PARKMATRAS TORCK : De parken van het merk TORCK zijn blijkbaar iets groter dan de gemiddelde parken, waardoor de TORCK-matras die we bij een uitverkoop hadden aangekocht niet in ons park past.
Iemand die een park van TORCK aankoopt de komende weken/maanden? Kom dan gerust onze matras halen; voor een luttele 10 euro mag ze weg. Spiksplinternieuw, nog in verpakking.
stap voor stap de grote wereld in
28-11-2008
Niet voor herpublicatie vatbaar
Ik durf het uit schaamte niet meer herhalen, maar als u het pijnlijke gebeuren van de dag toch wil vernemen, dan verwijs ik u allen naar de laatste alinea van volgend bericht : http://elzenben.wordpress.com/2008/11/28/riets-karnivorios/
Kan het grote kind toch moeilijk eigenhandig van al zijn zuurverzamelde tandjes verlossen, of wel?
Het kleine kind werd vandaag alweer 3 maand... 't lacht dat er zelf zot van word, 't krijst dat de andere bewoners er zot van worden...
Terwijl ik gisterennamiddag in mijn bedje lag voor een schoonheidsslaapje, vielen de sneeuwvlokjes met bakken uit de lucht. Zoveel waren het er, dat er een dik sneeuwtapijt lag toen mama mij kwam wakkermaken om naar Lien te vertrekken. Victor en ik werden in dikke jassen gestoken en ferm voorzien van muts en wanten, en zo stapten we de voordeur buiten. Daar overviel ons een allercharmantst comité van buren en vriendjes; zij waren volop sneeuwmannen aan het opbouwen en rondjes met de slee aan het trekken.
Vooraleer ik het besefte, zat ik al op een slee bij Helena, en was mama in de weer met haar fototoestel. Na enkele rondjes had ik er opeens genoeg van; mijn neus en kaakjes waren al goed rood.
Mama twijfelde sterk of ze wel zou vertrekken in dit weer? Maar ah, eenmaal de grote baan op, zou het rijden en makkie worden. Ja, dat dacht ze, maar de werkelijkheid was anders. De strooidiensten in Gent waren met geen vergrootglas te bespeuren, echt nergens waren ze en nergens waren ze al gepasseerd. Gevolg? De grote wegen die ons naar vriendin Lien (en Victors peter Dries) moesten leiden, lagen er allemaal glad bij. Antwerpsesteenweg, Dampoort, Vlaamsekaai... DE grote wegen van Gent... lagen vol samengeperste sneeuw. Gevolg... hier en daar auto's in problemen en bijna stilstaand verkeer.
Eerst dacht mama dat het probleem bij de Dampoort lag, eenmaal daar voorbij zou het wel vlotjes lopen. De dampoort is golvend, en dat was dus opletten geblazen, maar uiteindelijk ging het vlotjes gezien de omstandigheden. Na iets meer dan een half uur waren we eindelijk voorbij de dampoort. Maar eens voorbij de Kasteellaan, stond het verkeer terug volledig stil. 20 minuten later, waren we zo'n 500 meter verder, ter hoogte van de Jet (nu Lukoil... waar mama niet meer wenst te tanken omdat de kleuren van het station haar niet aanstaan én omdat er in het nieuws is gezegd dat het de Russen zijn die hier hun centen verdienen.. beetje rusistisch, niet?).
Mama vertelde me over de sneeuw, en ik begon spontaan te grommen zoals een leeuw... Ja, die woordjes gelijken toch echt wel veel op elkaar, vind je ook niet? In de verte zag je dat de auto's met moeite de brug, die de Brusselsesteenweg kruist, op geraakten... Van het stilstaand verkeer werd gebruik gemaakt om mij een fruitpap bij sneeuwzicht te serveren... Victor moest echter verder hongerkrijsen... zijn flesje was nog bijlange niet in aantocht...
Na een uur, en veilig over de brug te zijn geraakt, en de gsmbatterij de geest had gegeven, stonden we opnieuw stil aan het drukke kruispunt onder de afrit die naar de Zuid leidt. Daar was een aanrijding gebeurt. Mama kon nog net uit de file ontsnappen, om zo door te rijden naar de heuvelpoort. Daar werd het ook stilletjesaan zeer druk, de 6-daagse was er net afgelopen (waar ook mijn papa met nonkel Danny en peter Hans rustig braadworsten heeft staan eten ) en iedereen wou zich "zo vlug mogelijk" richting autostrade begeven... Eenmaal de Zwijnaardsesteenweg opgedraaid, verliep alles veel beter. Dankzij dit kleine ommetje, geraakten we opeens binnen de 5 minuten op onze bestemming, 90 minuten later dan voorzien, maar een "ervaring" rijker. En wat voor één!
Papa kwam uiteindelijk welgeteld 3 minuten na ons toe. De naastenliefde ten huize Pattyn is groot, want nadat Victor zijn fles verorberde, werden de hongerigen gespijsd vooraleer ze de terugtocht konden inzetten. Gelukkig was ondertussen de dooi ingezet, en waren we in 10 minuten terug thuis, waarna we ons knus in de zetel installeerden om naar de Pappenheimers te kijken.
Voilà, dat was Victors eerste sneeuw! Ikzelf kreeg al sneeuw op mijn geboortedag, hij niet, hij kreeg direct het warmste weekend van het jaar voorgeschoteld. Gelukkig zat hij goed geduffeld in zijn nieuwe jasje (maatje 68 al!).
Dank u buurvriendjes voor die leuke sneeuwman op onze stoep!
't Is maar om te melden dat er aan de Vakgroep Civiele Techniek van de Universiteit Gent een medewerker de volgende welluidende naam heeft : Lander Victor!
Cool hé?
Verder geen nieuws, tenzij toch eventjes vermelden dat de verjaardagspannekoeken van Luka('s papa) zeer lekker waren. Welkom in de peuterwereld lieve meid!
Voilà zie, kameradenland is terug uitgebreid, en dat met twee lieve kleine stuks mannelijk kindergespuis en één ieniminie meisje.
- Kameraad Anders (28/10) kreeg zowaar een Noorse naam, en dat gaan we binnenkort gaan vieren in 't Schoolke te Kwatrecht, waar Victor ook zijn drankjes uitdeelde. Proficiat aan mama Alexandra en papa Jeroen. - Kleine Vic (4/11) werd geboren in Menen, bij mama Ann en papa Alexandre van bij mama in de toneelkring. - Lieve Ninke (7/11) mag ravotten met broer Thorben ergens heel dicht bij Brugge, bij mama Isma en papa Marino.
Gisteren was het voor Victor eerste prikjesdag bij Kind en Gezin (K&G).
Om het dossiertje van Kind2 up-to-date te houden, vertel ik Kinderarts K&G (KAK&G) wat Victor het afgelopen maand zoal heeft uitgespookt. We eindigen dan ook met de verteringsprobleemdiagnose van Kinderarts Deinze (KAD).
KAK&G zegt dat hij niet begrijpt dat er nog KA'en zijn die bij reflux Ranitidine voorschrijven. Omeprazole is volgens hem inderdaad het correcte middel. "En", zegt hij, "eenmaal dat die Omeprazole volledig zijn werk doet (binnen enkele dagen), zal dat yoghurtprobleem zich vanzelf wel oplossen." Hij twijfelt of er wel enig verteringsprobleem aan de orde is... Moest hij mij zijn, dan zou hij terug op de vorige melk overschakelen... Hmmm... zou ik dat dat kinneke durven aandoen om nog maar eens te wijzigen?
(stand : KAK&G geeft KAS-L ongelijk voor medicijnen, KAD gelijk voor medicijnen maar dan terug ongelijk voor melk)
Verder vragen we KAK&G zijn mening over het tongriempje van Victor. Bij ontslag uit materniteit werd door KAD immers vermeld dat het misschien wel eens geknipt moest worden, maar dat dat afhankelijk is van hoe het drinken evolueert en de spraak... We moesten maar even in de gaten houden. Drinken doet de kleine man al weken met de nodige tussenstops en gekwijl, de spraak beperkt zich tot 'eurgh' en 'ergh' en zal de komende maanden wellicht nog niet tot veel grootspraak leiden. Enkele dagen terug vond diezelfde KAD het nog steeds niet echt hoogstnoodzakelijk om te laten knippen. KAK&G echter denkt het toch beter zou zijn, "een klein beetje te kort" is volgens hem gewoon "korter dan gewoonlijk en dus ooit wel hinderlijk".
Vandaag op controle bij Kinderarts Sint-Lucas (KAS-L), om even de checken of Victor terecht ontslagen werd uit het ziekenhuis enkele dagen terug. Hij werd goedgekeurd. Doch, ik moet haar eerlijk vertellen dat hij sedert twee dagen terug groene neusbeestjes heeft en dat hij sedert deze morgen terug kucht. "Niks ernstigs", zegt ze, "ik schrijf wel wat neusdruppels voor en aerosolt nog een 4tal daagskes verder".
"Verder nog probleempjes?" "Wel", steek ik van wal, "de afgelopen dagen ging het steeds slechter bij de fles en met het gulpen, enzo, en hadden we de indruk dat de Ranitidine niet echt meer werkt, of toch niet voldoende. Eerlijk gezegd, ben ik zo vrij geweest om onze kleine man vervolgens dezelfde medicijnen te geven als Lander, gezien we er nog een beetje over hadden, namelijk Omeprazole" (ik kon toch niet zeggen dat we tussendoor efkes naar Deinze waren geweest omdat we Sint-Lucas maar een kliniekske van mijn voeten vinden... en dat we daar wel het medicijn kregen waarvan we de werkingsgetuigen zijn). "Victor stelt het sedert 2 dagen inderdaad veel beter, dus denken we dat hij inderdaad beter af is met Omeprazole dan met Ranitidine."
We werden een beetje lief neergebliksemd... Zomaar zelf voor dokter spelen, je zag ze het denken... Oeps. "Welke soort geef je?"
Soort? Bestaan daar soorten in? "Gewoon, Omeprazole, zo van die bollekes waarvan we 's morgens en 's avonds een helftje van het gelulleke geven." (zoals altijd aan Lander gegeven en ook zeer recent werd voorgeschreven door KAD). "Ik zal je een andere soor voorschrijven, maar je moet ook de gelulle in 2 verdelen. Er zitten slechts 9 bollekes in en je geeft er 5 's morgens en 5 's avonds." Zonder verpinken herhaalt ze nogmaals haar rekensom... euhm, inwendig schiet ik in een enorme lachbui, maar aan mijn gezicht verrekt geen spier (steracteur, niewaar... woehahaha).
Ik rep verder met geen woord over de melkwisseling.
En vervolgens begin ik ook hier nogmaals over het tongriempje. Ze had immers op onze ontslagdag beloofd om het te knippen op de controle-consultatie, NU dus. "Oh, maar dat doen wij KA'en niet zelf hoor, dat laten we over aan de neus-keel-oor-specialisten (NKO-S). U kunt een afspraak maken met één van hen. Maar zouden we dit nu wel laten doen?" Ze neemt mij bedenkelijke blik waar. " Wacht, ik zal voor u eens bellen naar het secretariaat van deze afdeling". Ze telefoneert vervolgens.
Ik mocht aansluitend aan deze consultatie mijn weg verder zoeken doorheen dit onmetelijke gangenstelsel, op zoek naar straat 79. Ik leg 40 euro neer en vertrek. De bewuste dokter laat me onmiddellijk binnen. Hij pakt er ons even vlug-vlug tussendoor, anders moet ik 2 weken wachten vooraleer ik een afspraak kan maken. Vriendelijke mens toch.
Ik vertel (gezien de diverse meningen van de KA'en) hem kort dat hij het misschien wat voorbarig zal vinden, maar dat ik het achter de rug wil hebben, want dat dat nu al 2 maand door mijn hoofd speelt. Eenmaal geknipt, kan ik dan alvast dit euvel uitsluiten bij eet- en brabbelstoornissen enzo. Betrokken NKO-S bekijkt Victor in de mond. Vervolgens klinkt het : " U bent hier heel terecht mevrouw, het had beter al veel eerder plaatsgevonden. Het tongriempje is inderdaad te kort. Maar ondertussen is het al 10 weken oud en stevig gegroeid. Normaal bloedt dit niet bij het knippen in de materniteit, maar nu zal het wellicht wel het geval zijn. Trouwens, als je dat nu pas laat knippen, is de kans ook groter dat het terug aan elkaar groeit en dat moet dan vervolgens operatief en definitief geknipt worden. Maar zover zijn we nog niet, u moet dit in het oog houden binnen hier en 4 weken." KNIP. BLOED. TUT. 70 EURO. DANK U.
(ter info : geen terugbetaling van hospitalisatieverzekering, gezien dit onder de estetische chirurgie valt... deuh??)
Om de ziekenhuiswandeling volledig te maken, begeef ik mij naar straat 75, alwaar ik de maag- en darmspecialisten meen te vinden. Ik moet immers nog een afspraak versieren voor de jaarlijkse controle van mijn lief galpoliepje (alwaar ook diverse afmetingsmeningen over bestaan, maar ik bespaar ze u). In straat 75 hangt een papiertje dat de dienst verhuisd is naar straat 28. Compleet andere kant van de ingang... Eenmaal met pak en zak en kind en maxi-cosi ter hoogte van de ingang, besluit ik naar buiten te stappen. Genoeg van dit feestpaleis. Ik pak een telefoonbrochureke en bel wel eens vanuit mijn luie zetel voor een afspraak.
Nog nooit zoveel goesting gehad om voor Kinderarts te studeren. Moest ik mijn leven opnieuw doen... Ge weet het dus é, vooraleer ge aan kinderen begint... de studie betaalt zichzelf vlugger terug dan je zou denken... Doen!
Victor geeft na drie tot vier uur na zijn fles nog steeds een soort gekabbelde yoghurt terug. Nu dachten wij dat dat van zijn reflux kwam. Vervolgens dachten we dat de reflux-medicijntjes (ranitidine) niet meer zo goed hun werk deden. Thuisgekomen van het ziekenhuis begon hij moeilijker en moeilijker te drinken. Op dinsdagmorgen stopte hij zelfs resoluut aan de helft van de fles om het vervolgens op een krijsen te zetten...
Hm, déjà-vu... van toen Lander de fles begon te weigeren. Medicijntjes werken dus echt niet meer... Gebeld naar kinderarts in Deinze en we mochten diezelfde namiddag nog langsgaan. 's Middags werd de fles op zijn geheel genegeerd door onze kleine man.
JAWEL, DEINZE! Waarom weer zo ver hossen? Wel, meerdere redenen eigenlijk. Maar de voornaamste voor dit specifiek geval was omdat ze in dat 'kleine' ziekenhuis te Deinze tenminste over een PH-meter beschikken om te registreren hoe erg of hoe zuur de reflux in feite wel is (om vervolgens het soort medicijntjes er op af te stemmen). In dat meega groot Sint Lucas hebben ze dat machientje 'nog niet'... Daar doen ze enkel aan isotopen-drankjes om te zien hoe hoog te reflux in de slokdarm komt. Bon, dat is dus bij ons overbodig, gezien de pijn vaststaat en de reflux tot aan de buitenwereld geraakt.
Te Deinze vertellen wij beetje de gang en wandel van de afgelopen weken. En daarna ook onze vermoedens van de laatste dagen gezien de symptomen : veel teruggeven, zuur, yoghurt, krampjes, diarree, meerdere malen per dag spierwit trekken, ....
Blijkbaar zijn dit symptomen van 2 zaken door elkaar : reflux én verteringsproblemen. Want 'echte' reflux moet na een tweetal uur eigenlijk vooral uit een waterige substantie bestaan. De yoghurtfabriek en het wittrekken horen niet thuis in dit plaatje...
Dus : refluxmedicijnen ge-upgraded tot Omeprazole én een nieuwe melk (ge-upgraded in prijs) : Nutramigen. Op de verpakking staat te lezen 'dieetvoeding voor zuigelingen met koemelkallergie. Allé gow zeg, dat kan er nog bij
Feit is, dat de yoghurtproductie nu inderdaad volledig stilligt en dat onze uk niet meer zoveel krampjes heeft... Stoute koeien!
Bij Lander blijven de tandjes duwen, soms met wat koorts en gekwijl als gevolg. Verder is hij zeer aanhankelijk aan mama en papa en bekijkt hij zijn broer soms met een blik van 'zeg, zijde gij hier nu nog'. Ja, 't begint hem soms te ambeteren dat Victor op de schoot zit, en helaas voor Lander, maar dat zal nog vele uren het geval zijn, gezien ht nog wel een 6-tal maanden duurt vooraleer hij zelfstandig kan zitten... Grote broer zijn is niet simpel, dat staat vast.
Victor is terug thuis. Oef. En kwa naverzorging valt het ook nog mee : slechts 2x aerosol per dag en een kiné-sessie. Gelukkig komt de kinesist aan huis, gezien Victor het huis best niet verlaat de eerste week. Hij is immers nog "zwakjes" en zou vlug vatbaar zijn voor iets nieuws, en gezien hij zijn rotavaccin pas donderdag krijgt....
Velen zeggen dat RSV-baby's vaak blijven sukkelen met de longskes gedurende hun eerste winters. + Om niet elke week bij de dokter te zitten en ook wat huurkosten 'uit te sparen', gaan we over tot de aankoop van een eigen aerosoltoestel. Dat van de apotheek maakt toch maar een hels lawaai en is vaak vuil en bestoft. Je weet nooit uit welk gezin het komt en kan toch altijd ook ziekte-bacteriën enzo bevatten. Twee ukjes en vele winters... dat maakt dat het qifqif zou uitkomen als we er eentje komen dan als we er telkens eentje moeten huren. Bij Partena hebben ze drie modellen... dat wordt nog kiezen/twijfelen/kiezen.
Eventjes windstilte hier. Eventjes blogpauze. Broer Victor ligt immers voor de tweede keer in zijn jonge leventje in het ziekenhuis.
Op 3 weken had hij een Bronchitis Otitis, en nu op 8 weken is hij met mama richting spoed vertrokken nadat hij minutenlang vastzat in een hardnekkige hoest. Mama was er niet gerust is, want Victor had eventjes wat ademnood en begon wat grauwkes te zien.
Nadat ze in lichte paniek papa belde, moest ze van hem buurvrouw Hilde opbellen met de vraag of zij vlug eventjes voor Lander kon zorgen. Mama durfde immers niet met Victor thuis te blijven nu de nacht voor de deur stond. Na wat aarzeling, heeft ze zowaar naar papa geluisterd. Tuurlijk mag Landertje komen, zei Hilde. Oef, zucht van opluchting.
Maar ik liep nog in mijn pamper, gezien we eigenlijk ook aan de pyama toe waren. En victor moest ververst van kop tot teen, want die had net zijn melkje overgegeven door het vele hoesten. En ze moest zelf terug haar schoenen aan (en ze zat ook onder diezelfde melk). En mama wist niet meer goed wat ze mij voor dat half uurtje bij de buren moest meegeven. En mama wou ook een valies maken voor Victor en haarzelf. Enfin, ze wist opeens niet meer waar haar hoofd stond... En dan opeens "De Bel"... En haar huis lag overhoop (van de avondspeelsessie en de verkleedtrukken)... En ... Gelukkig stak Annelot me vlug in mijn jas en nam Hilde mama mee naar de auto. En zo vertrokken we een beke gelijk de vlucht uit Egypte.
Papa is mij niet lang daarna komen oppikken op zijn terugweg van de kiné. En mama werd goed onthaald op de spoed door ene dokter Willekens (de kinderarts van buurmeisjes Zana en Flo, van wie mama eerst dacht dat de naam 'Billekens' was). Veel hoesten deed Victor niet meer, maar toch zag de dokter dat het ernstig was. Opnieuw een zucht van opluchting bij mama, want die dacht alweer dat ze op de spoed ferm geambeteerd zouden zijn met "een moeder met een hoestende kleine" (kon een titel van een schilderij zijn, héhé). Mama maar vlug zeggen dat het "haren tweeden" is, en dat ze bijgevolg niet voor een muggescheet op de spoed komt te staan (nee, maar wel voor een wespesteek ). Niet veel later kregen we een kamertje op de pediatrie.
Vrijdagmorgen werd het vermoeden over het RSV-virus bevestigd, en vandaag zondag, werd daar nog een Adeno-Virus bovenopgedaan. Nu nog het Rotavirus en we zijn recordhouder virussen . Ja, want het rota-gevaar is nog niet geweken, gezien Broer Victor zijn eerste Rotarix-vaccin nog niet gekregen heeft. Hij zou hiervoor komende donderdag naar Kind en Gezin moeten, maar dan zit hij zeker nog op zijn hotel. Voor het weekend moeten we hem niet thuis verwachten... Het vaccin moet een tijdje worden uitgesteld. Mama zegt dat ze na de terugkomst uit het ziekenhuis niet meer buiten komt met Victor en ook geen kleine kindjes wil zien tot zolang hij eindelijk zijn rota-vaccin binnen heeft... Enfin, we kunnen haar geen ongelijk geven wellicht.
100 jaar geleden was onze kleine broer wellicht een vogeltje voor een gretige Joskepoes... Gelukkig zijn er slimme meneren en mevrouwen die medicijnen uitvinden en dan al dan niet nobelrpijzen wegkapen enzo.
Tot zo een klein verslagje. Meer wellicht binnen een week ofzo. Wordt vervolgd. (ondertussen hou ik me zoet met wat sinterklaasboekskes)
't Is om te zeggen dat er aan de vakgroep Civiele Techniek van de Universiteit Gent een medewerker is waarvan zijn naam welluidend klinkt : Lander Victor.
Cool hé?
Verder geen nieuws, behalve dat de pannekoeken van Luka ferm lekker waren. Proficiat met jouw eerste verjaardag lieve meid!
Plop, Mik, Mak en Mon kunnen even een poepie ruiken, want :
Eventjes oplijsten zodat u den draad niet kwijt geraakt : - We zijn uit de materniteit vertrokken met 'poeier' van Aptamil. - Beetje later zei de KA van Deinze : "pakt maar Enfamil AR" (voor tegen dat de reflux doorzet). - Gezien het kind nooit genoeg had en het ondertussen op Zantac zat voor zijn reflux, dacht mama : laat ons eens Enfamil Nutri proberen (voor hongerige babiets, verzadigd meer). - Gezien de zantac niet zijn werk deed, gingen we terug naar een AR-melk, namelijk : Aptamil AR. - Gezien het kindjen ondertussen samenplooide van de krampjes, dacht mama weer eens zelf voor dokter te kunnen spelen en schakelde ze over naar 'Aptamil Care'. Das lacosevrij, en goed tegen krampjes, kolieken en diaree, wat toch wel patroon was bij onze uk. Op aanraden van H., apotheek-encyclopedie met ervaring en kenissen in het UZ, schakelden we over naar Nutrilon Verzadigend.
Van alle bovenstaande soorten is nog een halve doos beschikbaar. Geïnteresseerden : weet mij te vinden (tis vo gratis).
Ondertussen is de Zantacvervanger eindelijk door de apotheker geproduceerd en kunnen we vanaf vandaag dat spul in zijn flesje doen.
Enige ergernis? Jawel, tzijn poedertjes. En die worden niet terugbetaald. Terwijl het eigenlijk puur dezelfde samenstelling is als de vloeibare Zantac... wat wel wordt terugbetaald. Hm,... zou ik midden in de financiele en BHV-perikelen even een drukkingsgroep oprichten om de regering het product te laten terugbetalen? (Jawel, net toen ik dacht dat de BHV-komkommers bijna lagen te rotten, kwamen ze nog eens in het nieuws deze week. Kwestie van aan de bevolking te tonen dat ze de afgelopen maaaaanden toch niet over de haag gooien door wat gesjoemel van dik betaalde bankdirecteuren. Mooi Mooi)
Morgenavond vertrekken we met ukkies en met vrienden en hun ukkies op weekend... da zal nogal nen verhuis zijn, me dunkt... Maandag zijn we gegarandeerd geradbraakt in plaats van uitgerust...
Wie morgen komt borrelen moet zeker even langs onze Lander passeren. De kleine man doet niet liever dan handjes schudden ("dag meneertje"), handjes wuiven, handkusjes uitdelen, gewone kusjes geven, dada zeggen... Mensen groeten en uitzwaaien doet hij met veel enthousiasme dat het een lust is om te zien. Zo'n schat.
De laatste dagen gaat die zelfs spontaan aan de deur staan om te gaan slapen... Wat wil je als ouder nog meer? Vooral dat dit lang blijft duren wellicht... Toen hij daarnet terug aan de deur stond om naar boven te komen, ging hij voor de maxicosi staan waar Victor nog inzat (omdat we pas waren thuisgekomen van het wegbrengen van een lading babyborrels), en wuifde hij 'dada' naar zijn broertje, omdat hij ging slapen. Lief toch, niet?
Een superdruk kind overdag, maar o zo lief 's avonds. Dan zitten we samen in de zetel onder een fleecken... Zou ik dat kunnen blijven doen tot ze 18 zijn?
Het scheelde niet veel of mama wou Zantac op de drankenlijst van het feestje zetten, puur om de mensheid eens te laten proeven hoe slecht dat spul wel is. Ik lust het absoluut niet en spuw het dan ook telkens terug uit. Mama haar lepe trukken om een iets grotere dosis te proberen geven in de hoop dan toch bijna de normale dosis binnen te houden, werken niet. Met mijn tong duw ik alle Zantac uit mijn mondje. Vlug wordt de fles dan in mijn mond gestoken, als troost. Maar ook de eerste slokken melk duw ik terug naar buiten, daar hangt die slechte smaak nog wat aan...
Dus, veel beter wordt mijn slokdarm niet, en dat vertaalt zich in verdere huilbuien en krijsbuien.
Er werd dan maar terug gebeld naar de Kinderarts. Dinsdag mogen we een voorschriftje in de bus vinden met een ander product. Iets voor in de confituur, jiehaaa!
Mama en papa hun haren rijzen (alweer!) ten berge... er bestaat blijkbaar een middeltje dat lekker smaakt... waarom moeten al die lieve kleine kindjes dan dat afschuwelijk smakend spul innemen? Of zou het een zwaarder medicijn zijn ofzo? Enfin, ik moet dat een maand nemen en dan eens bellen naar de dokter met de stand van de weegschaal. Dan zal ze zien wat verder moet gebeuren.
Ondertussen wordt hier nog een 4-tal dagen geprobeerd om mij dat vies goedje te doen slikken. Mama hoopt dat ik het morgen toch een beetje wil binnenhouden, zodat ik zondag een beetje een aangenaam mens ben om op te toasten.
Trouwens, de voorbereidingen voor zondag zijn zo goed als rond. Op het boodschappenlijstje staat enkel nog koffie en filters... U ziet zondag wel of ze in de winkel is geraakt. Drinkt anders een theetje, hé
E Voilà, we zijn officieel nog een refluxkindje rijker.
Zoals aan manlief beloofd, zijn we dus langsgeweest bij een Gentse kinderarts, en is Victor nu officieel op de Zantac geplaatst. Elke morgen en avond een beetje van dat afschuwelijk smakend spul net voor de fles laten innemen... Oef, gelukkig geen half uur tussenlaten zoals bij Landers omeprazole "in den tijd", want dat venteke heeft vaak afgezien van de honger. Ge kunt er nog aan zien .
Voor de rest doet Victor het zeer goed : qua lengte en gewicht op P90... Wat lengte betreft... tja hij is groot geboren. Wat gewicht betreft... heeft hij een heus inhaalmanoeuver gedaan. Hij was P50 geboren, woog aan 5 weken iets minder dan aan 3 weken (volgens KA Deinze door ziekenhuisopname, volgens mezelve aan haar niet functionerende analoge weegschaal want kleine uk had steeds flink gegeten...); de grens van de 5 kilo is overschreden. 't Echte leven kan gaan beginnen, beetje babyvet, beetje Zantac (en dus beetje meer slaap), beetje flesje, beetje knuffel,... wat moet een beeb nog meer?
We zijn dus nu gerustgesteld, alles bij de hand om er een rustiger kinneke van te maken, eentje dat geen pijn meer moet lijden. De laatste rechte voorbereidingslijn naar de babyborrel kan zonder problemen worden afgelegd, zeker nu Frank en Sabine ons een 'klein nazomerke' beloofd hebben met zachte temperaturen... Het wordt vast en zeker terug super.
Gisteren nog de laatste wijnen ingeslagen. Een dezer dranklijsten en wegwijzertjes printen en wat vrijwilligers aanspreken voor het broodjessmeren en het uitschenken van achter den bar.
Kindjes, brengt maar uw fietskes mee en voetballen enzo. Binnen zal het al druk genoeg zijn door het gekwetter van de grote mensen.
Terwijl Lander een voltijdse dagtaak heeft aan het lijfgooien in zetel, op tapijt en op mama, het stapelen van houten blokjes en het 'torenen' van plastiek potjes en het oplijnen van al zijn gerief op wielen (tractor, trein, bus, duplobouwsels, en vooral zijn nieuwe fiat 500!), heeft Victor het wat lastig met de voeding. 'Dé Reflux' heeft zijn intrede gedaan. Allé, daar zijn we bijna zeker van, maar het moet nog officieel vastgesteld worden door de kinderarts. Toen we op brochitis-controle gingen, zei die dat Victor ook reflux 'zal krijgen' gezien de symptomen (ook nadat ie op AR-voeding werd gezet). Wel, eigenlijk heeft hij het al, maar hij had er tot dan nog niet echt zwaar last van. "Dat we maar eens moeten teruggaan als hij er wel heel wat last van had", lees : als zijn slokdarm uiteindelijk echt pijn begint te doen. Voorkomen beter dan genezen? Hier dus alvast niet. Hier dus beter een ieniemini man laten oprispen tot het maagzuur gaatjes probeert te maken in de slokdarm...
En wat dacht je? Beetje bij beetje merken we dat het pijnlijker wordt. Huilen na de voeding, huilen bij oprispen, huilen bij platliggen,... en vooral veel bewegen en weinig slapen door het ongemak. Onze Victor ligt zo'n 12 uur per dag wakker, ongemakkelijk te wezen, dat zie je zo op dat ventje zijn gezichtje. Tot nu toe doet hij het snachts wel goed. Gelukkig. Tegen dan is ie zo moe...
Kinderarts (KA) zei dat ze, als we terugkeerden (lees : extra visite betaalden), eventueel zou starten met Zantac vooraleer over te gaan tot de refluxtest en zwaardere medecijnen. Met dank aan Liezzzzzzzzzz, die nog een fles op overschot had staan, zijn we deze morgen zelf gestart (smaakt slecht zeg). Niet dat we zelf voor doktertje willen spelen, maar in afwachting van een agendagaatje bij een andere KA, willen we het ongemak wat verlichten. Andere KA? Jawel, we zoeken het na 2 geboorten dichter bij huis vanaf nu, ergens in Gent (zoals beloofd aan manlief).
Wat dat Fiaatje 500 betreft... Papa kon er bij het baby-walhalla Goldstar niet aan weerstaan, het stond van achter de toonbank te roepen 'koop mij!'. Wat hij prompt deed... en hij "zou er dan nog wel eens eentje bijkopen voor Lander". U leest het goed... hij kocht dat speelgoeten ding toch wel voor zichzelf zeker. Gelukkig maar in 1 kleur van de 5 beschikbare (oef!!). Lander heeft het natuurlijk al in beslag genomen. Papa keek met lede ogen toe (en droomt verder van het echte model... voor het sardienengevoel wellicht).
Eventjes kort vertellen wat ons kleine broer al overkomen is in zijn jonge leventje.
Nadat grote broer ene noeste valling meebracht van de creche en zijn papa en mama had aangestoken, moest op 3-wekige leeftijd ook Victor eraan geloven. Het begon met etterende oogjes en een enkel neusbeestjen. Dan begon hij te hoestten gelijk nen groten hond, en dus niet gelijk een keffertje waarvoor hij wel het postuur had. A zo'n klein venteke met zo'n bas-hoest... bizar zicht. Het bleef niet bij hoesten : er kwam koorts en het eten minderde (niet goed voor het borstvoedingsvertrouwen...). Het meest trieste was dat onze kleine man op den duur zo hees was als iet, en dat hij bij het huilen en blèren geen enkele decibel meer uit de keel geperst kreeg. Mama werd een beetje bang dat ze de hongerkreten 's nachts niet zou opmerken, gezien ze zo moe was/is.
De weekenddokter van wacht schreef neusdruppels voor. Volgens de kinderarts bleven we best even ter observatie. Bloed werd geprikt, slijmpjes werden getapt en longfoto's werden net niet gekadreerd: bloed was ok, de slijmpjes bevatten geen RSV maar wel een bronchitisvariant die nog in opbouw was, de longen werden voorlopig goedaardig bevonden. Verder zag het keeltje lichtjes rood en was er een oortje die op ontsteken stond.
Het oplap-scenario bestond in : - 3x per dag antibiotica - 4x per dag aerosollen - 4x per dag neus spoelen + neusdruppels - 5x per dag oogjes spoelen + oogdruppels
aangevuld met : - 6 à 8 voedingen en boertjessessies (met de nodige gulpjes) - meerder pamperverwisselingen - temperatuuropmetingen - enkele kledingwissels (gezien de oprispingen) - slaapjes tussendoor
Je merkt, het wordt algauw een dagtaak. In het ziekenhuis valt dit best mee, want iets anders valt ginds niet te beleven. Echter, terug thuis is het geneeskundig tempo niet strikt vol te houden. Kindje nr 1 loopt hier immers ook nog rond en moet ook eten, slapen, gewassen en gekleed worden, geknuffeld worden, gestimuleerd worden in het spel, berispt worden in de aftasterij, ... en vooral constant in de gaten worden gehouden zo dat hij zich niet in situaties brengt met gevaar op eigen leven (en dat van anderen).
En dan hebben we nog.... een huis dat van zijn eigen vuil geraakt. En niet te vergeten... manlief en onszelve... Tja, de eigen verzorging schiet er bij in. We zijn zo moe als iet en lopen 'on the edge'. Er is niet veel nodig om een paar seconden moedeloos voor ons uit te staren. Maar telkens vinden we terug de minimale energie om terug in gang te geraken en voor de honderste keer nog een aantal flesjes te spoelen en te stereliseren, blokjes op te ruimen, wastjes te plooien, afwasjes te doen en huilbuien op te vangen.
Ondertussen zijn de hoestbuien erg goed onder controle. Het komt wel goed. Wat ons nu bezighoudt, is dat korte tongriempje van Victor. Zou dat de oorzaak zijn van zijn moeilijk en weinig drinken bij momenten? Waardoor meneer zeer traag drinkt en om de 2uur van honger krijst, om vervolgens tot 30 minuten te doen over 3/4e fles (en dan in slaap te vallen van de inspanning), veel krampjes te hebben door het vele luchtslikken,... Neem hierbij het medicatieplan en je snapt dat er op een dag zoals vandaag echt geen gaatje meer was voor bezoek of telefoontjes. Eventjes niet bereikbaar voor de buitenwereld...
Wij gaan Victor op 1 september officieel gaan aangeven op het stadhuis te Deinze... We krijgen daar als bewijs het officiële geboorteattest mee. Super! Cool!
Met dat geboorteattest verzamelen allerlei premies : geboortepremie van het ziekenfonds, kinderbijslag, geboortepremie van de sociale dienst van de personeelsleden van de Stad Gent, ...
Met dat geboorteattest vragen we een hospitalisatieverzekering aan bij diezelfde dienst van de Stad Gent (ondertussen al nodig gehad, want onze kleine uk is vorige week met een bronchitis in het ziekenhuis opgenomen). En om helemaal in orde te zijn met de meest solidaire geneeskundige winkel van dit land, vragen we natuurlijk ook spoedig een SIS-kaart aan.
Wanneer hiervan het voorlopig attest in de bus valt, staat er wel nie een spellingsfout in het kleine mannetje zijn naam zeker.... een K ipv een C. Oeps. Vlug bellen naar Partena. Wat blijkt? De SIS-kaart wordt aangemaakt op basis van de gegevens van de kruispuntbank (waarom dan attest opsturen?). Je kent dat wel, die bank die alle persoonsgegevens in dit land moet synchroniseren. Dé officiële handel.
Schoon is dat... Efkens een fout op nationaal niveau. En nu? Een naamwijziging aanvragen? En wat kost dat?
Het geboorteattest uit Deinze wordt nogmaals gecheckt en gelukkig staat daar een dikke vette C! Dus de fout ligt bij die ijverige overtikkende ambtenaar van federaal niveau.... Dus in principe moeten wij daar geen frank voor uit onze portemonnaie halen. Maar zeker zijn we nog niet. We wachten af. We wachten op het sein van Partena om verdere aktie (euh actie?) te ondernemen... Wordt vervolgd...
Elz
Update : KPB beweert dat zij de correcte gegevens hebben, ttz ViCtor, en dat het Partena is die verkeerd is.... ja, Hallooo?? Alhoewel, zou kunnen. Want van die man van Partena moest ik de KPB niet contacteren, hij zou het eerst zelf proberen oplossen... Hm, ongelovige die ik soms ben, heb dus wel al gemaild naar de KPB...
Vandaag is het de tweede zaterdag dat mama er alleen voor staat, en het belooft terug heftig te worden. Victor huilt veel van krampen en honger, en Lander huilt veel om aandacht, vooral als Victor aan de voeding is.
Victor is ondertussen al 3 weken oud en op het eerste zicht ziet het er naar uit dat hij reeds flink gegroeid is. Maar hoeveel is nie zomaar in te schatten natuurlijk. Komende woensdag mogen we terug naar Kind en Gezin voor de gehoortest, dan zullen ze hem wellicht ook even op de weegschaal en in de meetbak leggen. Benieuwd.
Gezien we hier met zijn drieën ziek zijn, was het oppassen dat die kleine ukkiepuk het niet van ons zou overnemen. Maar hij niest, hoest, gorgelt wat als hij ademt en heeft licht koorts. Dus, tzal al van dattum zijn... We houden hem vandaag goed in de gaten. Zie wel... borstvoedingsbabys hebben dus niet meer antistoffen dan een ander hé. Waarom dan nog volhouden?
Sedert gisterenmorgen zijn we gestopt met aanleggen en zijn we volledig overgeschakeld naar afkolven. Zo zien we beter wat hij drinkt en winnen we eigenlijk heel wat tijd, ondanks dat je moet kolven en daarna het flesje moet geven. Victor viel te vaak in slaap, kon niet goed drinken vanwege zijn korte tongriempje, waardoor hij ook veel te veel lucht naar binnen nam en dan uren en uren krampen had en boertjes moest laten. Door die opborrelingen van lucht kon hij ook uren na de voeding teruggeven. Nu hij aan de fles drinkt is alles veel minder. We zien wel hoe lang dat afkolven vol te houden is.
Lander snapt ook beter dat broer de fles krijgt dan toen de borst werd bovengehaald. Groter broer is trouwens exact vandaag 18 maand, anderhalf jaar dus... En het is een op-en-top peuter eerste klas, vol deugnieterij en grensaftasterij . Soms drijft dit de mama tot het einde... maar ze is dan ook zeer moe, dus dan kan je al eens wat minder hebben, niet?
Gelukkig is het morgen zondag, en is de papa thuis. Morgen wordt ook een eerste laag verf in de nieuwe kamer van Lander aangebracht, met hulp van superverfhero Mieke. In de namiddag gaan we op babybezoek naar de 10-maanden oude Alice. Met onze snotteneuzen zullen we niet al te lang blijven.
Wie we momenteel niet zullen bezoeken is ons nieuwe buurmeisje FLO. Zij is afgelopen donderdag geboren, exact drie weken later dan Victor. Welkom meid. Als onze microobjes bedwongen zijn, komen we zeker even langs. We zijn super nieuwsgierig. Zoals Lander zijn speelmaatje heeft gevonden in buurmeisje Zana, zo zal broer Victor zijn beste vriendinnetje misschien vinden in haar zus Flo. Uitkijken naar volgende zomer!
Zonet liep ik welgeteld een halve minuut zonder pamper rond... en opeens stond ik daar een beetje perplex : mijn benen werden nat, mijn kousen, mijn body... en het tapijt. Wat was dat nu? Ik wist eventjes niet waar ik het had. Volgens mama en papa (die er gewoon stonden op te kijken) is dat nu wat men noemt 'pipi doen' ... iets wat binnen enkele maanden op en in een potje hoort.
Mama heeft van haar ziekenfonds een spiksplinternieuwe afkolfmachine in gebruik gekregen. Papa en ik zijn onze snotteneus gaan tonen aan dokter Saskia, hier wat verder in de straat. We hebben nu allebei een siroopje voor na het eten. Nu vlug wat beter worden zodat mama en Victor het niet van ons overnemen. Misschien al te laat, want mama voelt al een kriebel in de keel...
Aan alle snotteneusen die niet Vandewalle worden genoemd... gelieve aan de voordeur te blijven staan .
Kleine broer Victor is ondertussen al 2 weken 'oud'. En... hij is goed bezig! Veel drinken, veel krampen, veel volle pampers, maar vooral goed bijkomen. Toen Christine van Kind & Gezin hem gisteren op haar weegschaal legde, woog hij al 3kg900. Dat is 360gr meer dan bij de geboorte en 460gr meer dan toen hij het ziekenhuis mocht verlaten. Hij volgt nu mooi de gemiddelde curve (P50).
Tja, aan mijn gewicht kan hij nog steeds niet tippen natuurlijk... Inhalen zal moeilijk worden, want ik heb al een voorsprong van bij mijn geboortegewicht... (ik volgde de P90-curve, ondertussen de P75-curve).
Mama is eindelijk klaar met de dozen kleertjes te sorteren. Ze is nu vooral benieuwd of broer de broekjes en shirtjes op ongeveer dezelfde leeftijd zal dragen als ik deed... Ik was namelijk een klein bolleke, en Victor is eerder een lange smalle.
Vandaag was een beetje een baaldag voor haar borstvoeding. Tegen de vooravond merkte ze dat de 'avondproductie' niet vettekes was... Victor was dan ook niet voldaan, en een uur later -bij een volgende poging- nog steeds niet... zodat nog een uur later maar wat melk in een flesje werd gewarmd. Ze moet rusten hé, enkel zo kan ze voldoende melk aanmaken, maar ze doet het niet. Ze loopt van hot naar her in en buiten huis, en de planning voor de komende dagen beloofd al niet veel beterschap... tsss, enfin, ge kent ze ook wel ondertussen zeker? 'k Moet het u niet uitleggen.
Maar ze heeft ook geleerd om een beetje te plooien. Anders dan bij mijn geboorte, is ze toch overtuigd om een beetje kraamhulp te nemen en een afkolfmachine in huis te halen. Alle kleine beetjes kunnen helpen, niewaarrrr?
Trouwens, gezien dat er eindelijk fotootjes van mijn broer op onze foto-site staan? Schoon ventjes zijn wij hé .
Of toch althans zover het kan met 2 kleine spruitjes in huis, waarvan de één het op een scherp kressen kan zetten van zowel contentement als van groot (gespeeld) verdriet, en waarvan de ander ook deftig van zich kan laten horen als zijn lichaam signalen van honger uitzendt.
De materniteitsvalies is eindelijk uitgepakt. Maar nu bevindt mama zich tussen een stapel dozen vol kleertjes van andere grote en kleine jongens. Ze sorteerde eerst wat nog 'te doen' en 'van doen' is, en nu zal ze alles nog per maat leggen om dan te zien van welke maat er eventueel iets moet worden bijgehaald. "Victor verdient ook eens iets nieuws", zegt ze, " 't moeten niet allemaal afdragerkes van broer en andere kindjes zijn"
Mama hersteld vlug. Na een goede tien dagen voelt ze zich al bijna de oude. Goed zo, want dan kan ze zich binnenkort volop concentreren op de organisatie van de babyborrel. Feesjeuu! (en misschien ook wel eens op het plaatsen van fotootjes op ons foto-site...)
Papa zijn verlof zit er bijna op . Dus staat mama er vanaf dan terug alleen voor 's avonds en op zaterdag. Ze is alvast benieuwd naar hoe zwaar het organisatie- en time-management zal zijn. Ze wacht op het eerste moment dat wij broertjes beiden op hetzelfde moment reuzehonger zullen hebben of ons kuren krijgen...
Victor heeft vaak last van krampjes, dus is mama maar terug aan de venkel-thee geslagen...
Ikzelf ben reuzeblij. Nu mag ik tutjes proberen geven en aaikes ('aaite') aan onze eigen baby in plaats van aan de kleintjes in de creche. Deze morgen kwam de fotograaf langs in de creche voor mijn eerste 'school- en klasfoto'. We zijn hier allen benieuwd naar het resultaat.
WINTER 2009-2010 - L: moet niet spruitjes, spruitjes komen uit de poep (28/12) - V: Kaatje! (telkens hij de gele krullebol opmerkt) - V: pijn gedaan (eerste 'uitdrukking'; eerste "tweewoordenzin") (29/12) - L: die huilt die kleine kind (over Victor) (3/2) - L: Vriesvies (ipv diepvries) (2/3)
HERFST 2009 - pajettie (spaghetti op 01/10/09) - zingend van 'vila vila vila vila' (liedje van 'il etait une fois' : "la vie la vie la vie") - seilach (hagelslag - okt 09) - oppepeten (opgegeten - okt 09) - kofo (choco) - kapionen (kampioenen) - sool (school - nov 09) - Heb mij gefliekt (ipv verslikt - nov 09) - veel rénene é mama (regen) - pliekpliekjes (picnic-jes) - uw poep is vuil (wijzend naar een ontblote schaamheuvel :-) ZOMER 2009 - mama toch! - ola! mooi! (kijkend naar Lien) - mama, pamper doen, kaka daan, ik stink een beetje. - Tietor is beebie, Nander is kleute, papa is kok, mama is btiende - Papa is kok, ete make vo alle mense - nee Tietor, mag niet, niet in mondje (bij gelijk wat Victor naar zijn mond brengt, en dat is nogal veel...)
38 WEKEN (bijna 9 maand!): Lander : 74cm - 9kg920 41 weken (9M+11D) : Victor : 75 cm - 11kg000
47 WEKEN (10,5 maand!): Lander : 76cm - 10kg420 Victor : 78 cm - 11kg300
11 maand: Victor : 11kg600
49 WEKEN: Victor : 78 cm - 11kg900 51 WEKEN (bijna 1jaar!): Lander : 10kg840 Victor : 12kg400
53 WEKEN (1jaar!): Lander : 77 cm - 10kg960
56 WEKEN: Victor : 80 cm - 12kg020 en...8 tanden!
15 MAAND: Lander : 81,5 cm - 12kg340 Victor : 81,5 cm - 12kg620 en beiden ... 12 tanden!
17 MAAND: Victor : 13kg000
Lander op ... 19 MAAND: 84cm - 13kg300
22 MAAND + 9D: 88,5cm - 13kg080
26,5 MAAND: 92cm - 15kg500
27 MAAND + 3W: idem 30 MAAND (2,5 jaar): 94cm
32 MAAND +2W: 97cm - 15kg300
Tandejezzz Lander : 29 sept. (6M9D) : Tand nr 1 5 oktober : Tand nr 2 26 december : Tand nr 3 14 januari : Tand nr 4 6 februari : Tand nr 5 14 februari : Tand nr 6 eind juni : reeds 12 tanden... herfst 2008 : nog eens 4 hoektanden
Tandejezzz Victor : 20 april (7M23D) : Tand nr 1 23 april : Tand nr 2 2 juni : Tand nr 3 20 juni : Tand nr 4 27 juni : Tand nr 5 1 jaar voorbij : 8 tanden
) en iedereen wou zich "zo vlug mogelijk" richting autostrade begeven... Eenmaal de Zwijnaardsesteenweg opgedraaid, verliep alles veel beter. Dankzij dit kleine ommetje, geraakten we opeens binnen de 5 minuten op onze bestemming, 90 minuten later dan voorzien, maar een "ervaring" rijker. En wat voor één!
. Ja, want het rota-gevaar is nog niet geweken, gezien Broer Victor zijn eerste Rotarix-vaccin nog niet gekregen heeft. Hij zou hiervoor komende donderdag naar Kind en Gezin moeten, maar dan zit hij zeker nog op zijn hotel. Voor het weekend moeten we hem niet thuis verwachten... Het vaccin moet een tijdje worden uitgesteld. 
(zoals beloofd aan manlief).
. Dus staat mama er vanaf dan terug alleen voor 's avonds en op zaterdag. Ze is alvast benieuwd naar hoe zwaar het organisatie- en time-management zal zijn. Ze wacht op het eerste moment dat wij broertjes beiden op hetzelfde moment reuzehonger zullen hebben of ons kuren krijgen...
