PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
29-06-2010
Laatste schooldag
Warm, vind u ook niet? Gisteren voorspelde ons Sabine 33 graden voor vrijdag Pfff en het was deze nacht al zo warm. Kleine Victor kan er niet goed van slapen. Hij mocht dan maar mee richting brievenbus-der-bruine-enveloppen rond middernacht. Jawel, en dat 2 dagen voor de deadline, johei! Fijn dat je zelfs op dat nachtelijke tijdstip nooit alleen bent ter hoogte van het belastingsgebouw. Allemaal opgeluchte mensen op hun teensletsen.
Met deze warmte zullen ze in de crêche, bij tijden een kleine serre, ook wel zweten. En misschien nog niet alleen door de opwarming van de aarde, maar wellicht ook door de energetische krachten die Lander uitstraalt. Lander mag deze zomer immers meerdere dagen mee met kleine broer, gezien er anders moeilijk opvang te regelen was.
Deze morgen laatste schooldag. Wel, zelfs dit vond de mamie blijkbaar weer een emotisch moment. Zeker 4 tranen moest ik stilletjes wegvegen; ontroerd door de ochtendlijke knuffel die ik elke ochtend krijg wanneer hij naar zijn klasje vertrekt, maar ook niet in het minst door het feit dat zijn eerste schooljaar er reeds opzit. Met glans doorstaan, jawel!
Al zeggen we het zelf, want het oordeel van de juf horen we pas deze namiddag. Benieuwd? Ja, wij ook .
Hoe zou het oordeel zijn van iemand die al honderden 3-jarigen onder haar vleugels heeft gehad (dit schooljaar alleen al zijn het er 48!)? Waar op de gauss-curve zou hij landen? Of is dit leerstof voor het middelbaar?
Geliefd is hij wel, das zeker, maar wellicht is elke kleuter dit. Eigenlijk ben ik best wel benieuwd naar de aandachtspuntjes. Op verplaatsing is ons karaktertje altijd veel flinker dan thuis, zo hoort het, maar hoe evolueerde hij op een plaats dat zo goed als zijn tweede thuis werd. Bleef hij braafjes luisteren of deelde hij djoefen uit?
Twee maand vakantie. Help J
We vullen ze op met 3 speelkampen, net geen 3 weken crêche en 3 weken thuis-vakantie bij de moeke. Mamie start de voorbereidingen om zonder ongelukken twee kids door 3 weken onder moeders vleugels te loodsen : de voorraad bezigheidstherapie begint ronde vormen te krijgen (vingerverf, plasticine, boekjes, tennisraketjes, waterbadje, misschien zelfs een zakje zand maar vooral oeverloos veel dosissen geduld en ook wat van die pakskes erger-je-niet-aan-het-feit-dat-je-dagschema-nog-maar-eens-voor-de-helft-is-afgevinkt.)
De Logistieke ondersteuning is ook niet mals : snottebelledoekskes (tjsek), vochtige doekskes (tjsek), emmer en dweil (tjsek), veegborstel (tjsek), stofzuiger (tjsek), vuilbak (tjsek), schildershortjes (tjsek), keukenrol (tjsek), ..., water (tjsek), koekjes (tjsek), fruit (tjsek), pannenkoeken (tjsek), pudding (tjsek),
Tussendoor de vele huishoudelijke plichten, maar u mag het gerust weten : op zaterdagnamiddag doe ik weinig tot niets. Dan vindt u de kids met moeder en al op de oprit, vergezeld van buren en een tasje koffie of een glaasje wijn. Leve de speelstraat.
Geen reisjes deze zomer, wel veel werken.
Lander vroeg deze morgen welk werk de mamas dan wel doen. Nog voor een antwoord kon worden geformuleerd zei hij : mamas moeten werken met die geel-zwarte botjes hé?
Euhm hij heeft er zulke en we hadden het deze week over geel-zwarte bijen (die zich zozijnde onderscheiden van vliegen) Moet daar ergens een link worden gezocht?
Wie nog steeds een beetje roze-rood ziet, is onze Victor. De laatste kleurseltjes en kroetjes van zijn windpokken zijn nog zichtbaar. We hebben nog geen weet van door hem besmette gevallen. De broer en het buurmeisje zitten er op te wachten. Ze krijgen nog een week respijt. Daarna moeten ze wachten tot komende winter wellicht.
Alweer wat nieuwe maand (al is deze ook al bijna halfweg), alweer wat fait-divers en nieuwtjes van ons huisfront :
> Vers van de pers : Victor heeft de windpokken. Deze namiddag belde de creche. Na enig zoekwerk vonden we er een 10-tal, het begin. Rond 22u deze avond waren het er al zeker 30. We zijn daarna de tel kwijtgeraakt. Benieuwd hoe het zal evolueren Hij is alvast tot vrijdag thuis. Een opvangkalender is in opmaak.
We proberen de talk-methode. Als die niet helpt, dan moet het maar een rood-bollen-ventje worden (als dat niet conformisme ten top is in deze verkiezingstijden, héhé).
Ah, onze junior... Nu hij net, na 21,5 maand precies de vrolijke modus in zijn bestaan had gevonden. Sinds een drietal dagen is hij een vrolijke, olijke peuter. We wagen ons misschien wel ver met deze wereldwijde verkondiging, maar we denken dat zijn 'humeurige tijdingen' gekeerd zijn. Hij had deze ochtend zelfs grote trekken van een kleine guitige kapoen. Komt onze beschaamde lieveling uit zijn schelp?
> Hij gaf deze morgen ook duidelijk te kennen dat hij een onafhankelijk Vlaanderen niet zag zitten. Hij zou es boterham met (de) Koning eten. Als Lander graag op Prins Laurent dineert (zie 04-03-2010), dan kan een boterham met de Koning er ook nog bij natuurlijk. Honing dus J
> 28/5 - vrijdagavond: In onze straat (enfin, in de rest van Europa ook naar het schijnt) is het Dag van de Buren. Dan komen wij samen op het graspleintje voor onze deur en doen wij een beke van Dutch Party. Iedereen leegt de frigo en brengt zijn eigen eten mee, al of niet om te delen met anderen. Het was geslaagd. Landers foto van die dag haalde zelfs de website van de Stad Gent (http://www.flickr.com/photos/stadgent/4681669310/). Deze en andere fotos zie je in ons foto-album.
> Lander tekent ondertussen zijn eerste kindjes: Potato-heads op één L-beentje. Zalig. En als je even polst naar het tweede beentje, dan tekent hij gewoon een streepje onderaan bij, zodat je een omgekeerde T krijgt. Simple as that! Wel met een blik van : als jij persé twee benen/voeten wil, wel hier dan. Streep. Done. Content?
> 25/5 - dinsdagmorgen: Lander mocht een dagje mee met broer Victor naar de crêche. Zijn schooltje hield die dag de deuren toe : lokale verlofdag Het doet raar om s morgens en s avonds maar één adresje te moeten doen om de ukken op te halen J. Maar deze zomer zal het wel vlug wennen. Lander wordt dan zon 2,5 week in de creche opgevangen, tussen al die kleintjes. De andere weken is hij ofwel op speelkamp ofwel bij de mama thuis. Dat het maar een schone zomer wordt!
> 21/5 vrijdagavond 18u30: Waar is die klantenkaart van de Spoed? Voor de derde maal dit jaar, was het een wat ongerust schuifelen in de wachtzaal van de spoed. Na Victor (trapval) en papa (nekblokkering) was het Landers beurt. Met een stoel in hand kom je overal in dit land, ook op kasthoogte. Daar vind je al es dingen die niet voor kinderhandjes en kinderoogjes bestemd zijn (dingen die zelfs uitdrukkelijk niet in de knip -en plakschuif liggen): Secondenlijm! Flink dat hij was, zo zelf zijn oogjes willen verzorgen
Engelbewaarder van dienst deed meer dan zijn werk. De lijm was enkel op het oogwit terechtgekomen en vormde daar een film, die moet slijten met de dagen, wie weet weken of maanden Was er ook maar iets op zijn pupil terechtgekomen, het was een ander verhaal geweest.
> Dat weekend was het laatste rustige weekend voor de komende maanden : Weekends zitten vanaf dan volgestouwd met feestjes, BBQ, babyborrels, verkiezingen, uitstapjes, speeltraat,
Dus als we nog ergens een kuis-efforke wilden placeren, dan moest het dat weekend gebeuren: De hagen werden gesnoeid en de auto gepoetst. Dit alles met meerdere tussenpauzen, gezien de twee koters ofwel ruzie maakten, huilden, van fietsen vielen, honger hadden, moe waren, dingen wilden tonen aan de mama, gevaarlijke dingen deden,
> Eerder die week stond Lander nog heupwiegend te zingen van Aha aha I like it. Zijn eerste Engelse zin is een feit. Kleine bakvisjes op school leren hem daar vanalles, ook het treiterende naanananaana.
> Midden mei mochten de kids mee met de mama op vrouwenweekend aan zee. Vijf vrouwen, 7 kids. Het was druk tijdens de ontspanningstrip, dan kan u wel raden. Maar tradities zijn er om in ere te houden, los van opgroeiende babys. Er werd wel opvallend minder gedronken dan enkele jaren geleden. Vrouwenweekend zonder kids zat er niet in, wegens te hard werkende papas
Volgend jaar wellicht weer van de partij!
> Ook dat nog : Dank u lezer. U houdt het al 200 berichten lang (en soms een kort) vol. Proficiat aan uzelve!
Twee maand is er voorbij sedert het verschijnen van onze vorige avonturen. Nochtans geen enkel hier ten huize met een stilzittend gat, integendeel. Het was gewoon te druk en we waren te moe om deftige dingen neer te pennen. Enkele grepen uit de voorbije weken :
> 20/03 : Lander is 3 jaar! Wat gaat het vlug. s morgens werden door mama en de jarige (met bijstand op de achtergrond van kok papa) koekjes en cakejes gebakken; s namiddags kwamen opas en omas langs om die op te eten.
> 26/03 : De mamie schrok die ochtend toen ze "het leger" (lees 1 para) aan de creche zag staan, druk gesticulerend dat we niet binnen mochten... Er was ingebroken! Die man bleek de schoonbroer van de onthaalmoeder. Kindjes moesten naar refter om geen honderden vingerafdrukken bij te plaatsen. Pfff, die ene para-seconde flitsten er toch dendermonde-taferelen door haar hoofd.
> Tijdens de paasvakantie werd er eindelijk nog eens naar de kapper gegaan. De kids konden terug zien zonder hun haar in gordijntjes te moeten trekken J.
> Tijdens die andere vakantiedagen met aangename zon, zaten we vaak met de buren buiten op de oprit een wijntje te drinken of een koffie met een koekje. Kindjes konden zo flink wat energie kwijt op straat.
> Op één van de middagen werd er door de kids gewacht op de ijskar zoals Vladimir en Estragon wachtten op Godot Uren vertoefden ze op hun stoeltjes. De stoeltjes werden meermaals verplaatst om het uitzicht tijdens het wachten al eens te veranderen (hier volgen fotos van). Uiteindelijk, toen de avondkou viel, was de ijskar er nog niet. Gelukkig hebben de mamas en de papas nog diepvriezers vol ijs En dat terwijl we die ukken hun speeluren zagen inruilen in wacht-uren Stout van ons J.
> Ook tijdens één van die koffiekletskes hebben we ferm beroep gedaan op onze engelbewaarder. Kleine, 19 maand oude kapoen Victor grijpt opeens naar een koffietas die te dicht bij de rand stond De tas giet hij om, en de hete koffie valt neer van onder zijn kin, over zijn arm en borstkas tot aan zijn handje. Kleertjes werden vlug uitgedaan, een rode huid kwam tevoorschijn maar die bleek gaaf. Er kwamen geen blaren. Een dikke laag Famigel deed al veel goed en s avonds was de roodheid verdwenen. Oef oef oef want je moet weten dat wij koffie maken met oplospoeder en kokend water uit de waterkoker Het water stond er gelukkig al een tijdje, was nog heel warm, maar net niet meer warm genoeg om een velleke door twee lagen kleren te verbranden. Nogmaals: oef oef oef. Nog 8 levens
> Victor vult ondertussen zijn dagen met opgeheven wijsvinger(s) en wat gebrabbel waaruit je duidelijk pas(t u) op hé kunt opmaken. Wellicht moeten ze hem in de crêche geregeld es moeten terechtwijzen. Wel grappig dat hij zich zo soms zelf komt verlinken: Hij komt brabbelend met zijn wijsvinger omhoog tegen ons verklappen dat hij eigenlijk iets gedaan heeft wat niet mocht (bvb aan de televisieknopjes prutsen). Grappig wel.
> En ook hier passeert ondertussen de gogo-gekte. U weet wel, die kleine ventjes uit harde plastiek in tientallen verschijningen (vormen en kleuren) uit de Carrefour? Elke dag worden ze in rijtjes gezet, uitgewisseld tussen de broers, gegooid achter elkaars hoofd, in broekzakken gefriemeld, in schoenen verstopt, Everywhere you go, go texagogo
> 14/04 : Telefoontje van buur Hilde : het huisje nr 2 in onze eigenste straat wordt verkocht of we geen interesse hebben? Euhm tuurlijk wel : halfopen, tuin, doodlopende straat, dichtbij Gent, dichtbij bushaltes, dichtbij R4, dichtbij supergoede school, en in onze eigen straat (wel heel klein, ma bon, we worden grondeigenaar. Punt.). Eindelijk een concreter gevoel dat we ooit ons huidig huisgemelkt tochtgat kunnen verlaten.
> 15/04 : we wriemelen ons tussen andere kandidaten en doen een bod bij de immoman. Het bod wordt aanvaard, maar daarna volgen heel wat problemen met een agressief handelende immo (in woorden en handelingen). Het moet allemaal superrap gaan tegen sluwe voorwaarden enzo. Wij stribbelen tegen en das niet naar zijn goesting. Enfin, veel vijven en zessen die het niet waard zijn hier verder gedetailleerd te worden Degoutant gevoel hebben we er aan overgehouden.
22/04 : ondertekenen compromis. Oef, het compromisdebackle is achter de rug.
> Ondertussen wordt kleine Victor ziek. Zijn groen-gele loopneus sedert weken, stopt niet meer De koorts blijft vier dagen boven 39,7° zelfs tot 40,2°. Gelukkig hadden we reeds een tijdje een afspraak met een NKO gemaakt voor 2 dagen later De Dokter van wacht schrijft in afwachting antibiotica voor. De NKO schreef een operatie voor : poliepen uit buiskes erin. Exact een week later zal het zover zijn
> De zieke man wordt thuis gehouden van de crêche. Alhoewel thuis hij wordt van bank tot bank meegezeuld; misschien kunnen we op wat medelijden rekenen bij het percent-shoppen. Op 28 april ondertekenen we een lening. Mooi procent, dank u BNP. Misschien konden we Dexia nog lager krijgen, maar het bankhoppen/shoppen was ons beu Het procent stopt waar je het spelletje opgeeft.
> En ondertussen gebeuren er
1) in Amerika dramatische dingen met een BP-boorplatform en honderduizende liters olie die dagelijks de natuur bedreigen
2) in Europa niet zon fraaie dingen in Griekenland, Portugal, euro-crisis ginds
3) in Brussel stomme politieke spellekes : regering valt over BHV (Brussel Halle Vilvoorde, kindjes voor als je dit binnen enkele tientallen jaren nog eens zou teruglezen een Vlaamse kieskring waar mening politicus eindeloos en oeverloos kan over parlesanten en waarvan ze denken dat de modale burger wakker ligt. Niet dus, maar ondertussen vergaderen ze duur verder en struikelen ze er soms es over)
> Deze morgen : poliepentrekkerij en buiskesstekerij bij Victor. Zeer goed verlopen. Onze jongen heeft zich super gehouden. Morgen wordt hij nog even op de pijnbank gelegd door de allergoloog (bloedtrekkerij), en dan is zijn portie dokter hopelijk voor een tijdje afgewerkt.
Ge kunt liefhebber zijn van het koningshuis én ... ge kunt liefhebber zijn van het koningshuis...
Lander sprak zo nu en dan van Prins Laurent... waarbij wij ouders beiden totaal geen idee hadden waar hij die had leren kennen. Voor zover we weten is hij er nog niet aan toe de Story te lezen...
- "met mama op Prins Laurent" ... euhm? - "met papa op Prins Laurent" ... euhmx2? - Victor... nee die mocht niet op Prins Laurent... euhm? ok zou beke pedo zijn - zelfs "Kaka op Prins Laurent" ... hmmm, voor sommigen misschien al iets aanvaardbaarder, maar wij proberen ons ukken nog geen uitroeiingsstrategiën aan te leren, dus ... euhm?
Tot het bij ons doordrong... Op woensdagmiddag gebeurt het dat hij van school wordt gehaald om met mama of papa een tête-à-tête te hebben "oprinslaurent". (oP Restaurent dus...).
Een fijntje, niet?
Zowieso voegt Lander graag een 'L' toe : - pinkjes zijn bij hem plinkjes - picknickjes zijn pliekpliekjes - naar de blieb ipv de bib
Alleen Lander blijft nog steeds Nander... lalalalalalalalalalaNander ;-/
En Victor? Die stapt rustig verder door het leven. Hij lijkt opeens zo groot ;-)
Welkom kleine Sien! Bijna vier jij je eerste vermaanddag en nog steeds had je geen vermelding in onze Ere-galerij! Schande. Bij deze rechtgezet, niet?
En dan nu over tot de orde van de dag ten eigen huize :
Ge moogt kindjes (uw eigen ukken onderling of de uwe tegenover die van een ander) nooit vergelijken, een waarheid gelijk een zee-koe, en toch doet ne mens bijna niet anders. Niet om de kleine subjecten er op af te rekenen, maar gewoon om tijd te vullen en wat trots over uw kinderen te kunnen bezig zijn (klappen om te klappen gelijk ze hier zeggen en het kan niet atlijd over het koude weer gaan ).
Elk kind zijn eigen evolutie in zijn eigen tempo. Meega-voorstander zijn we daar van. Elk zijn kwaliteiten en talenten en iedereen is anders. Maar toch, voor de statistieken dan maar, zondigen we hier even tegen het non-vergelijkingsprincipe :
Rollen :
Qué? Geen van beiden heeft dit hier ooit gedaan. Het was dus als jonge ouders echt wel wachten om enige bewegingsevolutie in ons kinderen te zien. Al was het wel te begrijpen, ze waren beide nogal van het dikkere soort en dan ben je nu eenmaal niet algeheel mobiel hé J
Kruipen :
Gezien ook hiervoor geen handleiding werd meegegeven, was het een tijdje wachten en hebben ze er elk een eigen interpretatie van uitgevoerd (beke alla Anne Teresa De Keersmaeker t zijn echte talenten).
- Lander : kroop op 10,5 maand en dat op 1 been; het ander sleepte hij achter zich (beke gelijk een lamme)
- Victor : kroop op een dikke 11 maand, eveneens op 1 been, met het ander been in zithouding Geen idee hoe het beter te beschrijven. Het leek zeer pijlijk voor zijn knietjes. Op den duur stapte hij af van deze methode en koos hij resoluut voor het poepschuiven. Gemakkelijk, dan heb je minstens 1 hand vrij om dingen van her naar der te brengen (en waardoor de behoefte om te stappen minder dringend is).
Rechtzitten :
Peace of cake leek het wel voor beiden (op 8 maand).
Stappen :
- Lander zette enkele stappen in de crêche en begon daarna thuis diagonaal de living te kruisen, en dit welgeteld op 20 juni 2008 ofte 15 maand. Twee weken later stond hij fier te pronken met zijn eerste echte schoenen. Nooit ofte nimmer heeft hij aan het handje willen (leren) lopen. Van zodra hij voelde dat je hem aan het handje wou leren stappen, liet hij los en ging hij zitten. Super flink, maar de mama vond dat ook een beke jammer, ze had hem zo graag wat begeleid een kleine stap voor de peuter, een grote stap voor de mama. Net op tijd, want met haar dikke buik. Twee maand later stapte hij dus al heel gezwind de materniteit binnen om zijn broer te verwelkomen.
- Victor : Maanden dachten we : morgen kan ie zelfstandig stappen. Hij zou zelfs het jaar 2010 letterlijk instappen. Niet dus. Toen hij ongeveer 17 maand was (eind januari 2010), leerde hij in de crêche stappen aan het handje van Leonore, zijn vriendinnetje. Ze trok hem recht en weg waren ze. Thuis verroerde hij nog voor geen meter, terwijl hij in de crêche al mee stond te dansen Tot afgelopen donderdag, 25 februari om precies te zijn. Hij wandelde door de living alsof hij nooit iets anders deed. Gisteren, 28/2 en 18 maand jong, hebben we hem officieel tot de stappers gepromoveerd.
Binnenkort krijgt ook hij zijn eerste schoentjes; dan kan ook hij gezwind achter de buurmeisjes lopen deze zomer.
Zelfstandig eten :
- Lander kan je op 16 maand meenemen naar de sjiekste plaats on earth, hij at vlekkeloos zelfstandig en met veel smaak. Propere jongen.
- Bij Victor kon je op 17 maand van zelfstandig eten spreken, al kon je achteraf het slabbetje inclusief kindje uitschudden en de 9 vierkante meter onder en rond de eetstoel onder handen nemen met veger, blik en dweil. Op 18 maand kan de ruimte worden teruggebracht tot 4 vierkante meter (en hoeft het kindje ook zo niet meer geschud).
Blijft een topper bij onze jongste : op het moment dat je er (vliegensvlug en ongezien) in slaagt je handen ferm vuil te krijgen, ze eens goed door de haren vrijven of aan je kaken (of beide, kan ook).
Op het potje :
Driewerf hoera tot het kwadraat en terug : Lander is proper.
Toen hij op 9 november voor het eerst richting onthaalklas trok, stopte zijn boekentasje nog vol pampers en ververskledij. Occasioneel ging hij eens op het potje om pipi te doen. Bij kaka trokken we altijd het grootste was-lot en werden er emmertjes inweek-was op een rijtje geplaatst
Op 25 januari kreeg hij van juffrouw Gerda een pluim mee met een briefje aan : Lander was de ganse dag op het potje gegaan, ook tijdens de grote middagpauze. Joepi! Ze zou binnen enkele dagen zijn pampers terug meegeven. De dag daarop werd deze visie herroepen. Op school minderden de accidentjes gestaag en ook thuis was beterschap zichbaar en zie daar op een kleine 35 maand konden we Lander overdag geheel pampervrij verklaren. Hij blij. Wij blij. Hij gaat zelfs al op zijn eentje naar het grote-mensen-toilet, zonder in de pot te vallen J.
Okay, dat is vaak maanden later dan vele andere kindjes (vooral meisjes), maar dat vinden wij niet erg. Pampers werden met graagte betaald, maar we voelden ons vooral een beetje ambetant tegenover juffrouw Gerda. Als je weet dat ze nu reeds met 34 peutertjes in haar klasje zitten, en er tegen het eind van dit schooljaar nog 20 bijmoeten dan verdient ze op den duur beter als pamperververster dan als kleuterleidster
Nu de één kan stappen en de ander steeds op het potje gaat, mochten we enkele dagen terug genieten van het tafereeltje waarin Lander zijn kleine broer bij het handje neemt en hem trots begeleidt richting potje, alwaar hij zijn flinke kaka-worst toont. Lief toch?
Kleine broer mag dus een voorbeeld nemen aan zijn Grote broer: De potjestraining deel II kan beginnen J.
Papa Ben was ooit bij de Marine! Cool hé. Voor zijn legerdienst mocht hij van koken-eten spelen in de kleine kombuis van de Westhinder F 913. Niets dan leuke verhalen, of toch... het verhaal dat ze ooit iemand verloren zijn midden op zee, is natuurlijk veel minder. De man moet overboord gevallen zijn, al was het misschien wel van een pintje teveel tijdens een dek-BBQ? Na X-aantal detective- en moordseries te hebben gezien, zou je haast denken dat er misschien wel een gans complot achter schuilt... Who knows?
Dat was daar maar een kleine bedoening, dat keukentje (we zijn es een dergelijke* kombuis gaan bezoeken tijdens de openvloot-dagen te Zeebrugge). En toch moest er dagelijks voor enkele vele tientallen gekookt worden (zo'n 160 man). Voor vele gespierde en stoere mannen. Mariniers gelijk we zeggen.
Dus toen Lander gisteren over marinieren begon, wist ik niet goed waar hij dat haalde. Werd een kind van bijna drie reeds door zijn papa ingewijd in de "heroïsche verhalen uit legertijd"? Een echte held immers, met medaille en al! Een joegoslaaf had ooit wat kogels te veel en schoot ze wat wild in het rond, en de ganse boot kreeg een ereteken ofzo (zo heeft het uw verslaggever toch begrepen. Voor de ware toedracht : één adres. U weet waar).
Lander zag mijn verwarring en herhaalde het nog eens: "(Onverstaanbaar gebrabbel) marinieren hé mama..." "Euhm, wat zeg je kapoen?" Lander herhaalt : "(verstaanbaar gebrabbel) marinieren hé mama..."
Hahaa, toen werd het duidelijk. Lander wou zijn mama wijzen op de vuile marinieren van zijn broer... (manieren dus..). Zalig toch?
* De Westhinder F 913 zelf bestaat helaas niet meer. Buiten dienst genomen nadat papa Ben 'zijn schip afkuiste' en jaren later in ons eigenste Gent ontmandeld in duizenden kleine stukskes oud ijzer in 2003...
Te pas en te onpas vinden de kleine heren het leuk om ofwel omtertmeest, ofwel omtertluidst, ofwel omtergearticuleerdst, ofwel omter... het woordje 'kaka' uit te spreken. De oudste begon ermee, maar gezien het een eenvoudige reduplicatie betreft (of zoiets), hetgeen heel wat baby's al voor hun eerste kaarsje kunnen voortbrengen, bleef de echo niet lang uit... Dolle pret hebben ze.
Reeds meerdere keren ging het ouderlijke vingertje omhoog om hen op hun taalgebruik te wijzen. De oudste slimmerd probeert zijn vingerwijzende opvoeders om de tuin te leiden met eigengemaakte woordjes, versjes en liedjes waar -o toevallig zeg- het bewuste woordje voor/in/achter staat. Zonet nog, in de auto bij thuiskomst, had hij zijn 'kakasjaal' nog aan... gevolgd door een kapoenenglimlach van jewelste.
Meestal wordt het woord genegeerd, maar als hij van geen ophouden weet, wordt eens boos gekeken eventueel de vinger gehesen of tenslotte duidelijk gezegd dat woordje niet zomaar te pas en te onpas het luchtruim kan worden ingeschoten.
Zo ook eerder deze week. Den kaka viel weer met bakken uit de lucht, bij wijze van overdrijving. Mama zegt rustig dat het genoeg is : "Kaka is voor in de pamper of voor op het potje en voor nergens anders." Nah, ze had het eens gezegd en rechtgezet! En kordaat draait ze zich om.
Eventjes is het stil. En dan, vanachter haar rug, zegt een stemmetje : "en voor op het toiletje!".
Papa proest het uit. Mama bijt op haar lip en moet toegeven... "jaaa, ook op het toiletje." Goed zo jongen!
Afgelopen dinsdag, 2 februari, kwam Lander van school thuis met een T-lichtje. 'Aaaah', ze de mamie, 'juist, een kaarsje voor Maria Lichtmis'. 'Jaaa', antwoordt een enthousiaste kapoen, 'en van de KindjeS Jezus'.
Hij vertelde ook dat hij op een grote stoel had mogen zitten in de kerk.
Wow, onthaalklas, amper 3 maand school, amper 3 jaar oud en JezusMariaJozef zitten al in het collectief geheugen... Het Nieuwe Testament is alvast niet uitgestorven bij de generatie van 2007!
Zo vertederend zei hij "KindjeS Jezus". Ook benieuwd met hoevelen die zijn?
Enfin, hun aantal doet er niet toe. Het aantal pannenkoeken dat gebakken wordt voor de reiniging van Maria/voor het lengen van de dagen des te meer. En het waren er veel dit jaar; een belangrijk aandeel daarvan werd vandaag gebakken door JP en Dennis en werd geserveerd te Sellewie (Sint Lodewijk voor de niet-westfluten). Vele vriendjes groot en klein verzamelden rond de goudbruine stapeltjes lekkers.
Verder werd er geschommeld door de groten, de kleintjes keken wat naar veldrijden. Eerder vernamen we het heugelijke nieuws van de geboorte van Maren bij ex-kotgenote T; Later vernamen we dit jaar ook een boeleke mogen verwachten bij ex-kotgenoot L. Een fijne dag, voor herhaling vatbaar, dankzij een mix van bakpoeder, zuiker, chocomelk en koffie. Een grote merci aan gastvrouw M. Tot volgend jaar!
(En ondertussen blijven we maar wachten op JIP, de grote onbekende die in Lien haar buik vertoefd en het daar al te veel naar de zin heeft. Al 10 dagen over tijd. De stalen zenuwen zijn bijna doorroest...)
Puur uit ondervinding beweren we het al meer dan een jaar, van toen hij zijn eerste groentenpapjes mocht eten in december 2008, dat onze jongste het niet zo heeft voor aardappelen. En dat terwijl we net zo uitkeken naar zijn vierde maand, naar het eten van vast voedsel. We hadden immers net 4 zware maanden achter de rug, 4 huilmaanden, 4 slapeloze maanden, omdat ukkie 2 maar niet de gepaste melk vond. Koemelkallergie was toen de eerste hinderpaal; het kindje-lief werd op Nutramigen geplaatst; bweukkes.
Na een week wortelpuree, bleek al dat die niet veel soelaas had gebracht. Maar misschien was het nog te vroeg om te oordelen (die darmpjes ochgottekes). Misschien was hij wel erg erg erg koemelkallergisch waardoor zelfs Nutramigen nog steeds niet de juiste keuze was...
Toen werd het tijd voor de eerste testjes, een bloedtest in St-Lucas ergens begin januari 2009 : Negatief op alle vlakken. De test is helemaal niet betrouwbaar op die leeftijd, maar toch vonden diverse dokters dat de testresultaten wel juist waren... hmmm.
Ondertussen zat mama onder de pillekes, want haar weerstand vertoonde ook allergische reacties op het slaaptekort en op de zeer humeurige baby. Op 1 februari mocht ze terug werken en daar hoort ze spreken van een kinderarts met enige allergieervaring in Maria Middelares (Dr Kamoen). Hop, op 3 februari vroeg ze al een dag verlof en was een afspraak een feit. Hier horen we voor het eerst het woord aardappelallergie vallen. Zeldzaam, maar ze had net zo'n geval gehad, vandaar dat ze het opperde. In afwachting van evolutie enzo moesten we ons kleintje grootbrengen op potjesvoeding (potjesaardappel is fletser dan verse, daar waren we zelf ook al achter, maar het doet raar om het een dokter te horen bevestigen dat je beter potjes geeft, we waren 'goed' bezig). Het ging beter, maar daarom nog helemaal niet goed.
Na anderhalve maand potjesvoeding (die in grote getale incognito werd ingekocht in Auchan - vanwege de vele keuze ginds), waarna we ons onverantwoorde ouders voelden, hoorden we het bestaan van een Herboriste. En hop, weg waren we. Het leek hocuspocus met ijzeren staven maar het resultaat lag zwart op wit op tafel, terwijl de klassieke geneeskunde op die jonge leeftijd geen diagnose kan stellen. Diverse intoleranties waren Victors deel (waarvan sommige een allergie konden zijn) : eiwit van ei, eiwit van rood vlees, eiwit van aardappel (wijzer sloeg "tilt"), eiwit van alle soorten melk, witte suiker, citrusvruchten, tarwe. Soya werd tevens afgeraden, gezien dat eiwit sterk lijkt op dat van melk en er een nieuwe intollerantie zou kunnen ontstaan.
We pasten braaf haar aanwijzingen toe en ziedaar... een ander kindje. Het kindje voelde zich met momenten nog vaak naast zijn sas, maar het was leefbaar. Leve Leve LEVE het alternatieve circuit. Elke klassieke dokter die we onze enthousiaste alternatieve ervaring vertelden, bekeek ons alsof waren we aliëns... veel afkeurende blikken of afkeurend gemompel. Kan zijn, maar wij hebben al veel herboristen-reclame gemaakt en nogmaals : Els Vanacker uit Ename
Ondertussen leverde wat www-surfen het weetje op dat er in Gasthuisberg Leuven een dokteres De Swert was die gespecialiseerd was aardappelallergie. Olé, daarheen (al moesten we maanden wachten op een afspraak). Hmm, we weten nog steeds niet wat we er moeten van denken. We werden bekeken als waren we geen geval voor haar. We kregen haar pas een dikke drie maanden na afspraak te pakken om de resultaten te vernemen. Volgens haar negatief...
Na 6 maand eventjes terug naar de herboriste. De gevoeligheid voor aardappelen werd opnieuw sterk bevestigd.
Ondertussen werd er een babietje geboren die het ook goed zitten had, iets dat goed fout zat. Sennes parcourtje verliep via nog een andere kinderallergologe dan de onze. Een ferme madam zo bleek, ze reist de wereld rond om te spreken en te luisteren op congressen. De eerste huid- en bloedtesten ginds wezen ook niets uit. De tweede reeks was eveneens een njet. Maar in plaats van ons wandelen te sturen, geloofde ze in ons oudergevoel. Ze wou en zou vinden wat er scheelde. Er moest iets zijn. Niet voor niets houdt iemand de vele onderzoeken en dure visites vol.
De laatste stap was een bloedonderzoek door een labo in Mons (al noemde zij het gedurig Charleroi - enfin, de factuur kwam toch van Mons). Ze tapte bloed af, kookte wat aardappel en gaf beiden mee aan een courier die speciaal uit het diepe België naar Drongen kwam om het op te halen (samen met wat bloed en gekookte prei voor een ander dutske). We konden ons niet goed voorstellen wat ze in dat labo met die gekookte aardappelen (en prei) zouden doen : beke in het bloed dompelen? naast het bloed leggen en wachten tot de wormen aan uitwisseling deden? opeten?
Deze namiddag het 'verlossend' telefoontje om te zeggen dat we al maanden gelijk hebben : Victor is officieel allergisch aan aardappel. Oef, niet voor niets die vele speciale "patatjes" gemaakt om dagelijks mee te geven naar de crêche. Wekelijks/tweewekelijks wordt hier nouvelle cuisine geprobeerd met basmatirijst, volkorenrijst, wilde rijst, snelkookrijst, rijst toucourt, polenta, quinoa, boekweit, gerst, gierst, ebly, couscous, linzen,... gelukkig mag hij ondertussen wel al terug tarwe eten. Meerdere porties in eens, diepvries in, en elke dag eentje uithalen. We hopen wel dat hij de allergie kwijt is tegen dat hij naar school moet, want op school zie ik ze niet dagelijks pottekes in de microgolf steken...
For the record en de kantlijn : Aardappelallergie is pas goed gekend sedert midden jaren 90 en komt nu vaker voor. Ze denken aan een modificatie van de aardappel. Het betreft een allergie tegen het eiwit die in de patat zit, niet tegen het zetmeel ofzo. Kan duren tot leeftijd van 10 jaar (in extreme gevallen langer).
Idd, geen frietjes ... de mama heeft er (misschien) teveel gegeten tijdens de zwangerschap... U weze gewaarschuwd.
Bij deze onze oprechte dank aan Dr Kristien Kamoen, Herboriste Els Vanacker en Dr Marijke De Lange!
Ah, hoe idyllisch die zaterdagmiddagen ten huize. Papa in de keuken, mama in de zetel (eventjes aan het bekomen van een te korte nacht na een etentje met oude scoutsmakkers - mercikes Geert) en de kindjes -elkaar de haren uittrekkend- aan het spelen op het tapijt. Mama verlaat het toneel en begeeft zich richting het 'klijn pessijn'.
Beke later hoort ze slaan en stompen op de trap. Aaa, herkenbaar, kleine Victor begeeft zich naar boven. Sedert hij de trap leerde beklimmen, is het zijn favoriete sport geworden. Hierbij wordt hij steeds gechapperonneerd door mama of papa die achter zijn veren zitten, want hij zou zich midden de beklimming omdraaien en de andere riching uitgaan. Er kwam een glimlach op mama's gezicht omdat ze dacht aan hoe leuk hij het vindt om trappen te overwinnen. Dus maar eventjes om het hoekje kijken. In het rechterbovenhoekje van het gezichtskader van haar alziende ogen zag ze nog net de voetjes van de kleine man de laatste trede verlaten. Oef hij was boven.
In diezelfde seconde (nog steeds in de WaterCast) kwam de bedenking dat ze geen stappen van de papa hoorde volgen. 'Vlug vlug in de broek schieten en er achterna', dacht ze nog even, 'stel dat hij valt'. Ze staat recht en draait zich om waardoor ze de trap te zien krijgt. In die fractie is duidelijk dat ze het wc-papier en de broek kan laten waar het is (op de rol en op de enkels - ge ziet het zo voor u, niet?), want ze ziet de kleine man terug in beeld verschijnen, de zwaartekracht aan het verpersoonlijken. Armpjes en beentjes slaan alle richtingen uit, bonk bonk bonk b... en paar pirouettes later knalt de pruts tegen de stenen vloer. Een halve seconde stilte en dan huilt hij. Ondertussen, tijdens die halve seconde, eventjes twijfel bij de mama of ze hem wel mag oprapen. Maar zijn gehuil zorgt voor een gedeeltelijke opluchting waardoor ze hem toch opneemt om te troosten. Ze roept, tiert van het verschot en trilt gelijk een bende rietjes in een wervelwind. 't Is gebeurd, zou Erik Van Looy zeggen.
Grote broer Lander had de deur geopend en kleine broer Victor had "het gat" gezien... We leren hieruit dat ge niet op de pot kunt gaan zitten terwijl de ander in een ander hoekje van de veel te grote living vertoeft. Kleine of grote boodschappen worden hier dus voortaan galmend door de vertrekken aangekondigd. Nog een reden te meer om een eigen huisje te zoeken (met bescheidener vertrekken maar met open keuken).
Na een weinig minuutjes bleek algauw dat Victor het er wellicht goed van af had gebracht. Een klein wonder. Onder zijn haartjes verscheen een dikke paarse bult. Omdat het weekend was en binnen enkele uren nacht en natuurlijk ter controle van de ongelukkige, werd in de rapte een zak gerief samengeraapt en vertrok hij met mama richting Spoed.
Op de Spoed kwam er veel schaamte in de trillende gedachte van een onthutste mama : - WIE laat er nu zijn kind van de trap vallen? Nog nooit gehoord dat ge ogen op uw had moet hebben met van die klein mannen? - Wat zullen ze niet denken? "Van de trap vallen" is de meest doorzichtige uitvlucht bij blauw plekken naast "tegen de deur gelopen". - Zijn we hier wel terecht? Naast een dikke blauwe buil was niet veel te zien op het eerste zicht. Die op de spoed kunnen u zo aankijken alsof ge voor een muggenbeet hun kostbare tijd komt afpakken... ... en ook : - Lap, hij had daarnet een kak-vlekje op zijn bodieke en ik heb het -tegen de gewoonte in voor een keer- niet ververst... - Lap, hij heeft daarnet een banaan binnengesmikkeld en hij had -tegen de gewoonte in- geen slabbetje aan...
In afwachting van de kinderarts werd Victor ontkleed. Bleek er ook nog een blauwe streep te zitten op zijn bovenbil, en eentje op zijn bovenarm, had hij een schaafwondje onder het oog en nog twee plekjes erboven, plus een kleine blauwe buil boven aan zijn achterhoofd. De foto's bleken in orde, het hoofd ook. Maar we moesten blijven ter observatie, minstens 12 uur lang. Hersenbloeding kan met vertraging optreden, zeker bij de kleintjes. Ja santé! Victor werd aan de monitor gelegd voor hart- en longfunctie. Om de twee uur werden zijn pupillen gecheckt. Alles bleek ok. Oef. (stootte zijn hoofd nog wel enkele keren aan de spijlen van het ziekenhuisbed en haalde acrobatetoeren uit in het bad waardoor hij bijna een bult extra had)
20 uur later : thuis, alsof er niets gebeurd was. Deze avond klom hij alweer gezwind de trap op (met mama in de achterlinie)... Hij ziet er wat bont en blauw uit, maar dat zal vlug genezen. Tegen het licht van andere gebeurtenissen (Haïti, herdenking Dendermonde, slecht familienieuws bij vrienden,..) is het echt wel klein zeer. Het geluk mag je niet tarten. Het was een leerles en eentje waar we graag een positief gevolg aan geven. Plan International kan binnenkort op onze steun rekenen. Er zijn miljoenen mensen die het slechter treffen, we mogen niet de andere kant opkijken.
Al zou Lander liever zingen van Gelukkige Verjaardag. Hij staat te springen om 3 jaar te worden. Papa heeft beloofd dat hij dan een 'feestje met meisjes'mag geven... Ja, opeens werd het mama duidelijk waarom ze eerder die week het volgende te horen kreeg (na onenigheid tussen Lander met papa bij het aankleden ) : Papa niet mijn beste vriend. Als ik 3 jaar word, dan papa mijn beste vriend zijn. Nu nog niet. Nu mama mijn beste vriend. (14/01/2010)
Tsss, uw kinderen omkopen met meisjes en feestjes J
Dat het een tijdje stil is geweest in ons eigenste blog-land moet u ons vergeven. Het waren drukke kerst- en nieuwtijden, vol potjestraining en plasserverzorging voor de één, vol stappen-aan-de-handjes en een beginnend woordenboek bij de ander, veel sneeuw voor beiden, en opnieuw wat doktersbezoekjes. Oh, maar over dat laatste hoort u ons niet klagen. Sedert de poliepen verwijderd zijn bij Lander, zo ergens eind oktober, zijn het pas de eerste snottebellen. Een waar succes. Wel direct met zijn vieren geveld, maar dan zijn de microobjes misschien straks ook gezamenlijk de deur uit.
Sneeuw zei u? Jawel! Het witte tapijt bleef bijna een maand lang liggen. De winter 2009-2010 is er eentje voor in de sneeuw-annalen. Mama en papa moeten daar meer dan 30 jaar op wachten en die twee kleine ukken van ons krijgen die geserveerd van bij hun prille begin. Hopelijk mogen ze het de komende jaren nog even meemaken, bewuster meemaken, en dat terwijl ze metershoge sneeuwmannen maken met hun vriendjes en terwijl ze hun vriendinnetjes een ritje op de slee trakteren.
Gezien het ziekenhuis en de snottebellen werden immers geen echte sneeuwbuitelingen gemaakt. Jammer, maar ah, de (kerst)boom in met de global warming, wij geloven er rotsvast in dat het volgend jaar terug van dat is.
Kerstboom, of liever kepoo zoals kleine Victor hem trots noemt. Little V heeft, naast het grommen bij het zien van een poes, beer of leeuw, ook al enkele andere woordjes op zijn palmares : - koeje (koekje) - ba-aa (banaan) - ba (bal) - i(g)edaa (is gedaan) - kaka (tja) - Kaatje! (zijn eerste tv-heldin, stapelzot is hij ervan naast de DVD, de CD, de fanfoto met Lander, de 2 boekjes, hebben we nu ook de plushen versie in huis. Ketsjing Ketsjing Studio 100 nog een geluk dat Kamiel uitverkocht was, maar das misschien maar uitstel )
Lander daarentegen noemt zijn eigen nog steeds Nander, ook na 34 maand, maar hij heeft de bopammen wel ingeruild voor boterhammetjes. En hij kan ook supermooi zijn nieuwjaarsbrief opzeggen. Smelt. J
Ah kerstboom een volle maand heb je de living en de oogjes van de kapoenen doen twinkelen, maar nu zit je terug veilig in je doosje. Een volle maand, jawel, misschien zelfs net iets meer van na de Sint tot 13/01... Ah, er waren eerst enkele dagen mentale voorbereiding nodig bij kind 1... s Anderdaags s ochtends voelde hij met zijn handje door het gaatje van de doos en aaide hij de takken nog es Tot volgend jaar.
En alsof sneeuw en ijs nog niet voor voldoende nattigheid zorgden de afgelopen weken, zijn wij bij het intreden van de dooi het weidse sop gaan opzoeken : nee niet het diepwaterbad van 4m, maar toch wel het plonsbadje van 0,23m. Veel baden en veel glijbanen, van schuif-afjes-voor-ienieminies tot heuse groene kronkelwegen waarin je roetsjt alsof je in vrije val bent, alles werd met evenveel gejuich onthaald. Voor herhaling vatbaar. Plons.
Oh, en ons voornemen voor dit jaar?
Geregeld een postje blijven schrijven, geregeld de fotootjes blijven aanvullen maar vooral : es tijd maken om de fotootjes in een boekje te collage-eren Misschien lukt het dit jaar wel, wie weet
Beide kapoentjes zijn terug aërosol-patiënt. Een dokter hebben we nog niet gezien, maar sedert we over een eigen toestel beschikken en een voorraad 'productjes', hangen we de bengels na enkele dagen rochelen aan het mondmaskertje.
- Victor (vandaag 16 maand!!) is een 'longenkindje' gelijk ze zeggen, nadat hij met een eerste bronchitits op 3 weken al terug in het ziekenhuis lag en na 8 weken opnieuw met RSV. Toen vonden we een eigen toestel wel veroorloofd, en speet ons nog geen moment.
- Lander mag vandaag en morgen geen koorts doen, vandaar dat we hem ook onderwerpen aan de 'verneveltherapie'. De grote jongen moet morgen immers nog eens onder het mes. Twee maanden terug werden zijn neuspoliepen verwijderd, en dat bracht een immens scherpe daling van de doktersfactuur teweeg. Morgen moeten we hem aan de handen van een uroloog toevertrouwen voor een "knipje".
De mama heeft er heel wat slaap voor gelaten afgelopen nacht. Ze voelt zich een beke schuldig tegenover Lander. Raar, maar het voelt precies mijn schuld dat hij dit* moet ondergaan. Toen Victor vorig jaar een knipje kreeg voor zijn tongriem, voelde het ook zo. Maar het was van moetens, anders zou de jongen niet goed kunnen eten en babbelen. De knip duurde een seconde en een uur nadien kon je er al niets meer van zien. Nu ligt dit* toch eventjes anders... het zal zijn leven lang zichtbaar zijn. Wat zal de impakt zijn op zijn verdere goedvoelen en zijn leven? Man man man, ' t is dat het ook van moetens is, anders had ze de ingreep geannuleerd.
In bepaalde godsdiensten en culturen is dit* standaard. Blijkbaar wordt het ook ontzettend veel toegepast in Amerika, vanuit hygiënische redenen. Dus wie weet loopt de helft van de mannelijke wereldbevolking** 'gescalpeerd' rond en voelen ze er zich gezond en goed bij... 't Is wel een feit dat je er nooit echt openlijk over hoort, tot je er zelf voorstaat. Dan komen van alle kanten de verhalen. Alleen is hij dus zeker niet.
* 'dit'... omdat we het niet verder kunnen benoemen. Wordt het een knipje? Wordt het een besnijdenis? Wordt het...? Morgenvoormiddag zien we het resultaat wel. ** Schattingen wijzen uit dat circa 30% van alle mannen wereldwijd besneden is. In 2006 ging het om circa 665 miljoen mannen.Besnijdenis is de meest voorkomende chirurgische ingreep ter wereld. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Circumcisie)
Enkele dagen voor hij 16 maand wordt, kan onze kleine sloeber op eigen benen staan. En dit zonder dat daar enige salontafel, zetel of ouderlijk been aan te pas moet komen. Gisteren, 23/12, hebben we het hem enkele keren na elkaar zien doen. Bravooo!!
Het is weliswaar nog niet vanuit zitstand, maar wanneer hij al gebogen staat aan de zit-step, dan duwt hij zich opeens af en staat hij enkele luttele seconden recht (om dan terug op de poep terecht te komen).
Grappig eigenlijk om "onze baby" ook al op "ooghoogte" te treffen . En dan die blik.. zo zelf beseffend dat hij precies iets nieuws doet... Fijn om te zien.
Wie weet stapt hij straks letterlijk het jaar 2010 binnen...
Vorige week woensdag werd Lander 's middags door mama van school gehaald en reden ze beiden rechtstreeks Gent-centrum binnen. Eens de auto geparkeerd, werd de zoektocht naar een echte winterjas ingezet. Een echte deze keer, want wat eerst zijn winterjas moest zijn, bleek uiteindelijk toch niet zo ideaal om echte kou te trotseren. Nu, tot vorige week woensdag was het nog geen winter in de enge zin; wacht nog eventjes met de jeugdbescherming te bellen; het kind had tot dan toe nog geen vriesplekken.
In de ene winkel te duur, in de andere winkel te lelijk, in nog een andere winkel lag enkel de zomercollectie op de schappen (!), ... en zo werd het al gauw half twee voorbij... Nadat de kleine honger rond 12u met een koekje werd gestild, werd het stillekesaan tijd voor het echte werk. Zodoende hadden Lander en mama hun eerste echte tête-à-tête in een echt restaurant. Hij een spaghetti; Zij balletjes in tomatensaus. Hij een plat water met rietje; Zij een Appeltise zonder rietje. Hij met een slabbetje; Zij met een helium-gevulde-ballon-aan-een-touwtje aan de pols. De mensen keken, gniffelden, lachten vriendelijk,... Het had wel iets liefs, dat mooie plaatje. Geen peuterpuberteit te bespeuren. Zalig!
Na de lunch ging de zoektocht verder. Gelukkig vonden we de ideale jas : blauw, kap, aansluitende polsjes, gevoerd, juiste maat en voor een superprijsje. Bijna niet te geloven, maar de beste jas op onze kooptocht, bleek ook de goedkoopste. Super toch? Leve Zara!
Verbazend dat zo'n peuter 'braafjes' en 'volgzaam' enkele keren winkel in, jas in, jas uit, winkel uit, zonder problemen volhield. Soms waren al eens lepe afleidingstruukjes nodig, maar we bleven gespaard van scènes... Gemakkelijk kind toch?
Tot 's anderendaags.... Die donderdagochtend, 17 december, wou Lander van geen nieuwe jas meer weten. Hij wou zijn andere terug (maar die zat al te draaien in de wasmachine, dus geen optie). Scène. Geblèèèèèt. Oei. Het gamma bijwoorden werd bovengehaald om de nieuwe jas te prijzen, maar niets hielp. Maar net toen de moed naar de schoenen gluurde, hielp de Almachtige ons doorheen het haastige ochtendritueel... Alles was wit! Alles was koud! Alles onder een dikke laag sneeuw! En Lander had toevallig toch wel een sneeuwjas gekregen zeker.... Et voilà : jas was voor le petit bonhomme opeens 'fantasties'. Of hoe het keren kan
Vandaag, 6 volle dagen later, ligt diezelfde (en wat extra) sneeuw er nog. Lucky ones! Al 6 dagen na elkaar sneeuw... Mama heeft zoiets nooit (bewust) mogen meemaken. In haar tijd mocht je al blij zijn als het witte tapijt de volgende nacht overleefde. Alhoewel... weerman Frank en weerman Papa beweren dat in het jaar 1981 (wat een ouwmannengeleuter) ook zo bleef liggen. De Papa heeft zelfs sneeuwmanfoto's van in die dagen... Hij was toen ook al 8 jaar natuurlijk (Frank : 23 jaar).
Lander wordt met "botjes" getooid, maar hij is er heel zorgzaam voor. Er mag geen sneeuw op komen; ze mogen niet nat worden... eeeuhm?? Nu het vakantie is, en juffrouw Gerda haar klasje dicht is, mag Lander met zijn laarsjes enkele dagen mee met broer Victor naar de crêche. "Als ik klein was, ik ook naar de crêche é mama. Nu is vakantie, ik terug naar de kleine kindjes é." Ja jongen, mooi zo. Zonder morren gaat hij, een grote jongen zijnde, braafjes mee. Het terugzien met vriendin Fee verloopt van harte.
Dat Lander zijn afspraakjes zomaar aan de grote klok zou hangen, was niet in het plan berekend. Maar deze avond bleek Veerle alle details van de tête-à-tête te kennen. Hij verklapte ook zo maar eventjes dat ik van zijn spaghetti geproefd had! tsss ...
Victor kreeg van de crêche zijn nieuwjaarsbrief mee : superleuke foto, Victor gehesen in een kerstmanpakje (zie Picasa). Het kerstmanbuikje is alvast echt : het ventje zou alles eten wat op zijn route passeert en er enigzinds eetbaar uitziet. Maar wit spul in een fles, gewarmd, met een speen erop... no way, niet meer voor deze gast! Waarom zure, verteerde melk drinken als er iets verder lekkere boterhammen met speculoospasta of choco worden geserveerd, vergezeld van appelsap, alprodrinkjes, rijstdrankjes en (alpro)yoghurtjes?
Met een beetje geluk, krijgen we misschien een prachtig kerstgschenk. De kerstman-des-huizes kreeg de afgelopen week reeds 3x puree geserveerd; u weet wel, puree van echte patatjes... en veel uitslag kwam er niet te voorschijn, een beetje maar. We vermoedden wel wat krampjes, maar het kon ook gehuil zijn om andere redenen. Het kan een jeukreactie zijn aan ogen en oren, maar het kan ook een beginnende oorontsteking zijn...Het is ons -na een kleine 16 maanden- nog steeds niet 100% duidelijk waarom hij soms huilt... Maar hij wordt groot, dat is ontegensprekelijk. Hij brabbelt er lustig op los, stapt de omtrek van de salontafel af, shwalbt en vecht om hebbe en (speel)goed gelijk de beste. En vooral : Hij slaapt door! Nu toch al een volle maand. Man, wat zijn wij uitgeslapen. U heeft er geen gedacht van!
In deze donkere en koude dagen, met een hoop feestgedruis voor de deur, zijn er ook mensen die het minder treffen. En alsof hun aantal nog niet groot genoeg is... zou Lander de mama ook graag bij die groep toevoegen.
Op dagen dat hij niet zo'n dikke vriendjes is met zijn mama, of boos is omdat zijn wel-niet-wel-niet-wel-niet spelletjes niet altijd het gewenste effect hebben, dan verwenst hij haar. Zijn gamma zinnen om dit uit te drukken is eindeloos, zo lijkt het. Hier alvast enkele citaten : "jij ben niet mijn dikke vriend", "jij mag niet naar mij kijken", "jij mag niet (naast mij) zitten", "jij mag niet mijn kleertjes aandoen", "jij mag niet bopammetjes eten",... En alsof dat allemaal al niet pijnlijk genoeg is, doet hij er soms nog een schepje bovenop... : "jij mag niet binnen in ons huisje". Gisteren ging hij zelfs de iets formelere toer op : "U woont hier niet in dit huisje".
... euhm, je zou al beginnen denken dat de mama de grootste boevrouw is die er bestaat, niet? Het is overduidelijk papa-week. Gelukkig voor de mama is de papa bij momenten "ook niet mijn dikke vriend"... Hij zal veel vrienden overhouden als hij zo doorgaat .
Nog een geluk dat alles op school goed gaat. We keerden tevreden terug van het eerste oudercontact. Lander zit bij de beste van de klas om te luisteren, te kleuren, te spelen met anderen,.... enfin, niets dan goeds. "Al is het ook een zeer gevoelig ventje", zei juffrouw Gerda. Dat hij vlug huilt na een opmerking, ja dat doet hij thuis ook. En dat hij met de felste jongens van de klas speelt... verwondert ons ook geen seconde. Ze ziet Lander maandag graag terugkomen. Oef! .
Ondertussen groeit ook kleine, kloeke Victor gestaag verder. Al zo'n 12kg620 ondertussen, in een kleine 82 centimeter. Straks haalt zijn buik nog die van Lander in (15kg300). Victor stapt al goed "aan de hand" en is ondertussen een eigen repertoire aan het samenstellen ("hihihi hahaha - brabbel brabbel - naal" - vrij naar kzag twee beren). Het is nog enkel een kwestie van enkele dagen vooraleer hij een 10-tal woorden duidelijk kan uitspreken. Naast mama, papa en tutte brabbelt hij al zaken die duiden op een bal, een boom (kerstboom), lichtjes, boem patat, Lander, ...
Ja, onze kerstboom staat er. Daags na Sinterklaas werd hij opgesteld, tot 1u30 's nachts. Zodat de ukken toch een leuke verrassing zouden te zien krijgen 's morgens Voorlopig hangt alles er nog in. De Sint is nu terug naar zijn huisje in Spanje, godzijdank. De broertjes zijn precies wel heel braaf geweest het afgelopen jaar... een autotapijt, autootjes, badfluiten, duplo-winkel, een eerste computer, een kloklezer, haargel, kammetje en bekertjes, ondergoed, domino,... Overal bracht de Sint iets. En overal ook massa's pliekplieken (picnicken) en sjokolade met mandarijntjes. Njammie. Van de mandarijntjes geen spoor meer; de helft van de chocolade en één derde van de pliekplieken zijn ook al verorberd. We doen ons best .
Deze morgen zaten onze hummeltjes braaf broederlijk samen te kleuren aan het salontafeltje, elk op een stepje. Er werd wel wat weg-en-weer gesleurd met een bepaald kleurtje, waar ze -o toeval- allebei mee wilden kleuren, maar al bij al was het een groot succes. Houden zo. Dan komt die Sint volgend jaar zeker terug! Braaf kindjes, braaf!
Update : ook deze kan er nog bij blijkaar... : "je bent niet mijn mama"... euhm, helaas mijn schat... of ze zouden die ene minuut dat ik mijn ogen heb toegedaan in de materniteit u in het beddeke van mijn kindje moeten komen leggen zijn... Hoeveel pech kan je hebben?
Lander zingt dees dagen liedjes van de goed heilig man ("met een staf en witte baard hé, mama"), zoals het kleutertjes betaamt in deze tijd van het jaar. Sommige in de originele versie, sommige in een eigen versie... Het repertoire op vandaag :
- Zie ginds komt de stoomboot,...
- Sinterklaas kapoentje... (lik wat in mijn schoentje, lik wat in mijn laarsje)
- Sinterklaasje Bonne Bonne Bonne (zijn versie kan ik fonetisch niet neerpennen... zo speciaal is die )
En dan is er ook nog eentje bij waarvan ik niet wist dat het meer dan twee lijnen bevatte : "Zwarte Piet, wiedewiedewiet! Ik hoor je wel maar ik zie je niet! Wil je Sint de groeten doen? En iets gooien in mijn lege schoen?"
Benieuwd met welk liedje of versje hij morgen thuiskomt van school. School... net alsof ie al jaren gaat, en graag gaat. Voorlopig wil hij niet terug naar de creche. Als we samen Victor gaan oppikken, krijgt hij lichtjes wat ongemakkelijk gedrag als hij de verzorgsters ziet. Ergens is hij er graag, maar langs de andere kant wil hij wel tonen dat hij nu bij de grote kinderen hoort, bij de schoolgaande kinderen. Hij doet toch iets afstandelijker dan ik had kunnen denken tegenover de kindjes van de creche die hem enthousiast toeroepen. Zij zijn blij hem terug te zien, en hij staat daar wat koel te wezen.
En de potjestraining, hoor ik u in stilte denken. Wel, daar gaat het eigenlijk heel goed mee. Dank u. Thuis worden nog weinig pampers gevuld, of het moeten nachtpampers zijn. Het potje wordt geregeld en spontaan bezocht, met gele gevolgen. Telkens wordt dit beloond met een stickertje; vier stickers leveren een snoepje op. Het eerste potjesblad is al vol-gestickerd. Deze namiddag een tweede rooster aangemaakt en alweer prijken daar drie 'plakkertjes' : een traktor, een luchtballon en een sterretje.
Ook in de klas gaat hij geregeld op het potje. En toch komt hij zeker 3x per week met een andere broek naar huis... en dan te weten dat deze ongelukjes meestal niet zijn schuld zijn. 's Middags, tussen 11u35 en 13u25, is er geen potje op de speelplaats en in de refter. Wellicht weet hij dan niet wie aanspreken, of kan hij niet onmiddellijk zelf tot aan of op de kleine toiletjes geraken... Of, als dat dan toch lukt, dan trekt hij gewoon zijn pamper, onderbroek en broek terug omhoog, inclusief plasser. Van een volgende plasje komt dan weinig in de pamper terecht, maar over de rand, op de broek... Schattig eigenlijk, hij heeft nog veel te leren. Al staan we dagelijks verbaasd van wat hij nu al kan, onze kapoen. Een kleine drie jaar geleden nog niet op de wereld en nu heeft hij precies zijn wereld volledig onder controle. Heer en meester is hij tussen duplo's en auto's .
Na welgeteld 32 maanden, 4 dagen en een kleine 6 uur begon deze avond een nieuwe faze in het leven van kleuter Lander... Waarom?
Aan de ervaringen van deskundige ouders te horen, kan die faze niet alleen een paar jaar duren, maar kan ze potverdikke ook ferm op de zenuwen werken bij momenten... Waarom?
Omdat Lander tegenwoordig vaak over spoken begint, en dan altijd vraagt waar ze zijn, wist ik niet beter dan te zeggen dat spookjes alleen maar bij stoute kindjes gaan (natuurlijk direct de reflex makend dat dat niet het meest snuggere antwoord is, want meneerke is soms zelf eens stout en stel dat ie dan denkt dat... enfin. Waar is dat grote spontane-en-correcte-antwoorden-op-alle-kindervragen-boek te koop? Alvast niet gezien op de boekenbeurs).
Vanavond kwam de vraag WAAROM die spookjes alleen bij stoute kindjes gaan.... eeeeuhmmmm... "ha ja, omdat ze stout zijn natuurlijk".
Ow, het woord 'Waarom' viel dus voor het eerst... en twee zinnen verder nog eens en nog eens... help
En de spookjes? Toen Lander ging slapen, zei hij dat hij flink zou zijn zodat de spookjes niet zouden komen... Hmmm, dat spokengedoe is dus ernstiger te nemen dan ik eerst dacht. Die kleine hersentjes zijn er echt wel constant mee bezig, al dagen, en elke dag iets grondiger. Er wordt van onze kant niet dieper op ingegaan, al zegt de pedagodische literatuur wel dat we het niet mogen wegwuiven als je kind er echt een probleem in ziet. Het is nog zover niet, maar eens hij ervoor begint te huilen enzo, dan moeten we hem geloven en samen een truukje vinden om de angst te verdrijven...
Waarom die spokentroep zo opeens komt ronddolen? Wel, u mag het gerust weten, van onze allerliefste vriend Piet Piraat! Die heeft een videoclip vol spoken en bange gezichten. Wat zou jij doen als bij jouw grootste idool het angstzweet uitbreekt? Als zelfs een piraat al bang is... Waarom toch?
Vorige week vrijdag zat de eerste schoolweek er op. De eerste van vele.
Hier en daar reeds gehoord dat een kleuter na slechts enkele dagen met 'vuile' of 'lelijke' woorden thuiskomt. Kijkend naar een braaf spelende Lander op vrijdagavond schoot me dit te binnen. Mijn hart zucht opgelucht dat we de eerste week voorbeeldig waren doorgekomen. Niet alleen zonder huilen 's morgens, maar ook zonder van die mondelinge 'uitwerpselen'. De gedachte was nog niet koud of Lander begint zich kwaad te maken op zijn blokjes... gevolgd door... "G*dverdomme!"
Euhm... hoorde ik dat goed? En nu? Rea-geren of Ne-geren.
Het werd negeren, en -ondertussen toch enkele dagen later - het woord is nog niet teruggekomen. Oef!
De tweede week. Halverwege. Een halve dag school. Het kind komt vrolijk de living ingewandeld en zingt een liedje voor zijn mama. Het liedje van K3 dat ze al dagen zelf loopt te kwelen (Mamasé! Mamasá! Mama saka mumba). O, zo lief! Euhm... oeps, het blijkt een eigen ondeugende versie te zijn. Goed luisterend blijkt de peuter iets anders te zingen, namelijk : Mamasé! Mamakakakakaaa! En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Zijn guitig gezicht verraad dat hij wel duidelijk weet wat hij zingt. Hij wacht op reactie van de mama. Mama laat hem met gezichtsspierverrekkende inspanningen weten dat ze gehoord heeft wat ze zingt, dat ze begrijpt dat hij dat grappig vindt, maar dat hij een ferme kapoen is (want dat ze weet dat hij weet dat het een vies 'woordjen' is). Verder geen woord. Het ne-geren lukt redelijk
Een derde alinea bruine troep had ik u graag en zonder gène voorgeschoteld. Helaas het word een smurrie van een andere kleur. Afgelopen maandag werd Lander op school onder de douche gestoken. Ja, echte vuilaards zijn wij. Straks de Sint, euh de kinderbescherming op ons dak. Dat Lander begonnen is aan de studie van zwarte¨Piet, en zich niet meer wil wassen... probeer hen dat maar uit te leggen. Studiekeuze is een heilig goed!. Nee, iets anders, maar dat wist u ook al wel. Lander werd inderdaad onder de douche gedropt, maar dit voor iets minder geleerde feiten. Een oncontroleerbare buikbroebel had de jongen getroffen midden op de 6e schooldag. En dat terwijl hij al redelijk geambeteerd liep dat het bij hem niet vlot op het potje. Genoeg om een potjestrauma op te lopen...
Maar deze ochtend lukte het in de klas wel op het potje. Hiep Hiep Hoera! Blijdschap alom hier ten huize. Er mocht een stickertje bij op het blad "Lander verus Mama". Hierdoor was zijn eerste rijtje van 4 vol en kreeg hij een snoepje. Meer dan twee maanden wachten op de eerste potjes-snoep... die heeft gesmaakt. De uroloog wist deze namiddag te vertellen dat het eventueel nog wel enkele maanden zou duren vooraleer Lander echt prober zou zijn. Enerzijds ontgoocheld, Anderzijds opgelucht, want hij wist er toch een termijn op plakken van +/- 3,5 maand.
Niet dat we voor de potjestraining bij een uroloog aankopten, zo desperate zijn we niet. De intieme details zijn hier niet op hun plaats, maar een klein knipje door een uroloog zal heel wat urinewegontstekingen voorkomen (en blijkbaar de potjestraining bevorderen). Een tweede medische ingreep op exact twee maand na de poliepenkwestie. Eind december is het zover...
Deze morgen trok Lander voor het eerst naar de onthaalklas van Juffrouw Gerda, samen met 13 andere instappertjes. Om 8u05 werden we in het klasje verwacht, om nog vlug eventjes te wennen vooraleer de andere volleerde peuters binnenstormen rond 8u20. Het jasje mocht aan de kapstok, de muts in de mutsenbak en de koekentas (euh boekentas) op de grote bank. Alles genaammerkt, zelfs de koekjes voor de speeltijden. Tegen dat we ons omdraaiden, lag lander al op de automat te vroemen en te broemen. tuut-tuut.
Papa kreeg het even moeilijk, mama hield haar sterk (wel wetende dat zij de afgelopen 3 maand al nu en dan een traantje moest wegpinken bij de gedachte van deze naderende ochtend...). En dan ging de bel. Er werd nog even in het geniep aan de venster getuurd, maar de kleine man was niet te verstoren tussen die auto's. Een 5-tal kindjes vonden schoolgaan minder leuk en huilden tranen met tuiten, ocharme die dutskes. Hopelijk vergaat het hen morgen beter. Hopelijk vergaat het de stoere ukken van vandaag morgen nog even goed. Stel je voor; misschien komt morgen het besef dat die creche echt niet meer terugkomt...
Tegen 10uur werden mama en Victor verwacht bij de allergoloog; zo kon(den) zij de zinnen even verzetten. Na wat gefriemel in de armholten om een adertje te vinden, werd in het handje geprikt op zoek naar iets roods. Opeens was het er. Eenmaal het buisje vol werd het afgegeven aan een courier uit Charleroi. Samen met wat gekookte patat worden ginds testen gedaan op de witte bloedcellen. Het lijkt een allerlaatste stap om eventueel een allergie te ontdekken, want de standaard bloed- en huidtesten wijzen niets uit. En toch is er iets. Toch komt er diaree van. "Misschien allergie type 4 ipv type 1, 2 of 3." Euhm, vraag ons het verschil niet. Verder zit er nu een patch op zijn rugje, een test op soya, melk, tarwe en ei. Die mag er woensdagnamiddag af, daarna moeten we een foto nemen van het rugje, en donderdag van hetzelfde. En dan mailen daar mevrouw de allergoloog, want ze zit in Venetië (afgelopen weekend in Parijs). Toch vreemd om bij een gerenomeerde spreker-op-congressen terecht te kunnen. We zitten op de goede plaats met onze uk! Dat bewijzen ook de verhalen uit de wachtkamer : kinderen die in shock gaan op prei, exceem tot in de hoogste graad,... vanalles hoor je er, en ieder is opgelucht eindelijk bij de juiste dokter te zitten.
Na de middag gingen we boodschappen doen. Toen we de straat van de school voorbijreden, dacht ik even te gaan piepen, niet echt verwachtende hem te zien. En opeens zag ik Landers gestreepte mutsje welgemutst naar de klasdeur huppelen, 13u25 de namiddag kon beginnen. Hij had de middag op de grote school goed overleefd. Emo.
Er was even verwarring over het einduur "der lessen"... Even internetten en mama zag twee verschillende uren... hmmm. Geen risico's, en dus maar onmiddellijk vertrekken. Blijkt nu dat de school op maandag een half uur langer duurt dan op andere dagen. Why? Wij nie weet nie. Dat halve uur te vroeg werd gevuld met een aangename babbel met een 80-jarige bolderaar (de bolderspiste ligt naast de peuterklas), tot ie op de bus stapte. Toen kwamen als eerste de onthaalklassers buiten, mooi gehoorzaam richting bankje onder het afdak. Lander had ons al vlug achter de poort zien staan en wuifde vrolijk en uitgelaten. Eenmaal de poort open, bleek al vlug dat de kleuter zijn namiddagslaapje niet had gemist en dat de school best wel een leuke plaats is. Eenmaal thuis bleef hij supervrolijk, de deugnieterij zal er flink in.
Victor had een baaldag in de creche, zo zonder voormiddagslaapje, zo zonder broer,... zo helemaal het ritme kwijt. Huilen was zijn deel. Het koekje dat Lander voor hem meehad kon het verdriet een beetje verzachten. Lander pikte nog vlug 5 minuten Dora mee op de creche-TV. Dora... we snappen niet wat hij in haar ziet, maar het is volgens hem wellicht een prachtige madam
Op naar schooldag 2. Morgen moet hij in de "studie" blijven, want mama en papa moeten werken. Benieuwd of hij dat even leuk zal vinden, onze schoolgaander...
Bravo kleine man, je deed het super vandaag! Papa en moeke zijn fier op jou!
Victor is in volle ontwikkeling, gelijk iedereen tussen 0 en 99 wellicht. Maar bon, als het jou eigen kinderen betreft, fascineert het net iets meer dan die van die miljoenen stuks tweevoeters aan de andere kant van de wereldbol.
Over tweevoeters gesproken... Daar schuilt nu net die ontwikkeling ten huize. Ons kruipend aapje vindt het sedert enkele dagen super om met zijn dikke buik overal tegenaan te leunen, rechtstaand welteverstaan hé : zetel, salontafel, bedrand. Je ziet zo dat hij eigenlijk zou willen stappen, maar zijn beentjes staan hem daarbij nog een beetje in de weg. Ze staan nog redelijk 'O' en de poep staat nog naar achter. Stappen lukt daardoor nog niet zelfstandig. Maar ondersteund aan beide okseltjes, doet hij toch al verwoede pogingen. Het plezier straalt er zo af. Trots is hij.
Het doet wel een beke raar, om hem opeens op een andere hoogte tegen te komen. Ik ben nu al ontroerd als ik denk dat hij op een dag door het huis zal waggelen, alsof ie nooit iets anders gedaan heeft . Supertrots zal ik zijn, als ik mij buiten kan begeven met twee blonde goden aan de hand.
Maar als de jongste des huizes groot wil worden, dan zal hij toch zijn fles terug moeten drinken. Sedert enkele weken drinkt hij slechts de helft van de avondfles, soms minder, zelden meer. Ik dacht dat hij te moe was en daardoor wat over zijn toeren. Sedert twee dagen weigert hij zowel de avondfles als de ochtendfles; terwijl hij natuurlijk wel zijn vocht moet binnenkrijgen. Dat proberen we door extra water aan te bieden en wat appelsap, maar zoveel succes heeft dat nu ook niet echt. Soya-yoghurtjes daarentegen...
Resultaat? Konijnebolleks ipv pureekakskes. Hopelijk heeft het sneetje peperkoek van deze morgen een goede invloed op de 'intestinale werking'...
Grote broer, ook al geen te grote ontbijter, brengt vandaag zijn laatste dag in de creche. Maandag is het D-day. Gisteren werd al afscheid genomen van de immer charmante Fee, zijn creche-vriendinnetje. Vriendjes voor het leven, tot gisteren. Maar als het lot het wil, dan treffen die elkaar wel terug op café ofzo.
Maandag verandert ook definitief het ochtendritueel voor alle huisgenoten. Daar waar de creche en het werk niet zo aan stiptheid gebonden zijn, begint de school natuurlijk elke dag op datzelfde ambetante uur. Aaaah, crossen tegen de klok, dat is afstompend voor een mens gelijk de mama. Jarenlang heeft ze er zelf tegen moeten vechten en toen ze kon gaan werken, weigerde ze een treinpendelaar te worden en dat puur om het feit van die tijdsdruk 's morgens. Elke dag op diezelfde minuut ergens moeten zijn... nee, dank u. En nu, voor de goede ontwikkeling van het kind, moeten we er weer door, voor jaaaaaaaren. Die snooze-knop van de wekker zal iets minder dienst moeten doen, vrees ik. .
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden
. 
.
.
