Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Rond 7.45u kwamen papa en mama ons halen om te vertrekken naar Zaventem.Fris waren we niet want we hadden niet zoveel geslapen na het fuifje van Hilde.Ik heb niet zoveel van de reis gemerkt omdat ik zo moe was en de hele vlucht geslapen heb.Dave had moeite om de slaap te vatten en heeft dus maar een film gekeken. Het was een goede vlucht want het vliegtuig zat niet vol en we hadden dus meer dan één stoel ter beschikking.Het vliegtuig had wel vertraging dus we landen in Almaty om 00.30u.Toen nog onze bagage halen maar goed was er alles bij want als je zo moet overstappen ben je nooit zeker.Alles was er,ook de buggy.Toen we buiten kwamen stond onze tolk Nikolai (what's in a name hé)al te wachten met een plaatje met onze namen.Ik had mijn bril niet op maar toch zag ik hem dadelijk.Ja na dat avontuur van vorige keer was ik ook extra op mijn hoede.Nikolai was zeer vriendelijk, een schat van een man.Hij kwam ons halen met een mooi klein busje,amai wat een luxe! Hij zei dat het hotel waar we dachten naar toe te gaan volzet was maar dat hij wel een appartementje had.Dat was goed nieuws want wij hadden al een appartementje willen hebben.Wij vroegen hem wanneer Nikola zou komen en tot onzer beide verbazing zei hij dat Nikola al lag te slapen op het appartementje met een baby-sit.Wat een goed nieuws dan zouden we hem vandaag al zien,wel slapend maar toch.Het was ontzettend ontroerend om hem daar te zien liggen,ik kreeg de tranen in mijn ogen.We lagen eigenlijk juist in bed toen Nikola begon te wenen.Dus terug uit bed om hem wat te troosten. Geslapen hebben we die nacht practisch niets want je doet niets anders dan maar luisteren naar de ademhaling van Nikola.
De laatste week voordat we eindelijk onze kleine Nikola mogen halen.Dinsdag zijn mama en papa onze visum gaan ophalen in Ukkel ,dus dat is al in orde. Woensdag belde Annick van het Kleine Mirakel ons dat onze adoptie erkend is,joepieeee . Heb je het gehoord Ben en Sarah, het moet zeker tot in Zolder weerklonken hebben of wat zeg ik tot in Antwerpen hé Jo. Eindelijk na vier jaar komt er toch stilaan een einde aan onze lijdensweg.Ik ben dan nog vlug naar Hugues en Ilse gegaan want zij hadden nog een buggy die we kunnen meenemen op reis.Bedankt hé!Donderdag was voor mij een zeer emotionele dag in school want vele collega's kwamen me zeggen dat ze voor ons gingen duimen,zelfs Inspecteur Rik. Dat is echt een hart onder de riem om zoveel sympathie te ondervinden.Het moet nu toch echt goed gaan Hé Zelfs de kinderen vroegen of ik ze eens ging bezoeken en dat ga ik zeker doen.Ik kreeg wel telefoon van de onthaalmoeder dat ze onze Nikola niet meer mag opvangen,dat was minder goed nieuws maar we vinden wel een oplossing.Donderdagavond gaf onze buurvrouw Hilde een feestje voor haar 40ste verjaardag en eigenlijk kwam dit goed uit want het was erg leuk en nu hadden we geen tijd om echt zenuwachtig te worden.Haar dochtertje Lore kwam zich ook al aanbieden als baby-sit en dat vinden we wel O.K.Verschillende mensen wensten ons ook veel geluk en dat doet echt deugd. Morgen rond 10.30 vertrekt ons vliegtuig.We hopen ergens op onze blog te kunnen verder vertellen want we nemen de P.C.deze keer niet mee.Jullie zullen het wel zien.We weten nog niet wanneer we zullen terug komen.Hopenlijk kunnen we het jullie laten weten. Tot verder bericht.
Dinsdag 21 april zijn mama en papa naar Ukkel gereden om onze visum aan te vragen. Ze hebben er een fijn dagje van gemaakt want ze hebben erna nog vrienden van de C.O.V. club ontmoet en hebben gezellig op een terrasje in de zon hun middagmaal genuttigd. Dave en ik zijn blij dat ze er een fijn dagje van gemaakt hebben.Woensdag zijn Ben en Sarah met hun kleine Diana terug thuis gekomen. Ja het deed toch iets want we zijn eigenlijk samen aan het avontuur Kazakstan begonnen en zij hebben het al afgesloten en wij nog niet.John en Yoo-Mee zijn donderdag vertrokken om Dennis te halen,hopenlijk hebben ze een fijne reis.Zij gaan Dennis in het weeshuis van Karaganda halen en vertrekken daarna naar Astana om het visum van kleine Dennis op te halen. We hebben al een sms-je gehad dat alles goed gaat.Fijn dat ze aan ons denken en ons niet vergeten zijn.Ik ben nogmaals op zoek geweest naar een opvang voor Nikola en mama en ik zijn naar een onthaalmoeder in Zonhoven geweest. Die viel ontzettend mee maar ik weet niet of ze nog een kindje mocht aannemen.Ze zou het ons volgende week laten weten.Zondag hebben we Jo en Luca nog gezien dat zal de laatste keer zijn voor een tijdje want Jo vertrekt 30 mei s'nachts naar Egypte.Natuurlijk moet dat weer samen met onze reis vallen maar ja.We zijn ook nog vlug naar een tentoonstelling van foto's van de Waerde geweest in het oud gemeentehuis van Zonhoven.Papa zat daar en het was wel leuk om te zien.Ik begin al erg zenuwachtig te worden om onze Nikola terug te zien want je denkt dan:zou hij ons nog kennen...Dat het maar vlug 1 mei is zodat we kunnen vertrekken.
Onze dossier zit bij Kind en Gezin en dus hebben we vandaag onze vlucht geregeld. We vertrekken 1 mei rond de middag en komen 9 mei terug in de nacht.We hopen natuurlijk dat we misschien vlugger kunnen terug vliegen maar dat hangt er nog vanaf hé. Het zou wel goed doen deze keer onze vlucht te vervroegen in plaats van verlengen.We hebben op maandag 4 mei ook een afspraak gemaakt met de Nederlandse ambassade om het visum van Nikola te halen. Het was raar. We kregen een berichtje terug dat Nikola Spruyt een afspraak heeft op 4 mei. Toen nog onze eigen visum aanvraag ingevuld en betaald zodat papa en mama morgen naar Ukkel kunnen om die aanvraag te doen en dan nog een anderhalf weekje en dan vertrekken we. Hopelijk gaat de tijd wat vooruit want het wachten duurt nu toch wel echt lang. We zijn ook allebei de laatste tijd erg moe. Het weegt dus wel echt op je.
Namiddag zijn we naar Kristien,Geert en de kindjes gegaan omdat Kristien me had gezegd dat ze nog enkele dingetjes had voor Nikola die ze niet meer gebruikte. Dus op naar Zonhoven.Fantastisch onthaal en hele mooie dingen meegekregen.Een mooie buggy,autostoeltje,speelgoed en zelfs Geert's autootjes van toen hij klein was. Het deed ons iets.Nikola zal zo blij zijn en wij waren het ook. Bedankt hé,dit vergeten we niet. We vinden het zo fijn dat zoveel mensen zo begaan zijn met ons verhaal.
Guy en Claude zijn deze morgen hun Mathisje gaan halen uit het weeshuis in Karaganda en hebben ook NIKOLA gezien en er twee fottootjes van getrokken. Maar tegelijkertijd Deze dag kan niet meer stuk en dan nog wat werkjes gedaan en s'avonds zijn Miet en Herman ook al komen kijken naar zijn slaapkamertje. Fijn die interesse van iedereen.Nog iets gaan eten met hen want we moeten ervan profiteren nu dit s'avonds nog gaat maar we vinden dat niet erg hoor, we zullen graag thuis blijven in de toekomst.
De tweede week van de vakantie is haast om.We hebben niet stilgezeten deze week. We hebben een speelhuisje gekocht en Dave heeft eronder een mooi plaformpje gemaakt met kunstof plankjes zodat Nikola zich niet bezeert als hij met blote voetjes erin gaat. Het hekje aan de trap heeft hij ook geïnstaleerd zodat hij zeker niet van de trap kan vallen.Ik heb nog een tafeltje geverfd om het verzorgingskussen op te leggen. Alles ligt klaar.Pampertjes,kleren,toiletgerief... Het is tijd dat we hem mogen halen want telkens als je het kamertje passeert en je ziet het leeg bedje dan krijg je toch een kropje in de keel. Het kamertje is wel al ingewijd door Luca. Zij is woensdagavond komen slapen. We hebben dan ook in het speelhuisje gespeeld. Ik dacht natuurlijk de hele tijd dat het toch fijn zou zijn als Nikola hier is want nu heb ik zeker een uurtje doorgebracht in het huisje.Luca vindt alles fantastisch want ze denkt dat het allemaal voor haar is, zelfs met de autootjes heeft ze gespeeld.Ik vind het niet erg want nu hebben we alles eens kunnen testen en het blijkt goed te zijn als je haar reacties ziet. Ze had ook goed geslapen en ik heb haar uitgelegd dat het bedje nog van Eline geweest is,dat vond ze wel leuk.Wij hebben nog altijd niets gehoord over de datum wanneer we kunnen vertrekken.En op het moment wordt het wachten erg zwaar voor ons beiden.We praten er veel over en kunnen amper wachten.Iedereen zegt ook dat het tijd wordt want het is voor niemand goed als het nog lang gaat duren.Niet voor ons en niet voor hem.Alles wat we al opgebouwd hadden zal volgens mij toch wat vergeten zijn.Ben en Sarah hebben hun erkenning al en ze zijn op dezelfde dag als ons vertrokken naar Kazakstan. Ze komen volgende week al met Diana terug naar België.Ze zijn natuurlijk overgelukkig en we gunnen het hen ook van harte. Ook Guy en Claude zijn terug naar Karaganda vertrokken en zouden zaterdag Mathis al uit het weeshuis gaan halen.We kregen van hen een mailtje en daarin stond dat we misschien zondagavond eens kunnen bellen naar hun om hen iets te vragen over Nikola want de twee jongetjes zitten in dezelfde leefgroep en zij gaan hem dan waarschijnlijk zien als ze Mathis gaan halen. In Frankrijk gaat het precies allemaal veel vlugger want zij kwamen een tijdje na ons aan in Karaganda en kunnen Mathis al gaan halen.Ook John en Yoo-Mee vertrekken donderdag naar Karaganda. John zei dat we elkaar misschien nog gingen ontmoeten in Almaty.Ben had dat ook al geopperd maar dat zal wel niet meer gebeuren.Spijtig want we hadden hen graag nog eens gezien.Hopenlijk krijgen we vlug nieuws en zien we John en Yoo-Mee nog.Vorige keer stonden we samen op de ambassade. Dat was toch een leuke dag.Dus ik hoop volgende week misschien wat nieuws te krijgen want ik wordt er echt kregelig van.
Via John kreeg ik het e-mail adres van de vertaler die ook onze papieren zou vertalen en dus heb ik hem een berichtje gestuurd. Hij had al dadelijk geantwoord dat hij bezig was met onze dossier en hij zou die maandag naar de rechtbank brengen en daarna posten om naar Kind en Gezin te gaan. We waren echt blij dat we eindelijk toch al iets wisten ,toen laat op de avond nog het nieuws kwam dat hij het al verstuurd had en dat het maandag al op Kind en gezin zou zijn. Fantastisch, zo lief van die man om nog extra zijn best te doen voor ons. We hebben hem toch dadelijk bedankt.En kers op de taart : even later kregen we ook bericht van het kleine mirakel dat onze erkenning dan waarschijnlijk voor 29 of 30 april zou zijn. Het doet goed dat we eindelijk uit die onzekerheid zijn want dat was echt moordend.Deze namiddag nog met mama en Jo op zoek geweest voor lakentjes en een kussen want dat hadden we nog niet en we hebben er een mooi gevonden. Alles begint vorm te krijgen en wordt compleet.
We hebben toch even de tijd gevonden om enkele foto's op onze blog te plaatsen. Geniet er maar van, maar geen paniek hoor, er volgen er nog. Omdat jullie zolang hebben moeten wachten krijgen jullie ze dan toch wel in een groter formaatje
Ik ben vandaag begonnen aan de kinderkamer.Gisteren hebben we inderdaad gekeken,gekletst en de kleedjes voor Nikola gesorteerd die ik gekregen had van Jo en Ilse. Dus heb ik ze nu al mooi in de kast gelegd. Dave heeft het bedje van Hugues ineen gezet en het ziet er goed uit. Het kamertje aangekleed. Ja alles is klaar, hij kan komen .Ik krijg wel de krop in de keel als ik dat kamertje zo zie klaar staan en weet dat we toch nog wat geduld zullen moeten hebben.Het wordt erger vind ik naarmate de tijd verstrijkt zou je hem bij je willen hebben. Jari reageert ondertussen al goed op de muziekjes van het autootje. Zo zal alles wel in orde komen. Nu Nikola nog. Ik heb een berichtje gekregen van Els, ze is met Lucas thuis. Ze zal aan het genieten zijn. Ik ga haar wel eens bellen maar laat ze eerst maar wat genieten van Lucas en uitrusten van de reis. Van Michel en Ann hebben we een kaartje gehad. Zij zijn ook thuis met Nanor.Die waren vlug met het kaartje, het doet je echt iets als je zo'n kaartje krijgt.Ik ben wel blij met het kaartje, het was een mooi. Ook Wim en Stien zijn thuis met hun Janne . Ik ben echt blij voor hen maar voel me toch wat verdrietig aan de andere kant omdat onze Nikola nog niet thuis is. Bij hen is blijkbaar alles wel vlot gegaan. Ze hebben ongeveer 6 weken gewacht en toen mochten ze vertrekken. Enkel Wim en Stien hadden pech, die moesten langer wachten omdat er iets niet klopte met de papieren.Ik hoop dat ons dit niet overkomt want ik wil ons ventje zien.
De paasvakantie is begonnen althans voor mij. Dave heeft zijn verlof al gehad in Karaganda en dat was me er één. Mijn vorige vakantie heb ik ook doorgebracht in Karaganda dus nu ben ik toch blij dat ik wat rust kan nemen alhoewel, we hebben veel te doen. Kinderkamertje in orde brengen... Pasen in Zonhoven was snel voorbij.Luca heeft alle eitjes geraapt want onze Nikola was er nog niet bij. Spijtig we missen hem wel echt en zeker op zo van die activiteiten. Ook vandaag kwam het gemis boven want ik was samen met mama, Jo en Luca naar het kabouterbos in Bolderberg geweest. Luca moest alleen op de speeltuin zitten en we zaten all drie toch al te mijmeren hoe het zou zijn als Nikola er is. Morgen komt Linde met Laura en Alicia. Ze zijn weer enkele dagjes in het land en dan komen ze altijd eens af.Het zal dan weer vertellen en foto's en video kijken zijn. Wel fijn dat ik ze nog eens zie want zo dikwijls komt ze niet naar België. Toch spijtig dat ze in Duitsland woont. Goed dat we elkaar toch af en toe eens zien.
Ja als je aan het werk bent gaat een weekje vlug. Ik heb ook een dagje in bed gelegen want dat griepje is toch doorgekomen. En ik voel me nog niet 100% maar ben toch terug naar school gegaan. Morgen vieren we Pasen in Zonhoven, wat vroeg maar Hugues en Ilse gaan een weekje op reis en zijn er dan bij Pasen niet.Ik hoop de laatste keer een feestje zonder Nikola, ik had hem graag eitjes zien rapen wat zullen we er volgende keer van genieten. Ik ben ook al een tijdje op zoek naar een crèche maar heb tot nu toe nog niets gevonden. Ik sta al op twee wachtlijsten maar de kans was niet groot. Hoe we dit gaan oplossen weet ik nog niet .
We kregen een mailtje van het adoptiebureau dat we nog een vernieuwing nodig hadden voor ons attest van goed gedrag en zeden. Ja je moest ondertussen maar iets uitgespookt hebben hé. Dus vlug tijdens een vrij uur naar het gemeentehuis om dit te halen. Gelukkig ging het vlug en moest ik niet te lang aanschuiven. En onmiddelijk de post op want we willen natuurlijk niet dat iets de procedure vertraagt. Ik heb ook nog naar Michel en Els getelefoneerd want zij hebben hun vijf weken wachttijd erop zitten en ze vertrekken woensdag naar Almaty om hun kindjes te halen. Ik ben een beetje jaloers was het onze beurt maar om al terug te gaan. Maar dat zal nog wat duren want wij hebben nu 2 weken gewacht. We hebben ondertussen ook van het kleine mirakel gehoord dat ze niets kunnen zeggen omtrent de wachttijd want het verschilt van zaak tot zaak. Ze zeiden wel dat ons dossier tot nu toe vlot loopt. Ik hoop het want het wachten is hard en we missen Nikola nu al.Bovendien voel ik me op het moment ziek, ik denk dat ik een griepje aan het krijgen ben, waarschijnlijk komt de klap altijd achteraf. Dave is ook nog ontzettend moe. We zijn dan ook dadelijk beginnen te werken.
Natuurlijk konden we het niet laten en gingen we eens een kijkje nemen in de speelgoedwinkels enfin kijkje, daar bleef het niet bij. Jo had er al voor gezorgd dat er een kinderstoel,speelgoed en kleren klaarstonden voor Nikola toen we van Kazakstan terug kwamen, zalig en bedankt Joke dat was fijn om zo terug te komen.Dus besloten we toch nog eens naar de winkels te gaan want een mens heeft toch alles nodig voordat onze kapoen thuis komt hé.We hebben een zitautootje gekocht met heel veel knopppen want dat was er in Karaganda ook en de overgang moet toch zo goed mogelijk gaan hé.Op die knoppen duwen we nu elke dag eens even want Jari (onze hond) is soms wat angstig en dan went hij al aan het geluid.Eetgerei en een potje. Dave kon het niet laten er eentje te kopen met muziek,hopenlijk heeft Nikola er geen schrik van.Het was wel een fijn namiddagje.
Wat doet het goed om terug thuis te zijn.Onze terugreis vanuit Kazakstan verliep zeer goed.In Zaventem wachtte een zenuwachtige vader ons op.Hij had problemen in de parkeergarage gehad en was zijn weg haast kwijt geraakt. Maar hij heeft ons uiteindelijk gevonden. In Zonhoven had mama het eten klaar. En Yoo-Mee geen rosbief met kroketten wel biefstuk friet. Wat zijn we toch weer echte Belgen en wat hebben we ervan genoten we hebben het lekkere eten toch gemist.En zelfs de regen ook want het was er toch zo koud. Na het bekijken van de foto's en de video naar ons stulpje in Helchteren en eindelijk water dat niet meer ruikt, fantastisch. Ik geniet terug van de luxe hoor. Donderdag en vrijdag zijn we maar dadelijk terug aan het werk gegaan. Erg moe maar toch gelukkig. Het onthaal in beide scholen was geweldig. Iedereen sprak me aan en wou de foto's zien van Nikola. Al die interesse deed zo deugd. Ook de kinderen waren erg geïnteresseerd. In elke klas moest ik mijn verhaal vertellen en de foto's tonen. Nog nooit hebben de kinderen zo opgelet van het begin van de les tot op het einde. Het waren voor mij heerlijke dagen. Het weekend werd besteed aan de was en de plas.De eerste week terug was een kleine ramp,ontzettend moe. We kregen daar toch een serieus klopke.Bovendien ging het leven zijn aloude gangetje en dus drukte van belang en s'avonds telefoontjes van de vrienden. Toch fijn dat iedereen ons verhaal gevolgd had en zo met ons meeleeft. Bedankt allemaal, dat doet echt deugd. Maandagavond kregen we nog een berichtje van Guy en Claude met de boodschap dat alles goed was met Nikola. Ze hadden hem nog een keertje samen met Matis uit het leefgroepje gehaald en met hem gespeeld. Ze hebben hem ook een paar foto's van mij en Dave gegeven zodat Nikola die af en toe eens kan zien. En ze stuurden ons 3 foto's van Nikola met zijn boekje foto's. Het pakte mij echt en het heeft me een traantje gekost.We missen ons manneke, hij ziet er wel gelukkig uit op de foto's, maar goed.
Ik was vroeg wakker en poetste samen met Dave ons appartementje. Rond de middag kwamen er twee telefoontjes: Jeroen en Veerle die wilden afscheid nemen en Marina, zij zat in inter city en dus besloten we alles te combineren en met beiden daar af te spreken. Hier kregen we de melding van Marina dat we tussen 3 en 4 zouden vertrekken. Daar hadden we eventjes niet op gerekend. We hadden zelf voorgesteld om wat vroeger te vertrekken omdat het fijner voor Vladimir was maar 3 uur. Dus dan zouden we Nikola niet meer zien. We zeiden tegen Marina dat we wel nog even langs het weeshuis moesten om zijn reiskleren binnen te brengen en enkele cadeautjes voor de verzorgsters want die wilden we zeker iets geven. Dat was o.k. Dus in een sprintje naar huis na afscheid genomen te hebben van iedereen. Het afscheid van Marina was zwaar, we hebben er ook zo veel mee beleefd. Alles bij elkaar gezocht, maar goed stond alles klaar. Een laatste keer naar het weeshuis, reispakket, cadeautjes afgegeven aan een verzorster en Guy had ons geholpen zodat Nikola ons niet zag want dat zou te pijnlijk zijn voor zowel de jongen als voor ons. Afscheid van dokter Love nemen, nog een extra cadeautje gegeven want zij was de enige dokter die we daar kenden. Ze pakte mij eens goed vast en dat ontroerde mij echt. Afscheid van Guy en Claude en de Amerikanen. Dat was ook weer zwaar want we hebben zo een nauwe band met die mensen gekregen. Daarna op met het Ladake naar Astana. Het was een mooie rit door een besneeuwd landschap met een ondergaande zon. We hebben ervan genoten. Buiten één moment dan toch, toen we aangehouden werden door de politie omdat Vladimir te hard reed en daarna nog eens zijn autosleutels verloor. Alledrie zoeken, maar goed vond hij ze terug, in de auto van de politie. s'Avonds hotelleke genomen in de luchthaven en nog enkele uurtjes geslapen voor onze vlucht naar het verre België.
DE GROTE DAG! Ik was al vroeg wakker: 7.00u, zenuwen natuurlijk. Ik heb mijn speech dan maar voor de honderste keer nog eens geoefend. Nu ken ik hem echt wel vanbuiten. Onze mooie kleren, nieuwe schoenen aangedaan. We zijn er klaar voor. Marina belde ons om iets voor 9 dat ze in aantocht was met Vladimir. We hadden Zulfia's cadeau al maar meegenomen, hopende op een goed resultaat. Toen we aankwamen vroeg Marina nog enkele dingetjes, kwestie van ons nog wat op te jagen. Om 5 voor 10 kwamen Zulfia, dokter Love en de maatschappelijk assistent binnen. We waren blij hen te zien en ook dat ze op tijd waren want ik vreesde al dat ze te laat zouden zijn . Met ons allen ontzettend veel trappen op en de zenuwen speelde ons ook nog eens veel parten! We mochten vlug naar binnen,maar goed. We moesten eerst onze naam zeggen met letters en dan vroeg de rechter of we nog aanmerkingen of toevoegingen hadden. Dan speech Dave, hij was echt zenuwachtig en moest soms eventjes nadenken zodat ik al schrik had dat hij iets zou vergeten. Ja, evident is het niet een speech in het Engels te doen in een rechtbank. Dan ik en het ging goed, ik was niets vergeten.We kregen 3 kleine vraagjes, niet echt de moeite. Toen deed dokter Love haar verhaal, de maatschappelijk assistent en als laatste stak Zulfia nog een goed speechke af. Alles bleek erg vlot te gaan. Dan sprak de openbaar aanklager(een dame in Russich uniform) nog enkele woordjes. Je was er wel van onder de indruk, echt plechtig. De rechter zei ons dat hij om 12.30 uitspraak ging doen. Dus na een vlug hapje, terug naar de rechtbank en toen kwam het officieel vonnis. We zijn voor Kazakstan de papa en mama van Nikola Spruyt. Ik was erg ontroerd en kreeg traantjes in de ogen. Dit was voor mij toch een heel emotioneel moment. Na de zitting onze cadeautjes halen en afgeven aan de directrice. Ze was heel vriendelijk en we bedankten haar uitvoerig. Dan Marina en Vladimir een cadeautje gegeven. Ze waren tevreden. Eventjes iets drinken tot het tijd was voor ons bezoekje met Nikola. Dat verliep uitstekend,hij kwam veel knuffelen en op onze schoot zitten, het was net alsof hij wist dat we zouden weggaan. Het was ons laatste bezoekuurtje maar dat wisten we toen nog niet en maar goed ook. Na ons bezoek, wandeling naar ons appartementje en we kwamen in een echte sneeuwstorm terecht, we zagen zelfs de paadjes waarop we moesten lopen niet meer. We liepen tot aan onze knieên in de sneeuw. We zagen haast niets meer voor onze ogen. Uiteindelijk zijn we na de helse tocht bij Marina gearriveerd waar we nog wat papieren moesten tekenen voor Nikola's visum. Op de papieren stond zijn naam Nikola Spruyt. Ze hadden zijn naam met een k geschreven, we vonden dit niet zo slecht en besluiten dit nu ook maar te doen. Na het afhandelen van de papieren hebben we onze valiezen nog gepakt tot laat in de nacht.
Voormiddag te voet naar het weeshuis, je begint stilaan te genieten van de wandelingetjes in het park.Omdat het gesneeuwd heeft is alles weer wit, tijdens de korte dooi was alles wat aan het smelten en dat gaf smurrie. Nicola was heel lief en we zaten weer alleen in ons kamertje dus genieten maar. Toen het etenstijd was kwamen de anderen naar boven en voelde hij zich precies niet meer op zijn gemak en at ook niet meer. Hij spuwde het uit en ik besloot niet meer aan te dringen. Hij leek erg moe.Na het bezoek zijn we naar het hotel Kosmonout gegaan want Jeroen en Veerle waren aangekomen en we gingen hen wat info over Karaganda geven.Hier ontmoetten we ook Ella-Yun. Die kon het zeer goed met Dave vinden en het waren al vlug kameraden.Liesbeth kwam ook eens langs en samen besloten we door het park naar het centrum te gaan. Wat we eventjes vergeten waren was dat de buggy ook mee moest. Na de sneeuw waren de wegjes in het park ondergesneeuwd en moesten we allen om beurt de buggy door het park trekken. Een slee was toch makkelijker hé. Jeroen en Veerle vonden het wel mooi. Het appartementje stond hun ook wel aan.We hebben dan een kleine rondrit door het stad gedaan zodat ze ook de belangrijkste plaatsen wisten liggen. Wij hadden ze zellf moeten ontdekken en het scheelt toch als je weet waar alles ligt.s'Avonds toen we thuis kwamen hebben we onze speech nog geoefend want morgen is de grote dag: RECHTBANK!!!!!!!We zijn toch al zenuwachtig aan het worden, hopenlijk kunnnen we slapen.
Voormiddag, weer geen bezoek. We vinden het spijtig maar aan de andere kant is de overgang voor Nikola misschien een beetje makkelijker als het bezoek geleidelijk afgebroken wordt,hopen we.Dus zijn we maar inkopen gaan doen voor ons afscheidsmaal met Guy,Claude en Liesbeth. Ik ga spaghettie maken,iets anders is moeilijk daar ik maar 3 potten en een pan heb. s'middags zijn we gaan eten met Marina om haar te bedanken voor de fijne hulp die ze ons gaf. We konden hier altijd op haar rekenen en dat was een hele geruststelling. We hebben gezellig gepraat over koetjes en kalfjes en de verschillen tussen Europa en Kazakstan. Het was dus nog leerrijk erbij.Na het eten namen Marina en ik de taxi, Dave had zijn rugzakje vergeten en ging dat halen op het appartementje en kwam te voet na.Hij had op de wandeling zijn speechke nog maar eens geoefend.Aangekomen in het weeshuis ging ik Nicola vlug halen.Er was nog niemand daar dus had ik eventjes tijd om met hem alleen te zijn. Ik mocht eerst zijn vieruurtje in het leefgroepje geven. De verzorgsters waren erg vriendelijk.De tijd met ons beiden was erg fijn, ik genoot er erg van.Na het bezoek vlug naar ons appartementje om ons etentje voor te bereiden.Even later belde Guy al, hij stond aan de city-mall. We zijn dan samen naar ons appartementje afgezakt. Goed dat ik wel veel gerief in huis heb: 6 mooie wijnglazen,apperitiefglazen,voldoende borden... Guy en Claude zorgden voor het apperitief, Liesbeth die even later arriveerde voor de wijn. Het was een gezellige avond, Claude zei zelfs dat het leek op een bezoekje bij vrienden thuis,dat was een mooi compliment.
Gisteren was het hier een echt Belgisch weertje. Donker, grijs en regen. Het was zelfs zo dat het hier blaaskes regende. Het is nog steeds inspectie in het weeshuis, dit wil zeggen dat we in de voormiddag niet op bezoek mogen gaan. In de namiddag wel, dus we zijn heel blij dat we hem dan kunnen zien. Er zijn gisteren ook Amerikanen aangekomen,ze komen uit Dallas,jawel de stad van J.R. en Sue Ellen. Volgens hen kun je ook nog steeds de "Southfork" range bezoeken. Waar is de tijd dat heel België de avonturen van de Ewings volgde. Natuurlijk wordt het nu wat moeilijk want er zijn nu 3 koppels met kindjes uit dezelfde leefgroep zodat dokter Love het wel op prijs stelde toen Dave het idee opperde om met onze Nicola naar de grote zaal te trekken. Natuurlijk is dat wel wat minder voor ons contact met Nicola. Het was wel echt gezellig in ons kleine kamertje aan het worden.Dit omdat we Nicola nu al goed kennen en genoten van onze tijd met ons drietjes,maar wanneer er een nieuw koppel arriveert om een kindje te adopteren is het belangrijk dat zij een tijdje alleen zijn met hun kindje om een nauwe band te verkrijgen. Vandaag terug Kazaks weer:pakken sneeuw gevallen. Terug onze sneeuwlaarzen kunnen aantrekken voor onze dagelijkse wandeling door het park dat er nu weer sprookjesachtig bij ligt.Dave kon het natuurlijk ook weer niet laten om mij in de diepe sneeuw te duwen en ik heb een engeltje in de sneeuw gemaakt. Dat was toch nog een wens. Nicola had volgens de dokter de boel al op stelten gezet omdat we voormiddag nog steeds niet mochten gaan. Hij was dan ook zeer tevreden om ons te zien. Het is een echte kapoen want hij weet inmiddels de plaats in onze rugzak waar de lekkernijen zitten. We denken dat de dokters en verzorgsters hem gaan missen als hij binnen enkele weken vertrekt. Maar wij weten wel dat wij binnen enkele dagen niet alleen onze Nicola gaan missen, we gaan ook de dokters en verzorgsters missen die altijd klaar staan met hun warme, lieve lach en waar niets teveel voor is. Zij zijn echt mensen waar je bewondering moet voor hebben, zij staan je altijd bij met raad en daad. Er is hen niets teveel. Deze middag waren we boodschappen gaan doen en sprak ons een Kazakse student aan, hij praatte heel goed Engels. Hij was heel vriendelijk en hij was heel geïnteresseerd in ons Belgenlandje. Hij vroeg ons ook wat wij van Karaganda dachten. Hij beaamde wel dat het voor ons hier niet gemakkelijk is met deze weersomstandigheden. Zij eten hier heel vettige gerechten om hun lichaam te behoeden tegen de extreme koude temperaturen. Zij leven ook niet zo stressvol als bij ons. Hij wou ook graag reizen, en zeker naar Europese landen, maar het is voor hen niet zo evident om naar Europese landen te reizen. Wanneer een Kazaks iemand alleen zou reizen naar een Europees land, wordt dit hier beschouwd als een landverrader volgens hem. Hij vertelde ons dat er nog veel is blijven hangen van het communistisch regime toen deze landen nog tot de USSR behoorden. De mensen zouden hier bijna een kruisverhoor krijgen om een visum te verkrijgen om het land te verlaten. Wat zijn wij dan toch gelukkig dat wij vrij kunnen reizen. Soms sta je er niet bij stil tot wanneer je met de feiten geconfronteerd wordt.
We kregen een mailtje van het adoptiebureau dat we nog een vernieuwing nodig hadden voor ons attest van goed gedrag en zeden. Ja je moest ondertussen maar iets uitgespookt hebben hé. Dus vlug tijdens een vrij uur naar het gemeentehuis om dit te halen. Gelukkig ging het vlug en moest ik niet te lang aanschuiven. En onmiddelijk de post op want we willen natuurlijk niet dat iets de procedure vertraagt. Ik heb ook nog naar Michel en Els getelefoneerd want zij hebben hun vijf weken wachttijd erop zitten en ze vertrekken woensdag naar Almaty om hun kindjes te halen. Ik ben een beetje jaloers was het onze beurt maar om al terug te gaan. Maar dat zal nog wat duren want wij hebben nu 2 weken gewacht. We hebben ondertussen ook van het kleine mirakel gehoord dat ze niets kunnen zeggen omtrent de wachttijd want het verschilt van zaak tot zaak. Ze zeiden wel dat ons dossier tot nu toe vlot loopt. Ik hoop het want het wachten is hard en we missen Nikola nu al.Bovendien voel ik me op het moment ziek, ik denk dat ik een griepje aan het krijgen ben, waarschijnlijk komt de klap altijd achteraf. Dave is ook nog ontzettend moe. We zijn dan ook dadelijk beginnen te werken.
Wat doet het goed om terug thuis te zijn.Onze terugreis vanuit Kazakstan verliep zeer goed.In Zaventem wachtte een zenuwachtige vader ons op.Hij had problemen in de parkeergarage gehad en was zijn weg haast kwijt geraakt. Maar hij heeft ons uiteindelijk gevonden. In Zonhoven had mama het eten klaar. En Yoo-Mee geen rosbief met kroketten wel biefstuk friet. Wat zijn we toch weer echte Belgen en wat hebben we ervan genoten we hebben het lekkere eten toch gemist.En zelfs de regen ook want het was er toch zo koud. Na het bekijken van de foto's en de video naar ons stulpje in Helchteren en eindelijk water dat niet meer ruikt, fantastisch. Ik geniet terug van de luxe hoor. Donderdag en vrijdag zijn we maar dadelijk terug aan het werk gegaan. Erg moe maar toch gelukkig. Het onthaal in beide scholen was geweldig. Iedereen sprak me aan en wou de foto's zien van Nikola. Al die interesse deed zo deugd. Ook de kinderen waren erg geïnteresseerd. In elke klas moest ik mijn verhaal vertellen en de foto's tonen. Nog nooit hebben de kinderen zo opgelet van het begin van de les tot op het einde. Het waren voor mij heerlijke dagen. Het weekend werd besteed aan de was en de plas.De eerste week terug was een kleine ramp,ontzettend moe. We kregen daar toch een serieus klopke.Bovendien ging het leven zijn aloude gangetje en dus drukte van belang en s'avonds telefoontjes van de vrienden. Toch fijn dat iedereen ons verhaal gevolgd had en zo met ons meeleeft. Bedankt allemaal, dat doet echt deugd. Maandagavond kregen we nog een berichtje van Guy en Claude met de boodschap dat alles goed was met Nikola. Ze hadden hem nog een keertje samen met Matis uit het leefgroepje gehaald en met hem gespeeld. Ze hebben hem ook een paar foto's van mij en Dave gegeven zodat Nikola die af en toe eens kan zien. En ze stuurden ons 3 foto's van Nikola met zijn boekje foto's. Het pakte mij echt en het heeft me een traantje gekost.We missen ons manneke, hij ziet er wel gelukkig uit op de foto's, maar goed.
