Dwalen langs straten en gedachten ...
Geraakt worden ... door beelden, woorden, momenten,... Verwonderen, stilstaan, innerlijk glimlachen, schoonheid zien, genieten, in vraag stellen, ...
17-03-2009
Voor de juf...
en voor de liefhebbers het volledige plaatje
Van Siebo
te bewonderen onder de Europabrug in Gent!
Ik was er onlangs in de buurt en ineens dacht ik, in plaats van zoals gewoonlijk de weg over te steken (en te moeten wachten aan de verkeerslichten), zou ik dat nieuwe fietspad onder de brug door wel eens uitproberen. Ik had eerder al aan de zijkanten kleurrijke graffitti opgemerkt, maar ik stond werkelijk even stil voor deze mooie tekening. Nochthans wilde ik m'n bus niet missen, maar ik kon het niet laten om er enkele kiekjes van te nemen. Ik vind het ook prachtig! Ernaast pronken onze befaamde 3 torens! Voilà:
Weemoedige herinneringen.... droomen, vizioenen, die zweven en voorbijgaan.... schimmen,.... ontroerende, onvatbare schimmen van wat men nog zoo graag, zoo vurig-graag in zijn voelbare werkelijkheid, al was het maar één enkel oogenblik, opnieuw zou willen doorleven....
Cyriel Buysse in: Stemmingen, 1929
02-03-2009
Verkeerseducatie...
Anno 1946...
Onder het credo Rijdt en loopt met verstand, de dood loert op de kant! maant men iedereen gewoon aan het gezonde verstand te gebruiken en goed op te letten, niets meer noch minder.
Met de petitie 'PRESS FOR MORE'
heeft een twintigtal cultuurjournalisten van verschillende kwaliteitsmedia zich
verenigd om te waarschuwen voor de steeds verdere verschraling van duiding,
kritische zin, expertise en gedegen informatie in de dagelijkse
cultuurberichtgeving.
Ze vrezen dat deze tendens niet alleen in het
nadeel speelt van de lezer/luisteraar/kijker, maar ook van de kunst- en
cultuurbeleving en de maatschappelijke impact daarvan. Tijd voor actie, vonden
ze.
Op de uitreiking van de Vlaamse Cultuurprijzen lanceerde PRESS FOR
MORE de website www.pressformore.be en een - online - petitie om de komende
maanden zoveel mogelijk handtekeningen van lezers, luisteraars en kijkers te
verzamelen. In aanloop naar de Staten-Generaal van de media, een initiatief van
Kris Peeters aangekondigd voor begin maart, hoopt PRESS FOR MORE de stem van de
kunst- en cultuurgeïnteresseerde mediagebruiker te laten horen.
VIJF
VOOR TWAALF VOOR CULTUURPERS MET MEERWAARDE
Nu de Vlaamse kwaliteitsmedia
opvallend synchroon zijn begonnen aan een ongeziene besparingsoperatie, staat de
toekomstige kwaliteit van die media volop in de schijnwerpers. Kan een krant,
magazine of omroep nog degelijk informeren als de middelen en mankracht
ontbreken voor correcte en diepgaande analyse? Of is er in de toekomst helemaal
geen plaats meer voor duiding en commentaar?
Wie inzoomt op de
cultuurberichtgeving, heeft redenen om zich zorgen te maken: op die pagina's en
in die programma's wordt steeds minder plaats gemaakt voor kritische beschouwing
en achtergrondjournalistiek. Dat is geleidelijk gebeurd. Steeds meer lijken de
media, met het oog op toegankelijkheid, hun kritische reflectie helemaal
overboord te gooien. Die reflectie is nochtans cruciaal voor een kwalitatieve
berichtgeving en kan zelfs perfect sporen met een gezond commercieel beleid.
Worden de huidige tendensen niet omgebogen, dan dreigen lezers en luisteraars
eerder af- dan aan te haken. Als we nog een cultuurpers met meerwaarde willen,
dan is het vijf voor twaalf. Wat is er aan de
hand?
De film Koolhaas HouseLife is een film over het door Rem Koolhaas ontworpen huis bij Bordeaux (1998). Koolhaas ontwierp een huis bestaande uit drie lagen. De gesloten tweede verdieping hangt asymmetrisch aan een trekstang boven de transparante eerste verdieping. Centraal staat een lift van 3 bij 3,5 meter met boekenkast voor de invalide opdrachtgever die in een rolstoel zat.
Het huis bij Bordeaux wordt in deze film niet getoond vanuit het standpunt van de architect of opdrachtgever, maar vanuit het personeel dat er werkt. De kijker ziet bijvoorbeeld huishoudster Guadalupe Acedo worstelen met een stofzuiger in een trappenhuis. Zowel de rariteiten van het huis (de voordeur is te openen met een soort joystick), als de bouwkundige problemen van het huis (lekkages en deuren die tegen elkaar aan slaan) komen uitgebreid aan bod. . Extra is een interview van 10 minuten met Rem Koolhaas, waarin hij om commentaar op de film wordt gevraagd. Tegelijk is een Engelstalig boek verschenen. Met tekst en foto's door Ila Bêka en Louise Lemoine en tekeningen van onder andere Rem Koolhaas en Cecil Balmond (ISBN 978-88-903602-0-6).
Bron: Architectuur.org
31-01-2009
eigenbelang
Met het eigenbelang begint de verwording, de ondergang. Of het nu gaat om een politicus of om een godsdienstige figuur, eigenbelang beheerst de wereld en daarom is er conflict.
Krishnamurti
28-01-2009
nationalisme
Het nationalisme heeft de mensheid verdeeld, net zo als de religies dat hebben gedaan en die geest van nationalisme en de religieuze overtuigingen hebben mensen van elkaar gescheiden en tegen elkaar opgezet.
De Rode Handen Campagne is een internationale campagne, ondersteund door de International Coalition to stop the use of child soldiers. Tussen 12 februari 2008 en 12 februari 2009 wil deze campagne wereldwijd minstens 1 miljoen rode handafdrukken inzamelen. Nadien worden deze handafdrukken overgemaakt aan de Verenigde Naties. De Rode Hand is het symbool voor de strijd tegen kindsoldaten. Met deze campagne wordt de internationale gemeenschap opgeroepen zich blijvend te engageren in de strijd tegen de rekrutering en het gebruik van kindsoldaten, en deze inspanningen nog verder op te voeren.
Om bij het thema voedsel - of in onderstaand geval liever eetcultuur - te blijven, volgende boekentip:
Een gans op z'n Frans en andere culinaire avonturen./ Mort Rosenblum (2001)
Een Amerikaanse buitenlandjournalist die zich in 1977 in Frankrijk vestigde, schrijft over de ontwikkelingen in de Franse keuken in de afgelopen vijfentwintig jaar, de teloorgang van tradities maar ook de hoopvol stemmende veranderingen. Hij beschrijft wijnkastelen als Chateau d'Yquem en Petrus, sterrenkoks met en zonder poeha en ergert zich aan de regelgeving van de EU, gericht op grootschalige productie waarin de nieuwe eisen voor kleine producenten logistiek en/of financieel niet haalbaar zijn waardoor typische eigenschappen van de producten verloren gaan. De cultuur rond truffels, de jacht als een recht van elke Fransman, de Franse vreemdelingenhaat en de rechtse partijen en het geloof van de Fransen dat wie het beter krijgt de enorme supermarkten vanzelf de rug toekeert om goede producten weer bij de specialist te kopen. Daarin gaat de schrijver graag mee, maar zijn scepsis is groot. Onderhoudend en kritisch geschreven, goed vertaald. Hier en daar een detailkaart of een foto tussen de tekst had het boek plezieriger leesbaar gemaakt. Geen recepten, geen register. De omslagfoto van Sem Presser toont een idyllische picknick naast een 2CV uit de jaren vijftig, terwijl dit boek echt over de afgelopen 25 jaar gaat. Recensent: C. Verhoeven-van Raamsdonk, Biblion
Deze week deze documentaire gezien. Onthutsend. Net als een klein kind zat ik regelmatig met m'n mond open vol verbazing en verontwaardiging. Ik kan alleen maar iedereen aanraden te kijken en zelf zijn/haar bedenkingen te maken... Ik schiet echt woorden tekort voor de absurditeit... de verspilling - verlies aan kwaliteit - verlies aan smaak - vervreemding van de natuur en van het leven zelf - extreem kapitalisme en globalisering - onnodige honger - ...
Met even wonderschone als onvergetelijke beelden ontrafelt We Feed the World het bizarre verhaal van ons voedsel, alvorens het in de schappen van de supermarkt belandt. Regisseur Erwin Wagenhofer onderzoekt de marktmechanismen die ten grondslag liggen aan onze voedselindustrie en roept verschillende interessante vragen op. Waarom is strooizout bijvoorbeeld meer waard dan graan? En hoe kan het dat dagelijks 100.000 mensen omkomen van de honger terwijl er wereldwijd genoeg voedsel wordt geproduceerd voor 12 miljard mensen?
Ondanks sommige schokkende onthullingen is We Feed the World geen simplistische kruistocht tegen industriële voedselproductie. Wagenhofer geeft alle betrokkenen - uiteenlopend van boeren, vrachtwagenchauffeurs, biologen, politici, producenten van genetisch gemodificeerde zaden en de CEO van s werelds grootste levensmiddelenmultinational Nestlé alle ruimte. Het resultaat is een oogstrelende, intelligente documentaire die complexe verhoudingen glashelder maakt.
Neem een kijkje bij volgende YouTube filmpjes:
"We feed the world" Highlights:
En hier zo goed als de volledige film in afzonderlijke hoofdstukjes:
ee
ee
ee
