ik weet niet of op de vrt of op een andere zender
nog de serie het leven zoals het is vertoond wordt. wel, in mijn
verslagje hier heb ik een perfect voorbeeld van wat je het leven zoals
het is - gambia kan noemen. zaterdag was ik present op een naming
ceremony in lamin, een groot dorp bekend voor zijn lamin lodge gelegen
aan de gambia rivier. een naming ceremony is een moslimfeest naar
aanleiding van een geboorte, bij ons dus een doopfeest. wel, dit keer
was het van familie van onze sambous hier en ik was dus ook
uitgenodigd. ik kan je zeggen dat er een massa volk was, de compound
was niet groot genoeg dus zat ook de straat vol! de vader, een
ingenieur die nog in ghana gewerkt heeft, heeft behoorlijk wat geld
uitgetrokken om de mensen hier van veel eten en entertainment te
voorzien. porridge, benechin, ebbeh, chakri, kip met vermicelli,
exotische namen en het meeste kan mij dan ook bekoren! nu het speciale
is dat ik via mijn vriendin de grote roddel heb mogen aanhoren en dit
is werkelijk op en top afrikaans. het is zo dat dit het vierde kind is
van het koppel badou manneh en mariama. badou is de man en hij is nie
meer zo heel gelukkig met zijn vrouw. de reden daarvoor is dat ze niet
echt vriendelijk is met zijn familie. nu zaterdag zat het er dus weer
op, mariama deed uit de hoogte dat het geen naam had.... ik heb dan op
zondag vernomen dat de zussen van badou hem aan een tweede vrouw willen
helpen. dit verdient een woordje uitleg....
het is nl zo dat moslims tot vier vrouwen mogen hebben. de meeste
beperken zich nu tot een of max twee. wel je zussen hebben een grote
zeg in je huwelijk. ze kunnen je aanraden om een goede vrouw te kiezen
en.... ze kunnen je aanraden een tweede vrouw te nemen als de eerste
hen niet goed behandelt. en dit is hier dus het geval. in het geval dat
de vrouw steeds vriendelijk is en altijd de familie van de man helpt
zullen de zussen van de man hem weigeren een extra vrouw te nemen als
hij dat wenst. je ziet, deze samenleving is heel geent op de familie en
sommige tradities worden nog steeds gerespecteerd.
wordt ongetwijfeld vervolgd maar het schijnt dat badou wel de vrouwtjes
aant volgen is terwijl hij net nieuwe zoon heeft haha.....
dit bericht is eens iets compleet anders dan gewoonlijk. ik wil het eens hebben over "foreign exchange rates" die hier in gambia recent een echte topic vormden zowel op de markten als in de banken als op tv. de wisselkoersen van de dollar, de pound sterling en de euro zijn de drie belangrijkste hier in het land en zijn fluctuerend, nl niet vast. de cfa, die in senegal maar ook in andere westafrikaanse landen gehanteerd wordt, is vast tov de euro / 1 euro = 656 cfa.
in het eerste half jaar dat ik hier doorbracht was de euro bijna steeds 35 en zelfs soms 36 dalasi waard. dat is tot half juli toen men beslist heeft om de koersen te laten zakken. is het enkel the central bank of the gambia - door de regering gecontroleerd? of zijn er andere spelers? feit is dat de koers begin oktober op een heel laag peil van 25 dalasi stond. zelfe geldt voor de us dollar en de pond die natuurlijk heel belangrijke munten zijn hier. je mag niet vergeten dat toeristen enkel belangrijk zijn voor de internationale wisselkoersen. de handel is nog veel belangrijker en ... de money transfers die komen vanuit voornl amerika en engeland van gambianen die geld opsturen naar familie. vandaar dat dit niet kan blijven duren.... de waarde van de euro is terug aan het stijgen - meer dan 28 geloof ik nu - en dat heeft te maken - mijn analyse dan - met de opening van het winterseizoen voor de toeristen. een grote bende engelsen is al geland sinds week of twee en de toerist brengt geld binnen en wil een goeie prijs natuurlijk.
je kan een munt en haar economie sterker maken maar niet op deze manier want men is hier te afhankelijk van de dollar, de pond en de euro om dit door te drijven. ik zeg het stilletjes want zeker ben ik het natuurlijk niet...
Vooreerst een update van de huidige weersomstandigheden.... Gisteren heeft het nog eens flauw geregend, waarschijnlijk een van de laatste buien die er nog zullen komen. Men kan hier niet klagen. De mais staat hoog, de rijst is overal goed aant groeien, de watermeloenen zijn volrijp - al mogen proeven, man man wat een delicatesse -, de papaya vallen bijna van de bomen van het gewicht en de eerste sinaasappels vanuit de casamance zijn toegekomen! Enfin, meer regen dan de voorbije jaren en dat is goed voor het inkomen van de mensen hier. Vorige week ben ik naar een klein dorpje in de Casamance geweest met het hoofd van Samboukunda in Kartong. Hij had mij verwittigd dat er geen transport is in die regio - weg van de grote wegen, in de bush echt - en dat we met de fiets zouden gaan. Goed, ik ben koppig en ga de uitdaging aan. Het ging om het bijwonen van een christelijke begrafenis - het overlijden van Michel Sambou, een Senegalees uit Ziguinchor - ik daar dus naar toe.... Via een overspoeld pad naar de grens met Senegal en dit aan een grensovergang die geen controle kent. Even voordien met de fiets op schouderhoogte door het water - en oesterschelpen op de grond! - gaan want het water is zout nietwaar... Dan met een kleine kano de grens over en de tocht met de opkomende zon verderzetten. Enfin, na een paar uur toegekomen en dan mijn kleren gewisseld. Heel veel mensen aanwezig ... vrouwen die hun verdriet tonen en mannen die elkaar groeten. De begrafenis zelf duurde heel lang en er werd afwisseld gesproken in het frans en het karoninka, met sommige liederen in het latijn. De mis werd opgedragen buiten onder de bomen met een altaar gevormd uit een tafel met wit kleed en daarvoor de kist geplaatst. Buiten een non was ik de enige blanke aanwezig. Na het eindigen van de mis met zijn allen naar het ontzettend kleine kerkhof onder de palmbomen... Het was een erg triestig moment wanneer de kist in de grond ging.... Het is dat altijd natuurlijk maar sommige vrouwen begonnen te schreeuwen...
Sinds 13 september is de heilige maand van de moslims aan de gang, de ramadan. Dit is een maand van vasten voor alle moslims ter wereld. Tussen zonsopgang - hier rond vijf voor zes, net voor de start van het ochtendgebed - en zonsondergang - rond 19u25 met de oproep tot het vierde gebed van de dag - mag men niet eten noch drinken - de voornaamste basisbehoeften van een mens. Om te weten wat het inhoudt heb ik zelf vier dagen gevast. Mijn respect voor de mensen die het dus 30 dagen volhouden - enkel mannen want vrouwen worden vrijgesteld wanneer ze hun maandstonden hebben, tenzij zwanger of nog niet volwassen of eruit - het is werkelijk keihard! De eerste dag lukte nog zonder veel probleem maar ik moet zeggen dat de derde dag en vooral de vierde loodzwaar waren. Je kop doet zeer, je voelt je zwak, je hebt in niks zin en je droomt van eten en wat water.... Komt er nog bij dat in het openingsweekend mijn kamer zowat de keuken vormde. Mijn vriendin kookte voor de hele familie en het moet gezegd, met de ramadan komt het europees eten naar boven en je ziet hier van alles en nog wat verschijnen dat je anders niet ziet. ik wil maar zeggen, mensen verwennen zich als de dag van vasten er weer op zit. Ontzettend lekker en veel eten en dat zal met korite - het einde van de vasten op 13 oktober - nog beter zijn! Anyway, men heeft het hier geapprecieerd dat ik dat ook geprobeerd heb, mijn maag begon zodanig tegen te spartelen dat ik het op dag vijf bekeken hield. Het deed me ook nog eens beseffen wat een geweldige luxe we toch kennen!
dit klinkt als een aankondiging van een vreselijke gebeurtenis maar dat is het helemaal niet. het is gewoon de dagelijkse toestand van twee zaken die mij nog elke dag kunnen frapperen.
op nummer een staat toch wel de corruptie. dat hoeft natuurlijk niet te verwonderen maar het begint me wat teveel te worden. ik spreek niet over de dagelijkse en talrijke politie- en immigrationcontroles op de routes in vooral Gambia want met dat alleen al zou ik een heel boek kunnen vullen. neen, de corruptie waarmee kleine zaakjes soms voor elkaar gebracht worden gewoon omdat je iemand kent op die bepaalde plaats, kantoor etc is toch wel ongelooflijk. en als je dan als toubab je neus aan het venster steekt dan ja.... worden de prijzen de hoogte in gejaagd e! als ik dus op stap ben met mijn vriendin hangt het ervan af wat we nodig hebben om uit te maken of ik mij presenteer of niet... maar ach zij zegt dat heel afrika corrupt is en ja tzal wel waar zijn zeker..
op nummer twee kunnen jullie niet weten of vermoeden maar is het bleachen ofwel witter maken van de huid van teveel - mijn mening of course - vrouwen in beide landen hier. voor mij dus een nationale ramp. vele meisjes maar ook oudere vrouwen willen er trendy en fair in colour uitzien om er sexyer uit te zien. al goed en wel maar voor sommige ziet het er echt niet uit. ik heb al een paar vrouwen gezien die er blanker dan mezelf uitzien maar wel lelijke zwarte vlekken op benen armen of in het gezicht. en hoe zullen ze er binnen paar jaar uitzien als de zon constant genadeloos blijft branden op een veranderde huid? in senegal geven ze nu wel steeds meer advies maar toch... gelukkig heb je er die niks willen veranderen en die nice zijn van nature: ik ken zo eentje :)
dames en heren, we zitten nog volop in het regenseizoen en dat betekent dus dat de boeren in de Gambiaanse dorpen volop aan het werk zijn om de gunstige regenval in een gunstige oogst om te zetten. ik ben weer even naar kartong getrokken in mijn favoriete compound samboukunda. hier plant men werkelijk heel veel, maar op dit moment richt men zich op .... jawel lekkere watermeloenen en ook rijst. rijst wordt voornamelijk geimporteerd vanuit landen als vietnam, india, thailand, brazilie enz maar ook hier kan men rijst verbouwen. het klimaat is alleen minder gunstig en vooral.... minder geld en dus minder machinale - of zeg maar heel weinig - middelen voorhanden.
in het weekend komen de gasten af vanuit de steden om een handje toe te steken en de aanwezige vruchtbare velden net buiten het woud te bewerken. ik deed daar niet aan mee, maar heb wel de vrouwen en vooral kinderen vervoegd om rijst handmatig te gaan planten. ik was zo nieuwsgierig en ik kon daar dan toch ook nie gewoon blijven zitten e.... vrij lastig na een tijdje vanwege de gebogen rug, de zon op je nek en af en toe een miertje die eens langskomt om je te bijten. maar goed, mijn pet af voor het vele werk dat de mensen hier verzetten in de hoop meer zelfvoorziening te hebben qua voedsel en dus minder te moeten betalen aan zakken rijst.
na ongeveer een maand afwezigheid even terug aan mijn blog denken. heb er net twee begeleide groepsreizen op zitten.. kwam het niet in mij op om ook nog snel ff deze website aan te passen...
het klopt echt wel dat alles wat tweedehands is naar afrika versleept en vervoerd wordt. in het bijzonder geldt dat voor wagens, trucks, bestelwagens enz.... de typische en bijzonder kleurrijke 'galleh galleh' busjes die in beide landen - heel zichtbaar in het stadsverkeer van dakar als openbaar transportmiddel - rondtoeren. deze bussen worden ingezet voor het vervoer van .... mensen, materiaal (cement, meubels, hout, potten, ...}, en soms zelfs beesten jawel! het grote voordeel van de galleh galleh zijn de bijzonder goedkope prijzen: om bijvoorbeeld van serrekunda naar brikama te rijden voor zon goeie twintig kilometer vermoed ik, betaal je slechts 10 dalasi oftwel een 30-tal cent... in senegal liggen de prijzen wel een stuk hoger maar toch... maar het leukste voordeel zijn de gemoedelijke babbeltjes die ge kunt maken en die het reizen heel aangenaam kunnen maken.... vorige week bijv was er oudere nederlandse dame die er zich over beklaagde of er nu nog mensen op het dak zouden kruipen of niet want de car zat echt wel overvol! dat lijkt gevaarlijk, maar de snelheden liggen hier een stuk lager. bovendien kunnen die busjes soms om de vijf voeten stoppen om alweer een vrouw met kindje op te laden of alweer een paar jonge gasten af te zetten.... een groot nadeel is evenwel de soms compleet onvoorspelbare rijtijden. het is nl zo dat in bijna alle gevallen een busje pas vertrekt als het helemaal vol zit zodat de winst optimaal is.... maar als je in een boeregat belandt zijt - zoals eens in jambanjali, what's in the name ... - kan dat wel eens behoorlijk lang wachten worden. maar daar ambetant van worden, hmmm neen hoor slaap wat of babbel wat en tijd is echt niet meer belangrijk... in de steden ligt dat anders, daar is alles veel betrouwbaarder en zijn er ontzettend veel mogelijheden om je te verplaatsen en taxi's in bijv serrekunda zijn nog steeds spotgoedkoop.
ik ben nog eens in senegal en daarvoor heb ik zig - een afkorting voor ziguinchor zoals ze ook brikama afkorten tot briks - uitgekozen: sinds een paar maanden had ik een uitnodiging op zak van een kameraad uit bignona - hij werkte daar als ober in een gezellig restaurantje - op zak om zijn familie in ziguinchor te bezoeken! aangezien ik heel graag naar hier afzak, vond ik eindelijk de tijd gekomen om een paar daagjes hier door te brengen en het gezapige leven op te snuiven.
hij had me daarvoor een adresje gegeven, maar kwist begot nie meer waar ik dat nu ook weer gelegd had: gevolgd: met deze informatie uit mijn hoofd op weg: hij heet francois - ja tis een christen - en hij woont nie ver van de alliance franco-senegalaise in de avenue lycee gnuibago (of zoiets). enfin, ben beginnen rondvragen en na half uurtje had ik de juiste compound te pakken. het was zijn neef die me vertelde dat hij sinds mei in het leger gegaan is en dat ie nu opleiding doet in dakar. goed, geen nood, doe alsof je thuis bent en slaap maar bij mijn broer en hier is de douche enzovoort... dat doet er me trouwens aan denken: bij hoeveel families heb ik nu al geslapen ter ere van de teranga - gastvrijheid - en de vriendschap? awel, dat zijn er ondertussen veertien! van dakar, over bakoteh en sukuta tot in ziguinchor....
zoals gewoonlijk word ik dan uitgebreid voorgesteld aan de hele aanwezige meute: dieter de la belgique, ah bon! maar deze keer geen lamine, binta, awa, bouba .... maar .... let op: maurice, eugene, sylvie, rudolph, vital en niet te vergeten onzen albert die mij nog herinnerde van een kort gesprekje in bignona right. heerlijk ouderwetse namen, net als mijn copain francois! albert zijn tweede naam is bauduin - is dit correct gespeld? - en dus vroeg ik hem terluiks of ie ook al een reine aan de haak had geslagen? waar heeft ie het nu over, zag ik hem denken.. ah just, roi albert hehe, heb nu juist gelezen dat ie zijn dijbeen gebroken heeft....
enfin, zo ist ne keer iets anders en blijf ik maar mijn netwerken hier uitbreiden....
rond een uur of twee deze nacht werd ik in mijn slaap opgeschrikt door een geweldig lawaai. niet snel realiserend dat mijn raam openstond, nam het mij enkele minuutjes om de intocht van het regenseizoen te beseffen. een werkelijk kletterend klank- en lichtspektakel begon zich af te spelen over de gordijntjes van mijn raam heen....
de zwoele lucht en de zware wolken hebben eindelijk de regen op ons losgelaten... kun je het geloven dat ik sinds begin januari bij mijn uittocht uit belgie geen regen meer gezien heb - behalve dan rond de luchthaven van parijs? wel, langs een kant ben ik hier heel tevreden mee omdat het voor iedereen hier een levensbron is, zoveel meer dan bij ons. maar regen brengt ook de mugjes in volle actie en zelfs in mugvrije gebieden gedurende het droogseizoen, komen zij nu met hun steekjes graag langs... maar de verdediging is voor mezelf keihard, dus maak jullie aub geen zorgen voor mij!
Als we over de natuur spreken, dan is het het moment om de prachtige bomen, planten, bloemen en vele vruchten te bewonderen.... Mangos, kassous, kabbas, enz.... van heel zoet tot heel bitter, wat je bij ons in de supermarkt vind, pluk je hier gewoon van de boom. Vandaar dat ik mijn ontbijt nu graag aanvul met nen rijpen mango ...
laat ik het vandaag eens over de verschillende (afrikaanse)nationaliteiten hebben die hier in gambia wonen. de meeste zijn hier gekomen om hun brood te verdienen natuurlijk of wegens familiale omstandigheden. de grootste groep wordt gevormd door de mauritaniers, een volk dat hier bekend staat voor hun werklust en voor hun zure mentaliteit. heel veel van deze mannen - hun vrouwen laten ze thuis in de woestijn - hebben hier een kruideniersshop en dit zo n beetje overal verspreid over de kustregio. je herkent hen aan hun lange gewaden, hun lange zwarte baarden en vooral aan hun lichte huid.. sommige lijken zelfs verdacht veel op een donkergebruinde spanjaard of italiaan... nu, deze gasten zijn hier - en dat is niet enkel mijn mening, geloof me vrij - enkel en alleen uit interesse: zo snel mogelijk winst maken met hun zaak en dan hup hup terug de sahara in... het brengt me tot het volgende verhaale: in het jullie nu wel bekende kartong is de grootste shop recht tegenover de markt uitgebaat door een vijftal mauritaniers. tot een goeie maand terug was ik er vaste klant: een cola of fanta bestellen of een afrikaans brood met choco of boter en dit in het frans. het 'ei-incident' bracht daar echter verandering in. een zekere avond wou ik burro - het afrikaans brood in wolof - eten met een tweetal eieren er tussen en wat ketchup en wat jumbo - een soort peper. ik bestel dus twee eieren en vraag of ze voorgekookt zijn. vraagt een van die mannen of ik het door hem wil laten roeren. ik ontken want ik wil gewoon een hardgekookt eitje tussen mijn brood en geen roerei. op de plaats waar ik mijn broodje willen preparen stel ik vast dat een ei gewoonweg slecht is. natuurlijk ga ik terug en dit samen met nen kameraad die toevallig in de buurt was.. wel wel ontstaat daar een ellenlange discussie in het mandinka, engels, frans en zelfs arabisch - de mauretaniers onder elkaar - dat ik er koppijn van kreeg. mijn eitje van 5 dalasi - een zestal eurocent! - kon ik niet omruilen! het bleek niet te wijzigen en daarop zwoor ik hen dat ik nooit nog een voet zou binnenstappen in hun boetiek... wat ik nog steeds volhoud en het zal hen zuur opbreken: noch mezelf noch mijn toeristen die veel meer opbrengen dan mezelf natuurlijk.... wat ik wil aantonen: deze mannen vechten voor elke dalasi die binnenkomt en als ge nie oplet hebben ze u elke keer liggen! maar dat was dus buiten mij gerekend haha.... een andere groep zijn de guineers: ik ken een aantal van hen in zowel kartong als in old jeshwang en bakau. de meeste van hen hebben ook een zaakje - shop of transport - maar zij buitengewoon vriendelijke kerels die het goed voor hebben en niet opdringerig zijn.. daarnaast ken ik een vrouw die geboren is in guinee-bissau een ex-kolonie van portugal en zij kent dan ook wat portugees wat niet aan mij besteed is helaas... komen we bij de nigerianen die vooral in serekunda heel veel shops hebben en bekend staan voor hun keiharde business. deze mannen ken ik niet persoonlijk en het hoeft ook niet echt...
eindigen wil ik met de prachtige prestatie van onze justine die weeral eens belgie op de kaart gezet heeft... ik was bijzonder trots toen ik het belgische volkslied mocht beluisteren op bbc sport terwijl mensen riepen dat het eten klaar was en mijn vriendin verbaasd stond te lachen....
Dit weekend waren er zowel in Europa als afrika interlands voor resp. Euro 2008 en Can 2008. Ikzelf probeerde een laatste keer - werkelijk allerlaatste keer voor deze campagne - mijn hoop te zetten op ons rode duiveltjes. Verschillende videoclubs afgezocht maar nergens Belgium Portugal en BBC World op de radio was die avond ook niks. Tja, dan maar hopen op een goede afloop e.... Niet dus, alweer een nederlaag en ik hoef natuurlijk niet te vermelden dat ik steeds minder over onze uhum nationale voetbaltrots meld.. Anders nemen ze me hier nie serieus nie te doen... Dan maar gekeken op rts 1 naar tanzania - senegal en dat werd een drawke 1-1. Senegal heeft een goede kans om zich te plaatsen. Gambia speelde ook gelijk, maar dan 2-2 in Guinee. Zij moeten nog tegen Cap verde en Algerije en moeten beide matchen winnen. Moeilijke opdracht mannekes!
Oh voor ik afsluit - ben te laat naar mijn site gegaan - nog melden dat de winnaar van black usa een vrouwtje uit new jersey is en tis geen misse....
een unieke gebeurtenis staat deze avond op het programma in het Senegambia Beach Hotel in de Senegambia Strip: liveverkiezing van Miss Black USA en dit voor het eerst op afrikaanse bodem. 52 meisjes uit 52 staten zullen strijden voor deze toch wel prestigieuze titel. zelfs de president Yahja Jammeh is op de afspraak. Dit moet dan ook de reden zijn waarom de tickets zo duur - naar gambiaanse normen natuurlijk - zijn. 1000 dalasi, dat is zo n kleine 30 euro is het laagste tarief om binnen te geraken. de VIP-tickets daarentegen schommelen rond de 6000 a 7000 dalasi.... je begrijpt wel dat voor de man met de pet - of een moslimhoedje zo je wil - veel en veel te duur is.... ikzelf ga er mijn geld niet aan hangen, maar aangezien ik een maat heb die receptionist is in het senegambia beach hotel - vijfsterren trouwens en ook hier moogt ge uw beurseke gaan uithalen - wil ik ginder wel kijkje gaan nemen en de ambiance gaan opsnuiven... van hem heb ik gehoord dat de deelneemsters bloedmooi zijn, tja hoeft dat te verbazen?? de amerikanen zien alles groot e hehe
op de radio, bijv Westcoast radio, en op de nationale zender grts kunnen ze er maar niet genoeg van krijgen van deze verkiezing, ze zijn er hier dan ook fier op dat een klein klein landje als gambia - het kleinste van afrika! - dit evenement mag hosten .... het lijkt zowat back to the roots te zijn, zeker als je weet dat zoveel gambianen in de usa leven....
wegens een ontzettend kort gebrek aan tijd - zes minuten om precies te zijn - laat ik even mijn onderwerp van vorige keer voor wat het is en schrijf in het kort over mijn grote liefde; china green tea aka attaya! dit fantastische drankje maakt zo deel uit van deze samenleving dat je er zowat op elke hoek van de straat of in elke compound mee geconfronteerd wordt. het hele gebeuren hangt samen met het feit dat je met attaya een vrij groot aantal personen kan entertainen zonder veel te moeten betalen. maar nog belangrijker is het samen zijn: over drie rondjes kan er over heel wat zaken gebabbeld worden, vreemden komen er bij en gaan terug weg, er wordt gelachen en gezwanst,... Het eerste glaasje is het beste en het strafste: geloof me, je krijgt er een energiestoot van, vooral in de avond...
Het brouwproces is vrij eenvoudig maar moet wel geconcentreerd uitgevoerd worden. Ikzelf wil het zeker aanleren en dan ook overbrengen naar Belgie!
voor wie graag in mijn voetsporen zou treden - al is het dan maar voor een week of twee weken - kan ik een aantal nuttige tips/voorwaarden? meegeven. 1. kinderen! in een samenleving waar 50 procent van de bevolking jonger dan 20 jaar is, geldt dat je een jonge, actieve geest moet hebben. tussen al deze jonge kinderen lopen/grappen/dollen/... is een ongelooflijke ervaring. het kan soms vermoeiend zijn, maar over het algemeen zijn de kinderen zo vriendelijk en spontaan dat je hen niet kan negeren. ze worden dan ook opgevoed met de idee: wees steeds vriendelijk tov vreemden en mss wel in het bijzonder tov de toubab/toubabo. de bevolkingspyramide ziet er omgekeerd evenredig uit met de belgische en dat geeft zowel opportuniteiten - de toekomst van afrika is zijn jeugd - als problemen - wie arm is en zes of meer kinderen heeft maakt het zich niet gemakkelijk natuurlijk. 2. sociaal ingesteld persoon! wie graag ontzettend veel contacten legt en nieuwsgierig is naar andere culturen/tradities is in deze landen aan het juiste adres. ikzelf ben dat en ik heb er geen problemen mee om een hele dag door een klapke met jan en alleman te doen. maar ik blijf een toubab en af en toe dien ik alleen te zijn - bijv strand van kartong: een run of een zwem en daarna wat bezinnen, lovely!.... je moet gewoon leren wie je aanspreekt/volgt uit interesse en wie gewoon natuurlijk vriendelijk is .... een proces dat ik nu toch wel al hele tijd onder knie heb... maar een mens kan steeds ontgoocheld worden, dus ik blijf steeds voorzichtig. overal heb je goede en slechte mensen nietwaar
Mijn tijd zit er spijtig genoeg op, ik maak dit verslagje volgende keer af!
na bijna vier maanden afrikaans leven kan ik een balans opmaken van de zaken die ik het meest mis. buiten het feit dat ik jullie allemaal al zo lang niet meer gezien heb - en als je mij zou zien met mijn bruin velleke zoudt ge wel verschieten ;) - is er 1 iets dat ik hard hard mis: het belgische/vlaamse eten. man, ik heb hier al liggen dromen van een lekker pak friet, patatjes met worst, nen lekkeren spagetti ... maar... dit wil helemaal niet zeggen dat ik hier honger lijd of het gambiaans/senegalees eten niet weet te apprecieren. om een idee te geven van hoe een typische schotel er hier uitziet: lees de volgende regels aandachtig door en probeer het je dan voor te stellen. waar alles rond draait is de grote rijstschotel die in het midden van de eters geplaatst wordt. er wordt op twee maieren gegeten: of met de rechterhand waarbij de rijst wordt gekneden of met een lepel. in al deze maanden heb ik slechts heel zelden met mes en vork gegeten. ikzelf verkies de lepel, maar ik heb al met mijn rechterhand gegeten. gemakkelijk is het niet maar het is wel een uitdaging om het op een deftige manier te doen. het doet me eraan denken dat we allemaal toch van dezelfde mens afkomen.... een regel: steeds handen zorgvuldig wassen en nooit met je linkerhand eten want die wordt gebruikt voor alle lichaamsverzorging/reiniging.... welke ingredienten vind je terug in de rijstschotel? buiten een groot pak rijst is er meestal vis - vooral de bongavis is veelvoorkomend, jammer genoeg met veel graten - of vlees - duurder en meer voor speciale gelegenheden bijv tabaski dan wordt een groot schaap geslacht - maniok (uiterst voedzaam en lekker), witte kool (beperkt), peper (dat mijd ik want zelfs voor mij te spicy), en een veelvoud aan sausen. de saus kan vasthangen aan de schotel (bijv de typische cheboudienschotel: cheb is rijst in wolof en dien is vis of kan gewoon los aan de schotel toegevoegd worden. de kleuren? rood, groen, donkerbruin, geel werkelijk een grote variatie... wie eet er met wie? vreemde vraag misschien maar in sommige families eten de mannen en de vrouwen apart. een jongen of een opa doet er dan niet toe. de lepels worden aan de ouderen gegeven, de kinderen eten met de hand. dit heeft te maken met een heel belangrijk aspect in de samenleving hier: respect voor de oudere. maar meestal eet iedereen door elkaar en dan doet het er niet toe of je nu een familielid bent of een gast: iedereen is welkom! ikzelf eet nu alle dagen rijst en als ik niet in een stad als serekunda of brikama ben maar in dorp zoals kartong eet ik zelfs twee maal per dag rijst! steekt het tegen? soms maar het is altijd lekker. alle dagen eet ik daarbuiten ook nog brood - met chocolade in de ochtend of spagettisliertjes met beef in de avond - en fruit... en ik kan alvast verklappen dat ik geweldig uitkijk naar het mangoseizoen dat er nu heel binnenkort zit aan te komen....
eindelijk.... vanuit het drukke maar leuke brikama kan ik jullie het lange verhaal doen van mijn verblijf in kartong. dit vrij grote dorp is gelegen aan de atlantische oceaan in het zuidwesten van gambia in het district south kombo. na mijn trip met afrika voor beginners in juli 2005 kon ik niet anders dan terugkeren naar dit heel rustige maar o zo interessante kartong. de vriendelijkheid en de gastvrijheid van de bevolking is hier het meest aanwezig en ook gemeend. gambia heeft immers een bijnaam, nl de smilin coast of the atlantic of the smilin coast of africa. gambia is nog steeds een land in ontwikkeling maar er is sinds heel lang vrede en dat is toch zo belangrijk! maar ik wijk af ...kartong dus.... ik heb sinds mijn eerste dag bij dezelfde familie verbleven nl sambou. amie is een goede vriendin van mij en haar broer ezmaela alias gu alias branco zie ik nu als een brotha.... dat doet me trouwens denken aan de bijnamen die iedereen hier heeft: ik ken een bill gates, een shakespeare, een 50cent,een skebou .... mijn nicknames? aangezien ontzettend weinig mensen mijn voornaam - en al helemaal niet mijn familienaam - kunnen uitspreken maken ze het zichzelf wat gemakkelijker... dus: dietri, defolde (jaja!), didi, dididi, the latest development, the great shakespeare enz.... elke keer ik een paar dagen verblijf in kartong weet ik dat ik niet ongemerkt door het dorp kan gaan, teveel mensen kennen mij hier nu. wees echter gerust: ik heb een goede naam!
wat heeft kartong nu te bieden? - het niet door massatoerisme bevolkte strand - de prachtige natuur met de duinen, de palmbomen,de o zo mooie vogels.... - de mensen en dus vooral de vriendschap - art gallery - 500 karoninkas, hoofdzakelijk christenen en meer dan 3000 mandinkas en dat zijn allemaal moslims. - dichtbijgrens met senegal - casamance - christenen en moslims die heel vreedzaam samenleven. wist je trouwens dat hier paar families zijn met zowel christenen als moslims? - de djembecultuur en het daaruit voortspringende kartongfestival dat doorging eind maart.... - bush hunting: op stap gaan met paar vrienden om een lekker diertje te vangen, bij onze pogingen bleef het bij drie konijntjes, kleine teleurstelling - de promotie van ecotoerisme waarin host en guest respect hebben voor elkaar en de leefomgeving. enzomeer
natuurlijk kan ik niet doorlopend in dit plaatsje blijven aangezien er toch wel praktische problemen zijn: nog steeds geen electriciteit - in de hele kuststreek is dit het enige dorp en geloof me ik ken mijn weg nu onderhand wel - en de slechte ligging. ik weet wel met zekerheid dat er geen ander oord is in afrika waar ikme zo op mijn gemak voel!
eindelijk kan ik jullie mijn favoriete plaatsje in het kleine Gambia voorstellen. Reeds op 10 maart ben ik daar geland na een eerste bezoek met afrika voor beginners in juli 2005. Kartong is gelegen in het zuidwesten van Gambia in het district Kombo South aan de Atlantische Oceaan en vlakbij de grens met Senegal - nl Casamance met dorpje Kabadio en verderop Abene en Kafountine, twee gekende toeristenoorden. Wat maakt Kartong voor mij nu zo speciaal.... - de vriendelijkheid van de mensen die elke vreemdeling als een brotha ontvangen - de rust van de natuur met het prachtige strand, de vogels overal rond in het woud ... - de link met babylon - in reggae music gebruikt voor europa en usa - mn de samenwerking met een zweeds stadje. zo heb ik 10 dagen kennis kunnen maken met 24 zweedse studenten, heel boeiend. bij het concert dat ze gaven in de hal achter de kerk was er zelfs een samenwerking voor het leven.... een zweedse man die getrouwd is met een kartonglady... - de ongelooflijk vreedzame relaties en banden tussen de christelijke gemeenschap - karoninkas 500 ongeveer - en de moslimgemeenschap - mandinkas meer dan 2000. zo ken ik een familie waar de moeder en dochter christen zijn maar de tantes moslim ... maar zoals alles hier no problem - my brotha Gu alias branco alias izmaela sambou - kameraden - ondanks het feit dat ik nu een vaste Gambiaanse vriendin heb krijg ik af en toe nog toestanden als.... i like you do you like me .... in een shop net voor een avondprogramma in de dance hall met dj ludo from belgium hehe - de alomtegenwoordige reggae music met in het bijzonder de smiling coast radio... im a man from countryside of brotha and sista hold on ... super! - de barbecue op het strand afgelopen zaterdag met de prachtige sterrenhemel, de golfslagen van de oceaan, krabben die passeren aan je voeten - niet overdreven! - en bovenal lekkere kippetjes... geroosterde hoor - en mijn ontmoeting met mijn nieuwe vriendin sarjo jabang maar wie hierover meer wil weten, moet mij maar mailen!
