voor wie graag in mijn voetsporen zou treden - al is het dan maar voor een week of twee weken - kan ik een aantal nuttige tips/voorwaarden? meegeven. 1. kinderen! in een samenleving waar 50 procent van de bevolking jonger dan 20 jaar is, geldt dat je een jonge, actieve geest moet hebben. tussen al deze jonge kinderen lopen/grappen/dollen/... is een ongelooflijke ervaring. het kan soms vermoeiend zijn, maar over het algemeen zijn de kinderen zo vriendelijk en spontaan dat je hen niet kan negeren. ze worden dan ook opgevoed met de idee: wees steeds vriendelijk tov vreemden en mss wel in het bijzonder tov de toubab/toubabo. de bevolkingspyramide ziet er omgekeerd evenredig uit met de belgische en dat geeft zowel opportuniteiten - de toekomst van afrika is zijn jeugd - als problemen - wie arm is en zes of meer kinderen heeft maakt het zich niet gemakkelijk natuurlijk. 2. sociaal ingesteld persoon! wie graag ontzettend veel contacten legt en nieuwsgierig is naar andere culturen/tradities is in deze landen aan het juiste adres. ikzelf ben dat en ik heb er geen problemen mee om een hele dag door een klapke met jan en alleman te doen. maar ik blijf een toubab en af en toe dien ik alleen te zijn - bijv strand van kartong: een run of een zwem en daarna wat bezinnen, lovely!.... je moet gewoon leren wie je aanspreekt/volgt uit interesse en wie gewoon natuurlijk vriendelijk is .... een proces dat ik nu toch wel al hele tijd onder knie heb... maar een mens kan steeds ontgoocheld worden, dus ik blijf steeds voorzichtig. overal heb je goede en slechte mensen nietwaar
Mijn tijd zit er spijtig genoeg op, ik maak dit verslagje volgende keer af!
na bijna vier maanden afrikaans leven kan ik een balans opmaken van de zaken die ik het meest mis. buiten het feit dat ik jullie allemaal al zo lang niet meer gezien heb - en als je mij zou zien met mijn bruin velleke zoudt ge wel verschieten ;) - is er 1 iets dat ik hard hard mis: het belgische/vlaamse eten. man, ik heb hier al liggen dromen van een lekker pak friet, patatjes met worst, nen lekkeren spagetti ... maar... dit wil helemaal niet zeggen dat ik hier honger lijd of het gambiaans/senegalees eten niet weet te apprecieren. om een idee te geven van hoe een typische schotel er hier uitziet: lees de volgende regels aandachtig door en probeer het je dan voor te stellen. waar alles rond draait is de grote rijstschotel die in het midden van de eters geplaatst wordt. er wordt op twee maieren gegeten: of met de rechterhand waarbij de rijst wordt gekneden of met een lepel. in al deze maanden heb ik slechts heel zelden met mes en vork gegeten. ikzelf verkies de lepel, maar ik heb al met mijn rechterhand gegeten. gemakkelijk is het niet maar het is wel een uitdaging om het op een deftige manier te doen. het doet me eraan denken dat we allemaal toch van dezelfde mens afkomen.... een regel: steeds handen zorgvuldig wassen en nooit met je linkerhand eten want die wordt gebruikt voor alle lichaamsverzorging/reiniging.... welke ingredienten vind je terug in de rijstschotel? buiten een groot pak rijst is er meestal vis - vooral de bongavis is veelvoorkomend, jammer genoeg met veel graten - of vlees - duurder en meer voor speciale gelegenheden bijv tabaski dan wordt een groot schaap geslacht - maniok (uiterst voedzaam en lekker), witte kool (beperkt), peper (dat mijd ik want zelfs voor mij te spicy), en een veelvoud aan sausen. de saus kan vasthangen aan de schotel (bijv de typische cheboudienschotel: cheb is rijst in wolof en dien is vis of kan gewoon los aan de schotel toegevoegd worden. de kleuren? rood, groen, donkerbruin, geel werkelijk een grote variatie... wie eet er met wie? vreemde vraag misschien maar in sommige families eten de mannen en de vrouwen apart. een jongen of een opa doet er dan niet toe. de lepels worden aan de ouderen gegeven, de kinderen eten met de hand. dit heeft te maken met een heel belangrijk aspect in de samenleving hier: respect voor de oudere. maar meestal eet iedereen door elkaar en dan doet het er niet toe of je nu een familielid bent of een gast: iedereen is welkom! ikzelf eet nu alle dagen rijst en als ik niet in een stad als serekunda of brikama ben maar in dorp zoals kartong eet ik zelfs twee maal per dag rijst! steekt het tegen? soms maar het is altijd lekker. alle dagen eet ik daarbuiten ook nog brood - met chocolade in de ochtend of spagettisliertjes met beef in de avond - en fruit... en ik kan alvast verklappen dat ik geweldig uitkijk naar het mangoseizoen dat er nu heel binnenkort zit aan te komen....
eindelijk.... vanuit het drukke maar leuke brikama kan ik jullie het lange verhaal doen van mijn verblijf in kartong. dit vrij grote dorp is gelegen aan de atlantische oceaan in het zuidwesten van gambia in het district south kombo. na mijn trip met afrika voor beginners in juli 2005 kon ik niet anders dan terugkeren naar dit heel rustige maar o zo interessante kartong. de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de bevolking is hier het meest aanwezig en ook gemeend. gambia heeft immers een bijnaam, nl de smilin coast of the atlantic of the smilin coast of africa. gambia is nog steeds een land in ontwikkeling maar er is sinds heel lang vrede en dat is toch zo belangrijk! maar ik wijk af ...kartong dus.... ik heb sinds mijn eerste dag bij dezelfde familie verbleven nl sambou. amie is een goede vriendin van mij en haar broer ezmaela alias gu alias branco zie ik nu als een brotha.... dat doet me trouwens denken aan de bijnamen die iedereen hier heeft: ik ken een bill gates, een shakespeare, een 50cent,een skebou .... mijn nicknames? aangezien ontzettend weinig mensen mijn voornaam - en al helemaal niet mijn familienaam - kunnen uitspreken maken ze het zichzelf wat gemakkelijker... dus: dietri, defolde (jaja!), didi, dididi, the latest development, the great shakespeare enz.... elke keer ik een paar dagen verblijf in kartong weet ik dat ik niet ongemerkt door het dorp kan gaan, teveel mensen kennen mij hier nu. wees echter gerust: ik heb een goede naam!
wat heeft kartong nu te bieden? - het niet door massatoerisme bevolkte strand - de prachtige natuur met de duinen, de palmbomen,de o zo mooie vogels.... - de mensen en dus vooral de vriendschap - art gallery - 500 karoninkas, hoofdzakelijk christenen en meer dan 3000 mandinkas en dat zijn allemaal moslims. - dichtbijgrens met senegal - casamance - christenen en moslims die heel vreedzaam samenleven. wist je trouwens dat hier paar families zijn met zowel christenen als moslims? - de djembecultuur en het daaruit voortspringende kartongfestival dat doorging eind maart.... - bush hunting: op stap gaan met paar vrienden om een lekker diertje te vangen, bij onze pogingen bleef het bij drie konijntjes, kleine teleurstelling - de promotie van ecotoerisme waarin host en guest respect hebben voor elkaar en de leefomgeving. enzomeer
natuurlijk kan ik niet doorlopend in dit plaatsje blijven aangezien er toch wel praktische problemen zijn: nog steeds geen electriciteit - in de hele kuststreek is dit het enige dorp en geloof me ik ken mijn weg nu onderhand wel - en de slechte ligging. ik weet wel met zekerheid dat er geen ander oord is in afrika waar ikme zo op mijn gemak voel!
eindelijk kan ik jullie mijn favoriete plaatsje in het kleine Gambia voorstellen. Reeds op 10 maart ben ik daar geland na een eerste bezoek met afrika voor beginners in juli 2005. Kartong is gelegen in het zuidwesten van Gambia in het district Kombo South aan de Atlantische Oceaan en vlakbij de grens met Senegal - nl Casamance met dorpje Kabadio en verderop Abene en Kafountine, twee gekende toeristenoorden. Wat maakt Kartong voor mij nu zo speciaal.... - de vriendelijkheid van de mensen die elke vreemdeling als een brotha ontvangen - de rust van de natuur met het prachtige strand, de vogels overal rond in het woud ... - de link met babylon - in reggae music gebruikt voor europa en usa - mn de samenwerking met een zweeds stadje. zo heb ik 10 dagen kennis kunnen maken met 24 zweedse studenten, heel boeiend. bij het concert dat ze gaven in de hal achter de kerk was er zelfs een samenwerking voor het leven.... een zweedse man die getrouwd is met een kartonglady... - de ongelooflijk vreedzame relaties en banden tussen de christelijke gemeenschap - karoninkas 500 ongeveer - en de moslimgemeenschap - mandinkas meer dan 2000. zo ken ik een familie waar de moeder en dochter christen zijn maar de tantes moslim ... maar zoals alles hier no problem - my brotha Gu alias branco alias izmaela sambou - kameraden - ondanks het feit dat ik nu een vaste Gambiaanse vriendin heb krijg ik af en toe nog toestanden als.... i like you do you like me .... in een shop net voor een avondprogramma in de dance hall met dj ludo from belgium hehe - de alomtegenwoordige reggae music met in het bijzonder de smiling coast radio... im a man from countryside of brotha and sista hold on ... super! - de barbecue op het strand afgelopen zaterdag met de prachtige sterrenhemel, de golfslagen van de oceaan, krabben die passeren aan je voeten - niet overdreven! - en bovenal lekkere kippetjes... geroosterde hoor - en mijn ontmoeting met mijn nieuwe vriendin sarjo jabang maar wie hierover meer wil weten, moet mij maar mailen!
wegens problemen met het toevoegen van berichten op mijn blog is het alweer een hele tijd geleden. ik wil van hieruit de groeten overdoen aan mijn broer herwig die vandaag zijn 23ste verjaardag viert en ook aan mijn andere broer arnout voor zijn 13de verjaardag. het verre vlaanderen jawel, pas woensdag wist ik wie de ronde van vlaanderen gewonnen heeft.
warme groeten - hopelijk komt mijn bericht er nu op dan voeg ik er nog snel een ander aan toe.
een blog moet je onderhouden maar dan moet het wel mee zitten
hoi hoi
jullie vragen zich allemaal allicht wel af: wat is dat toch met dienen Dieter? Geen update in een maand tijd... Klopt, dat is veel te lang geleden en het verlaagt het imago van deze blog. Het heeft me echter niet meegezeten. Ik heb twee weken in Kartong, een dorpje in het zuidwesten van Gambia doorgebracht en daarna een week in Serekunda/Bakoteh. Nu, dat ik in Kartong geen internet zou hebben wist ik al op voorhand en ik heb de dichte familie dan ook laten weten dat ik uit de ether zou zijn voor bepaalde tijd. Na een kleine week besloot ik om naar Gunjur te trekken, een vissersdorpje ten noorden van kartong waar er internetverbinding is. Die is er ook maar wat een soepe zeg: heel heel traag, duur en toen ik op deze blog een bericht aan het toevoegen was: blokkage.... Tja, ik ben nog steeds in Afrika e... Nu goed, ik liet het niet aan mijn hart komen en trok vijftal dagen later naar Serekunda, een ontzettend leuke maar chaotische stad. Ik was er zeker van dat het die dag zou lukken. Aan een vriendin die in een bank werkt liet ik weten van aan de overzijde het Gamtelgebouw mijn mails te raadplegen. Maar ik kwam al snel van een koude douche terug.... Er bleek een panne te zijn in Senegal en alle cybercafes in Serekunda deelden in de brokken.... Gevolg: missie onvolbracht. Terug naar Kartong waar ik van het jaarlijkse djembe/kora/reggaefestival wou genieten. Nadien ben ik samen met een vriend, Saikou Mane, naar Bakoteh bij Serekunda getrokken om een paar dagen te relaxen. Naast onze compound - huis met vele kamers van één familie - is een telecentre met ook een cybercafe. Daar bleek ik in staat te zijn om mails te behandelen: meer dan 100! maar het bleek niet mogelijk om in te loggen op mijn blog.... Gevolg: het is pas vandaag hier in Ziguinchor - ik verblijf paar dagen terug in Casamance alvorens mij te vestigen in Serekunda/Bakoteh - dat ik een bericht kan toevoegen. Ik ben echter beetje laat want ze gaan hier middagpauze houden dus ik moet jammer genoeg alweer afsluiten. Volgende keer vertel ik in het breed wat een mooie tijd ik in Kartong gehad heb en daarna wil ik het dan uiteindelijk over eten hebben.
From the labourparty in Belgium, Dieter (nickname van mijn goede vriend Saikou)
in een alweer erg warme dag (namiddagtemperaturen tot boven 35 graden) ben ik onder de koelte van een ventilator even verfrissing aan het zoeken en jullie op de hoogte te brengen van de verkiezingssfeer in senegal. In een heel kalm en sereen verlopen verkiezingsdag afgelopen zondag ben ik zelf even een bureau binnengegaan. Rijen dik kiezers die allemaal heel geduldig stonden aan te schuiven om hun stem uit te brengen. Zij moesten kiezen tussen vijftien blaadjes met op elk blaadje een kandidaat. Na het in de juiste boite gedeponeerd te hebben, moesten ze nog het bewijs van stemming afleggen (top van duim rood kleuren). OP die manier duurt het wat langer natuurlijk, maar zoals ik in een vorig verslag zei: men heeft hier geduld. Om vijf miljoen mensenn te laten stemmen verspreid over dit toch grote land (200000 km²) diende alles toch goed voorbereid te zijn en naar Afrikaanse normen hebben ze het heel goed gedaan. De uitslag dan: het is zittend president Abdoulaye Wade van de Coaltion Sopi 2007 die voor de komende vijf jaar (en niet zeven zoals in eerder verslag, het is nl Wade zelf die de regel heeft veranderd) Senegal zal blijven leiden. Ik ga me niet uitlaten over de toekomstperspectieven van dit land met Wade aan het hoofd, maar of sopi (verandering in wolof) werkelijk zal gebeuren op nog grotere schaal is toch maar de vraag... Wat ik vooral vaststel: hij is 80 jaar en van zo iemand mag en kan je niet verwachten dat hij nog grote risico's zal nemen... Maar de mensen hier zijn over het algemeen toch content hoor en dat is het belangrijkste natuurlijk. Qua exacte resultaten ben ik nie goed op de hoogte, maar ik geloof dat het verschil zodanig groot is dat er absoluut geen tweede ronde nodig is...
Voila nu genoeg over politiek, volgende keer ga ik de culinaire tour!
Vooreerst wil ik iedereen van harte bedanken voor de verjaardagswensen, hetzij via mijn gastenboek, hetzij via een mailtje, hetzij via een berichtje op mijn belgische "puce" (sim-kaart) en zelfs op mijn senegalese puce... Dat doet me veel plezier! Hoe ze hier mijn verjaardag gevierd hebben, komen jullie later te weten, dat zal nog wel enige tijd duren want het filmpje dient nog gemonteerd te worden. Het belangrijkste dat je leert in Afrika: wees geduldig, zelfs als je al betaald hebt, kan het wel nog enige dagen duren vooraleer het in orde is. Maar het komt in orde, ik ben tot op heden nog geen enkele keer teleurgesteld geweest en dat is het voornaamste.
Iets helemaal anders nu: milieuproblematiek. Aangezien ik een redelijk groene jongen ben, kan ik het niet nalaten om het even te hebben over een aantal problemen die zich hier stellen. Niemand kan er meer omheen: het klimaat verandert. En hier in Senegal heb ik het al met eigen ogen gezien: de verwoestijning... Uit een aantal gesprekken heb ik al kunnen opmaken dat er heel wat mensen uit het oosten en noorden van senegal zijn weggetrokken. Waarom? Heel simpel, het werk in de landbouw of visserij wordt steeds moeilijker. Zo vernam ik dat in enkele decennia een volledige streek zijn vegetatie (rond Matam in het oosten tegen Mali) heeft kwijtgespeeld. Daar waar vroeger de woestijn stopte bij de grens mauretanie-senegal is die grens verschoven. Hier in de Casamance begint het tropisch regenwoud, maar de vraag is wat de gevolgen op termijn zullen zijn voor de mensen hier. Want hier stelt zich nog een ander probleem: de ontbossing. In Gambia zie je steeds meer beschermde parken en de wet qua natuurbescherming wordt er mi streng nageleefd, maar in de Casamance hebben ze voor het ogenblik wel andere zorgen...
Iemand vertelde me het volgende: hier in Afrika hebben we de zon, waarom gebruiken we ze niet? De zon kan ons electriciteit geven en daarmee ook werk en zelfs veel werk. En bovendien: milieuvriendelijk! Maar de politici bespreken het niet eens, terwijl de olie zo duur is... Gelijk heeft ie natuurlijk maar ik zei hem ook dat het een heel complex debat is waarin ook Europa niet steeds op één lijn te vinden is. Zo zie je maar: hier kun je over werkelijk alles discussiëren en heel wat mensen zijn heel goed op de hoogte, maar wie gaat er nu eindelijk iets veranderen zodat het leven toch wat eenvoudiger zou kunnen worden?
Think about it, ik ga even mijn laisser-faire mentaliteit terug bovenhalen voor vandaag en nog wat genieten van de avondzon
Hoe te onderhandelen op een markt in Senegal of Gambia, ik kan er zo stilaan een boek beginnen over schrijven. De eerste weken van mijn verblijf hier maakte ik nog af en toe een beginnersfout en betaalde ik teveel, naar bescheiden AFrikaanse normen weliswaar... Je gaat er nl bewust en/of onbewust van de europese en belgische prijzen uit. Als ik samen met een local de prijsnegiotiatie aanvat, dan ben ik er steeds zeker van dat de verkoper met een correcte prijs zal aanvangen. Maar alleen als toubab, blanke dus aan de koop beginnen veronderstelt dat de aanvangsprijs veel te hoog zal zijn... Neem een jeansbroek: op de markt in Ziguinchor vroeg men 25000 CFA (40 euro ongeveer), ik daarop antwoorden 10000 en dat bleek dan goed te zijn haha want uiteindelijk zou ik er nog een vijftal euro teveel voor betaald hebben.. Maar dat is weken geleden en nu speel ik het spel keihard. zo was ik gisteren in Banjul (hoofdstad van Gambia) op de local craft market om een aantal leuke en vooral goedkope (goedkoper hier kan niet denk ik) zaken aan te schaffen: kleren, cadeau vr vriendin, parfum, etc... Hier in Gambia is leven nog goedkoper en dat houdt onder meer in dat je hier sterker in je schoenen staat en dus met heel lage aanvangsprijzen begint... Het leuke is steeds: er is geen algemene regel, het is een chaos waarin niet enkel verkoper en koper acteren maar ook andere mensen kunnen in tussenkomen die je aansporen of ontmoedigen om tot de koop al dan niet over te gaan.... Het verschil met Europa natuurlijk e.... Ik moet deze blog voor vandaag echter al weer laten, want binnen twee uurtjes (20 uur plaatselijke tijd) gaat mijn verjaardagsfeestje van start en het belooft een grande soiree te worden.... Doei
Waarschijnlijk zijn de meeste onder jullie reeds op de hoogte van het feit dat er binnenkort presidentsverkiezingen georganiseerd worden in senegal, zijnde op 25 februari 2007. Elke dag worden een aantal kandidaten voorgesteld op de nationale zender rts 1. Deze presidentskanditaten bezoeken bijna dagelijks een stad of regio en brengen in zowel het frans als in het wolof hun programma aan een uitzinnige menigte.... Gisteren zag k mijn kans om eens met eigen ogen een kandidaat aan het werk te zien, nl Idrissa Seck van een alternatieve partij, en hij was gisterennamiddag aanwezig in Bignona in de Casamance. Ikzelf ben er alleen naar toe geweest om zo volledig opgenomen te worden in de massa die zich drumde rond de aanwezige jeeps die een hele colonne vormden.... Als een echte Afrikaan liep ik mee(neem dit maar letterlijk) en dit in een stoffige strook vol met kinderen, ouderen met vlaggen, bordjes, fluitjes, etc;... ongelooflijk gewoonweg... Al lopend kreeg ik dan nog een foldertje uitgereikt van zijn partij, kwestie dat ook die toubab op de hoogte is e... Binnenkort komt ook de huidige president Abdoulaye Wade naar Bignona afgezakt, dat wordt waarschijnlijk een hectisch gedoe alhoewel er veel kritische stemmen zijn... Maar het is zoals bij ons: de één is voor, de ander is tegen... Het blijft alleszins heel boeiend om te volgen en dit door de volledige maatschappij; iedereen wordt erbij betrokken... Zelf hou ik mij van elke inmenging: ik ben een buitenstaander en bekijk de strijd als een interessant fenomeen dat anders enkel op de vrt of vtm in een korte nieuwsflash over congo of een ander afrikaans land te zien is. Hopelijk kunnen jullie ook meemaken wie president van senegal wordt van 2007 tot 2014....
had ik niet beloofd om over muziek het een en ander neer te pennen? awel da gaan we dus doen e! aangezien ik nu al tijdje terug in in senegal ben , is muziek dagelijks aanwezig. Zowel in de boetiek op de hoek van de straat, in huis op dvd bij de familie van mijn vriendin awa, in de club de zaterdagavond, in de taxi of sept-place, in de straat al voetballend, op het basketbalterrein (ik waande me op een pleintje in de Bronx in New York of in een gure wijk in LA vanwege de stevige rapmuziek ), ... werkelijk zo'n beetje overal dus e... en het leukste daaraan is dat iedreen hier zo geweldig kan dansen, je houdt het niet voor mogelijk welke heup-, schouder-, buikbewegingen ze hier maken; ik vind dit Afrika en dan vooral West-Afrika op zijn mooist! Welke artiesten? Youssou Ndour natuurlijk , ,maar ook Salif Keita, Baala Maal, Viviane (heel mooie vrouw trouwens; beeetje metisse-achtig), enz... Op dvd heb ik hier het concert van Youssou Ndour in Bercy Paris 2005 kunnen bekijken, het was daar een geweldige ambiance natuurlijk, zoek het anders eens op en je kan met je eigen ogen zien tot wat die dansers zoal in staat zijn... In Gambia is de muziek meer reggae-getint, dwz je waant je meer in jamaica bij momenten vooral met die rastamannen... sommige zien er echt alseen bob marleycloon uit, in hun ogen zie je als het ware de ganja... het is een heel relaxte reggaebeat met afrikaans engels wat toch wel een heel apart gevoel geeft ,moet ik zeggen... En mag ik jullie een geheimpje al vertellen: mijn haar is getresseerd , jawohl haha.... Dan nog een speciale mededeling: op zaterdag 17 februari geef ik een verjaardagsparty met zowat 30 mensen aanwezig en ik laat iemand afkomen om heel de boel te filmen, ik zal het cdtje dan op internet (mijn blog) gooien en jullie laten proeven van een senegalese fete zoals alleen zij dat kunnen...
vandaag een stukje over de sport in west-afrika die vele jongens- en ook meisjesharten sneller doet slaan: le foot! het terrein? een groot stuk zand dat er zeer oneffen bij ligt, met twee houten doelen. de deelnemers? iedereeen die zin heeft en op een bal kan sjotten... zelf heb ik al regelmatig meegedaan, het leukst zijn de wedstrijdjes drie tegen drie met een kwartier tijd.... het team dat wint blijft spelen, het andere team wordt vervangen. zo is het mij al een keer overkomen dat ik drie keer mocht blijven staan en de dorst die gelest moest worden, maar bleef uitstellen.... let wel, hier wordt vooral vanaf een uur of vijf gespeeld, dan is het veel aangenamer. hetenige probleem is meestal: met wie speel ik nu als er vijftien of twintig man op het terrein rondlopen. dan wordt het al een stuk moeilijker voor mij, zeker als er regelmatig geswitchd wordt.. het leukste tot nog toe was in gambia(serrekunda): een paar weken geleden was er nl een tornooi voor de U20 (Under 20) aan de gang in congo! dde eerste van elke groep konden zich selecteren voor de world cup in canada later dit jaar. ikzelf heb live de wedstrijd congo - gambia gezien: 0-1! wat een euforie achteraf in de grootste stad van gambia, toeterende auto's zoals we dat van de wilde tifosi in italie gewend zijn.... gambia heeft een sterke jeugd en het deed hen veel plezier dat senegal niet eens mocht deelnemen aan dit tornooi. zondag was het afgelopen: congo heeft uiteindelijk het tornooi gewonnen, maar ook gambia is geplaatst voor de world cup... de volgende droom: deelname aan de africa cup! nog iets extra sportief: zaterdagavond heb ik in bignona een geweldig spektaktel mogen meemaken: kungfuvoorstelling! je denkt hierbij waarschijnlijk: is dit afrika? jawel, karate en kungfu zijn hier veel beoefende sporten en deze zaterdag hebben ze op het grote ronde punt hier een massabijeenkomst gehouden met grote matten in het midden en dan verschillende groepen die elkaar spelenderwijs bevochten, fantastisch! ik mocht zelfs in de voorste gelederen plaatsnemen, kwestie dat ik niet in de drummende massa moest ondergedompeld worden hehe.... awa heeft ook nog karate beoefend en ze vertelde me dat ze in dakar nog competitie gedaan heeft met fransen en ook koreanen... want jawel, in dakar vind je ook een hele aziatische wijk. ze houden echt wel van deze sport en weten er veel over te vertellen.... volgende keer terug iets heel typisch voor deze landen: muziek! kay fecc, jawel, kom dansen, de senegalezen kennen er alles van, het zijn de meesters van de hevige ritmes van de mballaxbeat, een mix van Cubaanse ritmes en Senegalese drums gemengd met wat pop...
weet je wat me nog het meest eraan herinnert elke dag dat ik in afrika ben (buiten de warmte en de zwarte mensen natuurlijk), dat is de spontane begroetingen van elke dag.... je houdt het niet voor mogelijk hoeveel mensen me hier ondertussen (en dan heb ik het zowel over senegal als gambia)) al kennen. let wel, voor mij is het veel moeilijker om steedste weten wie mij echt kent. daarom een simpel trucje: wat is mijn naam, als ze hem kennne, goed dan kunnen we verder gaan. maar mensen hecthen er een enorm belang aan dat je hen groet en dat zelfs als je hen die dag al eerder gezien hebt.... een simpele ca va, ca van bien volstaat maar senegalezen vinden het superals je hen in het wolof begroet en dan ook een klein gespekje acther volgt.... zo had ik aan de grens in selet een heel kort conversatie met een officier van de douane, hij had er kennelijk plezier in dat ik toch al redelijk wat wolfolf kennis heb opgedaan. de duitsers die toen samen met mij in de wagen zaten, waren serieus onder de indruk haha.... de overgrote meerderheid is gewoon curieus om weten wat je als blanke hier brengt; slechts een minderheid (ervaar ik toch) heeft andere intersses om je aan te spreken... want er zijn er altijd die van jou het volgende willen: een blanke vrouw, een cadeau, wat geld, je cool tshirt, etc.... dan zeg ik over het algemmeen dat ik dieu niet ben en dat nblank zijn niet gelijk staat aan rijk zijn. niet letten op mijn spellingsfouten, het ligt aan de traagheid van het systeem vandaag
