We zijn voor een weekje met de bus naar Ghana geweest. Het was er super, maar ben toch blij dat ik in Burkina Faso werk! Ouagadougou is toch veel Afrikaanser en veel minder toeristisch dan Accra, de hoofdstad van Ghana. De mensen in Burkina zijn ook veel vriendelijker dan in Ghana. Het voordeel daarvan was wel dat ze ons amper lastig vielen. Het klimaat is er ook anders: het is er minder warm (maar nog vlotjes 30°), maar het is er veel vochtiger! Je zweet je continu te pletter! De palmstranden daarentegen waren zalig! We zijn van de hoofdstad via de kust naar Kumasi gegaan om dan weer meer dan 20u op een bus te zitten. Ik ga nu vlug nog wat foto's op de site zetten (http://elkemoens.waarbenjij.nu), want binnen een uurtje komen ze me ophalen om naar het dorp te gaan. Ik zie er eerlijk gezegd wat tegen op: het is van het ene uiterste naar het andere, van alles naar niets. Zal toch snel weer een knop moeten omschakelen!
Dus weer drie weken geen nieuws! Donderdag 11de december kom ik terug naar Ouaga om wat op mn plooi te komen en dan vertrek ik zaterdagnacht terug. Nu Babette en Tine (de vrijwilligers waarmee ik alle tripjes heb gedaan) naar huis gaan, verlang ik er stiekem toch ook al naar!
Weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen, heb in 1 week zoveel indrukken opgedaan! Dan maar beginnen bij het begin! Ik ben uit Ouagadougou vertrokken samen met de neef van de chef van mn dorp. We zijn naar het compound (= allemaal huisjes en hutjes bij elkaar van 1 grote familie) van de chef gegaan. Als ik het goed heb woont hij er met vijf vrouwen en gigantisch veel kinderen (niemand kon me voorlopig zeggen hoeveel), zn broer woont er met twee vrouwen en kinderen en dan wonen er nog een paar oude vrouwen. Ik kreeg al direct de keuze: slapen bij 1 van die oude vrouwen in een piepklein huisje in het compound of alleen slapen in een huisje net buiten het compound. Heb voor het tweede gekozen en ben daar achteraf gezien heel blij om! Mijn deur sluiten is de enige manier om privacy te hebben want iedereen (en vooral alle kinderen) willen bij de blanke zijn. Moest ik in het compound wonen dan had ik zelfs geen deur. Heb in mn huisje ook best wel wat plaats, maar alles is heel basic: geen electriciteit, water uit de put, een gat in de grond als toilet, een matje om op te slapen, een gasvuurtje om op te koken. We hebben afgesproken dat ik zelf mn eten klaar maak, zodat ik minder kans heb om ziek te worden (alhoewel het na 4 dagen al prijs was). Ik kan dan gelukkig ook zelf iets meer kiezen wat ik eet, want de mensen in mn dorp eten 's morgens, 's middags en 's avonds tô (niet lekker!) met af en toe een eitje of een stukje vlees (geit, kip, ezel). Groenten, brood en zeker fruit hebben ze in mijn dorp niet. De eerst dag wilden ze me al gelijk een kip geven. Ik heb toch vriendelijk moeten vragen om hem al te slachten en te pluimen voor me. Toen heb ik ook maar snel gezegd dat ik geen hele kip hoef, zodat ik niet met de ingewanden opgescheept zit. Uiteindelijk kreeg ik een deel van de kip met nog een paar ondefinieerbare dingen aan. Heb dan maar een paar handschoenen aangetrokken en met mn zakmes aan de slag gegaan.
Mijn eerste dag op het schooltje dan was best wel indrukwekkend! In mijn klasje zitten 65 kinderen van 8-9jaar. Het niveau ligt verschrikkelijk laag, er zijn zelfs kinderen die helemaal niet meekunnen en er gewoon maar bijzitten: ze kunnen geen Frans lezen of schrijven. De andere kinderen spreken wel Frans, maar een echte conversatie aangaan in het Frans is moeilijk! De volgende schooldag was ik ziek en daarna de leerkracht en mocht ik al gelijk alleen lesgeven. Eigenlijk ging het best wel: we hebben vooral gerekend en het alfabet geoefend. Ik had nog boekjes gekocht om voorlichting te geven over HIV/AIDS, diarree,... en Engelse les maar zal daar een ander klasje voor moeten vinden!
De leerkrachten zijn heel vriendelijk! De meeste wonen in een huisje naast het school omdat ze te ver weg wonen (iedere leerkracht moet min 6jaar in een dorpje lesgeven voor ze kans maken om in Ouagadougou te kunnen werken). Ik was er al direct de tweede avond uitgenodigd om te komen eten. Toen ik ziek was, zijn ze ook op bezoek gekomen!
Verder ben ik ook begonnen met het verzorgen van de wonden van de kinderen. Maar of het zin heeft? De kinderen zijn zo gigantisch smerig, wassen hun amper (denk dat er kinderen zijn die nog nooit een stuk zeep hebben gezien), ze stinken soms echt verschrikkelijk en hebben ook de middelen niet om een wonde te verzorgen. Maar er zijn zo veel kinderen met verschrikkelijk vieze wonden (één keer moest ik bijna overgeven van de geur en het zicht) waardoor ik het gevoel heb dat ik iets moet doen. Ik ga straks nog eens naar de apotheek om onstmetting en fysiologisch water om te reinigen zal ik zelf maken. Ik ga ze ook wat lessen in hygiëne proberen bij te brengen, maar 3/4 spreekt geen Frans dus dat wordt moeilijk. Heb sowieso al gezegd dat ze zich eerst moeten wassen voor ik hun wonden doe anders heeft het geen zin. Het is ook super vermoeiend: ik ga van 7.30u-12u en 15-17u naar school en voor, tussen en na school staan de kinderen aan te schuiven. Toen ik de laatste dag voor Ghana opstond om 5.45u stonden ze al te wachten! De avond ervoor heb ik om 19.30u gezegd dat ik ging stoppen, want het was stikdonker en dan moest ik me nog wassen en eten klaarmaken. Ik was bekaf! Dus voor de laatste drie weken moet ik toch eens kijken hoe ik het ga aanpakken.
We zijn met vijf vrijwilligers 5 dagen met een 4x4 naar het Noorden van Burkina getrokken. Het was super leuk! Eerst hebben we de markt van Gorom Gorom gedaan, dé markt van Burkina. Verschillende stammen komen van overal, ook van de buurlanden, om hun waar te verkopen. Alleen al naar de mensen kijken is leuk: al die vrouwen van de versch stammen (Peuhl, Touareg,...) zijn prachtig om te zien! Maar naast kijken, hebben we natuurlijk ook goed inkopen gedaant;-)
In de namiddag hadden we een date met een dromedaris die ons naar de woestijn ging brengen om daar te overnachten. We hadden op voorhand gehoort dat zo'n ritje niet comfortabel was, maar dit had ik echt niet verwacht! Zolang het beest op zn gemak wandelt, gaat het nog maar eens hij in galop gaat!!! Heb nog altijd wonden op mn billen! Na een kleine 2u aangekomen in de woestijn. Het werd al snel duidelijk dat we niet gingen herstellen van onze rit: slapen op een harde mat in de woestijn is ook geen lachertje! Maar we hebben ons wel heel goed geamuseerd! Want slapen hebben we amper gedaan: alles deed pijn, de muggen vlogen constant rond je en het was echt koud (alle ja, 15 graden maar dat is voor mij ondertussen te fris!). 's Morgens stakestijf opgestaan en moesten we nog met de dromedaris de rit terug naar Gorom Gorom maken, ai!!!
We zijn daarna nog verder gegaan naar Oursi, waar we in de woestijn hebben gewandeld en in een Touareg campement hebben geslapen: weer buiten maar dan wel op een bed met een zachte matras, een fleezedekentje en een muskietennet: hemels!
Volgende dagen nog wat dorpjes gedaan op de terugweg en goed geshopt in Kaya, lederheaven.
super weekend bij de oprichtster van het CREN in Namsigui en Kaya
Omdat ik geld had ingezameld voor het CREN (centrum die ondervoede kinderen samen met hun moeder opvangt), ben ik het dit weekend samen met Babette gaan bezoeken. De vrouw die dat centrum heeft opgericht is Nederlandse en was nu zelf ook in Burkina. Ze heeft ons voor het weekend bij haar uitgenodigd. We moesten met de bus naar Kaya en daar uitstappen bij het centrum voor straatkinderen die ze heeft opgericht. Toen we uitstapten, kwamen alle kinderen van het centrum aangelopen om ons te begroeten. In het centrum zat Monique ons op te wachten. Ze is een heel vriendelijke vrouw die ons alle projecten die ze heeft gerealiseerd ging tonen. Eerst hebben we uitvoerig het centrum voor straatkinderen bekeken. De kinderen die niet naar school gaan, kunnen daar een opleiding volgen tot kapper, couturier of houtbewerker en leren er lezen, schrijven en tellen.
In het centrum heeft Monique een huis, maar ze heeft ook een huis in Namsigui. Dat is een klein dorpje bij Kaya, waar ze 12 jaar geleden haar fosterkindje is gaan bezoeken. Uiteindelijk is ze er ieder jaar terug gekomen voor gemiddeld 6 maanden. In Namsigui hebt je naast simpele, kleine huisjes ook traditionele hutjes. Het was er prachtig en de mensen waren super vriendelijk (niet onlogisch als je bekijkt hoeveel Monique al heeft gedaan voor het dorp => zie kinderhulpbf.nl). Het waren ook net oogstfeesten, goed te zien aan de dronken mannen (Moslims nemen het hier niet zo nauw met alcohol!). Naast alle andere projecten hebben we dus ook het CREN bezocht. Omdat het oogsttijd was, waren de meeste vrouwen er niet meer omdat ze op het land moesten werken. Ondervoede kinderen kunnen daar geen verandering in brengen! Er waren nog drie vrouwen met kind. 1 kindje was heel oedemateus (opgezwollen) en Monique zegt dat dat de ergste vorm van ondervoeding is. Omdat ze eerst hun overtollig vocht kwijt moeten, moeten ze eerst helemaal terug naar af om dan langzaam terug beter te worden. Nadat het CREN goed draaide, heeft Monique het centrum snel overgedragen aan het Ministerie om de continuiteit van de zorg te waarborgen (dit is echt een groot probleem hier: eens Monique terug naar Nederland is, durven de plaatselijke medewerkers nogal eens te slabakken). Dit wil ook zeggen dat het CREN overheidssteun krijgt. Monique en de stichting kinderhulp betalen enkel de personeelskosten. Na alle projecten gezien te hebben, hebben we ook inzage gekregen in de projecten die ze nog willen realiseren. Ik heb dan uiteindelijk besloten om met het ingezamelde geld een voorlichtingscampagne rond AIDS, gedwongen huwelijk en vrouwenbesnijdenis te betalen. Dit zijn drie zeer belangrijke problemen in alle dorpen van Burkina Faso. Er bleef dan nog een beetje geld over en daarmee hebben we een voetbaltafel voor centrum voor straatkinderen gekocht. Ze waren er echt super blij mee!
We zijn ook nog de Peuhl gaan bezoeken, een stam van veehoeders. Die stam leeft echt in de rimboe! Een prachtige omgeving, maar ze hebben daar echt niets: strooien hutjes, wat potten en vee (kippen en geiten)! Monique is nu fondsen bij elkaar aan het zoeken om ook voor hen een waterpomp aan te leggen. De Peuhl hadden zelf al een put proberen te graven, maar ze geraken niet diep genoeg met hun materiaal. Nu moeten de vrouwen meerdere km lopen naar de dichtstbijzijnde pomp. Op http://elkemoens.waarbenjij.nu staan foto's van het weekend.
Ook al weet ik dat het een pak zwaarder gaat worden, ik heb na dit weekend nog meer zin om naar het dorpje te gaan: weg uit de drukke stad naar de mooie natuur en vriendelijke mensen!
Heb foto's gezet op elkemoens.waarbenjij.nu. Voorlopig staan er nog maar een stuk of 10 op, maar het duurt hier echt eindeloos. Ga morgen naar het centrum, daar is een beter cybercafe want word gek van die trage internetconnectie!
Het staat nu vast: ik ga begin november, na ons reisje naar de woestijn, naar een traditioneel dorpje. En het beloofd een cultuurshock te worden! Als ik naar het dorpje ga, moet er eerst iemand van mn gezin naar ons toekomen zodat we samen het dorpje kunnen betreden. Je kan daar nl niet zomaar binnenstappen en bonjour zeggen. Eerst moet je naar de dorpchef om hem te groeten en colanoten te geven. Zo zijn er nog tal van gebruiken!
In het dorpje is er dus geen internet, electriciteit of stromend water. Gsmbereik heb je misschien in de hoogste boom;-) Ik krijg een gasvuurtje mee om mn water te koken vooraleer ik het kan drinken. Ze hebben er dus echt niets! Geen Marina Market waar ik een lekker koekje kan kopen als ik het eten niet lekker vond! De kans dat ik daar ziek word is heel groot. Gelukkig heb ik een hele medicatievoorraad mee!
Toch raar dat je op 45 min rijden van de hoofdstad in zo'n andere wereld kan terechtkomen! Harmke zei me ook dat ik dus gerust in het weekend naar Ouaga kon komen omdat het niet ver is, maar denk niet dat ik daar zomaar een taxi kan nemen!
Het cliché van de immer vriendelijke, solidaire Afrikaan en de individualistische, egoïstische Westerling laten ze hier maar al te graag horen! Maar voorlopig ben ik toch nog niet volledig overtuigd! Op zich zijn ze hier idd wel vriendelijker en meer open, maar volgens mij is het niet altijd even oprecht! Ze hebben hier best een breed sociaal netwerk, maar toch voor een groot deel uit eigenbelang! Als er iemand problemen heeft, gaan ze die snel helpen (geldnood, hulp aan de familie van een overledene,...) maar toch vooral omdat ze dan weten dat ze, als ze zelf iets nodig hebben, bij hen terecht kunnen. Wij hebben dan mss minder sociale contacten, maar ik vind het wel eerlijker bij ons! Wij kiezen bewust om met iemand om te gaan, omdat we die graag hebben en niet omdat die ons wel eens van pas zou kunnen komen.
Op het eerste zicht zijn ze hier idd vriendelijker: veel mensen zeggen goeiedag en vragen hoe het gaat (ook al is dat heel standaard: bonjour, cava? cava la famille? en ze verwachten dat je dan ook zegt dat alles goed gaat), maar ik vind ze in de omgang toch ook heel bruut tegenover elkaar. Alles w hier gevraagd in gebiedende wijs: wil je aub ... kennen ze hier niet! Hier hoor je "doe dat", "blijf eraf",... Ook de kinderen worden hier best hard behandeld: wenen mag niet en een pak slaag is hier eerder de regel! Ze slaan met hun knokels op het hoofd, auw! Ook kinderen onderling: de oudere kinderen geven de kleintjes regelmatig een goeie klop!
Hier zou respect ook veel belangrijker zijn dan bij ons. Maar wat ze hier verstaan onder respect, komt bij mij vaak over als profiteren! Als je ouder bent, dan verdien je hier meer respect. Op zich een mooie gedachte, maar hier vertaald dat zich toch dikwijls anders. Sandrine is de jongste bij ons thuis, en daarom is ze ook gelijk iedereens sloofje. Constant hoor je haar naam roepen om iets te doen. Zo zat ik laatst in de zetel met Yannick, haar oudere broer. Hij riep haar en vroeg iets in het Mooré. Een tijdje later kwam ze terug met zn gsmlader. Is ze dus helemaal van de ene kant van het huis naar het andere gelopen omdat hij iets nodig heeft. Hij vind dat ze dat moet doen als teken van respect, ik vind dat pure luiheid van zijn kant!
Je ziet, ik ben voorlopig nog niet van plan om te blijven;-) Ook al klinkt het nu waarschijnlijk wel iets te negatief, want het is natuurlijk niet altijd zo!
Op de verloskamer werken er mensen met 3 verschillende niveau's van opleiding: "sache-femme", "accoucheuse" (die twee zijn vergelijkbaar met een respect A1 en A2 diploma, denk ik) en dan heb je nog "filles de salle". In het begin dacht ik dat dat verpleeghulpen/poetsvrouwen waren, totdat ik er ineens één een handschoen zag aandoen om een vaginaal onderzoek te doen! Of ze enige wettelijke opleiding hebben, ik vrees ervoor want ik weet alleszins van 1 fille de salle dat ze niet kan schrijven. Hoe dan ook, iedereen kan hier een bevalling doen als het nodig is! De consultaties van zwangere vrouwen en kinderen tot 1 maand, w uitsluitend door de accoucheuses en sache-femmes gedaan. Alhoewel mij dat hier ook niet zo moeilijk lijkt: bijna iedereen krijgt hier dezelfde medicatie! En vaak is de behandeling volgens mij toch met de natte vinger! Er worden hier amper onderzoeken uitgevoerd, af en toe worden ze eens doorverwezen voor een echo of zelden voor een bloedonderzoek.
Hoe hoger je niveau, hoe meer je de baas bent. En geloof me, dat steken ze hier niet onder stoelen of banken!
1 maand al, het gaat snel! Nog twee weken en mn eerste project zit er al op! Heb met Harmke over mn volgend project gesproken en zit nu met een groot dilemma! Als ik in een traditioneel dorpje wil wonen en werken, kan ik enkel in een schooltje gaan werken. Ze stelde me ook voor om in Kaya, een stadje op 100km van Ouagadougou, bij Morija te gaan werken (zij hebben ook het CREN onder hun projecten). Dat zou volgens mij een veel leuker project zijn, maar dan woon ik wel nog steeds in een stad met alle voorzieningen. Denk toch dat ik dat dorspleven echt wel wil meemaken!
We zijn uiteindelijk het CREN nog niet gaan bezoeken. Omdat het toch een eind rijden is met de bus, heb ik toch maar eerst gemaild om een afspraak te maken. Ik moet straks even naar die persoon bellen om verder af te spreken. Ik hou jullie op de hoogte!
Gisteren voor de laatste keer Jorien en Edo gaan bezoeken. Jorien haar ouders waren ondertussen ook aangekomen. Ongelooflijk hoeveel beter ze is op 1 week! Maar dat maakt het vertrek natuurlijk wel moeilijker! Vanavond gaan ze naar huis.
Ondertussen heeft iedereen hier malaria! Maar als je je snel laat behandelen, valt dat eigenlijk nogal mee. Moest mijn broer het me niet verteld hebben, ik had het niet geweten. Hij had voornl veel hoofdpijn. Ook heel veel zwangere vrouwen hebben malaria. Ze moeten gedurende twee dagen infuus krijgen en dan zou zowel de baby als zijzelf veilig zijn. Op de verloskamer/materniteit zie je overal affiches hangen waarop opgeroepen w om samen met je baby onder een muskietennet te slapen. Maar de enige bedden bij ons die een muskietennet hebben, zijn die voor de vroedvrouw! Zo zet je natuurlijk geen voorbeeld.
Begin in mijn wijk hoe langer hoe meer met mn eigen naam aangesproken te worden, ipv met "nansara"! Vind dat toch wel belangrijk! Zelfs de kleine kindjes onthouden mn naam, terwijl die naam voor hier toch heel moeilijk is! Van zodra ik buiten mn wijk kom, ben ik wel weer de blanke en w ik overal nageroepen! Het zal deugd doen om terug in België in de grijze massa te verdwijnen! Toch heb ik het hier niet zo moeilijk als ik voordien had gedacht! Alles went ook verbazingwekkend snel! Ik denk dat ik het eenzijdige eten nog het moeilijkste vind, en zelfs dat is nog zeer relatief. Want zolang ik in Ouaga ben, kan ik in het weekend lekker eten en kan ik in de supermarkt lekkere dingen kopen.
Ondertussen is het nog niet gelukt om foto's op mn blog te plaatsen, mn bestanden waren te groot. Ik vrees dat ik nog een blog ga moeten aanmaken op waarbenjij.nu. Je hoort het nog wel!
Heb mn gsm terug ! Een vrouw zag hem liggen, maar dacht eerst dat het een speeltje was. Toen hoorde ze hem rinkelen, omdat mn broer hier zo de eventuele vinder te bereiken. Ze heeft hem meegenomen naar huis en haar broer heeft naar Harmke gebeld om te zeggen dat hij een gsm gevonden had. Ben hem dan 's avonds nog gaan halen. Ben hier niet voor niets in "het land van de integere mensen"! Ondertussen hebben mn ouders ook een manier gevonden om geld over te brengen naar mij via western union, dus dat probleem is ook al van de baan!
Het leven hier in Ouaga gaat ondertussen zn gewone gangetje. We leven hier allemaal onder een continu smogalarm! Het is echt niet te doen, je zou hier bijna een maskertje aandoen als je naar het stad moet! Ik begin nu goed de weg te kennen, de mensen in de buurt,... Ik ben trouwens geen "blanche" meer, zeggen ze Op het werk begin ik het ook al wat meer gewoon te worden. Er zijn wel nog regelmatig saaie momenten, omdat ze natuurlijk zelfs in Afrika niet aan de lopende band bevallen! Vanavond heb ik mn eerste nachtshift, van 17u tem 8.30u. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven, maar denk wel dat we kunnen slapen als het kalm is.
Wat me hier wel al is opgevallen is dat ze hier bijna allemaal meconiaal vruchtwater en een navelomstrengeling hebben! De bevallingen gaan ook vlotjes. Gelukkig heeft nog geen enkele vrouw, waarvan ik de bevalling deed, een episiotomie nodig gehad want weet niet of ik dat wel wil doen. Die schaar is hier zo roestig en bot dat je niet in 1 keer een goeie knip kan zetten! Heb er al aan zitten denken om nieuwe te kopen, maar hoe lang blijven die dan goed?
Heb ook al veel gevraagd rond HIV en aids, want je ziet hier in het straatbeeld toch wel pogingen tot sensibilisering. Toch is er nog gigantisch veel werk aan de winkel. Zo beschermen de vroedvrouwen zich zelf wel door bv 2 handschoenen over elkaar aan te doen, maar als het gaat over andere zijn ze toch een pak minder voorzichtig. Vroeg ook naar het borstvoedingsbeleid bij vrouwen met aids. Een vroedvrouw vertelde me dat ze de eerste drie maanden mogen borstvoeding geven omdat er dan geen risico is op transmissie, nadien moeten ze overschakelen op kunstvoeding. Voordat ik ze hier de les ga spellen, dat klopt toch niet he???
Deze morgen zijn Babette en ik op bezoek gegaan bij Jorien en Edo. Het gaat gelukkig al veel beter! Ze heeft natuurlijk nog veel pijn, maar nu kan ze toch al gewoon praten zonder ineen te krimpen van de pijn. Terwijl ons bezoek hebben ze nog eens een foto van haar longen genomen, omdat ze vrezen dat daar toch nog iets zit. Ze heeft nu natuurlijk veel schrik dat ze opnieuw een drain moet krijgen, want dat deed verschrikkelijk veel zeer. Ze heeft me ook verhalen verteld over de toestanden in en rond het operatiekwartier, ongelooflijk! Zo moest ze even in de gang wachten net voor ze de operatiekamer binnen mocht, en zag ze in het bed naast haar een lijk liggen!!! Hier wil je echt niets tegenkomen! Nu zouden de dokters in Nederland eindelijk haar dossier gekregen hebben, dus weten ze gauw wanneer ze naar Nederland kan.
Zaterdag ga ik samen met Babette het CREN bezoeken om te zien wat we daar met ons geld kunnen doen. Ik hou jullie op de hoogte! Ik ga dan ook eens naar een internetcafe met USBpoort zodat ik wat foto's op de blog kan zetten.
Net mn gsm verloren Kan nu met niemand meer afspreken hier of naar huis bellen, want heb voorlopig ook geen geld meer omdat mn visakaart hier niet werkt!
Ons tripje naar Bobo Dioulasso en Banfora was super! Nu hebben we eindelijk het echte Afrika gezien: prachtige natuur, traditionele hutjes, ...! De eerste dag zijn we in Bobo, een grote stad gebleven. We hebben er de oude stad bezocht, was heel interessant. Maar het nadeel is dat we weer continu werden lastig gevallen, nog meer dan in Ouaga. Mannen die "gewoon" een praatje komen maken, maar aan het einde van de rit altijd wel iets willen (gidsen, ons meenemen naar hun winkeltje, geld,...). Ben dat ondertussen grondig beu. Ben in het begin altijd vriendelijk, maar eens ik 3 keer heb gezegd dat het genoeg is geweest (dan lopen ze ondertussen al 10 min achter je gat), negeer ik ze volledig. En daar kunnen die mannen niet tegen;-) Ze worden kwaad, beledigen ("ga terug naar je land, Afrika heeft je niet nodig"), roepen dat ik moet luisteren naar een man, ... Maar van mijn koppigheid winnen ze niet;-).
De tweede dag zijn we met een gids 2 dorpjes gaan bezoeken met de brommer. Veel leuker dan altijd bussen en taxi's nemen, maar had wel wat schrik na het accident van Jorien en Edo. In 1 dorpje hadden ze echt niets! Een mama heeft ons zelfs gevraagd of we hun baby wilden meenemen! 's Middags zijn we dan naar Banfora gegaan voor de volgende twee nachten. Banfora is een kleiner stadje met prachtige natuur! We hebben er ook brommertjes gehuurd, en zonder de weg echt goed te kennen, erop uit getrokken. Achteraf gezien waren we heel blij dat we onderweg geen pech hebben gehad en de weg relatief goed hebben gevonden, want we hebben bijna geen mensen gezien toen! We verbleven er in een campement met hutjes zonder electriciteit of stromend water en heel veel beesten! Een goede voorbereiding op mn laatste weken in Burkina Faso! Het was er wel super rustig, dus dat was zalig!
Zondag terug naar huis gekeerd, uitkijkend naar onze volgende trip!
Ondertussen is Jorien nog niet beter! Zaterdag hebben ze een drain moeten plaatsen omdat ze bloed heeft in haar longen. Ondertussen ligt ze ook op de intensieve zorgen. Ze heeft nog altijd verschrikkelijk veel pijn. Ze moet deze week sowieso nog hier blijven (en waarschijnlijk nog wel langer). Dus allemaal duimen voor haar!
Vandaag niet gaan werken, maar met Tine en Babette afgesproken. We hebben uiteindelijk toch beslist om morgen naar Bobo te vertrekken. Hoe erg ik het ook vind voor Jorien en Edo, we kunnen jammergenoeg niets doen om hen te helpen.
Vanavond zijn we ze gaan bezoeken. Jorien heeft zo veel pijn, verschrikkelijk!!! Een landrover heeft hun van achter aangereden toen hij extra gas gaf om nog door het oranje te geraken. Ze rijden hier echt zot! Hoe zwakker de weggebruiker, hoe minder voorrang! Sinds het accident loop ik toch niet meer gerust over straat, zeker als ik met de fiets ben.
Ze hopen er nu op dat ze maandag naar Nederland kunnen gerepatrieerd worden. De dokters van hier zijn nu met de dokters in Nederland aan het overleggen en de verzekering moet nog geregeld worden.
Zondagavond komen we terug. We gaan dan waarschijnlijk nog eens naar het ziekenhuis en (hoogstwaarschijnlijk) maandag horen jullie terug van me.
Vannacht wakker gebeld door Tine (een vrijwilligster) met het slechte nieuws dat Jorien en Edo (ook vrijwilligers) een accident hebben gehad. Ze zijn met hun brommertje aangereden geweest door een auto. Vooral Jorien is er erg aan toe: ze is gisterenavond aan haar hoofd en milt geopereerd en heeft gebroken ribben. Harmke mag er straks naartoe en hoort of we ze mogen bezoeken. We zouden nl morgen naar Bobo vertrekken. We gaan vanmiddag bespreken of we dan met zn drie gaan. Het geeft zo'n wrang gevoel om zonder hun te reizen!
Ik vertel jullie dus later wel nog een paar straffe verhalen, want nu staat mn hoofd er niet echt naar!
Qua ongedierte viel het hier tot gisteren best wel mee: veel muggen, zie af en toe wel eens iets dat lijkt op een kakkerlak (kunnen die springen?) en er zitten salamanders in mn kamer, die gelukkig meer schrik hebben van mij dan ik van hen!) maar dat was het zowat. Tot gisterenavond! Toen ik in bed lag hoorde ik onder mn bed iets kruipen. Na een tijdje hoorde ik het veel dichterbij. Ineens zag ik dat er een gigantische rat kroop langs de paal achteraan mn bed waar mn muskietennet aan vasthangt! Brrr... Hopelijk knabbelt hij zich geen weg door mn muskietennet!
Voor degene die dachten dat ik voor mn vertrek een speklaagje moest aanleggen om hier wat te kunnen teren op mn reserves hebben het toch wel mis vrees ik. Want ik eet hier veel te ongezond! 's Morgens krijg ik stokbrood met boter en thee (heb zo'n zin in een lekkere boterham met een schelletje kaas!) en dan 's middags en 's avonds eet ik warm, meestal 2x hetzelfde. Mijn avondeten staat dan al van 's middags op tafel bij een temp van 30° zodat er lekker veel bacteriën kunnen in groeien (ze hebben geen geld genoeg om hun ijskast aan te sluiten)! Om de andere dag eet mn familie tô, maar maken ze voor mij iets anders klaar waardoor ik iedere dag 2x rijst of pasta eet met een of andere saus en soms vlees of vis (maar als je dat in je bord ziet liggen, had je toch meestal gehoopt dat het er niet was!). Als ik geluk heb zitten er om de zoveel dagen ook groenten in de saus. Fruit krijg ik hier al helemaal niet, want dat is te duur. Straks nog wat banaantjes gaan kopen!
Heb er dus een paar dagen echt over zitten twijfelen om iets anders te gaan doen, maar na de bevalling van deze morgen heb ik beslist om te blijven! Ik ga ze daar toch eens moeten tonen hoe je een vrouw in arbeid moet begeleiden! Want het is hier echt wel onvoorstelbaar! Ben wel van plan om enkel in de namiddag/avond en 's nachts te werken, als er minder volk is!
Het verloskwartier is in verschillende kamertjes opgericht: in het achterste kamertje zitten de vroedvrouwen (en jawel, ook daar staat een tv). Dan heb je de eigenlijke verloskamer met twee verlostafels en de kamer daarachter liggen de vrouwen in arbeid. Ondertussen komen er ook vrouwen op consultatie bij de vroedvrouw. Of er op dat moment een vrouw op tafel ligt met haar benen open, speelt geen rol! Het zijn zowel zwangere vrouwen, als gynaecologische patiënten en mama's met jonge kinderen die komen. Zo liet er een mama haar twee maanden oude dochtertje haar oren piercen, werd een baby zn tongriempje geknipt of kwam er een zwangere vrouw omdat ze palludisme heeft.
Tussendoor komen daar dus ook vrouwen bevallen. De zwangere vrouw ligt in de gemeenschappelijke arbeidskamer. Haar man en familie mag daar bij haar blijven. Voordat ze willen dat de vroedvrouwen haar onderzoeken en de bevalling doen moeten ze langs de apotheek van het ziekenhuis om materiaal te kopen (10 paar handschoenen, 3 paar steriele handschoenen, een navelklem, twee steriele spuiten met naald, een navelklem en drie ampullen syntocinon = 1600 CFA, waarvan ze 900 zelf moeten betalen Dat is nog geen 1.5 euro). Om de zoveel tijd moet ze naar de verloskamer komen om onderzocht te worden. Er mag niemand mee met haar naar binnen. Bij een onderzoek luisteren ze naar de harttonen en doen ze een vaginaal toucher. Steriele handschoenen hebben ze daar blijkbaar niet voor nodig! Voor de bevalling zelf moeten de handschoenen wel steriel zijn, maar tegen dat ze nog maar in de buurt van de vrouw komen, zijn ze dat al lang niet meer!
Meer dan dat doen de vroedvrouwen niet: van begeleiding of empathie is geen sprake!
Vandaag moest er een vrouw bevallen waarvan we vermoedden dat het kind in nood was. De vrouw was heel angstig en perste niet goed. In plaats van ze vertrouwen te geven, krijgt ze verwijten naar haar hoofd gesmeten. Of ze haar kind wel wil en dat ze hier geen gerief hebben om te reanimeren. Tussen het persen door zijn ze gezellig aan het kletsen en lachen met elkaar terwijl die vrouw daar helemaal alleen ligt af te zien. Uiteindelijk is de baby er, en nog in goede gezondheid ook! De vrouw moet gehecht worden: gedver, hoe doen ze dat!
Het materiaal dat ze hier gebruiken is allemaal versleten, bot, verroest, ... Het is er overal vuil. Volgens mij is de lavabo al in geen maanden gekuist. En alles wordt opnieuw gebruikt: vrouwen worden allemaal met dezelfde sonde gesondeerd!!!
Alleszins merci voor jullie berichtjes! Het doet deugd om van jullie te horen.
Ben zaterdag dan gaan eten met vier andere vrijwilligers: Jorien, Edo, Babette en Tine. Tine werkt als audiologe in een ziekenhuis en Babette werkt in een weeshuis. We hebben wat reisplannen gemaakt: Volgende week gaan we voor 4 dagen naar Bobo, de 2de grootste stad na Ouaga. Eind oktober gaan we voor 5 dagen ofwel naar het noorden van Burkina (de woestijn) of naar Mali (hoop stiekem op het eerste) en half november gaan we een weekje naar Ghana. Vanavond gaan we het bij Harmke en Raphael bespreken. Heb er wel al zin in!
Zaterdagavond vond ik het voor de eerste keer gezellig bij me thuis. Had wat pintjes gaan halen (dat drinkt de mama graag) en we hebben wat gebabbeld. Heb het tv kijken met 2u kunnen uitstellen. Ze doen hier echt niet veel anders dan dat! Was blij om te horen dat het bij Babette ook zo is. Het niveau van de programma's is echt gigantisch laag, "Thuis" is er niets bij!!!
Zondagmorgen ben ik terug met Sandrine naar de markt geweest. Toen we vertrokken, was de 1ste misdienst juist gedaan. Zo'n gigantische stroom volk! De helft had ook een stoel mee omdat de kerk altijd stampvol zit en ze buiten moeten zitten. De dienst er vlak na zat ook weer nokvol! Of ze nu moslim of katholiek zijn, ze zijn allemaal heel praktiserend hier!
In de namiddag zijn we terug gaan zwemmen. Jorien en Edo hadden vijf weeskindjes mee, allemaal jongens. We hebben wat met de bal gespeeld in het water. Amai, die sparen elkaar niet ze! De wet van de sterkste! Nadien kon ik terug zenuwachtig worden voor mn werk!
Maandag morgen toegekomen op de maternité: een vriendelijke vroedvrouw heeft me een rondleiding gegeven. Er viel niet heel veel te doen: ze hebben daar toch redelijk wat personeel en er zijn nog twee studenten. Vroeg me al snel af of ze me ergens anders (weeshuis, schooltje,...) niet beter kunnen gebruiken. Ook vandaag, dinsdag, blijf ik dat gevoel hebben. Ga vanavond eens vragen aan Harmke of ze me in het dorpje waar ik binnen 6 weken naar toe ga als vroedvrouw kunnen gebruiken. Zo ja, dan kan ik nu ervaring opdoen. Maar indien niet, dan denk ik dat ik iets anders ga doen. Hoe graag ik ook bevallingen wil doen in de brousse, wil me in de eerste plaats nuttig voelen en dat is nu niet het geval!
Elke @ Burkina Faso
! Een vrouw zag hem liggen, maar dacht eerst dat het een speeltje was. Toen hoorde ze hem rinkelen, omdat mn broer hier zo de eventuele vinder te bereiken. Ze heeft hem meegenomen naar huis en haar broer heeft naar Harmke gebeld om te zeggen dat hij een gsm gevonden had. Ben hem dan 's avonds nog gaan halen. Ben hier niet voor niets in "het land van de integere mensen"! Ondertussen hebben mn ouders ook een manier gevonden om geld over te brengen naar mij via western union, dus dat probleem is ook al van de baan!
Op het werk begin ik het ook al wat meer gewoon te worden. Er zijn wel nog regelmatig saaie momenten, omdat ze natuurlijk zelfs in Afrika niet aan de lopende band bevallen! Vanavond heb ik mn eerste nachtshift, van 17u tem 8.30u. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven, maar denk wel dat we kunnen slapen als het kalm is.
Kan nu met niemand meer afspreken hier of naar huis bellen, want heb voorlopig ook geen geld meer omdat mn visakaart hier niet werkt! 
