Raphael is me dan op Afrikaans uur komen halen (een uur te laat dus). De maternité is op wandelafstand van mn huis. De directeur heeft ons meegenomen naar de hoofdvroedvrouw. Die wist nog niet van mijn komst! Het was nl gepland dat ik direct zou beginnen, maar ze had liever dat ik maandag pas start. Alle zenuwen voor niets dus. Terug naar huis dan maar. Sandrine heeft me dan in de namiddag rondgeleid in de wijk. We zijn nog eens teruggegaan naar de maternité voor een rondleiding. Het is een publiek ziekenhuis, dus van een weinig hoogstaand niveau. De arbeidskamer en verloskamer zien er zo triestig uit. Heb daar amper materiaal zien liggen. Hopelijk gaan ze vanaf maandag wel wat meer hun best doen om duidelijk te spreken want verstond amper wat ze zeiden. Daarna naar de markt geweest. Toen heb ik mn eerste klop gekregen: iedereen bekeek me daar enkel als blanke, dus als rijke. Moest overal naar hun winkeltjes kijken en Sandrine stond er ook op. Je hoorde ze ook babbelen over de nansara (=blanke) Ik weet niet waarom precies, maar ik kon er toen echt niet mee om. Besefte toen dat ik hier echt wel alleen ben. Vond de mensen ook ineens minder vriendelijk. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Terug thuis onder de douche maar efkes geblèt en me der proberen over te zetten. Op de binnenplaats wat gezeten. Yannick kwam toen thuis van het werk en we hebben nog wat gebabbeld. Hij heeft me dan ook met de brommer de weg getoond naar het centrum. Ondertussen ook een pintje gedronken. Dat verzetje kon ik wel gebruiken! 's Avonds hebben we wel samen gegeten, dus dat was wel fijn. Nadien kwam er bezoek. Ze voerden een heel amusante conversatie over de "nansara", maar mag dat allemaal niet te persoonlijk nemen denk ik.
Deze morgen naar een ceremony geweest ter ere van de Mossi. Was wel leuk om te zien. Enige nadeel: sindsdien heb ik een neger aan mn been! Hij heeft me de kathedraal laten zien en een paar belangrijke pleinen en nu wacht hij hier buiten op me. Vrees dat ik hem toch ga afschudden. Wilde nog eens op mn gemak gaan zwemmen deze middag. Hoe goed zn bedoelingen mss ook zijn, toch sta ik er altijd wel wat wantrouwig tegenover. Doen ze hier iets voor niets?
Morgen heb ik opnieuw afgesproken met dat Nederlands koppel en nog twee andere vrijwilligers om iets te gaan eten. We gaan dan ook afspreken om bepaalde uitstappen samen te doen. Ben echt wel content dat hier nog vrijwilligers zitten, want anders zou ik me wel heel eenzaam voelen.
Maandag morgen toegekomen. De eerste twee dagen verbleef ik samen met een Duitse vrijwilliger in een herberg. Harmke en Raphael, die ons hier begeleiden, hebben ons wat rondgeleid. Eerst een toer door het centrum van Ouagadougou: super druk en veel gezaag om vanalles te kopen (zoals alle grote steden in Afrika). In de namiddag zijn we naar een opvangcentrum geweest voor kinderen: ze kunnen daar voor of na school (degene die geen geld hebben om naar school te gaan ook tijdens) lezen, spelen, ... Daar hebben we djembe gespeeld, na twee uur waren mn handen zo pijnlijk! De kindjes daar waren superschattig.
Het is hier heel veilig om over straat te lopen, zelfs 's avonds. Hier in de buitenwijk wordt je ook absoluut niet lastiggevallen. Iedereen zegt vriendelijk goeiedag en je hoort de kindjes al van ver Nansara (=blanke) roepen. Dan komen ze heel vaak een handje geven. Best wel schattig.
De volgende dag zijn we buiten het centrum naar een meer geweest met "heilige" krokodillen (zo zijn er wel meer in burkina). Het is er vooral heel toeristisch: je kunt een kip kopen om de krokodillen te lokken en je kunt ze dan aanraken of der zelfs op gaan zitten. Dat was net iets te toeristisch naar mn zin, maar heb dan maar eens zo'n krokodil aangeraakt zodat mn gids tevreden was! Het was wel tof om die beesten van zo dichtbij te zien en de omgeving was prachtig! In de namiddag nog wat rondgekuierd en naar de "village artisanal" geweest, een plaats waar alle ambachten van Burkina samen zitten.
Het was leuk om te acclimatiseren, maar voor mij mocht het wel echt gaan beginnen.
De volgende dag ben ik met Harmke en een vrijwilligerskoppel uit Nederland gaan zwemmen. Zalig, zeker als je weet dat het hier overdag ver boven de 30° is (om 19u was het nog 33°) 's Avonds is Raphael me komen halen om me naar mn gastgezin te brengen.
Een big mama zat op de binnenplaats meel te zeven om dan tô te maken. Het huis is relatief groot, maar wel heel basic. Overal in huis hangen maria's en jezussen, plastic bloemen. Helemaal erover maar best grappig. Ook mn beddegoed is zo gigantisch kitsch: roze met een groot hart in het midden. De mama is sinds 5 jaar weduwe, ze heeft vijf kinderen waarvan er nog twee thuis wonen: Sandrine is 25jaar en Yannick is 23. Ze zijn allemaal heel vriendelijk. Maar kan hun Frans niet altijd goed volgen, ze spreken zo snel! Er is nog een hond met twee pups. Heb die avond nog geholpen met het meel te zeven. Een van haar dochters kwam met haar twee kindjes op bezoek. Toen zijn ze snel overgeschakeld van het Frans naar het Mooré en zat ik er wat bij voor spek en bonen. Toen het eten klaar was, moest ik eerst eten en nadien hebben zij apart gegeten. Dat doen ze hier uit respect, maar het komt toch wel raar over. Hopelijk blijft dat niet zo, want echt gezellig is het niet!
Vroeg gaan slapen want de volgende morgen kwam Raphael me halen om te gaan werken in de maternité. In mn kamer was het verschrikkelijk warm! In de herberg had ik nog een geventileerde kamer, nu niet meer. Heb daar gigantisch liggen zweten, maar uiteindelijk toch redelijk geslapen.
Even vlug om te zeggen dat ik goed ben aangekomen en dat het hier heel goed meevalt! Zal morgen uitgebreider vertellen, want heb nu maar een half uurtje internet en heb eerst een mail gestuurd naar mn ouders en maarten!
Elke @ Burkina Faso
