Ik was vroeg wakker en poetste samen met Dave ons appartementje. Rond de middag kwamen er twee telefoontjes: Jeroen en Veerle die wilden afscheid nemen en Marina, zij zat in inter city en dus besloten we alles te combineren en met beiden daar af  te spreken. Hier kregen we de melding van Marina dat we tussen 3 en 4 zouden vertrekken. Daar hadden we eventjes niet op gerekend. We hadden zelf voorgesteld om wat vroeger te vertrekken omdat het fijner voor Vladimir was maar 3 uur. Dus dan zouden we Nikola niet meer zien. We zeiden tegen Marina dat we wel nog even langs het weeshuis moesten om zijn reiskleren binnen te brengen en enkele cadeautjes voor de verzorgsters want die wilden we zeker iets geven. Dat was o.k. Dus in een sprintje naar huis na afscheid genomen te hebben van iedereen. Het afscheid van Marina was zwaar, we hebben er ook zo veel mee beleefd. Alles bij elkaar gezocht, maar goed stond alles klaar. Een laatste keer naar het weeshuis, reispakket, cadeautjes afgegeven aan een verzorster en Guy had ons geholpen zodat Nikola ons niet zag want dat zou te pijnlijk zijn voor zowel de jongen als voor ons. Afscheid van dokter Love nemen, nog een extra cadeautje gegeven want zij was de enige dokter die we daar kenden. Ze pakte mij eens goed vast en dat ontroerde mij echt. Afscheid van Guy en Claude en de Amerikanen. Dat was ook weer zwaar want we hebben zo een nauwe band met die mensen gekregen. Daarna op met het Ladake naar Astana. Het was een mooie rit door een besneeuwd landschap met een ondergaande zon. We hebben ervan genoten. Buiten één moment dan toch, toen we aangehouden werden door de politie omdat Vladimir te hard reed en daarna nog eens zijn autosleutels verloor. Alledrie zoeken, maar goed vond hij ze terug, in de auto van de politie. s'Avonds hotelleke genomen in de luchthaven en nog enkele uurtjes geslapen voor onze vlucht naar het verre België.

DE GROTE DAG!
Ik was al vroeg wakker: 7.00u,  zenuwen natuurlijk. Ik heb mijn speech dan maar voor de honderste keer nog eens geoefend. Nu ken ik hem echt wel vanbuiten. Onze mooie kleren, nieuwe schoenen  aangedaan. We zijn er klaar voor. Marina belde ons om iets voor 9 dat ze in aantocht was met Vladimir. We hadden Zulfia's cadeau al maar meegenomen, hopende op een goed resultaat. Toen we aankwamen vroeg Marina nog enkele dingetjes, kwestie van ons nog wat op te jagen. Om 5 voor 10 kwamen Zulfia, dokter Love en de maatschappelijk assistent binnen. We waren blij hen te zien en ook dat ze op tijd waren want ik vreesde al dat ze te laat zouden zijn . Met ons allen ontzettend veel trappen op en de zenuwen speelde ons ook nog eens veel parten!  We mochten vlug naar binnen,maar goed. We moesten eerst onze naam zeggen met letters en dan vroeg de rechter of we nog aanmerkingen of toevoegingen hadden. Dan speech Dave, hij was echt zenuwachtig en moest soms eventjes nadenken zodat ik al schrik had dat hij iets zou vergeten. Ja, evident is het niet een speech in het Engels te doen in een rechtbank. Dan ik en het ging goed, ik was niets vergeten.We kregen 3 kleine vraagjes, niet echt de moeite. Toen deed dokter Love haar verhaal, de maatschappelijk assistent en als laatste stak Zulfia nog een goed speechke af. Alles bleek erg vlot te gaan. Dan sprak de openbaar aanklager(een dame in Russich uniform) nog enkele woordjes. Je was er wel van onder de indruk, echt plechtig. De rechter zei ons dat hij om 12.30 uitspraak ging doen. Dus na een vlug hapje, terug naar de rechtbank en toen kwam het officieel vonnis. We zijn voor Kazakstan de papa en mama van Nikola Spruyt. Ik was erg ontroerd en kreeg traantjes in de ogen. Dit was voor mij toch een heel emotioneel moment. Na de zitting onze cadeautjes halen en afgeven aan de directrice. Ze was heel vriendelijk en we bedankten haar uitvoerig. Dan Marina en Vladimir een cadeautje gegeven. Ze waren tevreden. Eventjes iets drinken tot het tijd was voor ons bezoekje met Nikola. Dat verliep uitstekend,hij kwam veel knuffelen en op onze schoot zitten, het was net alsof hij wist dat we zouden weggaan. Het was ons laatste bezoekuurtje maar dat wisten we toen nog niet en maar goed ook. Na ons bezoek, wandeling naar ons appartementje en we kwamen in een echte sneeuwstorm terecht, we zagen zelfs de paadjes waarop we moesten lopen niet meer. We liepen tot aan  onze knieên in de sneeuw. We zagen haast niets meer  voor onze ogen. Uiteindelijk zijn we na de helse tocht bij Marina gearriveerd waar we nog wat papieren moesten tekenen voor Nikola's visum. Op de papieren stond zijn naam Nikola Spruyt. Ze hadden zijn naam met een k geschreven, we vonden dit niet zo slecht en besluiten dit nu ook maar te doen. Na het afhandelen van de papieren hebben we onze valiezen nog gepakt tot laat in de nacht.

Om 9.00 u stipt stond Vladimir hier al aan de deur. Netjes aangekleed,Dave in kostuum en allebei met nieuwe schoenen klaar voor onze kennismaking met het Kazaks gerecht.  Dave lag al bijna op zijn gezicht want doe het maar eens met nieuwe schoenen over de sneeuw gaan, enfin glijden zou een juiste beschrijving zijn. Grappig was het wel.  In het “gerechtshof”moesten we tot 10.15 uur wachten voordat we naar binnen mochten gaan en het was er vreselijk koud.  Ook Zulfia en dokter Love waren van de partij. Wij mochten het eerst binnen. De rechter was een imposant persoon. We moesten enkel onze naam zeggen en dokter Love moest wat uitleg geven over Nicola.  Marina vertaalde alles en we moesten goed luisteren.  Dan zei hij de datum voor onze rechtszaak namelijk maandag om 10 uur dus denk maar allemaal aan ons want wij moeten daar een speech van een A-viertje doen in het Engels en Marina zal dat dan vertalen.  Dat gaat toch wat zenuwen geven.  Dave heeft toen we thuis waren naar het reisbureau gebeld en we hebben woensdag een vlucht om 7.45u. We komen dan om 12.30u. Belgische tijd in Zaventem aan . We gaan dan beiden donderdag terug werken.  Er valt nu toch iets van je af.  Een “voorlopig”einde komt eraan.  Toch tenminste al een einde aan het Karaganda avontuur. Namiddag bezoekje aan Nicola,die was erg blij om ons te zien en wij hem ook.

Marina had ons gebeld met de melding dat het weeshuis in de voormiddag gesloten was ten gevolge van een inspectie. Dus wat langer slapen.  s’Middags iets eten in de city-mall,waar anders. En dan wandelingetje naar het weeshuis. Nicola was wel blij om ons te zien.We moesten in ons kamertje blijven zitten want door de inspectie mochten we niet naar beneden. Ook Guy en Claude zaten bij ons in het kamertje dus het was daar een drukte van belang want Liesbet kwam ook nog eens langs. Maar het was er gezellig en de tijd ging vlug om.  Nicola was zeer goed gezind.  s’Avonds met de taxi naar huis want Vladimir reed weer niet, waarom weten we niet.  We zijn dan nog vlug schoenen voor Dave gaan kopen want zijn andere zijn smerig van de sneeuw hier. Maar goed nog een mooi paar Italiaanse in de solden gevonden.

De laatste feestdag en het weeshuis is gesloten voor ons. Spijtig,we zien onze Nicola vandaag dus niet Bovendien moeten we nog 8 cadeautjes kopen voor de dokters hier,dat is de gewoonte. Marina had ons nog eens op het hart gedrukt dit niet te vergeten. Dus na een tijdje hadden we dan toch een goed idee.We kochten de dokters een fotokader en daar gaan we een foto van Nicola insteken. Nog een cadeautje voor de rest van de bende hier en onze dag was weer om. Het gaat wel erg vlug,maar goed ook. Ook hebben we kleertjes voor Nicola gekocht want die heeft hij nodig voor het overbrengen naar Almaty. We hebben beslist om niet meer terug naar Karaganda te komen maar Nicola door een dokter naar Almaty te laten brengen en hem daar te gaan afhalen. We moeten naar Almaty want enkel daar kan zijn visum voor België in orde gebracht worden. Het is me toch een hele operatie,man lief.  s’Avonds hebben we dan ons fotosetje voor de pré-court samengesteld.  Het zijn mooie foto’s.  Hopelijk vindt de rechter dat ook.