Door ziekte is mijn eerste wedstrijd (ploegentriatlon) in het water gevallen, dus dan wordt nu zondag 8 mei de eerste (kwart) triatlon uit mijn leven. Geel is the place to be, voor 1.5 km zwemmen, 40.7 km fietsen en 9.9 km lopen, en dit alles na elkaar en liefst zo vlug mogelijk.
Wat de trainingen betreft: zwemmen gaat alsmaar beter. Ik kan de trainingen tot 4 km gemakkelijk uitzwemmen, en er komt al wat snelheid in. Ook met het lopen zit het wel goed. Duurtrainingen gaan steevast aan 12 km per uur tegen de lagere hartslagen. Wat het lopen betreft ben ik benieuwd wat de stadsloop brengt op 15 mei, op deze 10 km - wedstrijd in Gent zou ik toch graag een stukje onder de 40 minuten gaan. Een tijd tussen 37 en 40 minuten lijkt me met de huidige (goede maar nog geen top) vorm realistisch.
Het fietsen zit ondanks de geslaagde stages nog niet op zijn top. Die hopen we al wat dichter te benaderen tegen 11 juni, want dan doen we mee aan de Franse cyclosportieve 'Les 3 Ballons', waar we net als twee jaar geleden op een plaats in de top-100 mikken. We hebben alvast door eerdere prestaties een startnummer in het bevoorrechte startvak gekregen, dus daar kan het in elk geval niet aan liggen. Aan het materiaal evenmin, want mijn fietsenmaker heeft zijn best gedaan om van mijn Bulls een juweeltje te maken met nieuwe kabeltjes, stuurlintje, ketting, cassette...Het is weer een juweeltje, straks eens een fotootje maken...
Vorige week zat ik samen met een aantal triatleten en duatleten in het Noord - Spaanse Rosas, vlakbij de Franse grens aan de Middellandse Zee. Onder leiding van coach Tim Devilder, en in het gezelschap van een aantal SMO-ploeggenoten en andere sporters werd er een week lang gefietst, gelopen en gezwommen, waarbij de nadruk vooral op het fietsen lag.
Door de goede weersverwachting en het idee om eens met echte topatleten te mogen optrekken, zag ik deze week heel erg zitten. Daarnaast had ik natuurlijk ook wel een beetje schrik: als je samen moet fietsen met mannen als Michaël Dewilde, Willem Brems en Joerie Vansteelant, wil je natuurlijk niet afgaan. De schrik zat er dan ook wat in de eerste dag dat ik het tempo niet zou aankunnen. Daarom besloot ik om toch met de 'zwarte groep' op pad te gaan, maar erg voorzichtig te fietsen en wat in de wielen te hangen. Dat was overigens totaal niet erg, want er waren sterke beren genoeg die bereid waren om met het kopke in de wind te rijden.
Al bij al kwam ik die eerste dag goed door, en hoewel het om een relatief vlakke eerste rit ging, groeide mijn vertrouwen dat het de rest van de week zou lukken om mee te gaan met die mannen (en vrouwen ook, want Sophie De Groote en Melanie Matthijs reden ook elke dag mee met ons, en hoe! Sterk hoor!) Op dag twee durfde ik het dan ook al aan om soms op kop te komen, en op de klimmetjes zat ik nooit in de problemen.
De rest van de week verliep op de fiets een beetje zoals dag 2: met de beteren de heuveltjes over, zonder in verzuring te gaan (maximale hartslag 158, terwijl mijn overslagpols 163 is, dus altijd met overschot) en op het vlakke mijn deel van het kopwerk gedaan. In totaal hebben we ongeveer 600 km gefietst, en in tegenstelling tot vorig jaar, heb ik de indruk dat ik opgebouwd heb in plaats van af te breken, en dus niet over mijn toeren ben gegaan.
Bij het lopen heb ik de indruk dat de kloof met de echte toppers wel een stuk groter is. Zowel in het fietsen als lopen is Joerie Vansteelant buiten categorie, maar daarachter zie ik toch nog een serieuze kloof met Michaël, Tim, Willem en duatleten Gert en Xander. Het is dan ook niet Janneke en Mieke waarmee ik op pad trok, maar het was erg inspirerend om eens te zien hoeveel andere mensen ervoor doen en hoeveel trainingsarbeid anderen in hun sport steken.
In totaal liepen we naast de fietstrainingen ook 4 keer, goed voor zowat 40 km en nog wat rare oefeningen op het strand .
En tenslotte had SMO-zwemtrainer Fredje een paar mooie zwemtrainingen geprepareerd. Door het slechte weer op de slotdag, hadden we ook 4 zwemtrainingen, waarbij ik de indruk heb dat ik toch een klein stapje vooruit gezet heb qua techniek, mede dankzij de video die Fred al zwaaiend (hihi) van ons gemaakt heeft onder water, miv de analyse achteraf, interessant! Op zaterdag heb ik voor het eerst in mijn leven 4 km aan een stuk gezwommen. Niet dat dat zo een prestatie is, maar ik heb vooral het gevoel dat het weer een stapje economischer en vlugger gaat. In het zwemmen moet ik natuurlijk nog de meeste vooruitgang boeken, ik ben dan ook nog maar sinds december-januari echt met zwemtrainingen bezig.
In totaal vorige week toch een kilometer of 12 gezwommen, dus als je alles bij elkaar optelt, hebben we echt wel niet stilgezeten!
Tot slot nog een dikke merci aan de ploeg van Flowtrack, voor de fantastische zorgen en het lekkere eten onderweg, speciale merci aan Hans om mijn wiel te laten herstellen, en merci aan coach Tim en zwemcoach Fred voor de trainingen, aan Joerie, Michaël, Willem, Sophie, Melanie, Fred, Tim, Xander, Gert, Jens, Steve, Roos, Youri (hopelijk heb ik niemand vergeten) voor het gezelschap en de leute onderweg, en natuurlijk aan roommate Vic, we hebben dat toch weer goed gedaan tussen die kleppers, ee moatje!
En nu op naar het weekend met SMO binnen twee weken!
Vorig weekend waren we met de familie in Centerparcs De Haan, voor een relaxweekendje. Een beetje eten en drinken, een beetje gaan zwemmen, wandelingske doen, gezelschapsspelleke spelen,... waren zowat de meest nuttige dingen die we gedaan hebben.
Maar aangezien we in volle voorbereiding zijn op het seizoen, had ik daar niet genoeg aan natuurlijk. Concreet betekende dat dat ik een uur of 2 voor de anderen opstond, mijn fiets nam en een stevige rit van een kilometer of 60 ging fietsen, om dan thuis te komen, het schoeisel te veranderen en samen met mijn schoonbroer een uurtje te gaan joggen langs het strand. Gelukkig weet ondertussen zowat iedereen die mij een beetje kent, dat ik een sport beoefen die veel trainingskilometers en dus ook trainingstijd vergt, zodat iedereen begrip toonde voor mijn sporadische afwezigheid. Als je niet investeert, zal je geen resultaten boeken.
Het weekend was dan ook een perfecte combinatie van trainingsarbeid en relaxen met de familie, zalig!
Sporters hebben soms een onregelmatig leven. Sommige voetballers gaan een nachtje stappen na een voetbalmatch en slaan een nachtje slaap over om vervolgens tegen een boom te rijden.
En als we echte sporters belichten - want voetbal kan je geen echte sport noemen, maar meer een spel - dan ken ik mensen (mezelf incluis) die vóór hun ontbijt - dus om zes uur, half zeven - hun loopschoenen durven aantrekken voor een looptraining op de nuchtere maag. Vetverbrandingstraining in het jargon.
Laatst heb ik het omgekeerde gedaan. Ik zal de situatie eens schetsen: 's Avonds prepareerde ik een dessertje voor de dag nadien, maar het probleem was dat dat dessertje een goed uur in de oven moest. Welke nuttige activiteiten kan een mens doen van 1 tot 2 u 's nachts? (akkoord, iemand die 100% met zijn sport bezig is, moet dan al een tijd in zijn nest liggen, maar de bereiding van één en ander had wat meer tijd gevraagd dan voorzien, zoals dat dikwijls gaat... ). Even twijfelde ik: zou ik het wel doen? Is dit niet een beetje heel raar? Ben ik nu een freak? Een paar jaar geleden las ik het boek van de betreurde duatleet Benny Vansteelandt, en die schiep er een ongelooflijk genot in om midden in de nacht, als pauze zeg maar tussen het studeren door (Benny heeft net als ik geografie gestudeerd) een nachtelijke loop in te lassen door de Gentse straten. "Hij is een hele grote geworden en deed dit af en toe, dus waarom ook niet", dacht ik. Verbaasde blikken waren, net als bij hem, mijn deel. Licht benevelde mensen kijken je verdwaasd aan, denken dat ze veel te veel gedronken hebben en een delirium krijgen waarbij de roze olifantjes vervangen zijn door een blauw lopertje, of roepen je vanalles na, met de gedachte dat ze daarbij ongelooflijk grappig zijn.
Het was inderdaad een beetje raar, maar ik heb toch 1u10 minuten gelopen, om 2u10 's nachts thuisgekomen, dessertje was perfect klaar, en het voornaamste: ik heb er echt van genoten!
We zijn voor het ogenblik rustig verder aan het werken aan de conditie: een keer of drie fietsen afhankelijk van het weer op de rollen en soms buiten, 3 keer lopen en drie keer zwemmen per week. Wat dat laatste betreft, gaat het al een stuk beter dan een paar maanden geleden, maar het blijft vooralsnog mijn zwakste onderdeel.
We zijn ons ook stilaan aan het inschrijven voor de eerste triatlonwedstrijden, en dat blijkt niet altijd simpel, triatlon is blijkbaar een heel populaire sport, want bij sommige wedstrijden zitten de inschrijvingen binnen de paar minuten vol. Het is dus zaak op het juiste moment online te zijn.
Binnenkort zal ik dus meer kunnen vertellen over mijn wedstrijdplanning, maar in principe zullen mijn eerste wedstrijden een paar loopwedstrijden zijn in april, om dan vanaf mei de triatlons aan te vatten.
Mijn komende weken zien er als volgt uit: 5 weken hard trainen, met van 14 tot 20 februari een congéweek in België met verhoogd volume, dan een stage met triatlonclub SMO www.smo-triatlonteam.be en trainer Tim van 5 tot 12 maart in Rosas, Spanje, waarschijnlijk een trainingsweekend in de ardennen van 25 tot 27 maart (staat nog niet vast) en dan een trainingsweek in zuid-Frankrijk van 16 tot 24 april. Veel mooie vooruitzichten voor de komende maanden dus!
Aan iedereen samen en elk apart een gelukkig nieuwjaar! Aan de sporters onder ons: geen valpartijen of blessures, veel zon en weinig regen, wind of sneeuw, geen verzuring of krampen en veel plezier op training en in wedstrijden, en in het algemeen aan iedereen een goede gezondheid!
Voor mij persoonlijk kondigt 2011 zich als ongemeen boeiend aan: mijn werkregime wordt lichtjes aangepast, waardoor sport meer dan ooit een prominente plaats krijgt in mijn leven. Triatlon wordt mijn way of life, en ik heb het vermoeden dat ik een pak boeiende nieuwe mensen zal leren kennen uit deze sport. Laat maar komen!
Sneeuw is prachtig, maar om met je dunne koersbandjes in te fietsen toch niet ideaal...Hoewel heel saai, is op de rollen rijden het enige alternatief...
Volgend jaar misschien toch eens een mtb aanschaffen?
Deze week wordt voor zover ik me kan herinneren een primeur: elke dag staat er sport op het programma!
Triatleten staan bekend als echte sportfreaks en trainingsbeesten, dus als ik ook mijn zegje wil doen in het wereldje, zal ik er ook volledig moeten voor gaan. Sport zal in de nabije toekomst meer dan ooit mijn leven gaan beheersen.
Klein overzichtje van de trainingen:
ma techniektrainings zwemmen smo eeklo di fietsen rollen woe zwemmen do lopen vr lopen za lopen zo fietsen buiten
Afgelopen zondag 5 december was het zover: hét hoofddoel van het najaar en de tweede marathon van mijn leven: de marathon van Lissabon!
In principe is dit geen marathon om een toptijd op te lopen: een alles behalve vlak profiel, met in de laatste 6 km nog een heel zware klim van aan de Taag tot helemaal in de bovenstad. Bovendien stond er dit jaar een stevige wind, dus de sterren stonden niet zo gunstig wat betreft een toptijd.
Waarom dan Lissabon? Ten eerste omdat een fietsseizoen, dat duurt van het begin van het jaar tot in het midden van de zomer, impliceert dat we wel moesten kiezen voor een marathon op het einde van het jaar, en zo zijn er niet super veel in Europa, en ten tweede omdat Lissabon een prachtige stad scheen te zijn, en aangezien we stilaan een traditie aan het opbouwen zijn van een sportieve uitdaging te koppelen aan een aangenaam verblijf, leek Lissabon ons een geschikte locatie.
Net zoals vorig jaar, was november op sportief gebied mijn maand niet. Door een aantal omstandigheden, kreeg ik te kampen met een motivatiedipje. Enkele trainingen werden overgeslagen en het voedingspatroon kon je op sommige momenten niet dat van een marathonloper noemen. Ook de winter-Gentse feesten, ofwel de zesdaagse, werd een paar avonden bezocht, kortom, de focus was niet 100 procent. Daarom reisde ik toch met de nodige twijfels af naar Portugal.
Vrijdagmiddag en zaterdagmorgen nog wat losgelopen, ondanks de wat krakkemikkige voorbereiding de laatste weken, was het vertrouwen er wel om op zijn minst comfortabel uit te lopen.
De indeling van mijn race had ik ook al goed in mijn hoofd geprent, en niets of niemand zou mij van mijn stuk brengen. In de eerste 15 km zou ik puur op hartslag lopen, met een pols van 150 ongeveer, daarna volgen er 5 dalende kilometers, en vanaf kilometer 21 a 25 zou ik dan zien of er nog voldoende in de tank zat om de hartslag hoger te krijgen en te versnellen.
En voor 1 keer heb ik me perfect aan mijn plan gehouden: ik heb niet naar andere lopers gekeken (daardoor konden Vic en ik jammergenoeg niet lang samenlopen, en was hij er al na een kilometer of 2 vandoor, maar ik wilde zeker niet meer meemaken wat ik vorig jaar in Firenze beleefd had: na 25 kilometer geblesseerd en kapot zitten, om dan de laatste 15 km te moeten sukkelen om nog over de finish te geraken) en ben gestart met een hartslag van 150 a 155. Dit was allesbehalve gemakkelijk, aangezien er best wel steile stukken in het parcours zaten die eerste kilometers. Gevolg was dat de tempomaker van 3u30min mij voorbijging, met een hoop lopers in zijn kielzog. Normaalgezien zou ik dan wat in paniek geraken en hem proberen te volgen, maar in Lissabon niets daarvan, integendeel. Ik ging voortdurend uit van mijn eigen kunnen en geloofde rotsvast in mijn vooraf bepaalde plan.
Na 5 km (49min40sec) liep ik echt met een pak overschot, ondanks een hartslag die richting 155 ging. Daarom besloot ik om mijn hartslag toch iets hoger te laten gaan, zonder in verzuring te gaan. Tussen kilometer 5 en 15 liep ik dan ook constant rond hr 157, zonder ook maar 1 moment te forceren. Eigenlijk heb ik intens genoten van de eerste pakweg 30 kilometer. Ik zat voortdurend met overschot en vond het echt leuk lopen, iets wat ik in Firenze nooit ervaren had omdat ik teveel met tussentijden en pijn bezig was.
Na 15 km volgde een afdaling van 5 km tot helemaal beneden aan de Taag, en van daaruit was het 7,5 km tegen de wind in boksen langs de Taag, en dan 7,5 km terug tot aan het centrum. Best wel saai eigenlijk, dus het was goed dat we daar de halve marathonlopers begonnen in te halen en aan de andere kant eens konden kijken hoe vlug de leiders liepen die aan de andere kant van de rijweg al aan het teruglopen waren.
Na het halve marathon-punt (1u43m45sec) heb ik dan alle remmen losgegooid. In het begin vreesde ik dat ik te hard van stapel liep, want ik kon mijn hartslag probeemloos boven 165 houden, wat best veel is voor mij, want ik heb van nature een lage hartslag. Concreet zat ik dus constant net in het rood te lopen nu, en door mijn behouden start en versnelling nu, begon ik de ene loper na de andere in te halen, en dat geeft 'moral' natuurlijk!
Plots zag ik in de verte iemand met een stok achter zich aan lopen, en mijn vermoeden werd bevestigd: de tempomaker van 3u30min was zijn vlagje kwijtgeraakt en liep dus enkel nog met een stok rond, met rond zich een man of 50 die hun race op de man hadden afgestemd om net onder de 3u30 te finishen. Door mijn hoger tempo, duurde het niet lang of ik was heel die meute voorbij, wat best wel tof was, in één keer 50 man voorbijrennen. Een paar kilometer verder, net na het keerpunt, zag ik dat ik al een goede minuut voorsprong had op die bende, goed op schema om onder 3u30 te lopen dus.
Verbazend genoeg kon ik nadien, mede dankzij de behouden start en een goed bevoorradingsplan, mijn hartslag blijvend hoog houden, en is de echte klop van de hamer er niet gekomen. Na 36 km begon het lastigste: de klim terug naar de bovenstad. Nu begon ik echt veel halve-marathonlopers in te halen, en ondanks de stijgende kilometers, bleef ik ze toch afmalen aan 5min a 5min10sec. De laatste 4 kilometer mocht ik echter geen onverwachte bewegingen meer maken, omdat ik dan krampen kreeg, zowel in mijn linkerkuit als linkerhamstring. Achterom kijken ging bijvoorbeeld niet meer en als iemand voor me een onverwachte beweging maakte, had ik het ook vlaggen. Maar zoals ik vroeger al zei, je kan door krampen heen lopen als je op je tanden bijt, en dat is me nu weer gelukt. Leuk is anders, maar als het moet dan moet het.
Mijn uiteindelijke eindtijd is dan ook een stukje onder de 3uur30: 3u25minuten55seconden (bruto 3u26m4sec, maar er lagen geen startmatten, dus vind ik dat het de tijd op mijn eigen chronometer is die telt ), ofwel 9 minuten beter dan in Firenze, waar het parcours veel vlugger was door veel vlakker en geen wind. Dus toch wel een pak beter nu, ondanks de mindere voorbereiding in november. Dit wil ook zeggen dat ik, ondanks een zwaarder tweede deel, een splitchrono heb gelopen: de tweede helft heb ik in 1u42 gelopen, of 2 minuten rapper dan in de eerste helft.
Ik maak me sterk dat ik, met wel een goede voorbereiding tot op de dag van de wedstrijd, en met een vlug parcours, nog een stuk van die tijd kan afdoen! Volgend jaar misschien? We zullen zien.
Tot slot nog een dikke proficiat aan Vic, die toch weer 10 minuten voor mij gefinisht is, en merci aan de reisgezellen Lieveke (sterke halve marathon!) en Joachim (sterk gesupporterd! ) voor alweer een zalige trip!
Zondagmorgen om 9 uur plaatselijke tijd (is 10 uur bij ons) loop ik de tweede marathon van mijn leven, Seaside Maratona de Lisboa. http://www.lisbon-marathon.com/
Zal ik een pr lopen (onder 3u35min) of niet, dat is de vraag... Zondag rond 13u30 het antwoord...
De marathon van Lissabon, of de tweede marathon van mijn leven! Ik zie het wel zitten. Ik heb mijn trainingskilometers gedaan, maar heb het niet tot het einde kunnen opbrengen om constant op mijn voeding te letten. Ik denk dat ik dat lopen de laatste jaren (te veel?) bekijk als off-seasonbezigheid, om er nadien terug tegenaan te gaan, vroeger in het fietsen, nu in fiets-en triatlondromen. "Even de riem eraf, we gaan wat lopen." Daardoor zal ik volgende week na afloop, net als vorig jaar, zeker het gevoel hebben dat er nog meer inzit. Citius, Altius, Fortius...
Maar wie kan zeggen dat hij in zijn rustperiode een marathon gaat lopen? Zalig toch!
Wat was me dat allemaal? Heel veel wind met windstoten tot 90 km/u en regen was er aangekondigd, en Frank had gelijk deze keer. Zuidenwind was wel een pluspunt, want dat wilde zeggen dat we de eerste 14 km wind in de rug zouden hebben, maar dan begon het...
Een ideale opwarming kwam er niet van in deze omstandigheden: door de koude, regen en heel sterke wind, besloten we zo lang mogelijk in de warme auto te blijven en maar op het laatste moment naar de start te gaan. Gevolg was dat ik heel behouden vertrok om de koude spieren niet te forceren. Na een kilometer of 4 kwam ik op temperatuur en begon ik wat te verdapperen. Vic die ook gestart was, was dan al in geen velden of wegen meer te bespeuren. Ik dacht dat hij al een serieuze voorsprong had.
Na 4 kilometer dus een goed ritme gevonden, en zo met de wind in de rug kilometers afgemaald aan 3min50 a 3min55. Tussentijden 10 km in 39min25, 15 km in 59min15sec.
Maar dan moesten we langs het andere kanaal lopen (Gent-Brugge) en dat was met de wind links of links voor. Met die rukwinden was het soms echt concentreren om recht te blijven. De laatste 2 km richting Bellem zelf ging het zelfs soms met de neus pal in de wind, en door plassen zo breed als de straat en 5 meter lang, dus droge voeten houden was al lang geen optie meer. Het beste was er ook af, net zoals bij iedereen blijkbaar want ik haalde nog wat mensen in.
Eindresultaat 1u26min00sec, beste tijd van het jaar, ondanks de wind waardoor ik nog heel veel tijd verloor in de laatste 5 km. Dit is ook mijn tweede tijd ooit op de halve marathon (beste tijd vorig jaar Deinze-Aalter in 1u23m38sec, maar met beduidend minder wind). Ik ben 29ste geworden op 415. Vic is binnengekomen in 1u24m20sec als 25ste, dus als ik nog een beetje verbeter, kunnen we misschien een stuk van de marathon in Lissabon samenlopen. Dat zou heel mooi zijn!
Als er iemand zin heeft om eens mee te lopen rond watersportbaan of blaarmeersen, mag je me gerust een seintje geven! Vooral de training van zondag wordt zwaar.
Deze week train ik:
maandag 1u30 losfietsen dinsdag na de middag 2 rondjes watersportbaan in ong 56 minuten (loslopen, 11 km/u) woe intensievere looptraining 20 km na de middag. Als iemand mee wil, moet hij/zij toch 3 keer 3 km aan 14 km/u kunnen lopen... vrijdag 1u15 rustige duurloop in de voormiddag (rondjes watersportbaan in 24 a 25 minuten of 12 a 12,5 km/u) zaterdag 2u30 fietsen na de middag a 30 km/u ongeveer,tempowissels zondag 32 km duurloop aan 12 km/u
Trouwens juist de dvd van Marc Herremans gezien. Ongelooflijk welk doorzettingsvermogen die man heeft!
groeten en tot de volgende, David ( alias Dave, Vajke, Puitje hihi)
Als je aan triatlon wil doen, moet je drie sporten combineren. Twee van de drie beoefen ik al regelmatig, maar dat zwemmen ee...
Vroeger, heel lang geleden, toen de dieren nog spraken, heb ik in Lichtervelde in de zwemclub gezeten, van mijn derde studiejaar tot mijn eerste middelbaar. Ik heb altijd graag gezwommen en ging ook graag naar de trainingen, hoewel je dat eigenlijk niet echt trainingen kon noemen. Ik kan bijvoorbeeld mijn keerpunt vrije slag niet, en ik kan me ook niet herinneren dat we veel vrije slag, rugslag of vlinderslag moesten zwemmen. Elk zwom wat hij het liefste deed, en bij mij was dat schoolslag. In die tijd moest je me niet vragen om 50 lengtes crawl aan een stuk te zwemmen, of je kon me samenvegen. Kortom, eigenlijk had het vroeger meer weg van baantjes trekken dan van een echte zwemtraining.
Het gevolg is natuurlijk dat mijn techniek voor vrije slag volledig miszat, zo bleek afgelopen maandag toen ik voor de eerste keer een zwemtraining van triatlonclub SMO meedeed.
Het begon al goed met de opwarmingsoefeningen. Buikspieren, rugspieren, zijdelingse buikspieren,... allerlei spieren die ik nooit gebruik moesten opeens langs alle kanten gerekt en gestrekt worden. Als dat hier zo de hele tijd doorgaat, gaat het met mij rap gedaan zijn vandaag, dacht ik. pff
En toen kwam het zwemmen zelf. 1 uur 15 minuten, zonder maar 1 lengte schoolslag. Alles in vrije slag natuurlijk, want een triatleet die schoolslag zwemt hypothekeert al direct zijn kansen op succes. We beginnen met 200m opwarming, zei de trainer, en ik dacht 'hopelijk kan ik dit 200 meter volhouden.' Rustig beginnen Dave, rustig, rustig, 't is nog een uur en zeven minuten zwemmen.
Na de opwarming kwamen de techniekoefeningen. Een geluk voor mij dat het om techniekoefeningen ging. 50 meter dit - pauze - 50 meter dat - pauze - 50 meter...vooral de pauzes waren mooi meegenomen haha.
Nu weet ik ook wat paddels, vinnen en een pullboy zijn, weet ik dat bij vrije slag geen s-vormige beweging gemaakt wordt en dat je arm recht door dat water moet, en dat ik nog heeeel veel werk heb tegen dat ik een beetje kan zwemmen. Maar toch ben ik een heel klein beetje trots dat ik geen enkele oefening moest overslaan en tot op het einde heb meegezwommen. Met een pijnlijk bovenlichaam tot gevolg de dag nadien, maar no pain, no gain.
Vaak heb ik het nog niet gehad, maar zondag had ik er toch efkes van: de runners'high.
Even een korte situatieschets: door omstandigheden was ik genoodzaakt om om zes u dertig 's morgens al te beginnen met mijn geplande looptraining van 30 km rond de watersportbaan. In de pikkedonker heb ik een uur lang geen kat gezien, en plots, bij het opkomen van de zon, zag ik zowaar een medeloper opdoemen. Hij knikte vriendelijk goeiedag en ik kreeg zowaar plots kippevel. Het lopen ging vlot, na 15 km nog altijd geen spoor van vermoeidheid, en de opkomende zon en de vriendelijke medeloper maakten dat alle puzzelstukjes op hun plaats vielen en dat ik me plots en onverwacht even in de zevende hemel voelde.
Het is lang niet zo dat je elke keer als je gaat sporten, zo een moment meemaakt. Bijlange niet zelfs. Je voelt je wel nagenoeg elke keer goed als je gesport hebt, maar de echte gelukzaligheid komt maar een paar keer per jaar voor, allez bij mij toch. Op de fiets heb ik het ook al een aantal keer gehad, meestal op het einde van een lange training, als ik al redelijk kapot ben en wat honger begin te krijgen.
De runners' high of bikers' high, het blijft iets raars, onvoorspelbaar en schaars. En juist dat maakt het zo mooi.
Deze week heeft Tim weer een mooi schemaatje gemaakt: 75 km lopen in vier trainingen, met tussendoor 2 keer fietsen. En vanavond kan je me zowaar vinden in het zwembad van Eeklo! En avant!
In een boeiend artikel in runners' world heb ik het volgende gelezen: sporten kan je vergelijken met een triangel. Bij een triangel heb je drie zijden die even lang zijn. De ene zijde is de training, de andere de voeding en de andere de rust. Als je meer traint, heb je meer rust nodig, en moet je ook extra op je voeding letten, train je iets minder of zit je in een relatieve rustperiode, dan is het iets minder belangrijk om op alles te letten dat je eet, en is het ook een minder grote ramp dat je eens wat minder lang slaapt.
Stilaan komen we in het laatste en dus ook lastigste stuk van de marathonvoorbereiding. Zondag heb ik nog een training van 26 kilometer gedaan, en volgende zondag wacht me een trainingsloop van 28 kilometer. Het is dan ook meer dan normaal dat ik in deze fase van de voorbereiding heel weinig alcohol, chips, ijs, chocolade enzovoort naar binnen werk, en het zou me heel sterk verwonderen mocht je me na twaalf uur nog tegenkomen in het Gentse nachtleven. Je mag zelfs aannemen dat ik ernaar streef om negen uur per nacht te slapen (hoewel dit jammergenoeg niet altijd lukt), want looptrainingen van twee uur en meer mag je niet onderschatten...
De trainingen gaan tot nog toe heel goed, en dat motiveert me nog extra om er volledig voor te gaan. De tickets voor Lissabon zijn ondertussen geboekt!!!
Vooraf had ik een goed uitgewerkt planneke: starten aan hartslag 163 maximaal, rustig bergop, doorlopen bergaf en vanaf kilometer 13 het kot open. Vanaf kilometer 17 was het namelijk vooral naar beneden, dus 4 kilometer in het rood zou ik wel kunnen overbruggen.
Op papier zag dat er allemaal goed uit, maar de uitvoering is dikwijls een pak moeilijker. Starten aan hartslag 163 ging perfect, maar na 13 kilometer en een aantal slopende hellingen en tunnels, zat er nog onvoldoende in de benen om te versnellen. Waarschijnlijk zat de vermoeidheid van Gent toch nog wat in de benen, en dit samen met het lastige parcours zorgden voor een eindtijd van 1u28m22sec.
Dit is exact dezelfde tijd als vorig jaar, op zich dus zeker niet slecht, maar wel raar als je ziet dat het op training een stuk sneller gaat dan een jaar geleden. Dat betekent dus dat mijn basissnelheid gevoelig verhoogd is (wat heel goed is met het oog op de marathon) maar dat mijn snelheid rond omslagpunt (dus boven hartslag 160) gelijk is gebleven, waardoor mijn halve-marathontijden ongeveer gelijk zijn als een jaar geleden. Dit doet vermoeden dat er een mooi persoonlijk record inzit in Lissabon, maar dat we waarschijnlijk niet onder 1u20 gaan in Aalter de elfde november.
Blijven werken op training, en volgende afspraak op 11 november voor de halve marathon van Deinze naar Aalter. (daar mag trouwens meegefietst worden met de lopers, dus wie eens graag meerijdt, kom maar af!)
.
