Mn laatste berichtje op deze site! Ben nu net een week thuis en begin pas sinds vandaag te beseffen dat wat ik daar heb meegemaakt toch wel best speciaal is. Heb ook net voor de eerste keer de foto's van in mn dorpje bekeken en het doet echt pijn om te beseffen dat ik sommige van die mensen op de foto nooit meer gaat zien (1 kindje in het bijzonder, had hem zo willen meenemen!).
Heb in het dorpje echt wel veel gewerkt! Overdag gaf ik les in het schooltje want iedere dag was er wel een leerkracht afwezig. Heel leuk maar ook heel vermoeiend. Hopelijk heb ik ze iets kunnen bijbrengen. Naast Franse les, wiskunde,... heb ik ook gezondheidslessen gegeven. Hopelijk onthouden ze er iets van. Daarnaast konden de kinderen naar mij komen om hun wonden te laten verzorgen. Algauw kwam het hele dorp op consultatie, maar kon niets voor ze doen behalve wonden verzorgen dus! Een mama met een ziek babytje (waarschijnlijk malaria) moeten wegsturen omdat je niets kan doen, is moeilijk wetende dat de kans bestaat dat dat kind sterft.
Hopelijk hebben ze er ook iets van opgestoken hoe ze een wonde moeten verzorgen. Ook al is er geen ziekenpost of hebben ze geen geld/middelen, ze kunnen toch een paar dingen verbeteren: het water kiemvrij maken voordat ze de wonden proper maken door het te koken, ev zout bijvoegen om fysiologische oplossing te maken en hun wonden proper afdekken met een reep stof die afgekookt is. Het zijn kleine dingen, maar daar hadden zij nog nooit van gehoord. De mensen daar zijn zo onwetend. Dat het water van de pomp beter is dan dat van de put hadden ze zelf nooit bedacht! Maar hoe kan het ook anders, helemaal afgesloten van de beschaafde wereld met een onderwijssysteem die niet werkt...
Op mijn schoolvrije dagen speelde ik wat met de kinderen, ging ik met de dorpchef op bezoek bij andere dorpjes (dé kans om een beetje fruit. of groenten te kopen), of zat gewoon wat in een compound bij de vrouwen. 's Avonds werd er heel veel gedanst en gezongen door de kinderen en vrouwen.
Achteraf gezien was het de juiste keuze om niet alleen in Ouaga te blijven, want in het dorp was alles toch intenser en persoonlijker! Meer verhalen zul je wel horen als je mij ziet!
Elke @ Burkina Faso
