Hier ben ik weer na een korte
pauze met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar! Toegegeven, de ernst van
de examens drong me pas door wanneer ik er middenin zat. Toen mijn klasgenoten
me voor deze vreselijke periode vertelden over hoe verschrikkelijk de examens
wel niet zijn, lachte ik deze waarschuwingen altijd vriendelijk weg, denkend
dat mijn vrienden waarschijnlijk weer van een muis een olifant maakten. Niets.
Was. Minder. Waar. Het was een helse periode waar maar geen eind aan leek te
komen. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik het papiertje in mijn handen
kreeg waar ik zo hard voor gewerkt had: het rapport. Ik blijf het vreemd vinden
dat men hier op Terra de mensen meer of minder waard acht door deze cijfers,
maar bon, genoeg over school gepraat.
De periode na de examens was
ge-ni-aal. Op Terra kennen ze namelijk zoiets als de feestdagen, een
groepering van feesten waarbij eten en cadeautjes centraal staan. Dit mogen
jullie redelijk letterlijk nemen, ik heb namelijk zo veel gegeten dat ik vrees
dat er niet meer genoeg raketbrandstof in proviand is om terug naar onze
thuisbasis te keren, maar misschien kunnen ze me tegen dan al wel rollen naar
daar.
Tijdens deze twee weken heb ik
heel wat nagedacht. Het anonieme briefje vormt stof tot denken. Hoewel Eline
lang mijn hoofdverdachte is geweest, ben ik er na lang overwegen achter gekomen
dat dit zeer onwaarschijnlijk is. Wat zou zon charmant, slim, cool, grappig,
fantastisch, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon
meisje immers ooit in een simpele alien als mij zien. Daarom besloot ik om de
lat wat lager te leggen en mezelf niet al te veel te overschatten. Zo kwam ik
meteen bij Lotte uit, al is zij ook niet hoofdverdachte nummer 1, want toen ik
op een onbewaakt moment in de gangen rondzwierf zag ik haar verleidelijke
blikken naar Alexander werpen en daar wil je natuurlijk geen ruzie mee. Daarom
is mijn hoofdverdachte nu het knapste meisje, na die beeldschone Eline, dat er
in mijn klas is: Tibo van Camp. Soms zie ik hem knipogen naar mij en hij wilt
steeds naast mij komen zitten, je zou iemand voor minder aanstellen als
hoofdverdachte. Wel zou ik het totaal niet jammer vinden als hij mijn anonieme
aanbidder zou zijn: dan kan ik hem misschien een lesje leren voor al het geweld
dat hij Eline met zijn squashracket heeft aangedaan. Daarbij zou ik het
helemaal niet erg vinden mocht hij ontploffen, dan zijn we ineens van hem
vanaf. Het enige wat me ervan weerhoudt om zeker te zijn van mijn stuk, is
Tibos onvoorwaardelijke liefde voor Klaasje van K3. Ik weet niet of er naast
haar nog plaats is voor iemand anders in dat kleine hoofd.
Voor de rest van de week is er
niet zo veel gebeurd, iedereen leek nog wat in vakantiestemming te zijn (lees:
slapen tot 1 uur om te eten en vervolgens terug in bed te kruipen). Volgende
week ga ik terug op onderzoek uit, want ik wil wel stil aan weten wie de
geheime afzender van deze briefjes is!
Ik kon het toch niet laten om nog
een laatste verslag te geven voor de examens. Ik kan me dan ook nog niet
opsluiten om me op die - van horen zeggen - afschuwelijke periode voor te
bereiden. Eigenlijk voel ik me wel wat belogen, omdat ik het woord toetsen- en
takenstop in september had horen vallen, als ik me goed herinner. Tazzz,
schandalig is't!
De band tussen Yousra en Meneer
De Koning lijkt me sinds gisteren toch al fel verbeterd. Misschien omdat er
iets pasta-achtig was uitgelopen in haar boekentas, ze haar daarom naar buiten
kon sturen en ze elkaar dus voor de rest van de les niet onder ogen moesten
komen. Het is allemaal voag, zoals
Jessica zegt.
Mevrouw Stottermeyer blijft toch
een rare vogel. Blijkbaar is het hier de gewoonte dat wanneer je een bril
draagt, je die toch niet opzet om je ogen te blijven trainen. Oftewel zit ze
nog in de acceptatiefase.
Ik kan mijn rechterpols en -arm
niet meer bewegen van het schrijven, ze zitten volledig vast. Dat komt door
meneer Yobe. Dan zei meneer Manroy dat we 'technology-advanced' moeten zijn,
maar dan moeten we nog wel alles met de hand noteren... Respect voor de meisjes
van mijn klas. Die moesten dan nog wel test van flikflak doen met zo'n stroeve
polsen.
Remember, ik was vorige week naar
de nieuwe Harry-Potter-film gaan kijken. Lotte was laaiend enthousiast. Ik vond
hem maar niks, maar ik dierf dat niet zeggen tegen haar, want dan zou ik me wel
eens ferm pijn kunnen doen, denk ik.
Allee, ik ga nog een BZL
voorbereiden voor meneer Yobe. Ah ja, en ook nog wat telproblemen oplossen en oei
nog een filmpje voor Frans zien en die extra technology-advanced taak van
Engels nog maken naast de tien artikels en tien video's van mijn portfolio.
O-ow ik moet ook nog aan mijn eindwerk van Grieks beginnen en dat van wiskunde
en nog een practicum voor chemie afwerken... Help help ik begin hier sebiet nog
te hyperventileren. Volgens mij komen die leerkrachten ook van een andere
planeet, omdat die zo'n onmenselijke hoeveelheid werk geven.
Wauw, vriendjes, ik heb jullie
weer veel te vertellen! Die leuke vakantie waar iedereen zo hard naar uitkeek,
is spijtig genoeg alweer voorbij, maar wat heb ik me geamuseerd! Om te beginnen
heb ik mijn ouders eindelijk weer teruggezien. Ik heb Jenny en An wijsgemaakt
dat het oude vrienden waren met wie ik Halloween zou vieren dus maak je geen
zorgen, mijn dekmantel is nog intact. Het was echt leuk om samen met hen huis
aan huis te gaan, terwijl ik ondertussen mijn tweede paar armen weer eens wat (broodnodige)
ademruimte kon geven.
Toen mijn ouders Terra weer
verlaten hadden, besefte ik pas dat ik verdronk in het huiswerk. Vooral de
taken van meneer De Koning vind ik zeer onduidelijk. Ik dacht dat het aan mij
lag, dat ik een of andere onderliggende boodschap niet opving, maar wanneer ik het
subtiel vroeg aan Jessica, bleek die de opdracht vaag te vinden, net zoals de rest van de klas. Vreemd, aangezien we
de communicatie tussen de mensen nauwkeurig hebben onderzocht en konden
concluderen dat die van een hoog niveau is. Meneer De Koning bevindt zich
blijkbaar nog in een tijdperk waar men communiceert met doordringende blikken,
halve zinnen en le numéro sept. Dan maar roeien met de riemen die we hebben
Anderzijds blijken er toch echt wel fijne lessen te bestaan waarin we mogen mediteren
of luisteren naar andere klasgenoten die zingen terwijl ze een roze pruik
dragen.
Toch heb ik de laatste weken iets
vreemd opgemerkt dat we wellicht eens verder zouden moeten onderzoeken. Ik denk
dat er een of ander virus heerst in mijn klas waardoor de homo sapiens spontaan
de grond wil knuffelen. Ik heb het Charlotte al zien doen, maar ik denk dat
Lotte degene is die het ergst geïnfecteerd is aangezien ze zowel in de klas,
als op de trap en tijdens het fietsen valt. Misschien heeft het iets te maken
met het beruchte presidentschap van een zekere Trump, waar iedereen zo door
aangedaan lijkt te zijn. Vooral Ilke. Haar zou ik echt niet alleen in een kamer
laten met Trump, want ik verzeker je, er blijft niets van over. Van Trump
bedoel ik dan.
Wat betreft de vreemde briefjes
over trouwen en ontploffen, heb ik eindelijk kunnen uitvogelen wie het
geschreven heeft. Gisteren heeft Eline namelijk een alarmerend object gestolen
uit het didactische koffertje van mevrouw Stottermeyer. Een object dat haar dubieuze
plannen onthulde want ik ben er 99% zeker van dat ze het gestolen heeft met het
oog op haar relatie met mij. Gelukkig is ze op tijd betrapt en moest ze het
delicate object onder toeziend oog van mevrouw De Tepter terugbrengen. Dit
geeft me nog even de tijd om na te denken hoe ik deze kwestie in de toekomst
moet aanpakken.
De afgelopen 3 weken waren beslist
hectisch en zijn in een roes voorbij gegaan. Net zoals de voorbije drie maanden
eigenlijk. Binnen een paar weken komen de zogenaamde examens er al aan, iets
waardoor de hele klas stante pede in een depressie belandt als er nog maar
iemand het woord durft uitspreken. Ik ga dus de komende weken samen met alle
andere homo sapiens van OLVI onder een steen kruipen, waardoor ik jullie
hoogstwaarschijnlijk pas volgend jaar terug op de hoogte zal kunnen houden van
mijn verdere avonturen.
Ik moet mijn blogbericht hier spijtig
genoeg beëindigen want ik heb nog een drukke avond voor de boeg. Ik ga namelijk
kijken naar een film die de voorbije week een veelbesproken onderwerp was in de
klas, maar waar ik eigenlijk niets vanaf weet. Ik mag niet door de mand vallen
dus zal ik mij toch iets meer moeten informeren over hoe heet hij nu weer?
Harry Modder?
Ill keep you posted! Althans
nadat mijn tijd als kluizenaar erop zit
Deze afgelopen week was misschien wel
de gekste week hier op terra.
Om te beginnen was mijn hele weekend
naar de maan (de homo sapiens gebruiken hiervoor de uitdrukking naar de kloten, ze vloeken blijkbaar graag).
Ik moest namelijk leren voor een wiskundetest over integralen. Ik ben niet van
plan om uit te leggen wat integralen zijn, want dan ben ik over 100 lichtjaar nog
bezig. De test duurde 2 lesuren lang. Ik was al na een klein halfuurtje klaar,
maar toen zag ik hoe mijn andere klasgenoten nog volop aan het krassen en
gommen waren, dus deed ik maar alsof ik ook nog bezig was met zwoegen, zodat
mijn eigenlijke aard niet te hard ging opvallen. Ja, soms is het moeilijk voor
me om mijn ware aard verborgen te houden, maar al goed dat ik me telkens op
tijd weet te bedwingen.
Er gebeurde ook op die dag iets heel
vreemds. In de namiddag hoorden we plotseling een overdonderend lawaai onder
ons klaslokaal. Wat later moesten Ilke en Marie naar de wc. Ik vertrouwde ze
voor geen meter (dit gebruiken ze om een afstand te bepalen, zoals we dat doen
met lichtjaren), dus achtervolgde ik ze. Toen zag ik opeens wat het vreselijke
lawaai had veroorzaakt. Er was een raam opengebarsten. Hoe kan dit nu
hemelsnaam? De beste verklaring hiervoor zou zijn dat het gebouw al even oud is
als mijn betovergrootmoeder.
Voor de verduidelijking: naar de wc
gaan is een van de meest irritante bezigheid van de homo sapiens. Lotte kan
hierover meespreken. Ze was namelijk tijdens school opgesloten in het toilet!
Toilet is een synoniem voor wc en het dient om de behoeften van de homo sapiens
als het ware te verzamelen. Wij mogen echt van geluk spreken dat we onze
afvalstoffen op een onzichtbare manier kunnen afgeven aan de lucht via onze
oren, zonder dat iemand hier iets van merkt .Wat mij ook opvalt is dat meisjes
altijd met twee naar de wc gaan, terwijl jongens dit zelfstandig kunnen.
Dinsdag hadden we geen les, maar wel
een toekomstdag. Wat ze hiermee willen bereiken, begrijp ik nog steeds niet.
Misschien zal het me later wel duidelijk worden. Op deze dag konden we van veel
ongeluk spreken. Wij kregen als enige geen vast lokaal, dus moesten we telkens
veranderen van lokaal. Ook hadden we te weinig bonnetjes voor een maaltijd. En
alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden we ook geen tafel in de eetzaal
waaraan we allemaal samen konden zitten. Opsplitsen was dus de oplossing, maar
er ontstond al gauw een heus gevecht, vergelijkbaar met de twist om de gouden
appel van Eris, omdat iedereen met mij aan tafel wilde zitten, vooral de
meisjes van onze klas. Dit was ook het geval bij het kiezen van zitplaatsen in
de bus.
We kregen als vieruurtje een wafel die
niet te vreten was. Al goed dat Joppe er nog was om als vuilbak te spelen. Ik
snap niet dat zijn maag niet kan ontploffen, terwijl er wel iemand kan
ontploffen door mij. Op het einde van de dag moest iedereen een kaartje voor
iemand schrijven met een persoonlijke boodschap erop. Ik kreeg het kaartje van
Pieter. Er stond weer iets geschreven in een codetaal, namelijk de letters WYMM
met daaronder de afsluiting vanwege je anoniempje. Al goed dat tinternet nog
steeds leeft, waardoor ik meteen wist
wat de betekenis was, namelijk will you marry me, wat wil je met me trouwen
betekent. Pieter beschouw ik nu als hoofdgedachte omdat hij mij het gegeven
had.
Op woensdag wilde ik achterhalen of
Pieter het wel waard was om mijn hoofdverdachte te mogen zijn. Ik ging naast
hem in de les zitten zodat ik zijn geschrift goed kon inspecteren. Tot mijn
grote verbazing kwam zijn handschrift niet overeen met die van de briefjes. Na
deze grote teleurstelling raakte ik ontmoedigd om mijn zoektocht voort te
zetten. Hopelijk zal ik na de vakantie terug energie hebben om hiermee verder
te gaan.
De volgende ochtend begon mijn dag
echt slecht op school. We hadden het eerste uur een stagiair. Dit is een toekomstige
leerkracht die probeert les te geven. Het lag niet aan de leerkracht zelf, maar
wel aan het lesonderwerp. Ondanks het over het grootste wereldwonder ging,
namelijk de geboorte van een kind, vond ik het moeilijk om de filmpjes hierover
te verteren. Ik was duidelijk niet de enige van de klas die dat vond.
Om nog eens terug te komen op een
vreemd geluid, was ook tijdens deze les weer een raar geluid te bespeuren. Het
leek op een gekwaak van een kikker, maar ik zag er geen enkele. Misschien waren
het wel de vissen die iets verkeerd hadden gegeten. Op terra is blijkbaar alles
mogelijk. Van vallende ramen tot kwakende kikkers. Deze dag eindigde goed want
we mochten een kwartier vroeger naar huis. Thuis aangekomen realiseerde ik me
het volgende: nog één nachtje slapen, en dan komen mijn ouders op bezoek. Ik
denk dat ik vannacht niet zal slapen door de spanning voor morgen, bovenop de
onwetendheid over de geheime briefjes. Hopelijk komen mijn ouders hier niets
over te weten.
Mijn tweede maand op aarde zit er bijna op. Ik verdrink in
het schoolwerk momenteel en ik heb dringend nood aan vakantie. Mijn wens zal
weldra vervuld worden. Nog één week en dan is het tijd voor wat de homo sapiens
de herfstvakantie noemen. Herfst is blijkbaar een deel van het jaar waarin de
zee niet aan het strand ligt, maar gewoon uit de lucht valt! Ik vind het wel
leuk, dat water dat naar beneden valt, maar de meeste meisjes van de school
niet. Die willen om de één of andere bizarre reden niet dat hun haar nat wordt.
Maar de start van de herfstvakantie is voor mij ook wel iets
speciaals. Dan is het Halloween. Halloween is een feestdag die ontstaan is bij
ons, op onze planeet en de homo sapiens hebben die feestdag van ons
overgenomen. Alleen denken zij dat op de nacht van 31 oktober de geesten van
overledenen naar hen toe komen, maar dat is niet zo. Nee, op Halloween komen
mensen van onze planeet afgedaald naar de aarde. Er zijn zelfs andere planeten
die hieraan meedoen. Het is één van mijn favoriete dagen van het jaar!
Maar dit jaar heb ik stress voor Halloween. Vorige dinsdag
zag ik in de sterren een boodschap staan, die gericht was naar mij. Dat moest
haast wel, want ik ben waarschijnlijk de enige hier op aarde die Ster kan
lezen. Het was een boodschap van mijn echte ouders. Ook zij doen dit jaar mee
met Halloween en ze blijven een hele week bij mij op aarde tijdens de
herfstvakantie! Ik heb ze al bijna twee maanden niet meer gezien, dus ben ik
blij dat ze komen. Maar hoe leg ik dit uit aan An en Jenny? Zullen mijn echte ouders
zich kunnen aanpassen hier op aarde? Ik weet
dat zij aardbewoners niet graag hebben en er liefst zo ver mogelijk van weg
blijven.
En dan is er nog het mysterieuze briefje. Ik ben nog altijd niet
veel verder gekomen in mijn onderzoek, maar nu heb ik een ander plan. An en
Jenny zijn toch van hetzelfde geslacht? En de mens heet homo sapiens voor een
reden, toch? Dus heb ik besloten om mijn zoektocht te verbreden en niet alleen
naar het vrouwelijke geslacht te kijken. Toen viel mijn oog op Thijs. Die is
toch net uit de kast gekomen? Hij is dus nu mijn nieuwe hoofdverdachte. Maar soms
ben ik bang dat ik het briefje verkeerd heb geïnterpreteerd. Er is nog steeds
niemand ontploft en het ziet er niet naar uit dat dat snel gaat gebeuren. Misschien
heeft de magische wereld van google me op het verkeerde been gezet en betekent
de afkorting iets helemaal anders. Ik hoop dat ik het opgelost heb voor mijn
ouders hier zijn. Ik hou jullie op de hoogte!
Dit weekend was geen weekend zoals de anderen, we hadden
namelijk een verlengd weekend. Omdat ik totaal geen idee had waarom dit zou
kunnen zijn, ging ik, toch een beetje onzeker, uitleg vragen aan Ilke. Ze zei
me dat we een dag extra weekend kregen omdat het Boom Jaarmarkt is. Toen ik
haar niet veel begrijpend aankeek, keek ze me toch even vreemd aan maar legde
het concept verder uit. Het komt er dus op neer dat de homo sapiens het
geweldig vindt één keer per jaar samen naar koeien, schapen, geiten en paarden
te gaan kijken en te aaien. Vervolgens gaan ze, sommige nog meer dan anderen,
veel geld opdoen op de kermis. De kermis, hoe kan ik dit het beste uitleggen?
Ik denk dat ik het, het best kan omschrijven als een plaats waar verschillende
attracties (grote machines waarin je helemaal door elkaar geschud wordt),
lunaparken ( kleinere machines waar je geld moet in steken en zo, als je geluk
hebt, een knuffel of andere prijs kan winnen), en veel etenskraampjes bij
elkaar staan. Naar wat ik heb gehoord, is het blijkbaar toch zeer amusant. Toen
Jenny en Ann me echter vroegen of ik zin had samen met hen te gaan, durfde ik
me er toch nog niet aan wagen. Misschien dat ik het een volgende keer wel durf.
Als uitvlucht had ik maar gezegd dat ik de extra tijd goed kon gebruiken om
door de gigantische stapel taken en testen te raken, dit was niet eens leugen.
Wat het anonieme, angstaanjagend briefje betreft, weet ik
echt niet wat ik moet doen. Ik heb helemaal geen idee hoe ik erachter kan komen
wie het geschreven heeft of hoe ik er voor kan zorgen dat ik niet op een dag op
school kom en iemand me vertelt dat één van mijn klasgenoten ontploft is. Ik
heb er dus al aan gedacht om iemand uit de klas hulp te vragen maar wie dan?
Het belangrijkste blijft natuurlijk dat mijn dekmantel volledig intact blijft.
Ik was eerst aan Lotte aan het denken maar die trekt ook weer veel op met Eline
en Anneke ( nog steeds mijn twee hoofdverdachten). Misschien moet ik dan toch
maar iemand anders nemen.
Lieve vrienden en familie bij deze zeg ik (zoals de echt
bloggers) Ill keep you posted!
Cavakes met de homies? Zoals jullie kunnen horen, ben ik na
een maand al helemaal mee met de standaardtaal die in deze aardregio gesproken
wordt. Hipsertaal, hashtags, Engelse boeventaal, noem maar op, ik spreek het
allemaal. Maar al begrijp ik al iets van het hoe en wat van het aardleven, toch
moet ik bekennen dat ik maar niet uitgekeken raak op de hoogstbijzondere soort
die de homo sapiens is. Hashtag whereamI hashtag hierisdelijn. Deze week
bijvoorbeeld heb ik alweer een spectaculaire ontdekking gedaan. Het heet
tinternet. Echt ge-wel-dig ding. In de lucht zweven allemaal woorden en
fotos en op sommige plaatsen kun je die opvissen met een gsm of computer.
Tinternet. Dat kan alleen een homo sapiens uitvinden. Ik had op school wel al
gezien dat zoiets bestond, maar nu heb ik ontdekt dat het tegelijkertijd een
enorme bibliotheek is waar je alles kunt vinden wat je zoekt. Hashtag yoloswag.
Je typt gewoon een woordje in en dat vliegt dan direct je computer binnen.
Hashtag meendedees. Hashtag ja. Eigenlijk was het best een bewogen week. Wat ik
zeker niet snel zal vergeten was dat Marie opeens de speelplaats op kwam
gelopen met een been van een vrouwelijke homo sapiens. Zij moet wel een
ernstige psychische stoornis hebben die Marie, hoewel ik daar niet zeker van
ben aangezien mijn medeleerlingen en zelfs onze leerkrachten er smakelijk om
moesten lachen. Wat een verschrikkelijke, sadistische vorm van humor hebben ze
hier op Terra. Misschien moet ik er maar beter voor zorgen om met niemand in
conflict te komen. Nu herinner je je vast nog wel dat ik al twee weken rondloop
met de geheime boodschap die ik heb ontvangen in de klas en er maar niet wijs
uit raakte. Welnu: ik heb de boodschap ontcijferd. Allemaal dankzij Tinternet.
Ilysmtiflige, het woord waar ik dagen en nachten op heb zitten staren, waarvan
ik alle letters duizendmaal door elkaar heb geschud, blijkt geen woord, maar
een combinatie van woorden. Hashtag saywhat?! Je geeft het gewoon in in goegel
en dan verschijnt daar direct de betekenis: I. LOVE. YOU. SO. MUCH. THAT. I.
FEEL. LIKE. IM. GONNA. EXPLODE. Eerst vond ik het nog eigenaardiger dan
voorheen, maar toen zag ik dat het een Engelse uitdrukking was en mijn
medebewoner Jenny had al uitgelegd dat je daarvoor goegel vertaal hebt. En wat
blijkt? Iemand heeft mij de volgende boodschap gestuurd: ik houd zo veel van u
dat ik ga ontploffen. Natuurlijk sloeg de schrik me meteen om het hart: nu vind
ik het niet erg als mensen van mij houden, want dat krikt mijn zelfvertrouwen
weer wat op, maar dat ze daarom nou per se willen ontploffen, dat vind ik dan
toch wel wat te veel van het goede. Hashtag funnynotfunny. Je begrijpt dat ik
moet weten wie van de klas dit heeft gestuurd zodat een ramp voorkomen kan
worden. Hashtag seriousshizzle. Dinsdag was ik na school aan het chillen met
Joppe en Thijs en ineens zegt Joppe dat die beauty van een Eline aan hem had
gevraagd of ik altijd boodschappen negeer. Ik was meteen in alarmmodus. En
alsof dat nog niet genoeg is, voegt Thijs eraan toe dat Anneke net hetzelfde aan
hem heeft gevraagd. Hopla, ik zie mijn wereld instorten. Nee Terra, niet
instorten! Ik bedoelde het figuurlijk. Maar ik schrijf dit verhaal en wat ik
schrijf, gebeurt. In het verhaal. Begrijpt u. Dat is een verhaal. Hashtag
ETinception. Eline of Anneke, of misschien Kato of Aisha? Wie zal het zeggen?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze niet ontploffen zonder dat ik mijn eigen
identiteit bekend maak? En waarom zou je ook ontploffen als je van iemand
houdt? Echt nergens voor nodig. Die homo sapiens, het zal toch nog even duren
voor ik ze volledig doorgrond. Maar ik werk naarstig verder, wees daar maar
zeker van! Zeker nu er iemand dreigt te ontploffen door mijn charmes
See ya next week vrienden, voor meer crazy adventures!
Hier ben ik weer, klaar om mijn hart te luchten en lekker te
roddelen over de homo sapiens bij wie ik nu al een hele tijd vertoef. Deze week
begon nogal stroef en onaangenaam. Ik heb namelijk voor de eerste keer moeten
studeren voor een test. Ik weet het jullie vragen je waarschijnlijk af waar
ik het in godsnaam over heb, wel ik zal het proberen uit te leggen. Studeren
betekend dat je leerstof moet leren en dat je die leerstof zo goed mogelijk
moet proberen te onthouden tegen de dag van een test.
Een test is een blad met vragen, die je moet proberen te
beantwoorden en vervolgens krijg je voor je afgelegde test een aantal punten.
Wat je met die punten moet aanvangen is voor mij momenteel nog een groot
raadsel. Ik hoop dat ik hier gaandeweg meer over te weten kom.
Naast de test kregen we deze week ook onze fotos van de
schoolfotograaf terug. Ik was best blij met mijn fotos, maar het is mij
opgevallen dat vele homo sapiens een groot minderwaardigheidscomplex hebben. Ik
vroeg hen of ik naar hun fotos mocht kijken en de meesten negeerden mij of
waren te verlegen om ze te tonen. Het is en blijft toch een raar ras, niet?
Verder heb ik het briefje dat ik vorige week kreeg nog niet
kunnen ontcijferen. Het lijkt mij een codetaal, die iedereen hier kent, maar
die ik niet versta. Op het briefje stond ilysmtiflige.
Ik ben bang dat als ik ze vraag wat het betekend, dat ik dan
door de mand val. Ik blijf wel zo goed en kwaad als ik kan uit mijn doppen
kijken, want ik vertrouw dat menselijk gespuis niet helemaal.
Ik hoop dat ik dit weekend voldoende kan rusten, want ik ben
echt uitgeput door mijn onderzoek.
See you later alligator!
Nog zoiets raar wat ze zeggen. In onze taal betekend het
hoyweeh. Ach ja, ooit begrijp ik het wel.
Hier ben ik
dan weer. De tweede week van mijn missie
hier op aarde heb ik succesvol volbracht! Na een geslaagd weekend met Jenny en
An was het terug tijd om naar school te gaan.
Het was zodanig warm in het weekend dat ik gelijk weer een vakantiegevoel
kreeg. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Op maandag was het blijkbaar
offerfeest voor de moslims. Maar het begrip moslims begrijp ik toch niet zo
goed. Wat is namelijk het verschil tussen moslims, christenen, boeddhisten en noem
maar op ? Dat zal professor Kasslavak toch eens moeten uitleggen. Wie weet
bekeer ik mij wel tot het boeddhisme of tot de islam.. nou ja we zien wel.
De homo
sapiens zijn toch maar rare wezens als je het mij vraagt. In de les van
professor Kasslavak moesten we in een groep van 4 man werken. Wat er toen
gebeurde heb ik nooit meegemaakt, niet zelfs op Terra, én geloof mij op mijn
planeet heb ik al heel wat meegemaakt. Er ontstond heus een Trojaanse oorlog in
de klas, alsof het paard van Troje door de poorten van de school werd
binnengehaald. Dit enkel en alleen omdat ze allemaal met mij in de groep wouden
zitten. Dit kan je toch niet geloven??? Een gebrek aan aantrekkingskracht is
bij mij overduidelijk niet van toepassing.
Afgelopen
donderdag overkwam mij iets heel bizar. Ik vond een brief in mijn pennenzak,
met geen naam of wat dan ook op. Het is in een geheime codetaal geschreven, en
ik heb nog steeds niet de tijd gehad om het te kunnen ontcijferen. Ik weet niet
zo goed wat ik er mee moet doen, maar hierdoor heb ik wel het gevoel dat iemand
mij op het spoor is. Misschien is het
wel een spion van de Goauldes, of misschien is het wel meneer Ross, die zo in
contact wilt komen met mij en hij op een of andere manier weet van mijn missie
hier op aarde. Maar wees gerust vriendjes, ik zal dit uitermate voorzichtig
aanpakken. Jullie horen nog van mij en van mijn spannende avonturen, tot
volgende week!
Yoeweh (hallo, zoals ze het hier zeggen) vrienden en
familie,
Mijn eerste dagen als Homo sapiens heb ik tot een goed einde
gebracht. Op 31 augustus ben ik hier geland. Enkele uren na mijn landing op
Terra en mijn metamorfose werd ik door twee mensen van het vrouwelijke geslacht
ontvangen. Ze leken uitbundig gelukkig mij te zien en ik besloot ze dan ook
onmiddellijk te bedanken, dus bood ik ze mijn hoofd aan. Jenny en An, wat hun
namen blijken te zijn, legden hun handen niet op mijn hoofd Ze zullen het
misschien nog net iets te vroeg vinden om al zo meteen contact te leggen. Ik
dacht zelfs dat ik ze van streek had gemaakt, aangezien beiden begonnen te
huilen. Diezelfde avond verklaarde Jenny dat het tranen van geluk waren! Het
menselijk ras lijkt dus ingewikkelder te zijn dan wat we vermoedden.
Toen we in hun huis kwamen vroegen ze mij of ik het niet erg
vond dat ze homoseksueel waren. Nee., zei ik. Wat een ontzettend eigenaardige
vraag hé? Want volgens ons voorafgaand onderzoek zou de aarde enkel door homo
sapiens bewoond worden. Ik denk dus dat ze iets vermoeden. Om mijn dekmantel
weer wat aan te sterken besloot ik ze snel te vragen naar school, een van de zo
vele vreselijke menselijke onnuttigheden.
De volgende dag, 1 september, was het al zover. Het was
werkelijk een even grote marteling als de dood ten gevolge van de Goauldes.
Mijn drang naar thuis was onmetelijk groot tot ik het even warm kreeg van een
zekere Eline, die haar meest adembenemende kant liet trekken door de schoolfotograaf.
Door enkele onbelangrijke mensen, die koffie drinken in een door
airconditioning frisse kamer, werd de foto afgekeurd en verwijderd. Gelukkig
heb ik nog steeds de kopie in mijn hoofd gegrift staan.
De dag erna had ik al onmiddellijk geen school meer, het
zogenaamde weekend. Wat een zaligheid, dat weekend (hoewel ik Eline miste
uiteraard)! Het school begon weer en hoe blij ik was mijn godin weer te zien,
zo erg voelde ik me bekeken. Ik hoorde Lotte zeggen dat ze niet kon stoppen met
kijken naar al die schoonheid. Ik kon niet echt opmaken of het over mij ging
of over Anneke. Zij is ongetwijfeld de meest interessante persoon, die ik al
heb bestudeerd. Naast Eline natuurlijk, maar dat is interessant op een totaal
andere manier. Als schoonheid de reden is waarom ik zo aangekeken word, wou ik
net zo onaantrekkelijk zijn als Tibo.
Naast deze onprettige blikken waren er ook nog dingen die
mij opfleurden. Toen we in de les van professor Gobelijn kwamen had ik een
flashback naar thuis... Ik leek net weer in een ontzettend spannend, toch dodelijk
gevecht te zitten met een Goauld en dat omdat Yousra weer iets vergeten was.
Volgens mij is zij nog een menselijke larve of ze zou vroegtijdige Alzheimer
moeten hebben. Nog een tweede maal leek
ik weer heel dicht bij huis te zijn. Namelijk wanneer meneer Ross lesgaf. Hij
lijkt net als ons! Ik twijfel zelfs of hij undercover is. Alles, van zijn rare
geluiden tot zijn rare bewegingen, doen mij vermoeden dat hij een van ons is!
Het is nu nog moeilijk mij aan te passen aan dit bizar volk,
maar gelukkig was er Thijs. Hij liet mij zien in de les biologie dat ook mensen
sociaal incapabel kunnen zijn. Het is hier niet gemakkelijk, maar ik zet onze
missie verder. Jullie kunnen mij vertrouwen! Ik zal jullie wekelijks op de
hoogte houden.
