Vandaag de eerste maal radiotherapie. Mathieu moest daarvoor naar de nieuwe kliniek op de Kennedylaan. Het vervoer kwam hem veel te vroeg halen, waardoor hij daar ruim een half uur moest wachten op een stoel. zeer pijnlijk voor hem. Toen de ambulance hem kwam halen was hij nog niet eens bestraald geweest. De terugweg moest hij naast de chauffeur zitten, opnieuw zeer pijnlijk. Teruggekomen was hij verschrikkelijk moe, en ja, hij was misselijk. Verschillende keren overgegeven, niet kunnen eten s'avonds....
Toen hij vroeg om een pijnstiller was dat onmogelijk omdat zijn dossier niet terug meegekomen was. Op zoek naar dat dossier dus. Gelukkig kregen we toch een pilletje via de doktersassistente.
vandaag naar de 2° bestraling. Deze keer ging ik mee, zodat dezelfde "cierk" als gisteren niet zou gebeuren. Deze keer kwamen ze gewoon niet af, vergeten, zeker.... De spoeddienst van campus Loofstraat heeft dan voor vervoer gezocht. Die hadden echter een verkeerd lokaalnummer mee, zodat we uiteindelijk het ziekenhuis van alle kanten hebben gezien. Al bij al kwamen we een uur later dan voorzien op de juiste bestemming aan. Maar deze keer moesten we maar 5 minuutjes wachten en stond een bed klaar na de behandeling, waar Mathieu kon wachten op de vervoersdienst. Ik had het dossier bij mij, zodat het niet verloren kon geraken. Iets beter dan gisteren maar nog niet "top"!
Bij de terugkeer was de verhuis van bed 1 naar bed 2 al geregeld. Zijn bedgebuur mocht naar huis en dus zitten we nu aan de kant van de venster, en ook de goeie stoel staat daar.
Ondertussen zie ik Mathieu wel telkens zwakker worden. Hij heeft dan ook de rest van de dag nodig om te recupereren. Ondanks alles probeert hij nog een grapje te maken, een gek gebaar te maken. Keppe van mij, dat heb je niet verdiend.
Gisteren heb ik mijn blog gelanceerd en vandaag ben ik overspoeld door reacties. God, wat doet dat deugd, dat jullie benieuwd en bekommerd zijn om hem. Jullie berichten zijn echt een hart onder de riem.
Zojuist is de wijkagent hier geweest, eindelijk de papieren voor adreswijziging in orde, nu nog de officiële papieren voor ons samenwonen. Ja stad Kortrijk, het gaat allemaal zo gemakkelijk niet !
Een goeie dag voor Mathieu ! Direct als ik binnenkwam zei hij het al : goed geslapen, lekker gegeten, al een paar keer opgestaan, minder pijn. Daar ben ik zo blij om, ergens hoop ik dat het door de bestraling komt, maar besef wel dat het morgen helemaal anders kan zijn. Het vervoer naar Kennedy verliep PERFECT, het kan dus wel !
Ik zei het al, 't kan niet te lang duren.... Deze namiddag kwam de assistente zeggen dat er een thorax foto moest genomen worden, want de ontstekingswaarden waren weer veel te hoog. Het houdt niet op.
Tot nog toe had ik het over de belevenissen van Mathieu en ook hoe ik mij daar bij voelde. Wel ik voel me redelijk goed, verbazend eigenlijk. Ik ween af en toe, maar ik zit niet in de put. Het meest last heb ik als ik iets zie en denk, dat zal ik nu niet meer kunnen doen met Mathieu.
Maar ik heb zoveel hulp ook. Mijn zus belt me elke dag, en ik ga soms bij haar eten, dat doet deugd.
De berichtjes die ik krijg van familie, vrienden en collega's zijn hartverwarmend.
En dan is er ook nog mijn babbelgroepje, 5 lotgenoten, 5 vrouwen met een man die kanker heeft, 2 Hollandse en 3 Vlaamse vrouwen die lief en leed delen. Want dat is het eigenlijk, veel leed delen. Ik kan er alles kwijt, ik kan er alles vragen, het is echt super. Laatst kwam ik één van dat groepje tegen, die nota bene in dezelfde straat woont. 't Was precies een lang verloren vriendin die ik terug zag. Zonder die steun zou ik niet zo sterk zijn om Mathieu bij te staan.
Ook weer een goeie dag vandaag, zij het wat minder als gisteren. De rugpijn is reeds wat minder, de ribben dan wat meer. hij heeft ook wat last van tintelingen in zijn benen. Nog niet veel de dokter gezien, de laatste dagen.
Mathieu's bedbuur is totaal het tegenovergestelde van hij. Familieradio en radio 1, VTM of één, college van Vilvoorde of De Kindervriend. Ik dacht dat Mathieu zich daardoor gestresseerd zou voelen, maar gelukkig relativeert hij ; misschien wel beter dan ik. Ook vandaag probeerde hij te bellen, en hij antwoord ook op mijn oude GSM, zo leuk !
Hier gaan de dagen zo snel voor mij, en waarschijnlijk zo traag voor Mathieu...
Daarpas bij Bea lekker gegeten en even kunnen chillen.
Zondag 7 aug,
Zo moe, zo verschrikkelijk moe was Mathieu vandaag. Geen fut, niks. De minste inspanning koste hem moeite. Nochtans, gisteren kwam er familie op bezoek en die hadden een klein flesje champagne mee. Vandaag zouden we dat uit drinken, maar Mathieu heeft maar een klein beetje gedronken en zelfs dat was vermoeiend. Ik haat het om hem zo moe, zo zwak te zien. Maar ik blijf hopen, Hopen op betere dagen om nog mooie herinneringen te kunnen maken.
woensdag 3 aug
