het is ondertussen weer een tijdje geleden dat ik iets van mij heb laten horen, oeps.
Na mijn evaluatie heb ik nog een week stage gelopen. Dit was een week waar ik vollop van heb proberen te genieten, een week vol 'laatste keren'. Ik had het hier wel een beetje moeilijk mee, maar de kinderen ook. Op 6 mei was er een feestje voor de personeelsleden ter ere van cinco de mayo (een mexicaanse feestdag). Iedereen bracht iets mee om te eten en het werd een hele gezellige avond. Het was voor mij perfect om van iedereen afscheid te kunnen nemen. Nog een praatje te slaan met collega's en gewoon fijn te lachen. Ik kreeg op deze avond hele positieve commentaren. Voor mij persoonlijk komen er twee boven uit. Een waar een collega waar ik heel veel respect voor heb tegen mij zei dat ze vond dat ik het heel goed gedaan had. Ikzelf vind haar zo een goede begeleidster in de moeilijke groep waar ze bij staat dat dit heel veel voor mij betekende. Een ander was van een andere collega die volledig haar tijdsbesef kwijt was, ze zei dat het net leek of ik hier al een jaar of twee was, dat ze niet kon geloven dat het eigenlijk maar 14 weken was. Dit was voor mij een groot compliment. Deze laatste week kreeg ik ook een 'keukengenoot'. Pierre is een franse journalist die een documentaire kwam maken over het verhaal van één van de ex-residenten. Hij logeerde in 'mijn' kelder. We deelden dus de keuken. Het was een heel plezante man die mij zelfs even interviewde terwijl ik met de kinderen aan het werken was. Dit was niet zo een goed idee, een interview in het frans, met een camera op mijn neus, terwijl ik met de kinderen bezig was. Ik hakkelde en stotterde, keek de verkeerde kant uit, ... Perfect dus om uit de film geknipt te worden . (btw de documentaire is al verkocht aan TF1 en komt mss in de bioscoop in frankrijk !!!) Op mijn laatste dag in het ASP werd er voor mij een feestje gegeven in onze groep. Sister Joan had speciale donuts meegebracht en appelsap. We zaten samen aan een lange tafel en hadden veel plezier. De kinderen hadden een mooie afscheidskaart voor mij gemaakt . Elk van hun toostte nog eens op mij en wenste mij nog veel succes. Ik kan niet zeggen hoe vaak ik gehoord heb of ik niet nog langer kon blijven. dat ik maar aan mijn docent moest zeggen dat ik hierbleef, ... Die zaterdag hoefde ik gelukkig nog geen afscheid te nemen aangezien ik de volgende week nog eens langskwam tussen mijn reisjes door. Zondag ochtend moest alles ingepakt zijn, er kwam immers in de week dat ik nu weg ging een nieuwe vrijwilliger die mijn kamer zou innemen. Op zondag vertrok ik naar de bus in Manhattan waarmee ik tot in Philadelphia zou reizen, daar zou ik de trein tot aan de universiteit van Sophie nemen. Dit alles leek vrij simpel, alleen wilden de wieltjes van mijn valies niet echt meewerken en sleurde ik dus mijn koffer tot aan de metro en elke andere stop. Onderweg kreeg ik wel van mannen hulp aangeboden, maar deze weigerde ik toch maar weiselijk. (honey you can sit on my back and I ll carry your suitcase too!!). Een beetje uitgeput en bezweet raakte ik toch nog tot bij sophie . Hier hadden we even de kans om wat uit te blazen en te genieten van het prachtige weer (sophie raakte zelfs verbrand) voor haar nonkel ons kwam halen om de week bij hem thuis door te brengen. Het was dezelde nonkel als waar ik vorige keer met haar bij verbleef. Ik had echter nog wel wat schoolwerk te verrichten, maar ook sophie had nog enkele papers te schrijven. De week die ik bij Will en Erica doorbracht was zalig. Het huis waar zij wonen is gewoon prachtig, zalig zachte tapijten, een geweldig bed, een gym in de kelder, een jaccuzi in de tuin, een kampvuur, ... Allemaal dingen waar we dankbaar gebruik van hebben gemaakt. Ik heb er zelfs One Tree Hill op een gigantisch grote tv gekeken . Elke avond werd er heel lekker gekookt (meestal door mijzelf en sophie ). Ik heb echt genoten van die week en werd uitgenodigd om zeker nog eens terug te komen (zelfs nadat ik de vis vermoord had, ... maar dat is een ander verhaal). Op zaterdag vertrok ik terug naar New York waar het merendeel van mijn koffers nog op mij zat te wachten. Gelukkig kon ik een koffer van Sophie lenen waar de wieltjes nog wel van draaien. Toch werd het nog een zoektocht om terug te keren omdat ik niet op de juiste plaats werd afgezet had ik geen idee waar ik was en vond ik in china town uiteindelijk twee vriendelijke brandweermannen die mij de weg naar het dichtsbijzijnde metrostation wezen . Ik raakte thuis, net op tijd om Pierre te zien vertrekken. Ik was ook juist op tijd in Abraham House om mee te helpen tijdens de CCD. De kinderen waren heel blij van mij te zien :-p. Ik kreeg veel knuffels, vooral van de kinderen die ook in mijn groep van het ASP zaten. Het werd nog een leuke namiddag, waar ik het af en toe wel moeilijk had om mijn aandacht te blijven verdelen over alle kinderen en de residenten. Die avond werd ik meegenomen naar een peruviaans restaurant. Samen met Phil, Tiphaine, Elke, Milagros en Guillaum heb ik mij daar een beetje overeten. Het restaurant serveerde ook heeeeele lekkere sangria (en vroeg geen ID ). Het eten was echt lekker en ik werd er nog getrakteerd ook. Na het restaurant nog een lekker dessertje bij Tiphaine en Phil en het was weer tijd om in mijn bedje te kruipen (in de kelder deze keer, aangezien guillaum in mijn kamer woont nu). De volgende ochtend met veel moeite mijn koffers de trap op gezeuld, gelukkig hadden tiphaine en phil voor een heerlijk ontbijt gezorgd. Zelfgebakken stokbrood, zalm, eitjes, ... HMMM heerlijk. Zij hadden ook een auto gaan huren om mij naar de luchthaven te brengen!! Ik kan niet geloven hoeveel geluk ik gehad heb met die vriendelijke buren. Echt geweldige mensen, spijtig dat ze zelf eind augustus verhuizen, als ik dus terug zou kunnen komen zullen zij er niet meer zijn . Anyway, die zondag dus met de vlieger naar Bangor gevlogen (maine), waar ik sophie terugzag. Colin, een vriend van haar broer kwam ons halen. We moesten echter nog een zes uur wachten tot haar broer toekwam voor we terug naar huis konden rijden. Met sophie's en mijn koffers was de auto echter al redelijk vol. We verdeden onze tijd in een winkelcentrum , waar we colin een hemd hielpen zoeken. We gingen naar 'the batting cages'. Waar ik voor zo een machien stond met een helm op en een 'bat' in de aanslag klaar om op de baseball te meppen. Ik moet zeggen dat ik er niet geweldig goed in ben, maar me toch goed geamuseerd heb. Hierna gingen we naar best buy, waar we ons amuseerden met op de tentoongestelde aparatuur te spelen (rockband, iphones, drumstel, ...). Ondertussen was het tijd geworden om Will (sophies broer) op te halen en de reis naar huis in te zetten. gelukkig had hij maar een zak bij. Sophie en ik hadden dus op de achterbank ongeveer een plaats en een half om op te zitten, de rest was ingenomen door valiezen . Na twee en een half uur in de auto waren we dan toch thuis aangekomen !! Ondertussen zat ik al vanvoor aangezien ik niet zo goed tegen de hobbelige wegen kon . Het was heel fijn om Ann terug te zien, na ongeveer vier jaar ! Het was ondertussen al 's avonds en na nog enkele uren plezier met sophie en de jongens gingen we dus slapen (halve sophie, die moest haar laatste paper dringend af maken). Gisteren hebben we er een rustig dagje van gemaakt. Ik was de enige die wakker was om half negen s ochtends. Nadat ik al twee uur voor school had gewerkt een wandeling had gemaakt en met Chris had gepraat werd de rest van het huis tegen 1PM ook wakker . Het is momenteel 11am ik ben nog steeds de enige die wakker is, ... maar binnen enkele minuten zal ik sophie wakker maken hihi
ondertussen is het helemaal niet lang meer voor ik terug thuis ben ! Ik zie jullie allen dus snel terug
. (btw de documentaire is al verkocht aan TF1 en komt mss in de bioscoop in frankrijk !!!)
. Elke avond werd er heel lekker gekookt (meestal door mijzelf en sophie 
.
