Kheb mij vandaag heel goed geammuseerd :) deze ochtend rond tien uur vertrokken met de metro, er is een hele makkelijke verbinding met het centrum, na één halte zit ik al in Manhattan :)
ik heb een groot deel van 5th avenue gestapt (wel leuk, ik voelde me ineens geen minderheid meer ) het duurde wel even voor ik wist in welke richting ik moest stappen :), maar ik ben er geraakt ik heb de bibliotheek bezocht en een paar tentoonstellingen (heel mooi), spijtig waren er geen rondleidingen doordat het zondag is :(, maar dat ga ik zeker nog een keer doen. er is ook een boek dat ik dolgraag eens wilde bekijken dat ze daar hebben, maar spijtiggenoeg was dit ook niet mogelijk omdat het zondag is (mogen ze geen dingen uit de opslag gaan halen ) ik at een typisch amerikaans ding, namelijk kentucky fried chicken :), ik at wel niet alles op, het was zo vettig dat ik vreesde dat mijn darmen het anders niet aan gingen kunnen :s Ik bezocht nog times square en het theater district :). op de terugweg ging ik nog even door central park (waar de vijvers nog bevroren zijn) en dan terug naar huis mijn beentjes en voetjes hadden rust nodig
hey hey, snel he dat er al een volgend bericht op staat :p
wel ik dacht, nu ik toch aan het schrijven ben (verslagen voor school zijn juist klaar) kan ik evengoed hier ook laten weten hoe het vandaag geweest is.
vandaag dus niet zo veel gedaan, voor ik aan het werk ging nog even naar de winkel. bij aankomst in AH waren er nog niet zo veel families, ik hield me wat met de aanwezige kinderen bezig (verven, kleuren, ...) hierna ging ik met Tiphaine alles klaarzetten voor de catechese les, samen met haar zal ik de kinderen catechese les geven die hun eerste communie gaan doen (zo ongeveer 15 kinderen). vandaag ging het over de zonde en vergeving enzo. aan het begin van de les werd Tiphaine even weggeroepen. daar stond ik dan, geen idee wat ik moest doen (ik had wel de voorbereiding gelezen, maar wist totaal niet hoe alles in zijn werk ging). Gelukkig is met een groep kinderen praten voor mij niet zo moeilijk, hoewel er uit de kinderen niet veel uitkwam, na een paar minuten was Tiphaine gelukkig al terug en kon ik heel de les observeren. Volgende week zal ik immers de klas alleen moeten leiden (ze laten mij hier wel direct veel alleen doen ). Dit zie ik gelukkig wel zitten.
toen dit gedaan was, was het nog even voor de mis begon. Het is de bedoeling dat de staff op dat moment ook met de aanwezige families in contact treedt. Dit was voor mij toch moeilijker (hoe raar dit voor sommigen ook mag klinken, ik kan redelijk verlegen zijn), gelukkig waren er enkele lieve mensen die met mij een praatje sloegen. De volgende weken wil ik toch ook met de anderen praten, maar het is vrij moeilijk want velen spreken niet veel engels en het engels dat ze dan spreken versta ik moeilijk. ook hun spaans gaat redelijk snel, waardoor ik hier wel wat woorden van oppik, maar echt een conversatie voeren is niet vanzelfsprekend.
hierna was er dus de mis, waar ik niets tot weinig van verstaan heb. het merendeel was in het Spaans. De priester is ook een franstalige canadees, hij sprak tijdens de mis ook engels, maar ook dit was niet altijd even goed te horen, aangezien ik vannachter zat. Volgende keer zal ik dichter moeten gaan zitten. tot mijn schaamte was ik ook mijn sacoch vergeten, die stond nog in de staff kamer (dus geen offergave voor mij). ook het handen schudden ging veel hartelijker als ik gewoon ben, verschillende mensen gaan hele rijen handen schudden, ondertussen speelt er een spaans lied dat iedereen mee kan zingen en waarbij ze ook naar anderen aan de andere kant van de kapel teken doen (zodat ze iedereen de hand schuddne ). Bij de communie ging ook iedereen door elkaar naar voren, ik stond dan ook maar op een willekeurig moment recht om naar voren te gaan. aan het eind van de mis werd ik ook vermdeld bij de mededelingen vermoed ik, op het moment weet ik niet goed wat ze zeiden, ik verstond enkel mijn naam :-s. Achteraf vermeldde iemand dat ze me welkom heette enzo
nadien hielp ik bij het verdelen van voedselpaketten. ik mocht de appels verdelen (quero manzanas ? ) zo zag ik toch al veel gezichten
nadat iedereen vertrokken was at ik samen met andere medewerkers, dit was heel gezellig (en lekker!!) er werd ook gepraat over verschillen in woordgebruik enzo, of ik hier alles van zal onthouden is iets anders
nu ga ik me klaar maken om te gaan slapen, nog wat lezen en morgen naar het centrum, ik weet ik moest me schamen, al meer dan een week en nog niet tot ginder geweest
als ik niet te moe ben volgt er morgen dan een nieuw verslag (met mogelijks wat foto's) ...
hey, het blijkt dus dat ik niet zo goed ben in het bijhouden van deze blog, en ik ben nog maar een week weg, dat belooft
Doordat ik voor school al elke dag verslagen moet schrijven kom ik hier gewoon niet echt aan toe. Maar ik zal mijn best doen om jullie een overzichtje te geven van mijn week hier.
Dinsdag voormiddag heb ik samen met Tiphaine, mijn bovenbuurvrouw, de buurt wat meer verkent, ze toonde me waar de goede winkeltjes zijn, waar ik leuke schoenen kan vinden, waar het park in de buurt is, waar ik best vis kan kopen, waar ik best vlees of groenten kan halen, ... Ik kocht ook een nieuwe simkaar, nu ben ik te bereiken op het nummer 001 646 963 4334. Na een gezellige lunch moest ik terug naar AH waar ik een afspraak had om te bespreken wat ik nu juist zou doen tijdens mij stage. Dinsdag namiddag was ik de enige begeleider in het After School Program voor mijn groepje. Door de sneeuw kwamen er maar een vijftal kinderen opdagen. Dit was echter meer als genoeg. De kinderen kunnen hier echt veel lawaai maken. Net als hun ouders denk ik, als je hier op straat loopt kan je verschillende conversaties volgen. Vaak roepen mensen naar elkaar vanaf de andere kant van de straat (vaak 4 rijstroken). Daar heb ik toch wat aan moeten wennen, ook in de winkels hoor je ze roepen op mekaar, daar schrok ik de eerste dagen toch wel van. Bon, eigenlijk had ik het over de kinderen he . Er was één jongetje die ik echt niet stil kreeg, naast hem blijven staan hielp niet, opmerkingen hielpen niet, eens even apart met hem spreken hielpen niet, hij bleef praten / zingen / ... Ik moet zeggen dat de sfeer er wel goed inzat, maar veel huiswerk hebben ze die dag niet gemaakt. Maar een drietal kinderen raakten klaar. Het is niet zo dat alles volledig uit de hand is gelopen ofzo, maar ik zal toch Sister Joan nog eens goed moeten observeren hoe zij de kinderen stil houdt.
Woensdag ochtend moest ik een bus nemen om naar een Health Center te gaan om vingerafdrukken te gaan laten nemen. Als je hier in de VS met kinderen wil werken moet je een hele stapel papieren invullen en ook vingerafdrukken gaan laten nemen. Gelukkig passeert de bus die ik moest nemen hier onder aan de straat. Bij het opstappen vroeg ik aan de chauffeur hoeveel een rit kostte, hij zij 2 dollar. Toen ik hem de biljetten wilde geven zij hij dat je enkel met munten kon betalen of met een metrokaart. Hij zij me ook gewoon het geld weg te stoppen en vroeg me waar ik heen moest. Ik legde het hem uit, hij vertelde me waar ik moest afstappen en in welke richting ik dan moest lopen. Mijn eerste busrit was dus gratis . Bij aankomst moest ik weer papieren invullen. Deze papieren beschreven ook mijn uiterlijk. Toch wist ik niet altijd goed wat in te vullen: is mijn huid fair of white, zijn mijn ogen bruin of hazel, ... Op deze papieren moest ik ook mijn gewicht en lengte invullen. Nu weet ik die natuurlijk enkel in meters en kilogram, dus overlegden de collega's ondeling wat ik moest invullen. Het leek wel of ik gekeurd werd . Zo nauw stak alles dus blijkbaar niet. Vervolgens werden mijn vingerafdrukken genomen (met inkt, niet met een scanner ) en mocht ik weer naar huis. Op de bus terug probeerde ik hetzelfde dan maar als in het opgaan, namelijk je als toerist gedragen en vragen hoeveel het is, daarna met briefjes proberen te betalen. Deze buschauffeur zei enkel dat ik met munten moest betalen. Toen ik al mijn munten telde kwam ik nog niet aan 2 dollar, maar dat bleek niet zo erg te zijn want hij zei dat het wel goed was . Deze dag was Sister Joan terug in het ASP en had ik de kans om eens rustig met haar te overleggen over wat ik al opgemerkt had en hoe het de dag ervoor verlopen was.
Donderdag was mijn laatste dag van de eerste week in het AFP, vrijdag moet ik niet werken. Deze avond was echter ook mijn eerste avond bij de residenten. Zij zijn volwassen mannen tussen de 21 en 50 (ongeveer) die een misdrijf hebben gepleegt en als alternatieve straf 1 tot 3 jaar in AH moeten verblijven. Ze worden psychologisch begeleid, moeten werk zoeken, zich integreren in de maatschappij, ... En elke avond moet er van 6 tot 10 uur iemand bij hen blijven. De eerste drie keer zal ik dit niet alleen moeten doen, maar elke keer iemand anders volgen en de mannen leren kennen. Momenteel verblijven er 4 residenten. Deze avond waren er echter maar 3 aanwezig. Na ongeveer een uur zei de vrouw die samen de 'nightwatch' deed dat er een gebedsdienst zou zijn en of ik dan even alleen bij de mannen wilde blijven. Dit vond ik wel spannend in het begin. Maar uiteindelijk doen de mannen enkel de klusjes die ze moeten doen, koken ze (en het was lekker), kijken tv, ... en moet je er gewoon zijn moesten er ruzies ontstaan en op het einde van de avond moet je ook controleren of ze al hun taken afgewerkt hebben (en hun hier ook op beoordelen :-s). De avond is goed verlopen, er waren geen incidenten en de mannen waren vriendelijk en geïnteresseert .
Gisteren was zo gezegd mijn vrije dag, maar eigenlijk heb ik er niet veel aan gehad. Bij het ontwaken ontdekte ik een kakkerlak in mijn kamer. Die ik na lang aarzelen heb verwijderd met een borstel en de sneeuwschop . Hierdoor besloot ik dat ik mijn kamer grondiger moest kuisen en dat was eigenlijk waar ik mij de voormiddag mee bezig hield . Ik had ook nog een afspraak in AH met de psychologe, of ik ook nog met haar kon samenwerken. Voorlopig is er niets uit de bus gekomen, maar dat geeft niet, ik denk dat mijn taken nu al afwisselend genoeg zijn. In de namiddag heb ik dan ook nog maar gedweild en voor school gelezen. Ik vermoed dat alle medestudenten kunnen beamen dat we enorm veel taken hebben voor school en dat daar toch wel veel tijd in kruipt die ik hier in NY graag anders zou invullen, maar wat kun je daaraan doen he .
Vandaag ga ik mijn eerste dag meedraaien in het Family and Pastoral Center. Ik zal er mee een groep begeleiden en hen catechese les geven. Meer kan ik nog niet zeggen aangezien ik het zelf nog niet goed weet.
Hopelijk heeft dit verslag een beetje goed gemaakt dat ik de afgelope dagen niets had laten weten .
Vandaag had ik mijn eerste dag stage. Ik ben ondertussen best wel moe, dus het zal een kort bericht worden vrees ik. Sorry aan iedereen die wachtte op een uitgebreid verslag .
Voor ik aan het eigenlijke werk begon kreeg ik een rondleiding in AH. Ik kreeg de verschillende afdelingen te zien, momenteel is alles voor mij nog een doolhof, maar dat zal hopelijk wel veranderen. In de kelders staat een wasmachine waar ik mijn was zal mogen doen, ik zal dus niet op zoek moeten naar een wassalon . En in AH is altijd wel iemand in de buurt die zal kunnen uitleggen hoe ik dat machien moet bedienen . Na mijn rondleiding van The foodpantry (waar ik blijkbaar ook dingen kan meenemen), The chapel, The residents home, The offices, ... kreeg ik de kans om even met een aantal medewerkers te praten. Al snel bleek dat het merendeel Spaans talig is en mijn kennis van het spaans maar heel minimum is, wanneer het niet te snel gaat kan ik het nog wel volgen, maar spreken is toch wat moeilijker. Gelukkig zijn er medewerkers die meteen aanboden om steeds mijn menselijke vertaalwoordenboek te zijn .
Ik werd voorgesteld aan alle medewerkers en uiteindelijk ook aan de vrouw die mij zal begeleiden: Sister Joan. Zij is een amerikaanse non, al wel op leeftijd en haar moedertaal is Engels, haar begrijp ik dus zeer goed . Zij begeleide de groep van kinderen waar ik haar nu mee help al 3 maanden alleen !! Echt veel bewondering voor deze vrouw. Ze was toch ook heel blij dat ik haar nu kwam helpen. Deze groep van ongeveer een tiental kinderen die in het derde en vierde leerjaar zitten zijn geen makke lammetjes.
Anyway, toen begonnen de kinderen toe te komen. Velen in school uniformen (dit had ik eerlijk gezegd niet verwacht). Bij het binnenkomen werden alle kinderen aan mij voorgesteld, hoewel ik tot mijn schaamte moet toegeven dat ik nog niet alle namen ken . Ik moet zeggen dat er een meisje is dat mijn gezag vandaag al een beetje heeft uitgetest, door gewoon af en toe te negeren dat ik tegen haar sprak. Er zijn ook jongetjes die heel energiek zijn en veel aandacht opeisen. De meeste kinderen zijn vrij luid, maar ik denk dat dat hier niet abnormaal is. Op straat hoor je de mensen ook van ver tegen elkaar roepen. Om het kort te houden vond ik vandaag wel een goede eerste dag. Natuurlijk moet ik mijn draai nog een beetje vinden, maar dat heeft gewoon wat tijd nodig. Morgen sta ik helaas wel alleen voor de groep , we zullen zien hoe dat uitdraait. Sister Joan kan er morgen helaas niet zijn, hopelijk word ik niet volledig onder de voet gelopen. We zullen ons best doen, wel spannend!!!
)
)
). Dit zie ik gelukkig wel zitten. 
. 
.
. Zij begeleide de groep van kinderen waar ik haar nu mee help al 3 maanden alleen !! Echt veel bewondering voor deze vrouw. Ze was toch ook heel blij dat ik haar nu kwam helpen. Deze groep van ongeveer een tiental kinderen die in het derde en vierde leerjaar zitten zijn geen makke lammetjes. 
