1 maand al, het gaat snel!  Nog twee weken en mn eerste project zit er al op!  Heb met Harmke over mn volgend project gesproken en zit nu met een groot dilemma!  Als ik in een traditioneel dorpje wil wonen en werken, kan ik enkel in een schooltje gaan werken.  Ze stelde me ook voor om in Kaya, een stadje op 100km van Ouagadougou, bij Morija te gaan werken (zij hebben ook het CREN onder hun projecten).  Dat zou volgens mij een veel leuker project zijn, maar dan woon ik wel nog steeds in een stad met alle voorzieningen.  Denk toch dat ik dat dorspleven echt wel wil meemaken!

We zijn uiteindelijk het CREN nog niet gaan bezoeken.  Omdat het toch een eind rijden is met de bus, heb ik toch maar eerst gemaild om een afspraak te maken.  Ik moet straks even naar die persoon bellen om verder af te spreken.  Ik hou jullie op de hoogte!

Gisteren voor de laatste keer Jorien en Edo gaan bezoeken.  Jorien haar ouders waren ondertussen ook aangekomen.  Ongelooflijk hoeveel beter ze is op 1 week!  Maar dat maakt het vertrek natuurlijk wel moeilijker!  Vanavond gaan ze naar huis.

Ondertussen heeft iedereen hier malaria!  Maar als je je snel laat behandelen, valt dat eigenlijk nogal mee.  Moest mijn broer het me niet verteld hebben, ik had het niet geweten.  Hij had voornl veel hoofdpijn.  Ook heel veel zwangere vrouwen hebben malaria.  Ze moeten gedurende twee dagen infuus krijgen en dan zou zowel de baby als zijzelf veilig zijn.  Op de verloskamer/materniteit zie je overal affiches hangen waarop opgeroepen w om samen met je baby onder een muskietennet te slapen.  Maar de enige bedden bij ons die een muskietennet hebben, zijn die voor de vroedvrouw!  Zo zet je natuurlijk geen voorbeeld.

Begin in mijn wijk hoe langer hoe meer met mn eigen naam aangesproken te worden, ipv met "nansara"!  Vind dat toch wel belangrijk!  Zelfs de kleine kindjes onthouden mn naam, terwijl die naam voor hier toch heel moeilijk is!  Van zodra ik buiten mn wijk kom, ben ik wel weer de blanke en w ik overal nageroepen!  Het zal deugd doen om terug in België in de grijze massa te verdwijnen!  Toch heb ik het hier niet zo moeilijk als ik voordien had gedacht!  Alles went ook verbazingwekkend snel!  Ik denk dat ik het eenzijdige eten nog het moeilijkste vind, en zelfs dat is nog zeer relatief.  Want zolang ik in Ouaga ben, kan ik in het weekend lekker eten en kan ik in de supermarkt lekkere dingen kopen.

Ondertussen is het nog niet gelukt om foto's op mn blog te plaatsen, mn bestanden waren te groot.  Ik vrees dat ik nog een blog ga moeten aanmaken op waarbenjij.nu.  Je hoort het nog wel!

Tot later

x

13-10-2008 om 19:00 geschreven door Elke