A daring challenge from Antwerp to Banjul 11/10/2008 - 31/10/2008.
Acht leden van HDC-Flanders vonden de perfecte uitdaging in een hoogst verleiderlijke mix van een gewaagd AVONTUUR voor het GOEDE DOEL.
06-11-2008
Reisverslag dag 2x: de projecten.
[Strooien]
Vanmorgen was het alweer tijd voor
afscheid. We rijden richting Senegambia zodat we ons
kamp wat dichter bij onze projecten kunnen opslaan. Tijdens de
toespraak van de afgevaardigden van de Jammah
foundation worden we herenigd met onze negende Desertlion
Bellinda (welpje) die ons is nagevlogen om samen met ons
alles verder af te werken en te regelen. Samen trekken we
naar Kerre Sereng waar zo'n
tweehonderdtal kleine Gambiaantjes in schooluniform ons
staan op te wachten.
Onder
leiding van hun juf begeleiden ze ons zingend door hun
dorpje naar hun schooltje. Daar aangekomen bijkt er nog
meer werk aan de winkel dan verwacht en bespreken we met
Mat, Jo en Marcel -de mensen die Picca samen trachten
verder af te bouwen- wat er nu nog allemaal moet gedaan
worden en hoeveel dit allemaal moet gaan kosten. De eindsom om het
schooltje af te bouwen komt op zo'n 10.000 ....
Wij
werwachten dat de wagens ongeveer 4000 zullen
opbrengen op de veiling en besluiten de overige 6000
cash bij te leggen. Jo en Mat zijn spraakloos en
dolgelukkig met onze -jullie- steun
en besluiten meteen met de kontraktor te onderhandelen
over de verdere bouwwerken die nu pas echt vaart zullen
nemen .
Verder bezoeken de Lions de medical post in
Kerre Sereng en merken het totale gebrek aan stromend
water. De koe word meteen bij de horens gevat en de Alain's
en Ives trommelen de lokale loodgieter op die echter niet
over een diploma noch gereedschap noch materiaal beschikt.
Maar de jonge kerel is wel zeer bereidwillig en loodst
ons door de dorpjes naar enkele lokale winkeltjes waar we
toch het nodige materiaal kunnen bij elkaar sprokkelen om
samen waterproblemen in het kleine hospitaaltje van de
baan te krijgen. En vanaf vandaag hebben ze daar dus
overal stromend water, een werkend toilet en een werkende
douche. Wij konden het ons bijna niet voorstellen dat
hier dagelijks vrouwen uit het dorp kwamen bevallen onder
deze omstandigheden.
Ondertussen gaan Broos en Bellinda naar
Banjul om de nodige bankzaken te bespreken zodat het
sponsoringsgeld zo vlug mogelijk kan worden doorgesluisd. Ook werd er nog
rondgereden en gebeld om een écht hospitaalbed te
bekomen maar aangezien alles hier met een Afrikaanse
traagheid verloopt is dit niet meer gelukt. Onze collega
Jo beloofde dit verder voor ons af te werken zodat het
bed binnenkort toch nog terecht zal komen.
Bij het
verlaten van het dorpje schenken we al ons
werkgereedschap aan de loodgieter die het als een
geschenk uit de hemel beschouwd en ons plechtig beloofd
om alle verdere problemen in de school en medical post
meteen op te lossen zodat er op elk ogenblik stromend
water beschikbaar zal zijn. Doordat de jongeman zo gedreven blijkt
besluiten Jo en Mat de jongen financieel te steunen om
alsnog zijn loodgietersdiploma te behalen!!! Met tranen
van blijdschap verteld hij ons dat hij hierdoor de kans
krijgt een échte toekomst op te bouwen.
Verder deze week bezoeken we het tweede
project namelijk "The Hart House"
een schooltje voor kinderen met een geestelijke
achterstand. Dit werd zo'n zes jaar terug opgebouwd door
Geof, een Engelse weldoener die zijn Engelse thuis
verkocht om met dat geld hier deze school te
verwezenlijken.
Na een
rondleiding en wat vragen en antwoorden blijkt dat deze
mensen elke dag moeten vechten om de school overeind te
houden en de kinderen op te vangen. Alle kinderen
verblijven hier namelijk de ganse week met maaltijden,
onderwijs, verzorging en opvoeding. Ze gaan enkel naar
huis voor de weekends. Tot voor kort werden deze kinderen gewoon
door hun families verstoten of gedumpt bij famileleden in
andere dorpen om dat geen enkele ouder de schande van een
mentaal gehandicapt kind wou dragen. Dankzij Geof en
zijn vrouw en jullie steun is er hier
eindelijk verandering in gekomen. Ook deze kinderen
hebben nu een kans op onderwijs en het recht normaal te
funcioneren in de gemeenschap. Het gebrek aan
elektriciteit en een keuken bleek de grootste
struikelblok in deze school. Tot nu toe werd er enkel
buiten gekookt wat voor veel problemen zorgde tijdens het
regenseizoen wanneer de omliggende tuin volledig blank
staat en er buiten onmogelijk gewerkt kan worden. Met het
sponsoringsgeld worden 6 zonnenpanelen besteld en wordt
er binnenkort een buiten keuken gebouwd zodat er elke
moment gewoon kan gekookt worden voor de kinderen. Als extraatje
schonken we ook nog een nieuwe tv en dvd- speler
zodat er 's avonds toch een beetje vermaak is en er
natuurlijk overdag educatieve filmpjes kunnen worden
bekeken in de lessen. Het hoeft natuulijk geen bevestiging dat dit
gebaar ons in overvloedige dank werd afgenomen. Verder kochten we
250kg rijst, 150kg suiker, 150kg bloem, 400 boullion
blokjes, 200 stukken zeep en tenslotten 400 lolliepops
met fluitje. Al deze dagelijkse
benodigdheden werden door ons team netjes afgewogen en in
tweehonderd paketjes verdeeld en in het Kerre Sereng
dorpsschooltje aan de kinderen meegegeven naar hun
familie: blije gezichtjes alom natuurlijk een een massaal
fluitconcert te gevolge van het fluitje in de
lolliepops ...
De
laatste dag van onze missie kwam dan het pijnlijke
afscheid van onze nieuwe vrienden en natuurlijk van onze
trouwe dessertmobielen. De wagens werden afgeleverd bij
de regeringssoldaten die ze veilig op de openbare
verkoop zullen afleveren. De nummerlpaten worden met de
Gambiaanse schroevendraaier verwijderd en na een dikke
knuffel keren we onze bolides de rug toe (en pinken
stiekem een traan weg terwijl we nog even over onze
schouder gluren). Denk nu niet dat dit een druppel op een hete
plaat is want in Gambia is elke dag een strijd om het
gezin te voeden en te overleven. En bovenal zijn de
kinderen de volwassenen van morgen en blijven we onze
slogan indachtig: onderwijs is de eerste stap
naar een betere toekomst.
