|
Wilde kastanjebomen droegen reeds hun roestbruin herfstkleed. Onderaan hun stammen lag een tapijt van bruine verdorde bladeren tot de verrotting begon. En s morgens bij de benevelde velden rook de lucht anders. Het voorteken dat de herfst was begonnen.
Hij was op zoek naar de herfst maar het gevoel was er nog niet. Zoals steeds had hij zijn fototoestel mee. Zonder voelde hij zich naakt. En in tegenstelling met de tegenwoordige alomwezige digitale kiekjesschieter die lukraak plaatjes maakten waren er dagen dat hij geen enkele foto trok. Hij liep rond op straat en observeerde en vond niets dat hem de aandacht trok, niets dat de moeite waard was om er een beeld van te maken. In kiekjes was hij niet geïnteresseerd.
De herfst in hem was er dus nog niet, dat jaarlijks terugkerende gevoel dat hem iedere keer deed nadenken en hem melancholische gedachten bracht. De tristesse van jazzy trompetklanken die in zijn lijf speelden. Het seizoen die hem altijd deed inzien dat hij een stukje trager moet leven, onthaasten in herfstkleuren, slenteren en stilstaan.
Een doel zoeken in zijn leven, dat had hij nodig. Zoals hij op zoek was naar een fotografisch project waar hij lange tijd kon aan werken in plaats van altijd maar losse fotos te maken die geen verband met elkaar hielden. Fotos die wel afzonderlijk mooi waren, nietszeggende mooie beeldjes met zo weinig inhoud. Zoals zijn leven tot nu toe. Oppervlakkig mooi voortkabbelend. De herfst zou hem misschien raad brengen. Een bevredigend leven zoals men zo schoon zegt. Maar wat wilde dat zeggen bij hem?
Rondzwerven op straat met een fototoestel en fotos maken. Een fotoboek maken. Teksten schrijven die verhalen worden, al dan niet fictief. Een passie hebben voor iets. Steden bezoeken omdat steden zon aantrekkingskracht op hem hadden. Er rond zwerven met zijn fototoestel. Slenteren en ongehaast zijn.
Ik heb er al zolang van gedroomd en gefantaseerd hoe mijn ideale leven er zou uitzien met een passie voor iets en geestelijk rijk zijn met wat je doet zonder een kapitalist te zijn. Om niet langer te verdrinken in de overvloed van gedachten.
De auto reed langs de minst bereden paden, meed autosnelwegen en zocht de kronkelwegen omdat er geen haast was en men altijd kon stoppen waar men wou. Tijd had geen belang, de bestemming ook niet echt. Het reizen was belangrijker dan de eindbestemming. Een roadmovie zonder pellicule.
Alleen zijn fototoestel registreerde zijn gedachten tijdens de rit. Een fotodagboek met beelden en geluiden en muziek in flarden. En dit alles in de meest fotogenieke herfstmaanden.
Zijn ideale leven zag er helemaal niet spectaculair uit. Alleen maar een plek waar hij zich af en toe kon afzonderen met mensen die hij liefhad zocht hij. Een plek waar je ook alleen kon zijn om de rust terug te vinden. Te midden de natuur of in de anonimiteit van de grootstad, hij was er nog altijd niet uit. Het moest enkel een plekje zijn waar zijn hart een thuis voelde en zijn vrienden welkom waren.
De herfst zit terug in mijn lijf en dan komt weer de onzekerheid als de dagen vlugger donkeren. En de vragen die elkeen van ons zich wel eens stelt. Is dit het, mijn leven die ik zo verder wil doen? Ik zou net als de wilde kastanjebomen mijn herfstgewaad willen aantrekken en mijn onzekerheid camoufleren in najaarstinten.
14-09-2010 om 11:13
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
