Hoewel we niet te klagen hebben van het ziekenhuis in Vilvoorde, kwamen we toch vrij vlug overeen dat we naar Kortrijk zouden komen. Toch voor september, want dan begin ik terug te werken. Michel, Mathieu's jongste broer kwam met een lijst waarop ziekenhuizen gequoteerd worden volgens het aantal geopereerde longkankers. AZ Groeninghe scoorde vrij goed en dus zouden we vlugger dan eerst gedacht verhuizen.
De verhuis verliep redelijk goed, hoewel Mathieu niet helemaal komfortabel was. Het werd een rommelige, moeilijke week.
Op maandag 11 juli hadden we een afspraak met de oncologe, dr. Sofie. Ze was heel vriendelijk en ook duidelijk.
Dinsdag hadden we een afspraak met de huisarts. De medicatie werd verhoogd, want pijnvrij was Mathieu nog altijd niet. Dokter Annelies moest bloed trekken om te zien of Mathieu klaar was voor de volgende chemo. Dat was hij niet. De waarden van de witte bloedcellen was te laag: hij zat aan 200, maar moest minstens 500 hebben en eigenlijk liefst tussen 1000 en 1500. Dus direct naar het ziekenhuis voor een spuitje. Wat meteen ook betekende dat de geplande chemo niet kon doorgaan.
Van de volgende dag weet ik niet veel meer, alleen dat we bij de vishandel een koud plaatje bestelden. De volgende dagen waren rustig want hij sliep veel in bed en de zetel maar hij was nog steeds niet pijn vrij. zaterdag was het weer erg, we belden de dokter want het kon zo niet blijven. de medicatie terug aangepast, in plaats van een pijn pleister kwamen er pilletjes. Dat pilletje deed blijkbaar wonderen want Mathieu voelde zich die zaterdag wel best lekker. de zondag was het opnieuw het zelfde liedje; ik had gedacht dat hij terug goed ging goed zou zijn maar nee, terug naar af : pijn, zweten, ongemakkelijk zijn ...
