Ik bleef die nacht bij hem, maar omdat hij moeite met slikken kreeg, had hij veel te weinig medicatie binnen en had hij pijn. Gelukkig hielp de verpleegster met een spuitje zodat hij toch eventjes in slaap viel. Ze had mijn bed ook al naast het zijne geschoven zodat we heel dicht bij elkaar konden zijn. De pijn kwam terug en weer gaf de verpleegster een spuitje, maar steeds minder leek het te werken, hij was onrustig. Ik zong toen maar wat voor hem, dat maakte hem rustig. Tot de pijn weer terugkwam. De assistent gebeld en een ander spuitje gegeven. Maar Mathieu begon steeds moeilijker te ademen. Ik kon het niet aanzien, hoe hij moest wroeten en werken om aan adem te geraken. Terug de verpleegster gehaald en de dokter erbij geroepen. Hij kreeg een infuus. Toen wist ik het, dit is zijn doodsstrijd. Ik belde de familie en ook mijn zus. Door het infuus begon hij wat rustiger te worden, zijn ademhaling ging steeds trager en trager. Om kwart voor 4 heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen, en is hij aan zijn laatste reis begonnen. Dag keppe, we'll meet again....
Deze middag zijn we naar het mortuarium geweest. Die koude, oude man was niet meer mijn Mathieu. Mijn Mathieu was de man die wandelde en lachte en vertelde. Hij was mijn wereld.
En nu moet ik verder in een andere wereld, met alleen de herinneringen. Gelukkig heb ik veel mooie, lieve herinneringen aan een crème van een vent.
Maar ik ben wel boos, op die hierboven. Het was echt niet nodig dat hij nog beroertes kreeg, dat hij zijn laatste heldere ogenblikken zich niet meer kon verstaanbaar maken. Nee, dat was niet eerlijk !
Vrijdag is de begrafenis, en toch mooi hoe alles juist in elkaar past, tussen Kortrijk en Zemst.
