopen weekend was het de bedoeling om met mama nog even af te zakken naar Rekkem en omstreken : Opa Rekkem was jarig geweest, er moesten nog kleertjes terug naar Emiel, we wilden ook wel eens zien hoe flink Merel al gegroeid was, en weliicht zouden we op nog wat plaatsen ons hoofdje binnensteken.
Maar helaas...mama haar rug zegt dat het allemaal welletjes is geweest. Gedaan met gesleur naar links en rechts. Ze moet zich een beetje beperken tot het gesleur met mijn goeie 11 kg hier in huis (al is dat zelfs al te veel voor dat tere rugske). Stilaan begint ze toch uit te kijken naar mijn eerste stapjes, al weet ze dat het dan ook geen makkie zal zijn om mij overal achterna te hollen... het is eent raag leerproces, maar er zit toch voorruitgang in : we stappen rond de salontafel, langs de zetel (en uitstekende benen), achter een vooruitschuivend stoeltje, achter een loopauto, ... als we maar op tijd en stond onze buik ertegen kunnen leunen om even te rusten. En dat lukt nu net niet wanneer ik aan een handje zou leren lopen, dus doe ik dat momenteel absoluut nog niet.
Ik oefen met zelfstandig rechtstaan uit het niets, al is dat nog met veel vallen (waarbij de hoek van de salontafel nogal eens in de weg durft te staan - ienieminie blauw oog...).
Verder doe ik wel al de gevaarlijkste zaken : alleen de grote trap op, alleen de zetel in, alleen op de salontafel kruipen, alleen mijn kleine stoel naast een grote zetten en zo pogingen doen om op de grote tafel te geraken... Het gevolg is dat ik geen seconde meer alleen gelaten wordt of anders ze vinden me terug halverwege de trap of ondersteboven naast de zetel...
Ik heb wel door dat ik achteruit de zetel uit moet, maar soms vind ik dat dat te traag gaat en duik ik toch nog liever met het hoofd vooruit.
De reflexen van mama en papa worden hier dus danig op de proef gesteld, iets wat blijkbaar ook al niet goed is voor de rug... Mama slaapt er niet goed door, ze kan niet deftig zitten op haar werk, ze kan niet meer heffen, autorijden doet zeer, op de bus zitten doet zeer,...
Ze zal eens naar de dokter gaan, zegt ze. Al is ze al op voorhand bang dat die zal zeggen dat ze nog 3 goeie maanden moet rusten. Enfin, bij deze wil ik haar verontschuldigen voor het feit dat ze niet meer gans België met mij zal rondrijden de komende weken. Maar je kan mij altijd bewonderen op onze fotosite natuurlijk .
Bestseller "Oei ik groei" ligt ook bij mama op de nachttafel. Daaruit leert ze waarom ik soms eens ambetant loop of wat mijn verwachte ontwikkelingen zouden moeten zijn. Ze vindt er soms geruststelling in, maar vaak ook een beeteke frustratie. Mama vindt het precies een 'stoefboek', zo van 'zie es wat mijn kleine al kon toen ie nog maar x weken was'.
Ik volg de beschreven ontwikkelingen altijd met wat achterstand, maar da's niets ergs, want ze hoort bij andere mama's overal hetzelfde. Het boek beschrijft de allervroegste momenten dat je alle mogelijke ontwikkelingen kunt opmerken (door de weinige mama's die niet gaan werken en ganse dagen met hun spruit kunnen bezigzijn...). Dus geen paniek als ik de diverse 'winkeltjes' niet in de beschreven week opentrek.
Sprongetjes... nooit echt last van gehad; of toch niet van de 8 die in mama's boek staan. Ondertussen staan in de nieuwe versie ook sprong 9 (rond 62 of 65 weken - nu dus!) en 10 (18m-2 jaar) beschreven; dat heeft mama gezien toen ze het boek vorig jaar kado deed aan de mama van Guillaume. Wil het toeval nu dat ik net wél veel last heb van sprong 9, die dus nog niet in mama's 'oude' versie staat...
9e keer, goede keer ? : slechts slapen, slecht eten (tot zelfs niet eten), geprikkeld lopen, hangerig, huilerig, altijd a/d rokken hangen, dromen, ... het ganse gamma passeert hier de revue. Ik wil contant vastgepakt worden, eenmaal vastgepakt wil ik op de grond, op de grond besef ik dat ik wil vastgepakt worden, ik huil, ik sla, ik lach, ... (ondertussen een paar dagen koorts doen) ... ik heb het lastig met mezelf.
Niet simpel ze ouder worden... Al die indrukken die op me af komen : speelgoed (vliegende duploblokken), tv en bijhorend 'bakske', gsm's, klokradio's, creche, bezoek, auto, winkelkar in, winkelkar uit, jas aan, jas uit, pamper af, pamper aan, nagelschaartjes, een mond vol groeiende steentjes, eten, drinken, geluiden, smaken, geuren, voeten die twijfelen of ze me al zouden kunnen houden, gebrabbel van mama en papa die ik niet begrijp, mama en papa die mijn gebrabbel niet begrijpen, ... Je zou voor minder lastig lopen, niet?
En dan willen ze me ook nog eens proper gewassen krijgen. Tarara, geen water aan dit lijf! Mama is natter na mijn bad dan ikzelf . Het idee 'zwemgewenning voor baby's' bergt ze best nog even op in de kast...
Nog even tanden bijten en dan komen we weer in de 'zonnetjes-weken'. En dan... op naar sprong 10!
Afgelopen maandag had ik precies een beetje warme handjes toen ik aan crecheverzorgster Priscillia werd afgegeven. Later die dag begon ik koorts te krijgen, waardoor crecheverzorgster Veerle even naar mama belde met de vraag om mij eventueel zo vroeg als mogelijk af te halen. Mama mocht niet uit haar vergadering, dus duurde het tot wel 16u45 tegen dat ze bij mij was. Rond 18uur kreeg ik perdolan-siroop. Tegen 20u had ik nog 39,5, dus kreeg ik Junifen-siroop. Maar dat hielp allemaal niet veel. ik bleef huilen en had duidelijk veel last met mezelf... Rond 21u15 had ik ondertussen al 40,1° koorts.
Hm, dachten ze hier, niet pluis. Normaal zou koorts moeten zakken na die siroopjes. Er werd nog een tapke gestoken en even naar de spoed gebeld om te horen of we eventueel eens op controle mochten. Die spoed-mevrouw vroeg om toch eerst de huisarts te bellen. Was net die dokter van dienst waar ik altijd 'niet ziek' verklaard wordt, die dokter die zegt dat mama niet te vlug naar de dokter mag lopen, die dokter die niet weet dat we al 2 keer in het ziekenhuis zijn beland nadat hij zei dat er niets aan de hand was, die dokter... die mama liever niet aan de lijn kreeg dus... maar het is een groepspraktijk en we hadden pech : hij had de wachtdienst...
Dokter in aantocht. Mijn koorts begint te zakken tot 39°. Dokter belt aan. Mijn koorts zakt tot 38,6°. Dokter komt binnen : mijn traantjes verdwijnen en ik begin te lachen gelijk zot. Dokter zegt : niets ergs... 75 euro aub!!!!! (nachttarief hé, "u had maar moeten bellen voor 21u") Dokter weg. Ik zit te grijnzen in de zetel. Mama en papa lustten me een beetje rauw precies, maar toch kiezen ze ervoor om naar het frietkot te stappen....
Alweer dus bij die ene dokter een mal figuur slaan... Van ontzetting vergeet mama een briefje te vragen voor haar werk en voor de creche. Daar kan ze nu ook nog eens betalen...
Dinsdagochtend blijft mama thuis van haar werk. Ondertussen begint de koorts terug te stijgen en hang ik de ganse tijd aan haar broek te bengelen (ze doet de ganse dag over een halve strijkmand...). Ze belt haar werk en de creche af voor de namiddag. Ik blijf water drinken, maar weiger verder zowat alle vaste en vloeibare zaken (koekjes, yoghurt, groeimelk met fristismaakje... alles waar ik anders zo gretig in ben, laat ik nu staan).
Tegen de avond loopt het weer op tot 39,7°. Slapen lukt me niet, ik wil enkel schootzitten en dan nog... Eenmaal alle blokjes en andere speelgoedonderdelen eindelijk zijn opgeruimd (duurt een tijdje gezien die buik bij mama in de weg zit), word ik opnieuw klaarwakker en vrolijk. Om 23u30 smijt ik alles vrolijk terug in het rond. Mama rust in de zetel tot ik terug moe word. Om 3uur deze nacht terug klaarwakker. Geen koorts meer.
Deze morgen met 37,7 word ik toch naar de creche gestuurd, met een zakje vol eten, drinken en koortsproduktjes... Mama belde deze middag eens terwijl ik in mijn bedje lag. Crecheverzorgster Natacha (zo hebben we ze alle 3 in 1 berichtje) zegt dat ik duidelijk stiller en rustiger ben dan andere dagen, maar dat ik nu op 37,5° zit. Ondertussen zijn wel rode stipjes te zien, maar dat is normaal na enkele dagen koorts.
Ondertussen loop ik ook lastig, want mijn hoektandjes willen zich nu nog tussen al mijn andere wringen... bijna een mondje vol
Vakantie in eigen tuin... daar lijkt het zowat op de afgelopen dagen. Met het lange weekend hebben mama en papa een aanzet genomen om de tuin in orde te krijgen. Dankzij het grasmachien van nonkel Danny vind je me ondertussen terug tussen ons gras. Ja... het begon hier de allures van wildernis te krijgen... Ik mocht natuurlijk een beetje meehelpen : gras proeven, steentjes proeven, struiken proeven, ... het één al lekkerder dan het ander...
's Avonds eten we nu buiten en mag ik rollebollen op mijn super Hema-mat (bovenkant zachte stof, onderkant geplastificeerd) of over mijn mama. Ukje in mama's buik doet alvast ook zijn duit in het zakje. Voorlopig wordt het nog 'brusje' genoemd, want we weten nog steeds niet wat het wordt... misschien kan de dokter daar komende week uitsluitsel over geven???
Wanneer ook de randjes van de tuin zijn afgewerkt, dan begint mama aan mijn nieuwe kamertje. Misschien nog een beetje vroeg, maar als ze het nu niet doet, zegt ze, dan komt het er niet meer van (iets van minder plooien en bukken en werken en kuisen en ...).
Wedden dat het allemaal op foto wordt vastgelegd? Mama heeft namelijk een nieuw digitaal toestel gekregen van papa en mij (voor moederdag en haar verjaardag.... van dit jaar en... van vorig jaar). Daar hoort wel een lijvige handleiding bij (en ze zit nog maar op blz 5!...). Nog eventjes wachten op extra mooie kiekjes dus...
Afgelopen weekend hebben we heel wat kilometers afgelegd, van hot naar her op zaterdag (boodschappen, waaronder - o ramp - schoenen zoeken voor mama), en van Seintamansbèèrgg naar Rekkem op zondag. Oma verjaart vandaag, dus gisteren even een bezoekje gebracht.
Nu, eenmaal in Rekkem, zijn we er niet vanaf natuurlijk met 1 tussenstop . Dus nog eventjes overgestoken naar mémé en pépé (waar ik aan een verse broek toe was na een pamperaccidentje), daarna naar Menen om Luka haar fles terug te brengen (maar ze was niet thuis, snif), vervolgens naar mama's vriendin Christine, en als laatste pitstop eventjes uitgerust bij grootnonkel Bernard en groottante Marijke (waar ik eventjes een spuugje in de zetel heb gelegd). Bij de laatste twee stops samen, heb ik toch een 6-tal keer mijn hoofd gestoten aan marmeren dingen die zich op kruiphoogte bevonden. Salontafeltjes noemen ze zich . Maar ik was voorbereid : 's morgens ben ik voor het eerst uit de zetel gedoken, hoofd vooruit, dus het ergste hadden we die dag toen al achter de rug. Mama dacht dat ze mij deze morgen in de creche zou moeten afgeven vol blauwe plekken, en zag de kinderinspectie al aan haar deur staan, maar er is niets te zien.
Veel ooohs en aaahs dus afgelopen weekend. Top 5 van de reacties die er toen op volgden? Geen probleem, hier komen ze : - "hij trekt op zijn papa", - "zie hoe flink hij al recht staat", - "t zal niet lang meer duren vooraleer hij loopt - "ziedes hoe flink dat hij eet, en met zoveel smaak" - "t zal nen babbelaar worden"
Niets dan goeds dus. Maar hier thuis zeggen ze dat ik het niet in mijne bol moet steken... dat ik geen extra kuren en gestes moet krijgen. Volgens mama en papa doe ik al genoeg schwalbes. Iets Duits, denk ik... (http://nl.wikipedia.org/wiki/Schwalbe_%28voetbal%29)
Dat het hier rustig is qua nieuwtjes? Dat komt omdat ik het momenteel druk heb met me rechttrekken aan tafeltjes, zetels, traptredes, mensenbenen,... met deuren open te doen voor wie buiten wil en deuren dicht te doen voor wie ze laat openstaan,... en met spartelend op de pijnbank te liggen waar men neus, oren en ogen willen proper houden met doekjes, stokjes, fysiologische tubekes, fysiologische sprays,... (een gans martelpakket). Ondertussen zitten er ook 3 tandjes piepens-klaar : een onderste snijtand en 2 kiezen bovenaan. Dat zal het totaal aan bijtertjes dan op 9 brengen. Niet slecht hé?
U begrijpt, ik heb tegenwoordig beters te doen dan hier heroïsche verhalen te verzinnen. Mijn heldeninspiratie zit trouwens op een laag pitje, want ik zit volop in een mama-faze ... Waar is ze nu trouwens? Wacht, ik zet even mijn keel open... dada!
Gisteren kreeg ik nog maar eens een verjaardagstaartje voorgeschoteld, midden in een decor van slingers en ballonnen. Papa had alles klaargemaakt en taartjes gehaald, zodat ik bij thuiskomst mij maar in mijn stoeltje hoefde te zetten. Het statief stond klaar, zodat ik niet kon ontkomen aan het vogeltje.
Doel van dit alles? slagroom-foto's nemen als souvenir voor later. Of het gelukt is, dat zie je binnenkort bij de foto's. Ik kan alvast verklappen dat ik onmiddellijk daarna in bad ben gestoken.
Deze morgen, 1 april, hadden ze me wel schoon liggen hier... Mocht ik opnieuw naar Kind&Gezin voor mijn prikjes. Onderweg dacht ik : jaja, neem een ander beet, ik blijf relax. Zelfs toen de dokter aankwam, en mijn broek al uit was, dacht ik nog steeds dat die in het complot zat. Toen de spuitjes werden bovengehaald, kwam er toch enige twijfel in mijn blik. En jawel... mijn billetjes bleven gespaard! Oef!
Tot ze opeens mijn bovenarm vastpakte en ploef, de spuit leegde. Ai, zeg dat doet wel zeer hé, die domme april-grappen. Ik wou wel niet te veel laten merken dat ik niet voor een grapje te vinden ben, dus na een klein huiltje hield ik er mee op. Grrrmbl...
Gisteren mocht ik nog even naar Kind&Gezin. Het was de bedoeling dat ik daar mijn 'prikjes-voor-1-jaar' zou krijgen. Maar ik had weer eens goed warm (lees : koorts), waardoor ik later even terug mag gaan voor deze prikkende activiteit.
Waarom ik het nu terug warm heb? Te dicht bij de meisjes gezeten zeker op mijn verjaardagsfeestje. Mijn oortje ziet terug wat rood zei de dokter. Maar ik kreeg geen voorschrift. Ik verwacht me er dus aan dat ik deze avond of morgen ofzo naar een te-betalen-dokter zal moeten om een antibiotica ofzo. Hierdoor zullen dan de flora in mijn darmpjes terug in de war zijn...(stinkie stinkie ).
Voor de volledigheid misschien nog even zeggen dat ik zondag een zeer leuk feestje had. Aan iedereen die aanwezig was (in levende lijve of in gedachten) : een grote dank-je-wel! Tof dat jullie er waren.
Foto's van het feestje zijn er echter niet (tenzij die op het analoge rolletje van mama dat nog maanden op ontwikkeling moet wachten). Papa wou foto's nemen van mijn eerste taartje, maar werd afgeleid. Trouwens... veel eerste taartje viel er niet te fotograferen. Toen iedereen muisstil was en mama fier als gieter het taartje met kaarsje voor mijn neus kwam plaatsen (en iedereen 'lang zal hij leven' begon in te zetten), toen iedereen vol verlangen naar mij slagroom-smospartij uitkeek, toen iedereen zat te hopen op een enthousiast gesmikkel van mijn kant, toen de tranen in mama's en papa's ogen schoten omdat ik al zo groot ben, toen.... toen bleek er van mijn kant weinig tot geen interesse in het lekkere toetje.
Verbazing alom. Iedereen vroeg zich af wat er met me scheelde...
En toen kwam de aap uit de mouw. Ik kon het nog niet zeggen, maar Opa Nieuwpoort vertelde met trots dat ik al een volledige chocoladetaart had gekregen in het geniep. PATAAAT! Was dat een tegenvaller voor iedereen zeg! (Voor mezelf niet, want het was wel lekker, maar HET moment van het feestje was om zeep. Dankuwel!)
Je wordt maar 1 keer één jaar, en er is maar één keer een eerste taartje (met één kaarsje).... Het was nu ook een 'eerste taartje', zeer lekker, maar dan zonder kaarsje... In mijn foto-album zal iets cruciaals ontbreken, zegt mama. Ze is niet content. Maar uit alles leer je lessen, zegt ze. Welke het deze keer was, heeft ze me niet willen vertellen. Ze wees naar haar koppie (iets van onthouden ofzo).
Voilà, officieel is het zover : ik ben vandaag voor het eerst jarig. Vanaf heden ben ik PEUTER! Hiep Hiep Hoera!
Ik ben vrolijk opgestaan, en ben (blinkend in mijn T-shirtje van Petit Filou dat ik voor mijn verjaardag kreeg van die mevrouw van de winkel - tekst : Mr Filou for one day, because you know it's my birthday) met mijn zakje vol snoepjes vertrokken naar de creche. Wij zijn daar allemaal nog te klein om te snoepen, maar er zijn altijd wel vrijwillige papa's die een doosje smarties willen verorberen
Papa had ook voor gratis Hopla-posters gezorgd van bij de Syntra-drukkerij in Brugge, waar hij zijn opleiding papierrestauratie volgt. Veerle van de creche heeft deze morgen beloofd dat de oudere kindjes een kroontje voor me zullen maken en een liedje zullen zingen. Dat wordt dolle pret vandaag!
Gezien de postbode maar 's middags komt, zie ik pas deze avond hoe massaal onze brievenbus met kaartjes gevuld zal zijn, hihi. Alvast bedankt aan iedereen die vandaag even aan me denkt, kaartje of geen kaartje.
Weet je, moest 2008 geen schrikkeljaar zijn hé, dan was het vandaag mijn verjaardag! Happy birthday to me, myself and I. Nah!
Maar om één of andere planetoïdische reden, mag ik dus pas morgen mijn kroon opzetten... Ah, zondag is het dan opnieuw feest, dus wordt het sowieso een beetje gespreid gevierd
Ondertussen is mijn slaap nog steeds in goede vorm. Leve de sinaasappelolie.
Ik heb vannacht doorgeslapen. Proficiat aan mezelf.
Niet dat ik dat niet graag doe hoor, maar ik ben de afgelopen maanden nogal veel ziekjes geweest, gecombineerd met wat groeisprongetjes, nachtelijke verlatingsangst, kruipwedstrijden in bed, en... wel dan kom je er niet toe om van 'savonds tot 'smorgens flink door te slapen. Toen ik 8 weken was, en op flesjes was overgeschakeld, ging het wel vlot. Tot ik aan 3 maand in het ziekenhuis belandde met reflux... Van toen tot nu denkt mama dat ze mijn lange nachten net niet meer op 1 hand kan tellen. Ze denkt dat ik nu aan 6 zit.
Ik kan net niet meer aan 10 geraken voor mijn verjaardag, want dat is maar 3 keer meer slapen. Spannend!! Dan mag ik voor het eerst een kaarsje uitblazen, dan mag ik voor het eerst ook plensen in de slagroom, dan geef ik een applaus voor mezelf (want ondertussen leer ik al enkele weken goed in de handjes klappen - fantastisch vind ik dat - ik geef mezelf applaus voor de kleinste overwinning tijdens de spannende speelgoedgooiwedstrijden).
Niet vergeten dat er op zondag 23/3 ook taart is voor jullie hé. Wie een gaatje vindt tussen het eierrapen door, moet zeker afkomen. Tegen de avond zijn er piccolo's voorzien (want teveel sjokola is niet goed voor jullie tandjes).
Op het boodschappenlijstje staan nog : balonnen, 'n kroontje, fotofilmpkes, batterijen voor fotoapparaat, drinken en beleg. De rest is al in huis gehaald of besteld.
Woehoe, daarna ben ik officieel baby-af, en mag men mij aanspreken met peuter.
A voilà zie, dat groot geheim mag sedert dit weekend volledig wereldkenbaar gemaakt worden... Als alles goed gaat word ik na de grote vakantie grote broer. Op het werk van mama wisten ze het al een tijdje, gezien ze daar soms maar wittekes en vooral moekes rondloopt; de buren hadden het ook al wel gezien dat mama niet op dieet was; maar de oma's en opa's wisten het nog niet. Moest een verrassing blijven.
Tot afgelopen weekend dus. Ik mocht voor de gelegenheid mijn mooie t-shirt aantrekken met volgend tekstje op mijn rug : Ik ben stoer want ik word grote broer. Je zal er me de komende maanden nog wel geregeld mee zien wellicht, want ' t is een beetje op de groei gekocht, zodat het nog enkele maanden meekan .
Ik besef nog niet ten volle denk ik dat ik binnenkort mijn koeken zal moeten delen... Maar ik heb alvast enkele dozen voorsprong opgebouwd...
Blijkbaar mag ik hier niet al te veel en al te gedetailleerd mijn ziekte-dagboek bijhouden, want oma's en opa's uit verre oorden raken dan een beetje ongerust... Sorry, was niet de bedoeling. Maar bijna alle kleine snuitertjes zijn veel ziek hoor hun eerste winter(s). Misschien zijn ze dat een beetje vergeten van toen ze zelf nog zo'n ukje hadden...
Maar toch eventjes laten weten dat het terug heel wat beter met me gaat. Ik ben ondertussen al 11 maand geworden, en zet nu de laatste rechte lijn in naar mijn eerste verjaardag! Mama zegt dat ze een grote verrassing voor mij heeft, maar dat het nog eventjes duurt vooraleer ik die te zien krijg...Hmmm, iets minder geheimzinnig mag ook hoor... We zullen maar afwachten zeker, er zit niets anders op...
Oh ja, mag ik niet vergeten : Gisteren werd mama's vriendin Christel fiere mama van Trix! Dag Trixje, tot gauw eens!
Na zo weekje aërosol, deed ik opnieuw een 40-graderke. Nikske viraal dus... naar de dokter. Die zegt : "ah, 'tzal toch bacterieel geweest zijn. Met een beetje antibiotica zal dat wel genezen".
Vandaag is het dag 6 in de antibioticakuur en rara : straks is het 24 uur dat ik opnieuw tegen de 40graden heb... Wat nu gezongen? ... naar de dokter... : "Oh, zal iets nieuws zijn dat hij ondertussen heeft, wellicht viraal". Deuhhh!
Grrrrrrrr, 2008 kon beter beginnen... Maar de zomer komt er aan, joehoe... (nog eventjes wachten).
Binnen anderhalve maand word ik 1 jaar!!!! Een heuglijk moment. Woehoe, dat gaat lekker snel zeg.
Omdat je maar 1 keer 1 jaar wordt, zetten mama en papa op paaszondag (23 maart) de voordeur open voor al wie eens op bezoek wil komen. Oma's, opa's, parrains en meters zijn zeer welgekomen, maar daarnaast mogen ook de vriendjes van mama en papa komen en natuurlijk ook mijn eigen speelkameraadjes.
Het wordt "een zoete inval". Al wie in de namiddag komt, kan een zoetigheidje verwachten; al wie later komt (of blijft tot dan) kan een pistoleeke verwachten. Als tegenprestatie breng je gewoon je eigenste zelf mee. Kadootjes hoeven echt niet; zie het gewoon als een leuk moment om eens een livingske vol te hebben. Duimen voor een zonnetje, dan kunnen we van doolhofje spelen in ons lang gras
Gezien we volledig uitgerust zijn voor kleine sloebers, moeten mama's en papa's niet de ganse kinderwinkel meebrengen. Behalve misschien een reisbedje, al heb ik er natuurlijk zelf ook eentje. Dus één ukje moet enkel zijn knuffel meebrengen.
De dag nadien moeten de meeste mama's en papa's niet werken, dus vraag maar of je een uurtje langer moogt opblijven (zij kunnen ondertussen al eens een pintje meer drinken dan ze op andere zondagavonden doen).
Rep je, haast je, alles aan de kant! Ik kom er aan, en binnenkort in een super-tempo me dunkt.
Sedert afgelopen zaterdag, 2 februari, begon ik dan toch op armpjes en knietjes "te staan". Ik durfde zelfs al even voorzichtig vooruitschuifelen, om daarna terug op mijn poep te gaan zitten. Zondagavond heb ik de training succesvol afgerond door zeker zo'n 2 meter na elkaar te kruipen. Jiehaa, wijde/weidse wereld, here I come! Ik ben geslaagd voor mijn kruipbewijs .
Mama start haar zoektocht naar deurhekjes, zodat ik niet zomaar van de trap kan robbelen of wat onheil in de keuken kan uithalen... Wie haar ken helpen met tips van goede merken, goede prijsjes, etc.... laat u gaan.
En nu ben ik vlug weg, want daar ligt een zeer interessant speeltje. Daaaaag!
Joepi! Hij is er! De kleine broer van grote Benne. Een grote jongen hoor die Fries, 53 cm en 4440 gr... . Binnenkort mag ik dus terug op babybezoek. * vreugdedansje *
't Is te zeggen, eerst moet ik van mijn gorgelende longskes af. Jaja, ik hang terug zo'n 3x per dag aan "den aërosol". Ik heb slijmpjes, en ik kan die niet goed ophoesten. En als het me al eens lukt, na een stevige hoestbij, dan komt meestal de inhoud van mijn maagje mee. Wow, tegenwoordig staat mijn blogje vol van de diarree en de spuug
Iets anders dan maar? Mama en papa leren me 'van dada', je kent dat wel, als je vertrekt eens vriendelijk zwaaien naar de mensen (of je handje open en dicht doen wordt ook op gejuich onthaald). Het lukt me aardig moet ik zeggen, en ik vind het nog plezant ook. Ik doe het ook zonder dat er mensen me verlaten, zomaar, omdat ik zo'n lief kindje ben, hihihi.
Heb ik al verteld dat ik een ongelofelijke fan ben van het tv-tune-tje van 'man bijt hond'? Ik mag in de grootste huilbui vertoeven, maar als dat muziekje begint, word ik supervrolijk. Afhankelijk van de grootte van mijn verdriet, huil ik daarna gewoon verder. Misschien word ik wel een groot danser, zegt mama, want ik kan niet blijven stilzitten als het programma begint : Ik schud met mijn hoofdje, wriemel met mijn poep, sla met de handjes op de billen, en kraai wat mee met de muziek. Zoeken ze bij Woestijnvis geen nieuwe mascotte?
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden
. Gelijk in de creche : ze zien daar wreed met mij af en toch zien ze me verschrikkelijk graag komen. Ze moeten daar lachen met mij vele kuren en streken.
.
.
. Het idee 'zwemgewenning voor baby's' bergt ze best nog even op in de kast...
... 
