Op deze foto zie je onze mooie Nora, oftewel Eleanora Van 't Geystersveld! Tot ons immens grote verdriet zij op 12 april 2008 gestoren bij een verkeersongeval! Omdat zij zo'n geweldige vriendin was, verdient ook zij een plekje op dit blog, dat trouwens ook naar haar vernoemd is.
Ze springt uit de auto en naar gewoonte met een ruk vooruit. Ik zeg nee en rammel met de discs; ze past haar houding aan en komt naast me staan. Ze loopt met me mee door de kantine, naar de pisweide, naar het plein, en ik hoef de discs nauwelijks te gebruiken; ze volgt me op de voet. Op het plein gebruik ik ze telkens als ze me voorbij wil gaan. Toevallig komt deze les de absolute faaloefening aan bod; baasjes staan met hond in de cirkel en een baas met hond slalomt er tussendoor. Voor en met Helena is dat altijd de ultieme ramp geweest. Met deze oefening dreef ze het hele instructeurskorps tot grote wanhoop. In de A-klas werd de oefening elke les gedaan omdat ze op het examenprogramma staat. Daar waar de andere honden dit zeer behoorlijk konden, was dit voor Helena een aaneenschakeling van springen, draaien in de lucht, trekken, voorwaarts, achterwaarts, links, recht, extreem obsessioneel snuffelen en alle nog andere mogelijke bewegingen die een hond kan uitvoeren. Uiteindelijk werd Lena al zenuwachtig als ze merkte dat de oefening ging beginnen. Ze slaagde er alleen min of meer in bij de volwassen en rustige hond en van de wedstrijdklas en dan nog pas nadat ik ongeveer een kwartier tussen hen in had staan cirkelen. Ik werd langs alle kanten overstelpt met goedbedoelde tips, maar niks hielp echt. Uiteindelijk slaagde Helena eind september voor haar examen omdat ze op alle andere onderdelen hele goeie resultaten behaalde en er bij de cirkeloefening verbetering merkbaar was na enorme inzet van het baasje. Deze oefening was voor mij de aanleiding om op zoek te gaan naar wat anders en zo bij De Roedel uit te komen.
Vandaag zou Helena met glans slagen op deze oefening! Ze loopt niet helemáál netjes mee, maar trekt of springt niet één keer. Ze snuffelt wel soms nog wat, wat ik interpreteer als dat ze toch nog gestresseerd is, maar in feite is dit dag en nacht verschil met anderhalve maand geleden!
s Namiddags gaan we wandelen, samen met Marc. Het valt me op dat ik de discs vaker moet gebruik; het effect lijkt al weg te ebben?? Toch is Marc vol lof. Het is weken geleden dat we met ons drieën gingen wandelen. Ik vermoed dat het te maken heeft met het feit dat Marc het tijdens wandelingen storend vond (zonder daar echt veel over te zeggen, maar toch) dat ik doorlopend met Lenas volgen en opvoeding bezig was Marc wilde gewoon fijn wandelen en dat ik het storend vond dat Marc het storend vond en dat we wandelen met drie de laatste weken dus een beetje vermeden hebben. Bovendien merk ik al veel langer dat Helena veel harder trekt als Marc erbij is. Ik vraag me nog steeds af of die uitdaging voor mij of voor hem bedoeld is.
Trekken doet ze nu in elk geval niet meer, tot Marcs verbazing. Ze probeert wel regelmatig om me voorbij te steken, vooral als Marc voorop loopt, waar ik dan op reageer met de discs.
We gaan niet wandelen of joggen , maar als ik thuis buiten rondloop met Helena, gebruik ik de discs. Ze schrikt er niet meer zo van, maar het helpt wel. In feite helpt het al vanaf het moment dat ze ziet dat ik ze meeneem.
Omdat Helena nu al een kleine twee weken vooruitgang vertoont, lees ik in boek 2 hoe het nu verder moet. Op pg 206 wordt uitgelegd dat ik nu stilaan correctierecht aan het verwerven ben en dat ik een hulpmiddel mag gebruiken om dat te versterken. Noras discs van onder het stof gehaald dus.
We gaan joggen en telkens Helena voorbij mijn been wil lopen, zeg ik nee en rammel meteen daarna kort met de discs. Ze reageert meteen en is een beetje geschrokken, zelfs in die mate dat ze zo ver als de lijn het toelaat achter me gaat lopen. Ik moedig haar een klein beetje aan om opnieuw wat dichter te komen lopen. Na een paar minuten probeert ze het nog een keer, maar er komt uiteraard weer gerammel. Na ik schat een tiental minuten geeft ze het op en de rest van de tocht loopt ze voorbeeldig. Ik heb niet meer zo ontspannen gejogd sinds ... phew ... sinds lang!
s Avonds op school verbaasd ze ons positief bij een oefening waarbij honden en baasjes in een cirkel staan en één baasje met hond aan de binnenzijde van de cirkel alle hondjes even kort moet gaan aaien. Je eigen hond mag in beide gevallen even rustig begroeten, maar geen uitgelaten toestanden van honden die bovenop elkaar springen e.d. Helena gedraagt zich naar Heleniaanse normen rustig.
We oefenen ook apport. Helena wacht meestal tot ik zeg dat ze haar apport mag gaan halen, haalt hem dan, schudt hem onderweg door elkaar en blijft meestal net buiten mijn bereik staan in een speelboog. Ik doe deze oefening op school nooit zonder lange lijn.
Helena heeft honger, krijgt eten in haar eetbak en vraagt brood. Eten weg.
s Middags vertrekken we richting Vilvoorde. Onderweg moet Lena verscheidene keren wachten in de auto terwijl ik in een winkel ben. Nadien gaan we naar mijn ouders thuis; mijn moeder is er. Helena begint traditioneel vervelend te doen; dat is bij mijn ouders thuis telkens weer zo, in die mate dat ze er niet alleen mag blijven, zelfs niet voor een tweetal uurtjes terwijl ik ga trainen. Ze wil heel vaak buiten, waar ze dan struint en wroet tussen de perfect in orde zijnde tuin, maar in tegenstelling tot wat bij ons thuis het geval is, wil ze heel snel terug binnen. Binnen springt ze regelmatig tegen mijn ouders op (wat ze bij ons al heel lang niet meer doet), vooral als we aan het eten zijn. Ook bij mij waagt ze het dan nog af en toe. Ze dribbelt rond door de keuken, maar slaagt er nooit in om zich echt met iets bezig te houden (hoefje of bot kauwen, spelen met balletje of pop, enz) zoals ze dat thuis nochtans heel goed kan in haar eentje. Bij de geringste beweging die ik maak die er zou kunnen op wijzen dat we gaan vertrekken, staat ze paraat.
Bij mijn ouders thuis doet ze ook telkens moeilijk over eten. Ze eet een beetje, gaat dan rondhangen en ik neem de bak weg.
s Avonds vergadering op café met het bestuur van de Jiu-jitsu Academie. Helena gaat mee. Nadat ze iedereen enthousiast begroet heeft (ze ziet die mensen wel vaker) gaat ze naast mijn stoel zitten of liggen. Twee keer gaat het mis en wel als andere mensen haar, buiten mijn weten om, een koekje willen geven. Helena begint te janken en enthousiast te springen als ze ziet wat er gaat gebeuren, waardoor ik nog net kan verhinderen dat ze het ook echt krijgt.
Helena heeft honger, krijgt eten in haar eetbak en vraagt brood. Eten weg. s Avonds eet ze wel.
Ze gaat ook, aan de riem, mee op boodschappen naar de Gamma. In de winkel hervalt ze helemaal in haar oude trekgewoonten en springt ze tussen de rekken heen en weer om alles te bekijken en besnuffelen. Om het enigszins acceptabel te houden, maak ik haar riem opnieuw kort vast.
