weet je wat me nog het meest eraan herinnert elke dag dat ik in afrika ben (buiten de warmte en de zwarte mensen natuurlijk), dat is de spontane begroetingen van elke dag.... je houdt het niet voor mogelijk hoeveel mensen me hier ondertussen (en dan heb ik het zowel over senegal als gambia)) al kennen. let wel, voor mij is het veel moeilijker om steedste weten wie mij echt kent. daarom een simpel trucje: wat is mijn naam, als ze hem kennne, goed dan kunnen we verder gaan. maar mensen hecthen er een enorm belang aan dat je hen groet en dat zelfs als je hen die dag al eerder gezien hebt.... een simpele ca va, ca van bien volstaat maar senegalezen vinden het superals je hen in het wolof begroet en dan ook een klein gespekje acther volgt.... zo had ik aan de grens in selet een heel kort conversatie met een officier van de douane, hij had er kennelijk plezier in dat ik toch al redelijk wat wolfolf kennis heb opgedaan. de duitsers die toen samen met mij in de wagen zaten, waren serieus onder de indruk haha.... de overgrote meerderheid is gewoon curieus om weten wat je als blanke hier brengt; slechts een minderheid (ervaar ik toch) heeft andere intersses om je aan te spreken... want er zijn er altijd die van jou het volgende willen: een blanke vrouw, een cadeau, wat geld, je cool tshirt, etc.... dan zeg ik over het algemmeen dat ik dieu niet ben en dat nblank zijn niet gelijk staat aan rijk zijn. niet letten op mijn spellingsfouten, het ligt aan de traagheid van het systeem vandaag
