Tijdens het uploaden van de nieuwe foto's is er iets misgelopen, er staan er maar vier op. Ik moet nu vertrekken naar mn dorp dus het zal voor binnen drie weken zijn!
We zijn voor een weekje met de bus naar Ghana geweest. Het was er super, maar ben toch blij dat ik in Burkina Faso werk! Ouagadougou is toch veel Afrikaanser en veel minder toeristisch dan Accra, de hoofdstad van Ghana. De mensen in Burkina zijn ook veel vriendelijker dan in Ghana. Het voordeel daarvan was wel dat ze ons amper lastig vielen. Het klimaat is er ook anders: het is er minder warm (maar nog vlotjes 30°), maar het is er veel vochtiger! Je zweet je continu te pletter! De palmstranden daarentegen waren zalig! We zijn van de hoofdstad via de kust naar Kumasi gegaan om dan weer meer dan 20u op een bus te zitten. Ik ga nu vlug nog wat foto's op de site zetten (http://elkemoens.waarbenjij.nu), want binnen een uurtje komen ze me ophalen om naar het dorp te gaan. Ik zie er eerlijk gezegd wat tegen op: het is van het ene uiterste naar het andere, van alles naar niets. Zal toch snel weer een knop moeten omschakelen!
Dus weer drie weken geen nieuws! Donderdag 11de december kom ik terug naar Ouaga om wat op mn plooi te komen en dan vertrek ik zaterdagnacht terug. Nu Babette en Tine (de vrijwilligers waarmee ik alle tripjes heb gedaan) naar huis gaan, verlang ik er stiekem toch ook al naar!
Weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen, heb in 1 week zoveel indrukken opgedaan! Dan maar beginnen bij het begin! Ik ben uit Ouagadougou vertrokken samen met de neef van de chef van mn dorp. We zijn naar het compound (= allemaal huisjes en hutjes bij elkaar van 1 grote familie) van de chef gegaan. Als ik het goed heb woont hij er met vijf vrouwen en gigantisch veel kinderen (niemand kon me voorlopig zeggen hoeveel), zn broer woont er met twee vrouwen en kinderen en dan wonen er nog een paar oude vrouwen. Ik kreeg al direct de keuze: slapen bij 1 van die oude vrouwen in een piepklein huisje in het compound of alleen slapen in een huisje net buiten het compound. Heb voor het tweede gekozen en ben daar achteraf gezien heel blij om! Mijn deur sluiten is de enige manier om privacy te hebben want iedereen (en vooral alle kinderen) willen bij de blanke zijn. Moest ik in het compound wonen dan had ik zelfs geen deur. Heb in mn huisje ook best wel wat plaats, maar alles is heel basic: geen electriciteit, water uit de put, een gat in de grond als toilet, een matje om op te slapen, een gasvuurtje om op te koken. We hebben afgesproken dat ik zelf mn eten klaar maak, zodat ik minder kans heb om ziek te worden (alhoewel het na 4 dagen al prijs was). Ik kan dan gelukkig ook zelf iets meer kiezen wat ik eet, want de mensen in mn dorp eten 's morgens, 's middags en 's avonds tô (niet lekker!) met af en toe een eitje of een stukje vlees (geit, kip, ezel). Groenten, brood en zeker fruit hebben ze in mijn dorp niet. De eerst dag wilden ze me al gelijk een kip geven. Ik heb toch vriendelijk moeten vragen om hem al te slachten en te pluimen voor me. Toen heb ik ook maar snel gezegd dat ik geen hele kip hoef, zodat ik niet met de ingewanden opgescheept zit. Uiteindelijk kreeg ik een deel van de kip met nog een paar ondefinieerbare dingen aan. Heb dan maar een paar handschoenen aangetrokken en met mn zakmes aan de slag gegaan.
Mijn eerste dag op het schooltje dan was best wel indrukwekkend! In mijn klasje zitten 65 kinderen van 8-9jaar. Het niveau ligt verschrikkelijk laag, er zijn zelfs kinderen die helemaal niet meekunnen en er gewoon maar bijzitten: ze kunnen geen Frans lezen of schrijven. De andere kinderen spreken wel Frans, maar een echte conversatie aangaan in het Frans is moeilijk! De volgende schooldag was ik ziek en daarna de leerkracht en mocht ik al gelijk alleen lesgeven. Eigenlijk ging het best wel: we hebben vooral gerekend en het alfabet geoefend. Ik had nog boekjes gekocht om voorlichting te geven over HIV/AIDS, diarree,... en Engelse les maar zal daar een ander klasje voor moeten vinden!
De leerkrachten zijn heel vriendelijk! De meeste wonen in een huisje naast het school omdat ze te ver weg wonen (iedere leerkracht moet min 6jaar in een dorpje lesgeven voor ze kans maken om in Ouagadougou te kunnen werken). Ik was er al direct de tweede avond uitgenodigd om te komen eten. Toen ik ziek was, zijn ze ook op bezoek gekomen!
Verder ben ik ook begonnen met het verzorgen van de wonden van de kinderen. Maar of het zin heeft? De kinderen zijn zo gigantisch smerig, wassen hun amper (denk dat er kinderen zijn die nog nooit een stuk zeep hebben gezien), ze stinken soms echt verschrikkelijk en hebben ook de middelen niet om een wonde te verzorgen. Maar er zijn zo veel kinderen met verschrikkelijk vieze wonden (één keer moest ik bijna overgeven van de geur en het zicht) waardoor ik het gevoel heb dat ik iets moet doen. Ik ga straks nog eens naar de apotheek om onstmetting en fysiologisch water om te reinigen zal ik zelf maken. Ik ga ze ook wat lessen in hygiëne proberen bij te brengen, maar 3/4 spreekt geen Frans dus dat wordt moeilijk. Heb sowieso al gezegd dat ze zich eerst moeten wassen voor ik hun wonden doe anders heeft het geen zin. Het is ook super vermoeiend: ik ga van 7.30u-12u en 15-17u naar school en voor, tussen en na school staan de kinderen aan te schuiven. Toen ik de laatste dag voor Ghana opstond om 5.45u stonden ze al te wachten! De avond ervoor heb ik om 19.30u gezegd dat ik ging stoppen, want het was stikdonker en dan moest ik me nog wassen en eten klaarmaken. Ik was bekaf! Dus voor de laatste drie weken moet ik toch eens kijken hoe ik het ga aanpakken.
Elke @ Burkina Faso
