Intake Kazachstan:17/07/2008 Dossier bij HKM:29/07/2008 Dossier verstuurd naar Kazachstan:03/11/2008 Reisvoorbereiding:14/01/2009 Nikola voor het eerst gezien:11/02/2009 Pré-court:11/03/2009 Court:16/03/2009 Erkenning adoptie:29/04/2009 Terug thuis met Nikola:07/05/2009
Natuurlijk konden we het niet laten en gingen we eens een kijkje nemen in de speelgoedwinkels enfin kijkje, daar bleef het niet bij. Jo had er al voor gezorgd dat er een kinderstoel,speelgoed en kleren klaarstonden voor Nikola toen we van Kazakstan terug kwamen, zalig en bedankt Joke dat was fijn om zo terug te komen.Dus besloten we toch nog eens naar de winkels te gaan want een mens heeft toch alles nodig voordat onze kapoen thuis komt hé.We hebben een zitautootje gekocht met heel veel knopppen want dat was er in Karaganda ook en de overgang moet toch zo goed mogelijk gaan hé.Op die knoppen duwen we nu elke dag eens even want Jari (onze hond) is soms wat angstig en dan went hij al aan het geluid.Eetgerei en een potje. Dave kon het niet laten er eentje te kopen met muziek,hopenlijk heeft Nikola er geen schrik van.Het was wel een fijn namiddagje.
Wat doet het goed om terug thuis te zijn.Onze terugreis vanuit Kazakstan verliep zeer goed.In Zaventem wachtte een zenuwachtige vader ons op.Hij had problemen in de parkeergarage gehad en was zijn weg haast kwijt geraakt. Maar hij heeft ons uiteindelijk gevonden. In Zonhoven had mama het eten klaar. En Yoo-Mee geen rosbief met kroketten wel biefstuk friet. Wat zijn we toch weer echte Belgen en wat hebben we ervan genoten we hebben het lekkere eten toch gemist.En zelfs de regen ook want het was er toch zo koud. Na het bekijken van de foto's en de video naar ons stulpje in Helchteren en eindelijk water dat niet meer ruikt, fantastisch. Ik geniet terug van de luxe hoor. Donderdag en vrijdag zijn we maar dadelijk terug aan het werk gegaan. Erg moe maar toch gelukkig. Het onthaal in beide scholen was geweldig. Iedereen sprak me aan en wou de foto's zien van Nikola. Al die interesse deed zo deugd. Ook de kinderen waren erg geïnteresseerd. In elke klas moest ik mijn verhaal vertellen en de foto's tonen. Nog nooit hebben de kinderen zo opgelet van het begin van de les tot op het einde. Het waren voor mij heerlijke dagen. Het weekend werd besteed aan de was en de plas.De eerste week terug was een kleine ramp,ontzettend moe. We kregen daar toch een serieus klopke.Bovendien ging het leven zijn aloude gangetje en dus drukte van belang en s'avonds telefoontjes van de vrienden. Toch fijn dat iedereen ons verhaal gevolgd had en zo met ons meeleeft. Bedankt allemaal, dat doet echt deugd. Maandagavond kregen we nog een berichtje van Guy en Claude met de boodschap dat alles goed was met Nikola. Ze hadden hem nog een keertje samen met Matis uit het leefgroepje gehaald en met hem gespeeld. Ze hebben hem ook een paar foto's van mij en Dave gegeven zodat Nikola die af en toe eens kan zien. En ze stuurden ons 3 foto's van Nikola met zijn boekje foto's. Het pakte mij echt en het heeft me een traantje gekost.We missen ons manneke, hij ziet er wel gelukkig uit op de foto's, maar goed.
Ik was vroeg wakker en poetste samen met Dave ons appartementje. Rond de middag kwamen er twee telefoontjes: Jeroen en Veerle die wilden afscheid nemen en Marina, zij zat in inter city en dus besloten we alles te combineren en met beiden daar af te spreken. Hier kregen we de melding van Marina dat we tussen 3 en 4 zouden vertrekken. Daar hadden we eventjes niet op gerekend. We hadden zelf voorgesteld om wat vroeger te vertrekken omdat het fijner voor Vladimir was maar 3 uur. Dus dan zouden we Nikola niet meer zien. We zeiden tegen Marina dat we wel nog even langs het weeshuis moesten om zijn reiskleren binnen te brengen en enkele cadeautjes voor de verzorgsters want die wilden we zeker iets geven. Dat was o.k. Dus in een sprintje naar huis na afscheid genomen te hebben van iedereen. Het afscheid van Marina was zwaar, we hebben er ook zo veel mee beleefd. Alles bij elkaar gezocht, maar goed stond alles klaar. Een laatste keer naar het weeshuis, reispakket, cadeautjes afgegeven aan een verzorster en Guy had ons geholpen zodat Nikola ons niet zag want dat zou te pijnlijk zijn voor zowel de jongen als voor ons. Afscheid van dokter Love nemen, nog een extra cadeautje gegeven want zij was de enige dokter die we daar kenden. Ze pakte mij eens goed vast en dat ontroerde mij echt. Afscheid van Guy en Claude en de Amerikanen. Dat was ook weer zwaar want we hebben zo een nauwe band met die mensen gekregen. Daarna op met het Ladake naar Astana. Het was een mooie rit door een besneeuwd landschap met een ondergaande zon. We hebben ervan genoten. Buiten één moment dan toch, toen we aangehouden werden door de politie omdat Vladimir te hard reed en daarna nog eens zijn autosleutels verloor. Alledrie zoeken, maar goed vond hij ze terug, in de auto van de politie. s'Avonds hotelleke genomen in de luchthaven en nog enkele uurtjes geslapen voor onze vlucht naar het verre België.
DE GROTE DAG! Ik was al vroeg wakker: 7.00u, zenuwen natuurlijk. Ik heb mijn speech dan maar voor de honderste keer nog eens geoefend. Nu ken ik hem echt wel vanbuiten. Onze mooie kleren, nieuwe schoenen aangedaan. We zijn er klaar voor. Marina belde ons om iets voor 9 dat ze in aantocht was met Vladimir. We hadden Zulfia's cadeau al maar meegenomen, hopende op een goed resultaat. Toen we aankwamen vroeg Marina nog enkele dingetjes, kwestie van ons nog wat op te jagen. Om 5 voor 10 kwamen Zulfia, dokter Love en de maatschappelijk assistent binnen. We waren blij hen te zien en ook dat ze op tijd waren want ik vreesde al dat ze te laat zouden zijn . Met ons allen ontzettend veel trappen op en de zenuwen speelde ons ook nog eens veel parten! We mochten vlug naar binnen,maar goed. We moesten eerst onze naam zeggen met letters en dan vroeg de rechter of we nog aanmerkingen of toevoegingen hadden. Dan speech Dave, hij was echt zenuwachtig en moest soms eventjes nadenken zodat ik al schrik had dat hij iets zou vergeten. Ja, evident is het niet een speech in het Engels te doen in een rechtbank. Dan ik en het ging goed, ik was niets vergeten.We kregen 3 kleine vraagjes, niet echt de moeite. Toen deed dokter Love haar verhaal, de maatschappelijk assistent en als laatste stak Zulfia nog een goed speechke af. Alles bleek erg vlot te gaan. Dan sprak de openbaar aanklager(een dame in Russich uniform) nog enkele woordjes. Je was er wel van onder de indruk, echt plechtig. De rechter zei ons dat hij om 12.30 uitspraak ging doen. Dus na een vlug hapje, terug naar de rechtbank en toen kwam het officieel vonnis. We zijn voor Kazakstan de papa en mama van Nikola Spruyt. Ik was erg ontroerd en kreeg traantjes in de ogen. Dit was voor mij toch een heel emotioneel moment. Na de zitting onze cadeautjes halen en afgeven aan de directrice. Ze was heel vriendelijk en we bedankten haar uitvoerig. Dan Marina en Vladimir een cadeautje gegeven. Ze waren tevreden. Eventjes iets drinken tot het tijd was voor ons bezoekje met Nikola. Dat verliep uitstekend,hij kwam veel knuffelen en op onze schoot zitten, het was net alsof hij wist dat we zouden weggaan. Het was ons laatste bezoekuurtje maar dat wisten we toen nog niet en maar goed ook. Na ons bezoek, wandeling naar ons appartementje en we kwamen in een echte sneeuwstorm terecht, we zagen zelfs de paadjes waarop we moesten lopen niet meer. We liepen tot aan onze knieên in de sneeuw. We zagen haast niets meer voor onze ogen. Uiteindelijk zijn we na de helse tocht bij Marina gearriveerd waar we nog wat papieren moesten tekenen voor Nikola's visum. Op de papieren stond zijn naam Nikola Spruyt. Ze hadden zijn naam met een k geschreven, we vonden dit niet zo slecht en besluiten dit nu ook maar te doen. Na het afhandelen van de papieren hebben we onze valiezen nog gepakt tot laat in de nacht.
Voormiddag te voet naar het weeshuis, je begint stilaan te genieten van de wandelingetjes in het park.Omdat het gesneeuwd heeft is alles weer wit, tijdens de korte dooi was alles wat aan het smelten en dat gaf smurrie. Nicola was heel lief en we zaten weer alleen in ons kamertje dus genieten maar. Toen het etenstijd was kwamen de anderen naar boven en voelde hij zich precies niet meer op zijn gemak en at ook niet meer. Hij spuwde het uit en ik besloot niet meer aan te dringen. Hij leek erg moe.Na het bezoek zijn we naar het hotel Kosmonout gegaan want Jeroen en Veerle waren aangekomen en we gingen hen wat info over Karaganda geven.Hier ontmoetten we ook Ella-Yun. Die kon het zeer goed met Dave vinden en het waren al vlug kameraden.Liesbeth kwam ook eens langs en samen besloten we door het park naar het centrum te gaan. Wat we eventjes vergeten waren was dat de buggy ook mee moest. Na de sneeuw waren de wegjes in het park ondergesneeuwd en moesten we allen om beurt de buggy door het park trekken. Een slee was toch makkelijker hé. Jeroen en Veerle vonden het wel mooi. Het appartementje stond hun ook wel aan.We hebben dan een kleine rondrit door het stad gedaan zodat ze ook de belangrijkste plaatsen wisten liggen. Wij hadden ze zellf moeten ontdekken en het scheelt toch als je weet waar alles ligt.s'Avonds toen we thuis kwamen hebben we onze speech nog geoefend want morgen is de grote dag: RECHTBANK!!!!!!!We zijn toch al zenuwachtig aan het worden, hopenlijk kunnnen we slapen.
Voormiddag, weer geen bezoek. We vinden het spijtig maar aan de andere kant is de overgang voor Nikola misschien een beetje makkelijker als het bezoek geleidelijk afgebroken wordt,hopen we.Dus zijn we maar inkopen gaan doen voor ons afscheidsmaal met Guy,Claude en Liesbeth. Ik ga spaghettie maken,iets anders is moeilijk daar ik maar 3 potten en een pan heb. s'middags zijn we gaan eten met Marina om haar te bedanken voor de fijne hulp die ze ons gaf. We konden hier altijd op haar rekenen en dat was een hele geruststelling. We hebben gezellig gepraat over koetjes en kalfjes en de verschillen tussen Europa en Kazakstan. Het was dus nog leerrijk erbij.Na het eten namen Marina en ik de taxi, Dave had zijn rugzakje vergeten en ging dat halen op het appartementje en kwam te voet na.Hij had op de wandeling zijn speechke nog maar eens geoefend.Aangekomen in het weeshuis ging ik Nicola vlug halen.Er was nog niemand daar dus had ik eventjes tijd om met hem alleen te zijn. Ik mocht eerst zijn vieruurtje in het leefgroepje geven. De verzorgsters waren erg vriendelijk.De tijd met ons beiden was erg fijn, ik genoot er erg van.Na het bezoek vlug naar ons appartementje om ons etentje voor te bereiden.Even later belde Guy al, hij stond aan de city-mall. We zijn dan samen naar ons appartementje afgezakt. Goed dat ik wel veel gerief in huis heb: 6 mooie wijnglazen,apperitiefglazen,voldoende borden... Guy en Claude zorgden voor het apperitief, Liesbeth die even later arriveerde voor de wijn. Het was een gezellige avond, Claude zei zelfs dat het leek op een bezoekje bij vrienden thuis,dat was een mooi compliment.
Gisteren was het hier een echt Belgisch weertje. Donker, grijs en regen. Het was zelfs zo dat het hier blaaskes regende. Het is nog steeds inspectie in het weeshuis, dit wil zeggen dat we in de voormiddag niet op bezoek mogen gaan. In de namiddag wel, dus we zijn heel blij dat we hem dan kunnen zien. Er zijn gisteren ook Amerikanen aangekomen,ze komen uit Dallas,jawel de stad van J.R. en Sue Ellen. Volgens hen kun je ook nog steeds de "Southfork" range bezoeken. Waar is de tijd dat heel België de avonturen van de Ewings volgde. Natuurlijk wordt het nu wat moeilijk want er zijn nu 3 koppels met kindjes uit dezelfde leefgroep zodat dokter Love het wel op prijs stelde toen Dave het idee opperde om met onze Nicola naar de grote zaal te trekken. Natuurlijk is dat wel wat minder voor ons contact met Nicola. Het was wel echt gezellig in ons kleine kamertje aan het worden.Dit omdat we Nicola nu al goed kennen en genoten van onze tijd met ons drietjes,maar wanneer er een nieuw koppel arriveert om een kindje te adopteren is het belangrijk dat zij een tijdje alleen zijn met hun kindje om een nauwe band te verkrijgen. Vandaag terug Kazaks weer:pakken sneeuw gevallen. Terug onze sneeuwlaarzen kunnen aantrekken voor onze dagelijkse wandeling door het park dat er nu weer sprookjesachtig bij ligt.Dave kon het natuurlijk ook weer niet laten om mij in de diepe sneeuw te duwen en ik heb een engeltje in de sneeuw gemaakt. Dat was toch nog een wens. Nicola had volgens de dokter de boel al op stelten gezet omdat we voormiddag nog steeds niet mochten gaan. Hij was dan ook zeer tevreden om ons te zien. Het is een echte kapoen want hij weet inmiddels de plaats in onze rugzak waar de lekkernijen zitten. We denken dat de dokters en verzorgsters hem gaan missen als hij binnen enkele weken vertrekt. Maar wij weten wel dat wij binnen enkele dagen niet alleen onze Nicola gaan missen, we gaan ook de dokters en verzorgsters missen die altijd klaar staan met hun warme, lieve lach en waar niets teveel voor is. Zij zijn echt mensen waar je bewondering moet voor hebben, zij staan je altijd bij met raad en daad. Er is hen niets teveel. Deze middag waren we boodschappen gaan doen en sprak ons een Kazakse student aan, hij praatte heel goed Engels. Hij was heel vriendelijk en hij was heel geïnteresseerd in ons Belgenlandje. Hij vroeg ons ook wat wij van Karaganda dachten. Hij beaamde wel dat het voor ons hier niet gemakkelijk is met deze weersomstandigheden. Zij eten hier heel vettige gerechten om hun lichaam te behoeden tegen de extreme koude temperaturen. Zij leven ook niet zo stressvol als bij ons. Hij wou ook graag reizen, en zeker naar Europese landen, maar het is voor hen niet zo evident om naar Europese landen te reizen. Wanneer een Kazaks iemand alleen zou reizen naar een Europees land, wordt dit hier beschouwd als een landverrader volgens hem. Hij vertelde ons dat er nog veel is blijven hangen van het communistisch regime toen deze landen nog tot de USSR behoorden. De mensen zouden hier bijna een kruisverhoor krijgen om een visum te verkrijgen om het land te verlaten. Wat zijn wij dan toch gelukkig dat wij vrij kunnen reizen. Soms sta je er niet bij stil tot wanneer je met de feiten geconfronteerd wordt.
Om 9.00 u stipt stond Vladimir hier al aan de deur. Netjes aangekleed,Dave in kostuum en allebei met nieuwe schoenen klaar voor onze kennismaking met het Kazaks gerecht.Dave lag al bijna op zijn gezicht want doe het maar eens met nieuwe schoenen over de sneeuw gaan, enfin glijden zou een juiste beschrijving zijn. Grappig was het wel.In het gerechtshofmoesten we tot 10.15 uur wachten voordat we naar binnen mochten gaan en het was er vreselijk koud.Ook Zulfia en dokter Love waren van de partij. Wij mochten het eerst binnen. De rechter was een imposant persoon. We moesten enkel onze naam zeggen en dokter Love moest wat uitleg geven over Nicola.Marina vertaalde alles en we moesten goed luisteren.Dan zei hij de datum voor onze rechtszaak namelijk maandag om 10 uur dus denk maar allemaal aan ons want wij moeten daar een speech van een A-viertje doen in het Engels en Marina zal dat dan vertalen.Dat gaat toch wat zenuwen geven.Dave heeft toen we thuis waren naar het reisbureau gebeld en we hebben woensdag een vlucht om 7.45u. We komen dan om 12.30u. Belgische tijd in Zaventem aan . We gaan dan beiden donderdag terug werken.Er valt nu toch iets van je af.Een voorlopigeinde komt eraan.Toch tenminste al een einde aan het Karaganda avontuur. Namiddag bezoekje aan Nicola,die was erg blij om ons te zien en wij hem ook.
Marina had ons gebeld met de melding dat het weeshuis in de voormiddag gesloten was ten gevolge van een inspectie. Dus wat langer slapen.sMiddags iets eten in de city-mall,waar anders. En dan wandelingetje naar het weeshuis. Nicola was wel blij om ons te zien.We moesten in ons kamertje blijven zitten want door de inspectie mochten we niet naar beneden. Ook Guy en Claude zaten bij ons in het kamertje dus het was daar een drukte van belang want Liesbet kwam ook nog eens langs. Maar het was er gezellig en de tijd ging vlug om.Nicola was zeer goed gezind.sAvonds met de taxi naar huis want Vladimir reed weer niet, waarom weten we niet.We zijn dan nog vlug schoenen voor Dave gaan kopen want zijn andere zijn smerig van de sneeuw hier. Maar goed nog een mooi paar Italiaanse in de solden gevonden.
De laatste feestdag en het weeshuis is gesloten voor ons. Spijtig,we zien onze Nicola vandaag dus niet Bovendien moeten we nog 8 cadeautjes kopen voor de dokters hier,dat is de gewoonte. Marina had ons nog eens op het hart gedrukt dit niet te vergeten. Dus na een tijdje hadden we dan toch een goed idee.We kochten de dokters een fotokader en daar gaan we een foto van Nicola insteken. Nog een cadeautje voor de rest van de bende hier en onze dag was weer om. Het gaat wel erg vlug,maar goed ook. Ook hebben we kleertjes voor Nicola gekocht want die heeft hij nodig voor het overbrengen naar Almaty. We hebben beslist om niet meer terug naar Karaganda te komen maar Nicola door een dokter naar Almaty te laten brengen en hem daar te gaan afhalen. We moeten naar Almaty want enkel daar kan zijn visum voor België in orde gebracht worden. Het is me toch een hele operatie,man lief.sAvonds hebben we dan ons fotosetje voor de pré-court samengesteld.Het zijn mooie fotos.Hopelijk vindt de rechter dat ook.
Te voet naar het weeshuis want Vladimir rijdt vandaag niet,weer een wandelingetje door het park, we worden hier nog sportief!!!Het is ook weer goed koud,we zijn de kou stilletjes aan toch moe aan het worden. De dikke kleren,muts,sjaal,handschoenen en dikke laarzen, het begint een opgave te worden. Het was weer fijn Nicola te zien maar hij was wel wat kregelig dus zijn we met hem naar beneden gegaan.sZondags gaat dat goed want dan zijn er geen dokters en ben je er wat vrijer.Ook Guy,Claude en Liesbet waren er met hun kindjes dus wel gezellig. Na de wandeling zijn we iets gaan eten met Liesbet in de city mall(Wijnegem),dat doen we elke zondag. We koken dan niet en gaan iets eten. Bovendien heb je er dan een beetje het gevoel van thuis en het is er lekker en het eten te vertrouwen. We hebben er lang zitten praten want Liesbet is alleen hier en het doet dan voor iedereen eens goed om al je zorgen enzo eens te bespreken. Na het eten zijn we dan nog wat gaan shoppen want we hebben nog het één en ander nodig. Ik heb me schoenen gekocht want die had ik niet bij en ik kan toch niet naar de rechtbank gaan met sneeuwlaarzen onder een rokje,het zou een zicht zijn.Dit bleek nog geen makkelijke opdracht want je vindt hier vooral laarzen met erg hoge naaldhakken. Echt iets voor mij dus. Het was wel druk want het zijn hier 3 dagen feestdagen,vrouwendag.
Gisterenvoormiddag moest Marina nog naar de rechtbank voor enkele papieren. Ze ging dan ook proberen om een datum vast te krijgen voor onze pré-court. Dus heel de voormiddag zenuwachtig afwachten. In de namiddag bracht Marina ons een bezoekje met de melding dat we woensdag om 10.00 uur pré-court hebben. Er viel dus al een gedeeltelijke last van ons af. Woensdag weten we dus wanneer het effectieve court is. Dat gaan ze ons vertellen op de pré-court. We hopen nu dat we vrijdag nog court hebben, dan kunnen we zaterdag terug naar Belgie komen. Het probleem zit hem natuurlijk weer zo dat het maandag een feestdag is en de overheidsdiensten werken niet. Het is hier 3 dagen vrouwen dag. Overal bloemenstandjes, vlaggen en versieringen. Marina gaat woensdag proberen de rechter wijs te maken dat we door deze feesten moeilijk aan vliegtickets kunnen geraken en dat onze vlucht voor zaterdag in het gedrang komt. We hopen dat het haar gaat lukken en dan kan het zijn dat we toch vrijdag voor de rechter kunnen verschijnen. Voor het zelfde geld zegt de rechter dat dit niet kan en dan zitten we hier waarschijnlijk nog een weekje langer. Laat de kaarsjes dus maar branden. Onze band met Marina is wel goed denken we, dus we hopen op het beste. Namiddag is John en Yo-Mee nog afscheid komen nemen want zij vertrekken deze avond naar Astana om daar morgenvroeg het vliegtuig te nemen richting Belgie. Gisterenavond hebben Guy en Claude (Frans koppel) ons allemaal uitgenodigd bij hen op het appartementje voor een gezellig samenzijn en om het afscheid van John en Yo-Mee te vieren. Het was heel gezellig en fijn. Nog eens goed kunnen lachen en een ferme pint gedronken. We denken wel dat er niet veel volk meer gaat zijn om ons afscheid te vieren. Waarschijnlijk nog enkel Liesbeth en Guy en Claude, want de Belgen komen precies maar niet door. Het is hier echt wel serieus aan het dooien en soms heb je dan nog dat het s'nachts sneeuwt. Het is nu zo dat het op sommige plaatsen gevaarlijk wordt. We hebben het voorbeeld gezien bij Guy. Hij ging door een dik pak sneeuw en op een gegeven ogenblik was hij plots verdwenen. Hij was namelijk met één been in een diepe put geraakt, maar je zag dit dus niet omdat de onderste laag ontdooid was en daarop een laag sneeuw lag. Je zag het dus helemaal niet. Hij had heel veel geluk dat hij niets had of dat hij er niet met beide benen in terecht is gekomen, anders hadden we problemen om hem eruit te krijgen. Na het voorval en toen bleek dat hij niets had zijn we wel in een ontzettende lachbui geschoten. Met onze Nicola gaat alles heel goed. Hij is al echt een mama's kindje geworden. Maar toch wel ook een dikke vriend van de papa. We genieten elke dag meer en meer als we bij hem zijn. Hij is een echt schatje, hij eet veel beter. Hij begint nu ook al te wenen als we hem terug naar de leefgroep moeten brengen. We hebben ook al een heel nauw en innig fysiek contact met hem. Hij nijpt soms al eens in onze neus, trekt aan Annick's oorbellen en kan nog altijd zeer smakelijk lachen met ons, maar ook soms met de deugnieterijen die hij zelf uithaalt. Hij kan ook zeer geïnteresseerd naar zichzelf kijken wanneer we hem opgenomen beelden op de videocamera laten zien. Het is al zo wanneer we hem vragen of hij een koekje moet hebben, hij alles waar hij mee bezig is laat vallen en hij al naar de rugzak gaat waarin we zijn koekjes hebben gestoken. We hebben hem ook al een nieuw paar schoenen moeten kopen omdat hij al uit het eerste paar gegroeid is. De verzorgsters noemen hem nu ook al Sylvester Stallone want hij groeit als een kool, maar ja, hij eet ook veel kolen. Voor ons zal het maandag wel even moeilijk zijn want door de feestdag blijkt dat het weeshuis niet toegankelijk zal zijn dus maandag kunnen we hem niet bezoeken. Maar ja, we moeten het dan ook even positief bekijken. We kunnen eens uitslapen en we moeten ook nog cadeautjes gaan kopen voor de dokters. Dus we kunnen dit op ons gemakje maandag doen.
Langzaam aan begint de dooi hier toch in te treden. Wat nu wel is dat alles hier een grote smeuri is, s'nachts vriest het hier dan nog goed, dus elke voormiddag is het hier een glijden. Wel echt gevaarlijk hoor. Je moet goed kijken waar je loopt. De parkings van de warenhuizen hebben ze al sneeuw vrij gemaakt. Je ziet hier dan enkele mensen met een kleine ijzeren stok de bevroren onderlaag stuk slaan. Dan rijden ze de onderlaag bij elkaar met een Bob-catje. Je mag toch rekenen dat hier zo een onderlaag ongeveer 15 cm dik is. Ze rijden dan met het Bob-catje alles bij elkaar tot een grote berg. Hier staat dan een bulldozer die alles in vrachtwagens kiepert. Soms wel sensationeel om te zien. Nu we in de namiddag met toch iets aangenamere temperaturen zitten heeft dokter Love ons gezegd dat we met onze Nicola buiten mogen. Hebben we dus al een paar maal gedaan. Het kind komt dan precies telkens in een nieuwe wereld voor hem. Hij ziet dan eens een paar duiven, auto's (tuta's) en de speeltuigen in de tuin die er nog wel steeds onderbesneeuwd bij staan. Er is zelfs een dag geweest dat de verzorgsters van het weeshuis een pak hadden gegeven voor onze Nicola. Hij kon dit aandoen tegen de kou. We hebben hem dit dan ook aangedaan, hij was net een Michelin popje. Het kind kon zelfs niet rechtop blijven staan, laat staan lopen. Het was een pak dat hem minstens 3 maten te groot was, de binnenzijde was kompleet bekleed met dik schaap. Je zag het kind niet meer zitten in het pakje. We hebben hem dan vandaag maar zijn pakje aangedaan dat we voor hem gekocht hebben. Gisteren zijn ze in het weeshuis langs geweest om pasfoto's te komen trekken van de kinderen die geadopteerd worden. We moesten onze Nicola dan op een salontafeltje zetten, ze hielden dan een wit laken achter hem voor een goede foto. Nu was het natuurlijk zo dat ons mijnheertje niet wou poseren. Dus heeft hij maar op Dave zijn schoot gezeten en heeft de fotograaf de foto zo maar getrokken. Hij zag er natuurlijk ook heel goed uit met zijn 3 groene plekken op zijn gezicht (ontsmetting volgens de dokters hier). Vandaag hebben John en Yo-Mee court gehad. Alles heel goed meegevallen. Zij zijn nu de trotse ouders van Dennis. Zij vertrekken normaal zaterdagnamiddag terug naar Belgie. Marina (tolk) moet morgen op de rechtbank zijn voor documenten, zij zou dan proberen een datum vast te krijgen voor onze pré-court. We hopen op dinsdag, maandag is het hier een feestdag. Als we dan dinsdag pré-court hebben dan kan het zijn dat we donderdag of vrijdag court hebben zodat we eventueel zaterdag kunnen vertrekken. Duimen dus maar. We willen ook iedereen bedanken voor de fijne reacties en de hartverwarmende mailtjes. We vinden het altijd fijn om toch nog af en toe eens iets van het thuisfront te horen.
Gisterenvoormiddag te voet naar het weeshuis geweest. We denken dat hij gisteren de slechtste dag heeft gehad vanaf dat we hem kennen. We hebben hem nog nooit zo verdrietig gezien. Hij wou niets anders dan gepakt worden, wou niet lopen. Deed niets anders dan wenen. Volgens ons had het kind de ganse nacht niet geslapen. Hij was echt stikkapot, je kon hem echt met niets sussen. We hebben hem dan maar terug naar zijn leefgroepje gebracht en we hebben daar zo goed als we konden uitgelegd aan de verzorgsters dat hij het best in zijn bedje gelegd zou worden. (Tolk was niet aanwezig, dagje vrij op zondag) We moesten dan maar vertrekken, wat er met hem gebeurd is weten we dus niet. Wat we wel weten is dat wanneer we deze morgen naar Nicola gingen, hij toch al terug dezelfde was als enkele dagen geleden. Terug hetzelfde gemutst. Terug dat lieve, lachende gezichtje wel met enkele groene vlekjes. Wij dachten dat hij met een stift gespeeld had of geschilderd had. Toen we deze middag terug aankwamen in het weeshuis was zijn gezichtje nog erger groen. Nu bleek dit een soort van ontsmettingsmiddel te zijn. Waarom hij dit op zijn gezichtje heeft weten we niet. Maar ja, de dokters hier zullen wel weten wat ze doen zeker. In de voormiddag moesten John en Yo-Mee naar de rechtbank voor hun pré-court. Klaarblijkelijk is alles meegevallen en zij hebben donderdag voormiddag court. Dus zij vertrekken normaal gesproken zondag terug naar België. We hebben dan ook eveneens aan Marina gevraagd of onze papieren al op de rechtbank zijn. Zij kon ons bevestigend antwoorden en vertelde ons dat we waarschijnlijk begin volgende week pré-court hebben, waar we dan eveneens de datum van court te weten gaan komen. Dus we hopen dat einde volgende week alles hier rond is en dat we 14 maart kunnen afreizen.
Wat doet het goed om terug thuis te zijn.Onze terugreis vanuit Kazakstan verliep zeer goed.In Zaventem wachtte een zenuwachtige vader ons op.Hij had problemen in de parkeergarage gehad en was zijn weg haast kwijt geraakt. Maar hij heeft ons uiteindelijk gevonden. In Zonhoven had mama het eten klaar. En Yoo-Mee geen rosbief met kroketten wel biefstuk friet. Wat zijn we toch weer echte Belgen en wat hebben we ervan genoten we hebben het lekkere eten toch gemist.En zelfs de regen ook want het was er toch zo koud. Na het bekijken van de foto's en de video naar ons stulpje in Helchteren en eindelijk water dat niet meer ruikt, fantastisch. Ik geniet terug van de luxe hoor. Donderdag en vrijdag zijn we maar dadelijk terug aan het werk gegaan. Erg moe maar toch gelukkig. Het onthaal in beide scholen was geweldig. Iedereen sprak me aan en wou de foto's zien van Nikola. Al die interesse deed zo deugd. Ook de kinderen waren erg geïnteresseerd. In elke klas moest ik mijn verhaal vertellen en de foto's tonen. Nog nooit hebben de kinderen zo opgelet van het begin van de les tot op het einde. Het waren voor mij heerlijke dagen. Het weekend werd besteed aan de was en de plas.De eerste week terug was een kleine ramp,ontzettend moe. We kregen daar toch een serieus klopke.Bovendien ging het leven zijn aloude gangetje en dus drukte van belang en s'avonds telefoontjes van de vrienden. Toch fijn dat iedereen ons verhaal gevolgd had en zo met ons meeleeft. Bedankt allemaal, dat doet echt deugd. Maandagavond kregen we nog een berichtje van Guy en Claude met de boodschap dat alles goed was met Nikola. Ze hadden hem nog een keertje samen met Matis uit het leefgroepje gehaald en met hem gespeeld. Ze hebben hem ook een paar foto's van mij en Dave gegeven zodat Nikola die af en toe eens kan zien. En ze stuurden ons 3 foto's van Nikola met zijn boekje foto's. Het pakte mij echt en het heeft me een traantje gekost.We missen ons manneke, hij ziet er wel gelukkig uit op de foto's, maar goed.
