Ik moest vandaag op controle bij de dokter. Hoewel het zonnetje niet enorm hard scheen, heb ik de fiets genomen. Een toertje langs de dokter, langs thuis, even buiten gezeten met de hond, gelezen, toertje terug, aarbeitjes halen even gestopt bij familie,...
Dat is voor mezelf genieten! Tot rust komen. Ik heb er deugd van gehad.
Ja, ik heb het nu op dit moment even moeilijk. Ik lijk soms naar hyperventilatie over te gaan. Ik voel mij verschrikkelijk alleen op dit moment. Het is zo'n harde confrontatie met vroeger: momenten dat ik het moeilijk had, stond ik er ook bijna altijd alleen voor. Op dit moment kan ik alleen maar wenen, maar het doet wel o zo goed...
Zondag vandaag. Ik ben nog moe: gisteren een zware dag gehad met de nacht ervoor zeer weinig slaap. Ook vrijdag was een drukke dag.
Wat een contrast met donderdag: rust, coaching en shiatsu :) Heerlijk. Mijn therapeut van de shiatsu vertelde me een keer indigokinderen op te zoeken en te testen. En idd. Ik zou erbij horen. Iemand die hypergevoelig is en met een speciale taak naar deze wereld is gekomen. Meer vindt je op www.indigokinderen.nl. En dat gekwetste kind... Tijd om mijn grens te stellen tegenover de mensen die mijn grens niet respecteren. Zeker niet gemakkelijk. Maar als ik daarvoor kan zorgen, ben ik al een stap verder. Ook door alleen al te zorgen voor mezelf, te rusten, lezen,... Ben ik ook al verder. Ik geniet al wel van kleine gezellige momenten: eens een pintje, gezellig iedereen tegenkomen,...
Toch wil ik niet meer naar mijn huidige werk. Toen ik vrijdag die kanten op moest met de auto kreeg ik al een brok in mijn keel. Laten we het positief ombuigen: ik wil heel graag openstaan voor iets anders, iets nieuws! Laat het maar komen. Ik ben er hier en nu klaar voor!
Een therapeutische dag met coaching en -oh zalig- shiatsu. Bij mijn coach ging t over allerlei. De stamboom van mijn moeder leerde mijn familiebanden kennen, regeltjes als 'niet flauw zijn', 'volhouden' en 'doorbijten'. Zo zag ik dat knuffelen in de zetel met je kinderen normaal is (das nieuw). Het gekwetste kind in mij, daar moet nu eerst voor gezorgd worden. Mijn shiatsutherapeute zegt dat mijn nierqi leeg is. De tintelingen en branden in de mond is ook lage qi van hart, longen en lever/galblaas, dikke darm, maag. Opladen die qi: slapen en lezen! Slaapwel!
En waarom zit ik weer thuis? Die gedachte spookt door mijn hoofd. Maar als ik mijn blog van een week terug zie, weet ik weer waarom. Het werk maakte me kapot! Mijn lichaam schreeuwt om rust voor alle momenten dat ik geen rust heb genomen. Ik heb na elke activiteit rust nodig: moet gaan zitten/liggen overdag.
En niet abnormaal denk ik dan (hoewel ik me wel zorgen maak met al dat moe zijn en vergeetachtig zijn,...). Ik wil aan mezelf werken, maar hoe? Rust, rust, rust! Morgen yoga gepland, beetje leren/lezen, maar ook start met vitaminen. Ik vermoed vitamine B12 tekort te hebben. En aan mezelf werken. Hoe doe je dat? Ik heb nog een opdracht van mijn mental coach. Ik denk dat een keer te doen. En vraag ook enkele tips aan mijn coach bij de yoga.
Ik wil rust, maar mijn lichaam kan me geen rust bieden. Het lijkt een soort zuivering van mijn lichaam waarbij het reageert op de afgelopen periode: Zo ben ik zo snel moe! Na het minste ben ik moe: naar de winkel geweest? Dan moet ik steevast gaan liggen. En dan die vergeetachtigheid erbij samen met dat 'zombie'-gevoel. De pijn niet te vergeten... Gisteren maag of dikkedarmmeridiaan: van mijn been tot in mijn bovenrug/schouder. Die spieren zitten links ook allemaal vast, dan weer die maag bij het eten en nu de spanning op mij kaken/hoofd. Die onderlip die samentrekt en ik kan nog wel doorgaan... Het voelt verschrikkelijk, maar je kan het vergelijken met griep: Als je het 'uitgezweet' bent, dan ben je nadien enorm beter.
Ja, zo kan ik je wel noemen. Het voelt goed om te kunnen schrijven.
Gisteren had ik een cd opstaan van K's Choice. Bepaalde liedjes deden me denken aan een vroeger vriendje. En als ik nu terugkijk, zie ik dat ik voor dat vriendje alles deed om hem 'gelukkig' te maken. Zelfs als jong tienermeisje paste ik dus reeds dat gedrag reeds toe. Ik wou wel een keer liefde krijgen van anderen, maar dan het deksel op je neus krijgen.
Verder put ik mijn kracht uit therapeutisch creatief zijn, zometeen ga ik ook rustig naar de winkel. Ik start mijn dag ook heel rustig.
Waar ik me vaak zelf op betrap: ik laat mijn gedachten zo hard op een lopen gaan, dat ik gewoon vergeetachtig wordt door te veel te 'denken'. Te veel: ik kan dat nog doen en dat nog en dat nog en dat nog,... Daar geraak ik ook juist niet verder mee.
Zo had ik op aan raden van mijn shiatsutherapeut een mailtje gestuurd naar iemand die met paarden werkt en zo gedrag spiegelt naar jezelf toe. Ik bekijk het even of het iets voor mezelf is.
Zo, ik zal mijn boodschappenlijstje eens maken. Tot snel!
Ik was mijn e-mails aan het verwijderen. De gehele inbox aan het nakijken en wat weg mocht: de prullenmand in. Ik verschiet ervan hoeveel erin zit. Maar vooral: Wat ik snel weg wil, is iets waarmee ik mezelf niet goed voel. Bv.: Die job die ik vorig jaar voor even probeerde, die ontwerper waarmee ik een project ineen boxte, maar wat uitdraaide op een fiasco,... En idd: die dingen heb ik snel afgehandeld en daar heb ik geen spijt van.
De dingen die je te lang laat aanslepen, heb ik idd wel spijt van!
Er stond in mijn 'Flow' een artikel over schrijven en blijven schrijven. Het zou je gedachten ordenen, een beter zich krijgen. Ik ga er dus ook gretig van gebruik maken in tijden. Het zegt ook dat je in slechte tijden ook iets goeds van die dag moet schrijven. Dat helpt om het positieve eruit te halen. We zullen zien.
Gisteren was dus een moeilijke dag. Maar ik kan nu wel zeggen: oké goede beslissing. Er was nog de grote schrik van... Wat gaat die ervan denken en die... Ik ga niets forceren. Diegene die echt om mij geeft, zal er ook staan denk ik dan. Mijn shiatsutherapeut zei gisteren dat ik een aura van bloemen rond me moet dragen, dan kan je het visueel 'geven' aan mensen die het 'verdienen'. Lijkt me een fijn plan. Verder had ik nog wel een hele hoop te doen, maar ik doe wat ik kan en vooral wat ik wil. Zoals zo meteen ga ik cupcakes bakken. Ontspanning bij een beetje muziek en kaarslicht op deze regenachtige dag. Klinkt oergezellig! :) Ik hou een lijstje bij met wat ik nog zoal kan doen, dan kan ik kiezen. Het werk vermijd ik doelbewust. Ookal zou ik nog enkele zaken moeten afwerken. Het deert me niet. Verder nodigde mijn shiatsutherapeut me uit om er verder over te praten en dat klinkt echt zeer aangenaam. Ik stuur zo meteen al een berichtje.
Kiezen voor jezelf... Ik wist niet dat het zo moeilijk was.
Zo'n 2 maanden terug zei ik nog tegen mijn verantwoordelijke op het werk: Als ik zo hetzelfde verder ga, dan ben ik binnenkort terug van af. 'Help me alstublief om het haalbaar te houden.' Die noodkreet was niet duidelijk genoeg. Of werd zoals altijd niet gehoord? En ja, hier sta ik dan.
Na nog een waarschuwing van mijn lichaam (zie vorige blog) ben ik op het punt gekomen en is het me meer dan duidelijk: Ik zal mijn rust moeten nemen en goed moeten nemen! Toch is er zo'n klein stemmetje in mijn hoofd als ik me beter voel, zoals: ja maar ja, nu valt het toch mee?
Het rouwproces is al een hele tijd op gang. Vroeger, de pestkoppen, de hoge verwachtingen,... Mijn ouders zijn schitterende mensen, maar ze hebben me altijd geleerd om te blijven geven, geven tot je niet meer kan. Geven tot jezelf op bent. Met gevoelens omgaan was 'not done'. Overleven was voor mezelf vanzelfsprekend. Ik verzon zaken om rust voor mezelf te vinden en zocht andere manieren om wel mijn gevoelens kwijt te kunnen. En toch zat ik daar nog op mijn kamertje, op mijn hoede voor eventuele 'controles'. En dan heb je nog die pestkoppen die me het leven zuur maakten. Zo kan ik nog 1000 en 1 voorbeelden ophalen waarbij ze me letterlijk lieten staan, bv.: mijn rekker van mijn fiets zat in mijn wiel en iedereen reed door, of gewoon wanneer ik uit school kwam (eerste jaar middelbaar) dan was iedereen doorgereden, bij een groepsfeestje voor de 18de verjaardag waarbij ik de uitnodiging maakte en ze achter mijn rug de uitnodiging opnieuw maakten, of die keer waarbij ik wakker werd tijdens jeugdbewegingkamp buiten de tent,... In de lagere school merk ik meer fysiek geweld (slagen, aan de haren trekken of bijten zelfs!) of uitsluiten in groep (bij o.a. spel tijdens de pauzes). In het eerste leerjaar was het zelfs zo erg dat ik er echt ziek van was. Mijn moeder is me op school komen halen. Ik herinner me nog levendig dat ik aan het huilen was, de juf er geen aandacht voor had en naast een van de grootste pestkoppen op de bank zat in de klas. Ze keek me vernederend aan en met een blik van 'wacht maar, volgende pauze heb ik je nog wel eens'. Als ik terugkijk, merk ik dat in de volledige schooljaren dat ik dit moest doormaken geen enkele steun ondervond van onderwijzende personeel. Geen gehoor. Geen gehoor in de nabije omgeving, school,... Ook waren er geregeld 'beste vriendinnetjes' die me lieten zitten voor die pestkoppen. Ook daar geen gehoor. Het klinkt allemaal verschrikkelijk, maar ik kan zeggen dat ik er veel heb uitgeleerd. Alleen het moeilijke is nu... Ik kom in een omgeving die me confronteert met mezelf, met hoe ik ben geworden door heel het verleden,... Ik ben nu iemand die niet kan loslaten (bang voor reacties van anderen, 'want ik moet voor hen toch nog goed blijven doen he'), die wilt blijven geven, die alleen maar goed wil doen voor iedereen (maar dan ook voor iedereen) en ook zal blijven gaan (ook wanneer er niemand gehoor geeft) tot wanneer ik er letterlijk bij neerval. Heel die situatie van vroeger heeft me gemaakt dat ik me diep vanbinnen niet sterk voel, me niet krachtig voel staan,... Veilig voelen bij jezelf: Wat is dat? Bij jezelf thuis komen, alleen thuis zijn is daarom al niet gemakkelijk.
Ik zit met een groot angstgevoel: angst om mijn gevoelens prijs te geven (op mijn hoede voor iemand die er geen gehoor aan geeft), angst om niet te kunnen voldoen aan iedereen of voor hun reacties,... Ik kan niet meer rustig zijn: ik ben op mijn hoede voor reacties, voor... Ik zit te compenseren voor iedereen, voor jan en alleman. Om maar zeker te zijn dat niemand iets tekort komt. En mijn lichaam reageert maar, reageert maar door... Als reactie op mijn compensaties. Als reactie op vroeger, op het rouwproces.
Het gevoel van 'geen gehoor' krijgen, krijg ik nu terug te voelen op het werk. (en dat in combinatie met het alleen gaan wonen met mijn vriend is een enorme confrontatie van bij 'jezelf thuiskomen') Ik voel het verkeer is niets voor mij. Ik heb jaren geen rust gevoeld en ik snak nu naar een rust. Een job met gezonde stress mag. Maar een overdruk op het werkveld... Nee. Een overdruk in de zin van... Overmaat aan zorgen, veel aan je hoofd,... Ik heb hier geen zin meer in. Mensen die uitvallen aan de lopende band. Soms vraag ik me af. Ligt het aan mij? Maar als ik dan kijk: collega's die net iets langer in het veld zijn, voelen het ook. Ze zeggen: het is er niet op vooruit gegaan. Het wordt alleen maar erger. Dan voel ik: oké dit is niet de job om mezelf te kunnen blijven beschermen. Ik wil er staan voor mezelf en later voor mijn gezin. Het werk mag niet op de eerste plaats komen. En toch ben ik ambitieus. Ik wil wel uitdaging! Zoals mijn shiatsutherapeute zei: de shiatsu is iets voor jou. En ook de kinderyoga! Kinderen begeleiden die gepest worden. Dit lijkt een roeping.
Er valt zoveel te ontdekken. Maar tijd brengt raad. Ik zal nu tijd nodig hebben om hier eerst zelf fysiek (liefst 4 kilo minimum meer (want momenteel is het geen 50 kg bij mij)) en mentaal ervan te bekomen. Creativiteit lijkt een fijne verwerking.
Weer een bewogen week... Gestart met zeer pijnlijke menstruatie. Ook daar heeft heel de vroegere situatie een invloed op. Mijn energie is gestagneerd, is op,... Donderdag was geheel de hel: krampen, opnieuw maagpijn. Toch gaan werken tot braakneigingen toe. Vrijdag was de grens bereikt: thuis gebleven, rustig aan. En ja... dat gewicht weer de diepte in. Zaterdag stortte ik in bij de shiatsu: ik hou dit niet vol. Mijn werk laat me niet toe om te ontwikkelen, om sterker te worden,... Ze opteert om een tijd thuis te blijven, liefst een half jaar. Ik vind dit te lang. Ik weet niet meer wat te doen... 2 maand lijkt me goed... Ik weet niet wat ik moet doen... Ik ben bang voor reacties en al dat praktische? Gaat dat? En dan de ene moment voel ik me goed en dan denk ik... ja volhouden of wat? De andere momenten kan ik huilen voor niets. Ik besef meer dan ooit dat het verleden zwaar is geweest en geheel tot uiting komt nu. Mijn eigen aarding is niet oké. En dan denk ik... Ja, laten we het doen: enkele maanden rust. Maar is dat genoeg? En wanneer weet ik dat het genoeg is? Ik twijfel... Ik wil wel werken... Mijn shiatsutherapeut vertelt me ook dat ze een opleiding aan het inrichten is voor kinderyoga. Zo kunnen docenten uitgezonden worden naar scholen. Dat lijkt me wat... Mss kan ik zo wel verder naar zwangerschapsyoga... Maar nee... dit werk is het niet... Hier vind ik geen energie... Laat het nog even bezinken en voel aan... Ik bekijk het straks even met mijn vriend...
Ja, we gaan up and down. Niet alle momenten kunnen even mooi zijn. Vannacht was zo'n moment waarbij ik in paniek slaag. Ook deze namiddag lijkt het me niet gemakkelijk om rustig te blijven. Mijn rechterkeel en net onder het sleutelbeen lijken enorm gespannen. Zijn het nog steeds de meridianen die reageren na de shiatsu? Het begon donderdag met bovenwervel van de nek en vermoedelijk trekt het zo door naar mijn rechterzijde. Ook het slikken is zo niet gemakkelijk.
Ik laat het gebeuren... Dat is zeker niet gemakkelijk. Maar ik noteer het even, wie weet komt het later van pas.
Vandaag: de laatste lessen van de postgraduaat die ik nog volg buiten mijn werk. Mindfulness & acupunctuur, meer een informatieve sessie, maar zeer boeiend! Mindfulness is iets wat ik op zich goed toepas bij deze heerlijke 'zomermomenten': genieten van elk moment. Stoppen, landen en kijken. Wat voel je, wat hoor je, wat ruik je en eventueel wat proef je... We staan er zo weinig bij stil! En ja... laat het er maar zijn als het niet zo fijn voelt. Dat zag ik ook vorige week bij de mental coach. Dus individueel was er al aan het werken. Weerstand bieden heeft geen zin bij de onaangename dingen... Laat het er zijn en accepteer... Trek wel je grenzen. Vele gekende lessen...
Eén van deze vele lessen vonden plaats deze week: het begon woensdag met een shiatsubehandeling, donderdag de yoga, vrijdag -nu- deze twee lessen. De shiatsubehandeling verrijkte me weer op en top: Zo zag mijn yogalerares dat mijn rechterschouder lager hangt dan mijn linker. Ze bekeek het even samen met me... Ze gelooft dat mijn maag en darmen slechts een symptoom zijn van iets onderliggend, iets van vroeger wat ik meeneem mogelijk? Vandaag bij de acupunctuursessie zien we dat menstruele cyclus bij sommige gevallen (lange folliculaire fase) gekoppeld is aan maag-miltmeridiaan... Geloof het of niet... Maar ook dit merk ik op mijn cycluskaarten (naar aanleiding van de les van onze postgraduaat in december, startte ik met enkele collega-studenten NFP): de 1e dag van temperatuurverhoging valt telkens later: 14, 15, 19, 21 en 24 nu al! Maar we laten het ook gebeuren: mijn lichaam heeft tijd nodig. 'Laagje per laagje halen we het stof eraf.', zoals mijn yogalerares zegt. En ik geloof erin. Mijn lichaam vertelt:
De week ervoor is mijn tintelende tong van zichzelf getemperd: galblaas/lever? Toch de handvoetmondziekte? We'll never know. Na de behandeling van deze week lijkt mijn nek de eerste dag 'uit evenwicht', letterlijk dan. Dizzy en zweverig, maar we laten het gebeuren. Vrijdag lijkt tijdens de mindfullness-sessie met meditatie mijn nek mijn hoofd naar achter te willen trekken. We laten het gebeuren.
Ken je dat? Niet weten waar je moet kijken? Zo boeiend, maar terwijl toch genieten! Zo een moment was er vandaag. Het was schitterend weer: ik heb genoten van de lente, het groene, de zon, de warmte,... :)
Toch was er nog iets extra: Flow. Flow staat voor het drukke leven dat we leiden (of zal ik beter zeggen 'lijden'). Mijn lichaam reageert op al die 'flow' en toch wanneer ik reageer, hoe meer ik dacht aan de sessie deze week bij de mental coach: die drukke mensen... mijn lichaam die reageert... en nee, laten we er niet in meegaan,... Toch betekent 'Flow' nu ook iets positiefs: het leuke Nederlandse tijdschrift dat ik vond in de winkel vol leuke ideeën, weetjes,... Ik weet niet waar eerst te kijken.
Enkele weken terug was ik bij mijn mental coach. Ik vertelde haar over het nijpende gevoel dat ik nog vaak in mijn keel heb. Bij bepaalde stresssituaties kwam het enorm bij me op. Het was alsof dat mijn keel werd dichtgeknepen door verschillende handen. Aan de hand van haar gesprekstechnieken kwam dit geregeld terug in me op wanneer de situatie opnieuw voorviel: die handen die knepen... Verschrikkelijk! Maar ik kon doorgaan naar aanvaarding en het minderde lichtjes.
Vandaag was ik opnieuw bij haar (ik ga elke 2 weken). Ik vertelde haar hoe het verlopen was na de vorige sessie. Hoe mijn onderbewustzijn inwerkte op de situatie en hoe ik er toch bewust mee omging! Super. Ik voel ook een klein stapje meer innerlijke rust. Eén tip: yoga! In combinatie met de mental coach en de shiatsu super! Wanneer mensen op het werk beginnen vooruit te draven, stress op te wekken, kan ik me er volledig van afzetten. Alleen bij angst (zoals afgelopen vrijdag met mijn tong)... krijg ik het nog niet zover. Na de sessie besluiten we samen dat ik dit meeneem: Telkens wanneer de situatie terug voorvalt (angst door lichamelijke klachten en andersom), ga ik proberen om die situatie met die mensen op het werk op te halen. En dan zeggen 'Nee, daar gaan we niet in meegaan'. Let's try it. We zullen zien of het iets is voor mij. De focus eraf halen, is het belangrijkste! Ook laten we een keer proberen om nog meer mijn grenzen meer te stellen op het werk. Eigen behoefte nog meer laten spreken. Zelfzorg is het werkpunt!
De tintelingen hebben plaats gemaakt voor een vervelend, droog gevoel in mond en keel. Maar ik ben geruster, het mag er zijn. Rust, rust, rust... is het advies van mijn shiatsu-therapeut. Het doet goed. Ik herken de noden van mijn lichaam: zo herkende ik vandaag mijn maag. Bij enkele happen eten werd ik misselijk, kreeg ik pijn in plekken van linker arm, rug en nek. Ook de meridiaan in mijn been en onderrug reageerde. Ik rustte, gaf druk op de meridianen. En ja, eten lukte beter! Leve de chakra's!
Jaloezie, voor de meeste mensen een gekend gevoel. De rode draad voor mij in het verhaal: Vandaag trouwde iemand uit het dorp, één van de pestkoppen van vroeger. Iedereen praat erover, ik zie de trouwers aan de kerk en jaloezie, frustratie, de krop in mijn keel komt naar boven. Ik wil ook trouwen, kinderen krijgen (moest ik me niet zo slecht voelen) en ons stekje uitbouwen! Waarom zij weer wel en ik niet?! Ik concentreer me weer op mezelf, op ons. Dat voelt beter... Ik kruip dicht tegen mijn vriend aan en weet dat ik hier beter zit dan tussen dat schijnheilig groepje aan de kerk. Ik zie je graag, lieve schat!
11 mei 2012, 21.30... Moe van de lichamelijke uitputtingsslag: tintelende tong, tintelende keel met angst tot gevolg. Reeds 2190 dagen, ruw geschat, loop ik met de dagelijkse lichamelijke beslommeringen rond. Hoe het allemaal begon...
2190 dagen, 6 jaar terug, mijn laatste jaar middelbare school. Mooie vooruitzichten zoals het verder studeren het jaar erop. Ik heb al zeker besloten: het wordt vroedvrouw! Toch zijn er enkele vervelendere zaken op dat moment... Ik haal prachtige punten op school. Je zou denken, toch niets mis mee? Dat dacht ik ook, maar dit kon niet iedereen verkroppen. Ik moest het bekopen met pesterijen van zowel hen als de vroegere lagere schoolkinderen. Mijn toenmalige vriend was niet met me begaan, het contact met mijn ouders was overmatig onaangenaam en als kers op de taart liep ik rond met dagelijkse pijn aan mijn been. Ik 'overleefde', slaagde met succes het schooljaar en werd snel geopereerd aan mijn been. Een zomer revalidatie stond aan de deur.
Zucht... Ik revalideerde, maar voelde me alleen. Mijn toenmalige vriend liet me nog steeds aan mijn lot over, ook liep het contact met mijn ouders niet van een leien dakje. Ik startte in de hogeschool met vol goede moed, maar crashte al snel. Ik kreeg paniekaanvallen van de stress: het gevoel dat je keel wordt dichtgeknepen, je krijgt warm en koud, angst overheerst, je krijgt geen lucht meer,... Verschillende keren kwam het terug, het werd week per week, dag per dag erger. Ik kon niet meer slapen, niet meer eten. Ik zocht steun in mijn omgeving, die kwam er, beperkt en tijdelijk... Mijn ouders, mijn toenmalige vriend: ze werden kwaad, ze waren hard voor me,... Ik voelde me meer alleen dan ooit tevoren en voelde me niet gehoord of begrepen. Ik vond steun bij mijn huisarts, mijn psychologe op school. De dag voor een groot examen in januari liet mijn toenmalige vriend me zitten. Op dat moment maakte dat er zeker niet beter op. Al die maanden heb ik gehuild, ik wou weg, ik was onzeker. De jarenlange pesterijen en dit erboven op was te veel voor me. Ik startte, onwetend, met antidepressiva. Na 5 - 6 weken sloegen de antidepressiva aan. Ik had terug levenslust, had mijn weg zelf gevonden naar de nodige therapeuten, begon terug uit te gaan en vond mijn goede 'oude jeugdvriendengroep' terug. Het tweede jaar vroedkunde was heerlijk. Oké, het contact met mijn ouders was nog niet schitterend en mijn lichaam had nog niet alles verwerkt van vorig jaar, maar ik genoot! Om daarna eens zo hard terug met je hoofd er tegenaan te lopen: ja, de winter kwam er weer aan, ik voelde het tij weer keren, de stress kwam terug hoog oplopen,... Ik kreeg opnieuw paniekaanvallen, maar verzweeg het tegen mijn ouders een maand lang. Ik zorgde zelf opnieuw voor de contacten met de nodige therapeuten, wat zeker niet evident is voor een student! Ik stortte in, gaf toe aan mijn ouders dat het zo niet verder kon. De school ondernam mee: mijn persoonlijke begeleidster liet me stoppen met de stage. Ik kon het overige deel beter in het volgend semester afmaken, vertelde ze. Ik had op dat moment ook veel steun van een vriendin, nog steeds mijn beste vriendin, die ik in de opleiding leerde kennen. Eerlijk? Ik heb al die herinneringen in detail verdrongen. Ik wil het niet meer weten. Weer een overlevingsstrategie van mezelf? Daar ben ik intussen expert in!
Toch heb ik 1 ding onthouden: mijn beste vriend toen, maanden/jaren lang waren we verliefd. Eindelijk leek het er door te komen. Vrienden vroegen wanneer we eindelijk een koppel zouden vormen. Zij zagen het eerder dan ons! :) En ja, vandaag, 3 jaar/1095 dagen geleden dat het begon, zijn we nog steeds gelukkig samen in goede en natuurlijk ook kwade dagen.
Ik vertelde hem alles, maar het is moeilijk te begrijpen voor hem. Dat is volkomen normaal. Hij weet niet wat ik voel en het is ook moeilijk om in te schatten hoe het voelt. Voor mij is het dan weer moeilijk om te begrijpen dat hij mij aanvaard zoals ik ben, dat hij mij niet laat zitten. Ik ben niet veel anders gewoon geweest, dus dat is wel heel vreemd voor me.
Jaar in, jaar uit. Mijn lichaam bleef reageren, jaarlijks maagklachten, angstgevoelens, pijn,... Maar ook natuurlijk leuke gezellige momenten met mijn vriend, beste vriendin, mijn nichtje, familie,...
Ik studeerde af, vond een job die mentaal heel zwaar weegt met dagelijkse files erbij. Natuurlijk kwam die stress terug naar boven. En hier zitten we dan... Al heel wat stappen verder, hard gewerkt... met mijn mental coach intussen, met ook op de alternatieve weg te gaan: osteopaat en nu shiatsu en yoga. Afgelopen december had ik weer even een moment waarbij ik 'met mijn hoofd tegen de muur botste', met als gevolg: maagklachten, pijn,... Ik startte met yoga, ondernam bewust in mijn voeding door een gezondheidsconsulente te consulteren en ben nu zover dat ik met shiatsubehandelingen startte.
'Zou ik...' Mmm... Hoe begin ik er in hemelsnaam aan? M'n shiatsu-therapeut raadt het me toch nog een keer aan. Oké we beginnen eraan: blog aangemaakt en we zien wel hoe het loopt.
Ik ben een 24-jarige vrouw, getekend door het verleden, maar meer dan klaar om te vechten voor de toekomst en het heden! Hier wil ik mijn verhaal kwijt, wil ik erop terugkijken en wie weet ooit iemand ermee helpen!
