Vooreerst een update van de huidige weersomstandigheden.... Gisteren heeft het nog eens flauw geregend, waarschijnlijk een van de laatste buien die er nog zullen komen. Men kan hier niet klagen. De mais staat hoog, de rijst is overal goed aant groeien, de watermeloenen zijn volrijp - al mogen proeven, man man wat een delicatesse -, de papaya vallen bijna van de bomen van het gewicht en de eerste sinaasappels vanuit de casamance zijn toegekomen! Enfin, meer regen dan de voorbije jaren en dat is goed voor het inkomen van de mensen hier. Vorige week ben ik naar een klein dorpje in de Casamance geweest met het hoofd van Samboukunda in Kartong. Hij had mij verwittigd dat er geen transport is in die regio - weg van de grote wegen, in de bush echt - en dat we met de fiets zouden gaan. Goed, ik ben koppig en ga de uitdaging aan. Het ging om het bijwonen van een christelijke begrafenis - het overlijden van Michel Sambou, een Senegalees uit Ziguinchor - ik daar dus naar toe.... Via een overspoeld pad naar de grens met Senegal en dit aan een grensovergang die geen controle kent. Even voordien met de fiets op schouderhoogte door het water - en oesterschelpen op de grond! - gaan want het water is zout nietwaar... Dan met een kleine kano de grens over en de tocht met de opkomende zon verderzetten. Enfin, na een paar uur toegekomen en dan mijn kleren gewisseld. Heel veel mensen aanwezig ... vrouwen die hun verdriet tonen en mannen die elkaar groeten. De begrafenis zelf duurde heel lang en er werd afwisseld gesproken in het frans en het karoninka, met sommige liederen in het latijn. De mis werd opgedragen buiten onder de bomen met een altaar gevormd uit een tafel met wit kleed en daarvoor de kist geplaatst. Buiten een non was ik de enige blanke aanwezig. Na het eindigen van de mis met zijn allen naar het ontzettend kleine kerkhof onder de palmbomen... Het was een erg triestig moment wanneer de kist in de grond ging.... Het is dat altijd natuurlijk maar sommige vrouwen begonnen te schreeuwen...
Sinds 13 september is de heilige maand van de moslims aan de gang, de ramadan. Dit is een maand van vasten voor alle moslims ter wereld. Tussen zonsopgang - hier rond vijf voor zes, net voor de start van het ochtendgebed - en zonsondergang - rond 19u25 met de oproep tot het vierde gebed van de dag - mag men niet eten noch drinken - de voornaamste basisbehoeften van een mens. Om te weten wat het inhoudt heb ik zelf vier dagen gevast. Mijn respect voor de mensen die het dus 30 dagen volhouden - enkel mannen want vrouwen worden vrijgesteld wanneer ze hun maandstonden hebben, tenzij zwanger of nog niet volwassen of eruit - het is werkelijk keihard! De eerste dag lukte nog zonder veel probleem maar ik moet zeggen dat de derde dag en vooral de vierde loodzwaar waren. Je kop doet zeer, je voelt je zwak, je hebt in niks zin en je droomt van eten en wat water.... Komt er nog bij dat in het openingsweekend mijn kamer zowat de keuken vormde. Mijn vriendin kookte voor de hele familie en het moet gezegd, met de ramadan komt het europees eten naar boven en je ziet hier van alles en nog wat verschijnen dat je anders niet ziet. ik wil maar zeggen, mensen verwennen zich als de dag van vasten er weer op zit. Ontzettend lekker en veel eten en dat zal met korite - het einde van de vasten op 13 oktober - nog beter zijn! Anyway, men heeft het hier geapprecieerd dat ik dat ook geprobeerd heb, mijn maag begon zodanig tegen te spartelen dat ik het op dag vijf bekeken hield. Het deed me ook nog eens beseffen wat een geweldige luxe we toch kennen!
