Heb er dus een paar dagen echt over zitten twijfelen om iets anders te gaan doen, maar na de bevalling van deze morgen heb ik beslist om te blijven! Ik ga ze daar toch eens moeten tonen hoe je een vrouw in arbeid moet begeleiden! Want het is hier echt wel onvoorstelbaar! Ben wel van plan om enkel in de namiddag/avond en 's nachts te werken, als er minder volk is!
Het verloskwartier is in verschillende kamertjes opgericht: in het achterste kamertje zitten de vroedvrouwen (en jawel, ook daar staat een tv). Dan heb je de eigenlijke verloskamer met twee verlostafels en de kamer daarachter liggen de vrouwen in arbeid. Ondertussen komen er ook vrouwen op consultatie bij de vroedvrouw. Of er op dat moment een vrouw op tafel ligt met haar benen open, speelt geen rol! Het zijn zowel zwangere vrouwen, als gynaecologische patiënten en mama's met jonge kinderen die komen. Zo liet er een mama haar twee maanden oude dochtertje haar oren piercen, werd een baby zn tongriempje geknipt of kwam er een zwangere vrouw omdat ze palludisme heeft.
Tussendoor komen daar dus ook vrouwen bevallen. De zwangere vrouw ligt in de gemeenschappelijke arbeidskamer. Haar man en familie mag daar bij haar blijven. Voordat ze willen dat de vroedvrouwen haar onderzoeken en de bevalling doen moeten ze langs de apotheek van het ziekenhuis om materiaal te kopen (10 paar handschoenen, 3 paar steriele handschoenen, een navelklem, twee steriele spuiten met naald, een navelklem en drie ampullen syntocinon = 1600 CFA, waarvan ze 900 zelf moeten betalen Dat is nog geen 1.5 euro). Om de zoveel tijd moet ze naar de verloskamer komen om onderzocht te worden. Er mag niemand mee met haar naar binnen. Bij een onderzoek luisteren ze naar de harttonen en doen ze een vaginaal toucher. Steriele handschoenen hebben ze daar blijkbaar niet voor nodig! Voor de bevalling zelf moeten de handschoenen wel steriel zijn, maar tegen dat ze nog maar in de buurt van de vrouw komen, zijn ze dat al lang niet meer!
Meer dan dat doen de vroedvrouwen niet: van begeleiding of empathie is geen sprake!
Vandaag moest er een vrouw bevallen waarvan we vermoedden dat het kind in nood was. De vrouw was heel angstig en perste niet goed. In plaats van ze vertrouwen te geven, krijgt ze verwijten naar haar hoofd gesmeten. Of ze haar kind wel wil en dat ze hier geen gerief hebben om te reanimeren. Tussen het persen door zijn ze gezellig aan het kletsen en lachen met elkaar terwijl die vrouw daar helemaal alleen ligt af te zien. Uiteindelijk is de baby er, en nog in goede gezondheid ook! De vrouw moet gehecht worden: gedver, hoe doen ze dat!
Het materiaal dat ze hier gebruiken is allemaal versleten, bot, verroest, ... Het is er overal vuil. Volgens mij is de lavabo al in geen maanden gekuist. En alles wordt opnieuw gebruikt: vrouwen worden allemaal met dezelfde sonde gesondeerd!!!
Alleszins merci voor jullie berichtjes! Het doet deugd om van jullie te horen.
Ben zaterdag dan gaan eten met vier andere vrijwilligers: Jorien, Edo, Babette en Tine. Tine werkt als audiologe in een ziekenhuis en Babette werkt in een weeshuis. We hebben wat reisplannen gemaakt: Volgende week gaan we voor 4 dagen naar Bobo, de 2de grootste stad na Ouaga. Eind oktober gaan we voor 5 dagen ofwel naar het noorden van Burkina (de woestijn) of naar Mali (hoop stiekem op het eerste) en half november gaan we een weekje naar Ghana. Vanavond gaan we het bij Harmke en Raphael bespreken. Heb er wel al zin in!
Zaterdagavond vond ik het voor de eerste keer gezellig bij me thuis. Had wat pintjes gaan halen (dat drinkt de mama graag) en we hebben wat gebabbeld. Heb het tv kijken met 2u kunnen uitstellen. Ze doen hier echt niet veel anders dan dat! Was blij om te horen dat het bij Babette ook zo is. Het niveau van de programma's is echt gigantisch laag, "Thuis" is er niets bij!!!
Zondagmorgen ben ik terug met Sandrine naar de markt geweest. Toen we vertrokken, was de 1ste misdienst juist gedaan. Zo'n gigantische stroom volk! De helft had ook een stoel mee omdat de kerk altijd stampvol zit en ze buiten moeten zitten. De dienst er vlak na zat ook weer nokvol! Of ze nu moslim of katholiek zijn, ze zijn allemaal heel praktiserend hier!
In de namiddag zijn we terug gaan zwemmen. Jorien en Edo hadden vijf weeskindjes mee, allemaal jongens. We hebben wat met de bal gespeeld in het water. Amai, die sparen elkaar niet ze! De wet van de sterkste! Nadien kon ik terug zenuwachtig worden voor mn werk!
Maandag morgen toegekomen op de maternité: een vriendelijke vroedvrouw heeft me een rondleiding gegeven. Er viel niet heel veel te doen: ze hebben daar toch redelijk wat personeel en er zijn nog twee studenten. Vroeg me al snel af of ze me ergens anders (weeshuis, schooltje,...) niet beter kunnen gebruiken. Ook vandaag, dinsdag, blijf ik dat gevoel hebben. Ga vanavond eens vragen aan Harmke of ze me in het dorpje waar ik binnen 6 weken naar toe ga als vroedvrouw kunnen gebruiken. Zo ja, dan kan ik nu ervaring opdoen. Maar indien niet, dan denk ik dat ik iets anders ga doen. Hoe graag ik ook bevallingen wil doen in de brousse, wil me in de eerste plaats nuttig voelen en dat is nu niet het geval!
Raphael is me dan op Afrikaans uur komen halen (een uur te laat dus). De maternité is op wandelafstand van mn huis. De directeur heeft ons meegenomen naar de hoofdvroedvrouw. Die wist nog niet van mijn komst! Het was nl gepland dat ik direct zou beginnen, maar ze had liever dat ik maandag pas start. Alle zenuwen voor niets dus. Terug naar huis dan maar. Sandrine heeft me dan in de namiddag rondgeleid in de wijk. We zijn nog eens teruggegaan naar de maternité voor een rondleiding. Het is een publiek ziekenhuis, dus van een weinig hoogstaand niveau. De arbeidskamer en verloskamer zien er zo triestig uit. Heb daar amper materiaal zien liggen. Hopelijk gaan ze vanaf maandag wel wat meer hun best doen om duidelijk te spreken want verstond amper wat ze zeiden. Daarna naar de markt geweest. Toen heb ik mn eerste klop gekregen: iedereen bekeek me daar enkel als blanke, dus als rijke. Moest overal naar hun winkeltjes kijken en Sandrine stond er ook op. Je hoorde ze ook babbelen over de nansara (=blanke) Ik weet niet waarom precies, maar ik kon er toen echt niet mee om. Besefte toen dat ik hier echt wel alleen ben. Vond de mensen ook ineens minder vriendelijk. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Terug thuis onder de douche maar efkes geblèt en me der proberen over te zetten. Op de binnenplaats wat gezeten. Yannick kwam toen thuis van het werk en we hebben nog wat gebabbeld. Hij heeft me dan ook met de brommer de weg getoond naar het centrum. Ondertussen ook een pintje gedronken. Dat verzetje kon ik wel gebruiken! 's Avonds hebben we wel samen gegeten, dus dat was wel fijn. Nadien kwam er bezoek. Ze voerden een heel amusante conversatie over de "nansara", maar mag dat allemaal niet te persoonlijk nemen denk ik.
Deze morgen naar een ceremony geweest ter ere van de Mossi. Was wel leuk om te zien. Enige nadeel: sindsdien heb ik een neger aan mn been! Hij heeft me de kathedraal laten zien en een paar belangrijke pleinen en nu wacht hij hier buiten op me. Vrees dat ik hem toch ga afschudden. Wilde nog eens op mn gemak gaan zwemmen deze middag. Hoe goed zn bedoelingen mss ook zijn, toch sta ik er altijd wel wat wantrouwig tegenover. Doen ze hier iets voor niets?
Morgen heb ik opnieuw afgesproken met dat Nederlands koppel en nog twee andere vrijwilligers om iets te gaan eten. We gaan dan ook afspreken om bepaalde uitstappen samen te doen. Ben echt wel content dat hier nog vrijwilligers zitten, want anders zou ik me wel heel eenzaam voelen.
Maandag morgen toegekomen. De eerste twee dagen verbleef ik samen met een Duitse vrijwilliger in een herberg. Harmke en Raphael, die ons hier begeleiden, hebben ons wat rondgeleid. Eerst een toer door het centrum van Ouagadougou: super druk en veel gezaag om vanalles te kopen (zoals alle grote steden in Afrika). In de namiddag zijn we naar een opvangcentrum geweest voor kinderen: ze kunnen daar voor of na school (degene die geen geld hebben om naar school te gaan ook tijdens) lezen, spelen, ... Daar hebben we djembe gespeeld, na twee uur waren mn handen zo pijnlijk! De kindjes daar waren superschattig.
Het is hier heel veilig om over straat te lopen, zelfs 's avonds. Hier in de buitenwijk wordt je ook absoluut niet lastiggevallen. Iedereen zegt vriendelijk goeiedag en je hoort de kindjes al van ver Nansara (=blanke) roepen. Dan komen ze heel vaak een handje geven. Best wel schattig.
De volgende dag zijn we buiten het centrum naar een meer geweest met "heilige" krokodillen (zo zijn er wel meer in burkina). Het is er vooral heel toeristisch: je kunt een kip kopen om de krokodillen te lokken en je kunt ze dan aanraken of der zelfs op gaan zitten. Dat was net iets te toeristisch naar mn zin, maar heb dan maar eens zo'n krokodil aangeraakt zodat mn gids tevreden was! Het was wel tof om die beesten van zo dichtbij te zien en de omgeving was prachtig! In de namiddag nog wat rondgekuierd en naar de "village artisanal" geweest, een plaats waar alle ambachten van Burkina samen zitten.
Het was leuk om te acclimatiseren, maar voor mij mocht het wel echt gaan beginnen.
De volgende dag ben ik met Harmke en een vrijwilligerskoppel uit Nederland gaan zwemmen. Zalig, zeker als je weet dat het hier overdag ver boven de 30° is (om 19u was het nog 33°) 's Avonds is Raphael me komen halen om me naar mn gastgezin te brengen.
Een big mama zat op de binnenplaats meel te zeven om dan tô te maken. Het huis is relatief groot, maar wel heel basic. Overal in huis hangen maria's en jezussen, plastic bloemen. Helemaal erover maar best grappig. Ook mn beddegoed is zo gigantisch kitsch: roze met een groot hart in het midden. De mama is sinds 5 jaar weduwe, ze heeft vijf kinderen waarvan er nog twee thuis wonen: Sandrine is 25jaar en Yannick is 23. Ze zijn allemaal heel vriendelijk. Maar kan hun Frans niet altijd goed volgen, ze spreken zo snel! Er is nog een hond met twee pups. Heb die avond nog geholpen met het meel te zeven. Een van haar dochters kwam met haar twee kindjes op bezoek. Toen zijn ze snel overgeschakeld van het Frans naar het Mooré en zat ik er wat bij voor spek en bonen. Toen het eten klaar was, moest ik eerst eten en nadien hebben zij apart gegeten. Dat doen ze hier uit respect, maar het komt toch wel raar over. Hopelijk blijft dat niet zo, want echt gezellig is het niet!
Vroeg gaan slapen want de volgende morgen kwam Raphael me halen om te gaan werken in de maternité. In mn kamer was het verschrikkelijk warm! In de herberg had ik nog een geventileerde kamer, nu niet meer. Heb daar gigantisch liggen zweten, maar uiteindelijk toch redelijk geslapen.
Even vlug om te zeggen dat ik goed ben aangekomen en dat het hier heel goed meevalt! Zal morgen uitgebreider vertellen, want heb nu maar een half uurtje internet en heb eerst een mail gestuurd naar mn ouders en maarten!
Elke @ Burkina Faso
