Op deze foto zie je onze mooie Nora, oftewel Eleanora Van 't Geystersveld! Tot ons immens grote verdriet zij op 12 april 2008 gestoren bij een verkeersongeval! Omdat zij zo'n geweldige vriendin was, verdient ook zij een plekje op dit blog, dat trouwens ook naar haar vernoemd is.
We gaan niet wandelen of joggen , maar als ik thuis buiten rondloop met Helena, gebruik ik de discs. Ze schrikt er niet meer zo van, maar het helpt wel. In feite helpt het al vanaf het moment dat ze ziet dat ik ze meeneem.
Omdat Helena nu al een kleine twee weken vooruitgang vertoont, lees ik in boek 2 hoe het nu verder moet. Op pg 206 wordt uitgelegd dat ik nu stilaan correctierecht aan het verwerven ben en dat ik een hulpmiddel mag gebruiken om dat te versterken. Noras discs van onder het stof gehaald dus.
We gaan joggen en telkens Helena voorbij mijn been wil lopen, zeg ik nee en rammel meteen daarna kort met de discs. Ze reageert meteen en is een beetje geschrokken, zelfs in die mate dat ze zo ver als de lijn het toelaat achter me gaat lopen. Ik moedig haar een klein beetje aan om opnieuw wat dichter te komen lopen. Na een paar minuten probeert ze het nog een keer, maar er komt uiteraard weer gerammel. Na ik schat een tiental minuten geeft ze het op en de rest van de tocht loopt ze voorbeeldig. Ik heb niet meer zo ontspannen gejogd sinds ... phew ... sinds lang!
s Avonds op school verbaasd ze ons positief bij een oefening waarbij honden en baasjes in een cirkel staan en één baasje met hond aan de binnenzijde van de cirkel alle hondjes even kort moet gaan aaien. Je eigen hond mag in beide gevallen even rustig begroeten, maar geen uitgelaten toestanden van honden die bovenop elkaar springen e.d. Helena gedraagt zich naar Heleniaanse normen rustig.
We oefenen ook apport. Helena wacht meestal tot ik zeg dat ze haar apport mag gaan halen, haalt hem dan, schudt hem onderweg door elkaar en blijft meestal net buiten mijn bereik staan in een speelboog. Ik doe deze oefening op school nooit zonder lange lijn.
Helena heeft honger, krijgt eten in haar eetbak en vraagt brood. Eten weg.
s Middags vertrekken we richting Vilvoorde. Onderweg moet Lena verscheidene keren wachten in de auto terwijl ik in een winkel ben. Nadien gaan we naar mijn ouders thuis; mijn moeder is er. Helena begint traditioneel vervelend te doen; dat is bij mijn ouders thuis telkens weer zo, in die mate dat ze er niet alleen mag blijven, zelfs niet voor een tweetal uurtjes terwijl ik ga trainen. Ze wil heel vaak buiten, waar ze dan struint en wroet tussen de perfect in orde zijnde tuin, maar in tegenstelling tot wat bij ons thuis het geval is, wil ze heel snel terug binnen. Binnen springt ze regelmatig tegen mijn ouders op (wat ze bij ons al heel lang niet meer doet), vooral als we aan het eten zijn. Ook bij mij waagt ze het dan nog af en toe. Ze dribbelt rond door de keuken, maar slaagt er nooit in om zich echt met iets bezig te houden (hoefje of bot kauwen, spelen met balletje of pop, enz) zoals ze dat thuis nochtans heel goed kan in haar eentje. Bij de geringste beweging die ik maak die er zou kunnen op wijzen dat we gaan vertrekken, staat ze paraat.
Bij mijn ouders thuis doet ze ook telkens moeilijk over eten. Ze eet een beetje, gaat dan rondhangen en ik neem de bak weg.
s Avonds vergadering op café met het bestuur van de Jiu-jitsu Academie. Helena gaat mee. Nadat ze iedereen enthousiast begroet heeft (ze ziet die mensen wel vaker) gaat ze naast mijn stoel zitten of liggen. Twee keer gaat het mis en wel als andere mensen haar, buiten mijn weten om, een koekje willen geven. Helena begint te janken en enthousiast te springen als ze ziet wat er gaat gebeuren, waardoor ik nog net kan verhinderen dat ze het ook echt krijgt.
Helena heeft honger, krijgt eten in haar eetbak en vraagt brood. Eten weg. s Avonds eet ze wel.
Ze gaat ook, aan de riem, mee op boodschappen naar de Gamma. In de winkel hervalt ze helemaal in haar oude trekgewoonten en springt ze tussen de rekken heen en weer om alles te bekijken en besnuffelen. Om het enigszins acceptabel te houden, maak ik haar riem opnieuw kort vast.
Helena is gek op brood! Als ze de broodsnijmachine hoort, komt ze als een speer aangelopen. Af en toe krijgt ze een korst; zaaaaalig! J
Probleem vanmorgen is dat ze haar eigen maaltijd laat staan om brood te vragen. Ik neem haar eetbakje weg en ze krijgt ook geen brood.
De rest van de dag is het grote schoonmaak in de woonkamer. s Ochtends maak ik de lederen zetels schoon met alle nodige schoonmaakmiddeltjes en Lena aan de riem. Ze heeft er geen zin in en zeurt en trekt veel, vooral wanneer de stofzuiger eraan te pas komt. s Namiddags wordt de plankenvloer gedweild en geolied. Zij kijkt toe vanuit de keuken, zeurt, en vraagt vaak om te gaan wandelen.
Nadien keuken dweilen en dan moet Lena in de bench. Ze mokt, denk ik. Op een keer pak ik haar tobbe op (die wordt gebruikt als mand) met de bedoeling die ook te oliën omdat het hout zo droog is en het ding valt helemaal door elkaar, alle houten latjes als een puzzel dooreen! In de bench krimpt Lena in elkaar en ze gaat in het verste hoekje liggen.
s Avonds spelen we met het bordspel en is haar humeur op slag terug!
s Ochtends joggen. Bij vertrek maak ik haar nog een paar keer duidelijk dat ik geen streken wil. We lopen ongeveer 3 kwartier en onderweg geef ik af en toe een opmerking, maar doorgaans voel ik enkel wat licht getik van de leiband tegen mijn been en zie ik Lena niet. Op baantjes waar autos komen is het het moeilijkst; of de auto van voor of van achter ons komt, blijkbaar vindt ze het dan nodig om lichtjes te versnellen. Het is aandoenlijk hoe ze haar best doet zich te beheersen als er op een 20tal meters voor ons een vogeltje opvliegt en zelfs als er een kat zich zit te wassen bij de buren.
Naar de hondenschool. Ik vertrek extra vroeg en beloof mezelf dat ze netjes naast of achter me over de parking en door de kantine gaat lopen. Dat er op dit uur van de dag nog maar weinig mensen en honden zijn, helpt heel erg! Het gaat, alles in beschouwing genomen, goed. Als ik niks zeg, gaat ze trekken, maar als ik haar zeg dicht en achter te blijven, doet ze dat (meestal). Ik tart het lot door haar riem een ringetje losser te maken. Ik heb de indruk dat ze hierdoor nog beter gaat werken??? Eén keer probeert ze tijdens de les een kakje te leggen. Ik zeg nee en loop door. Achteraf merk ik dat ze er toch in geslaagd was om wat achter te laten.
s Namiddags in de tuin werken en de tuinmeubels afwassen en binnenzetten. Ze loop 90% van de tijd netjes achter (!) me mee, met losse riem.
s Avonds is ze doodop.
Voor het eerst in 3 weken durf ik stilletjes te denken dat er vooruitgang is. Eerlijk gezegd was ik vorige week vaak de wanhoop nabij. Volgens het boek duurt het enkele uren tot dagen voor een hond op de methode reageert; ... ik loop hier al 3 weken. Heeft de vooruitgang ook te maken met meer correctie van mijnentwege de laatste dagen? Of heb ik nog steeds geen correctierecht???
We gaan joggen. Het eerste stuk, langs de weg waar autos snel rijden, is altijd het moeilijkst. Ik voel me er niet op mn gemak en zij ook niet. Op rustige wegen gaat het vandaag goed, mag ik wel zeggen. Af en toe een opmerking niet te na gelaten, loopt ze heel de tijd naast of een beetje achter me.
We planten ook samen bloemen, ook in de bloembakken, dus veel heen en weer geloop met Lena aan de roedelriem. Nauwelijks getrek. Af en toe moet ik een enthousiaste sprong voorwaarts temperen met achter.
Idem. Ik merk dat ik haar onbewust achter heb geleerd. Als ze te ver voor me uitloopt (binnen, los) en ik zeg achter, doet ze een sprongetje of stapje naar achter.
Ze krijgt een uitbrander als ze uitvalt naar een van onze katten.
Vandaag maak ik een grote fout! Op een bepaald moment wil ik een en ander uit mn auto gaan halen. Helena mag met me mee; ik neem het risico en laat ze los lopen. Doorgaans is dit geen probleem. Ik had echter geen rekening gehouden met onze nieuwe ram in de wei. Ongetwijfeld heeft Helena zijn geur opgevangen. Plots zag ik haar extreem veel zin krijgen om naar de schapenwei te rennen (dat was tot voor enkele maanden een groot probleem; als ze de kans zag, rende Lena tussen de schapen in en genoot van hun angstige sprongen). Ik gebied haar, met mn handen vol, te blijven liggen. Ze gaat staan, twijfelt even (letterlijk, heen en weer) tussen blijven liggen en naar de ram rennen en kiest voor de ram. Ik doe precies wat ik niet mag doen en ren achter haar aan. Ik maak me nu vooral zorgen over de ram die niet vertrouwd is met zon dolle hond. Ik ben bang dat hij over de draad van de wei zou springen. Ik roep op Lena en beveel haar te komen, maar ze blijft vrolijk de schapen opjagen, die op hun beurt in hun oude paniek hervallen en als gekken rondrennen. Na ongeveer 5 minuten, schat ik, rennen de schapen hun hok in en daar volgt Lena hen (wijselijk) niet. Ze blijft wat rondsnuffelen met een oog op me gericht en laat zich door me oppakken. Ik vind niet dat ik nu het principe van de hondenschool moet heiligen (eens ze bij je is, belonen!); ze weet donders goed dat ze met mn voeten heeft gerammeld! (Is dit de mensenbril? Ze heeft toch een geweten?) Ze krijgt een uitbrander en gaat op haar rug op de grond liggen. Staart tussen haar poten, oren plat en kop opzij. Ze piept zachtjes. Ik pak haar op, draag haar naar binnen en zeg haar in de bench te gaan, voornamelijk om zelfs even af te koelen; ben boos op haar en op mezelf. Ik besluit dat ik toch maar wat moet doen om te proberen de schade te beperken. Ik lijn haar aan en neem ze opnieuw mee naar de auto. Ze loopt mee. Ik zeg haar te gaan liggen terwijl ik opnieuw mijn spullen neem en ga samen met haar terug naar huis.
s Ochtends naar de hondenschool. Traditioneel getrek. Enkel tijdens de les is ze relatief rustig en loopt ze relatief goed mee. De instructeur besteedt vandaag extra aandacht aan het begroeten van hondjes onder elkaar. Even snuffelen en dan weer verder oefenen met het baasje voor het er te wild aan toe gaat. Helena heeft er niet veel zin in en houdt zich wat afzijdig. Als ze dan toch even wil snuffelen, duurt het maar een paar seconden voor ze heel gek begint te doen.
s Namiddags mijn ouders, broer, schoonzus en nichtje Elke van anderhalf jaar op bezoek. Helena loopt aan de roedelriem en ik leg de laatste hand aan de vaat als iedereen arriveert. Eerst wat gemene opmerkingen van mijn broer en schoonzus over de barbaarse manier waarop ik met mn hond omga; vastgeketend aan het baasje! Elke en Helena zien elkaar niet zo vaak, maar er is nog nooit een probleem geweest. Helena wacht een beetje af. Elke is een beetje bang; hun eigen hond Luna heeft haar al drie keer gebeten en haar ouders hebben haar nu geleerd Luna niet aan te raken. Elke schijnt zich af te vragen of dat voor Helena ook geldt, vooral wanneer Helena graag Elke zou begroeten. Elke steekt haar handje uit en Helena likt eraan wat Elke behoorlijk vies vindt. Ze probeert toch Helena nog wat meer aan te raken. Helena reageert heel goed, ook later die namiddag als ze zonder riem loopt. Daar waar Helena volwassen gasten wild en springend begroet, doet ze met Elke heel voorzichtig. De hele namiddag verloopt prima voor hen tweeën. Elke pakt soms Helenas speelgoed (wat voor Helena geen probleem is, maar voor Elkes ouders wel) en Helena pakt soms Elkes speelgoed (wat voor Elke geen probleem is, maar voor haar ouders wel ;-) ). Als Elke weent, komt Helena dat bij me melden, lijkt het. Net zo als Elke binnen met een bal speelt; Helena mag binnen niet met de bal spelen ...
s Ochtends joggen. Ik ben het getrek en de striemen beu (wat moet dit zijn met een grote hond, vraag ik me af???). Vóór ik begon met de roedelmethode liep ze wel zonder trekken met me mee; nu lijk ik net een lappenpop die zich door een hond laat meesleuren. Ik geef haar het commando dicht vóór we vertrekken. Ik probeer te bedenken wat Arjen hierover zou zeggen en besluit dat ik echt nog te weinig inzicht heb in de methode. Hoe het ook zij, nadat ik een aantal keren dicht heb gegrommeld, kunnen we joggen zonder striemen.
Ik sta haar binnen ook niet meer toe dat ze voor me uit rent. Als ze dat doet, roep ik haar terug.
Idem als woensdag. Er is een kalfje geboren en terwijl ik dat verzorg en voed, maak ik Lena vast op enkele meters bij me vandaan. Ze snuffelt wat rond en wacht geduldig.
