Het heeft toch een beetje tijd gekost om te weten wat het was: flipflops (merci Geert Hoste) ofte teensletsen. De nationale dracht van de Kiwi. Dit weekend de nationale dag van de teenslets in Dunedin, allen daarheen. Zo begint het van onderen af aan bij de Kiwi: blote voeten of teensletsen, daarna een bloot been tot bijna aan de knie, dan een schreeuwerige bermuda van Billabong of zo en daarboven, al naargelang het weer, een T Shirt, pullover met kap, en een pet met kap erover of wollen muts op het hoofd. Nog eens : rare jongens die Kiwi's. Om nog eens naar Dunedin te gaan, geen tijd meer. Ook het weer viel weer eens tegen, nat en nog eens nat - dus maarondergronds vandaag ; de Waitomo grotten. Groot en met miljoenen glimwormpjes, toch wel de moeite. Nu zijn we in Hamilton, nog drie keer slapen en ons vliegtig vertrekt alweer vanuit Auckland. Dus allemaal: tot binnenkort IRL.
In Wellington hebben we dan eindelijk het grote museum Te Papa bezocht, met heel veel informatie over hoe Nieuw Zeeland ontstaan is en over de vroegere Maori geschiedenis. Ook het "mainland sanctuary" van Karori hebben we bezocht en er een behoorlijke wandeling gemaakt. We hebben er ook nog eigenaardige vaststellingen gemaakt toen we een restaurant zochten: De meeste Italianen hebben er spleetogen ! Nadien zagen we in de kebabzaken dat ook de Turken er spleetogen hebben. Rare jongens daar. Ondertussen hebben we een van de slechtste NZ wegen bereisd, nog slechter dan een karrespoor bij ons - van Wanganui naar Pipiriki en van daaruit naar Raetihi. Slippend van links naar rechts en ondertussen rotsblokken ontwijkend van een paar ton, in het midden van de weg. In Pipiriki ontmoetten we twee dames - eentje Maori - in een drankstalletje die nog nooit een Belg hadden gezien. Vriendelijk en leuk, we hadden moeite om er weg te geraken. Wanganui zelf is niet toeristisch maar ten onrechte - het is een heel aangenaam stadje met enkele mooie winkelstraten en een vriendelijke bevolking. Hier in National Park Village wilden we dan eindelijk de Tongariro Crossing doen in het mooie maar winderige weer. Wat bleek: boven in de bergen rukwinden tot 90 km/u en dat blaast je gewoon van de kraterwand af. De voorspellingen waren enkel nog erger. Als alternatief een wandeling gemaakt naar de Tama Lakes, inderdaad zeer winderig maar mooi. En vandaag bleek dat de voorspelling totaal fout was, een ideale dag voor de Crossing, maar wij hadden mountainbiken op het programma. De 42nd Traverse. 48 Km in totaal over verschrikkelijk slechte weg, met een vijftal riviertjes die we over moesten met natte voeten en schoenen als gevolg. Ook nog een zestal quads en moto's die ons tegenkwamen. De verhuurder van de bikes dacht dat we, omdat we fietsers zijn, een zes uren nodig zouiden hebben. We deden het uiteindelijk in 3u 40 min. Dus was t wachten tot 3u tot we opgehaald zouden worden. Alles in het dorpje was dicht: geen cafe of restaurant te vinden tot 20km in de omtrek. Enkele damers die onkruid bespoten aan de wegkant boden ons de rest van hun lunch aan en een meisje met een snuisterijenwinkeltje kwam met waterglazen en ijsklontjes aandraven - vriendelijke mensen die Kiwi's. Morgen weer ervandoor - naar Waitomo, een van de laatste "to do's" van onze reis. Tot dan maar weer.
De laatste dag in Kaikoura was weer eens een hoogtepunt.
's Morgens op zoek naar zeevogels in een klein bootje, en of we er gevonden hebben !!
Niet lang nadat we op weg waren zagen we al enkele albatrossen maar die schipper voer gewoon verder. Nogal raar als je nagaat hoeveel moeite we al gedaan hadden om in Otago albatrossen te kunnen zien.
Nog een beetje later zagen we een vlucht Hutton's shearwaters maar die kwamen niet dichtbij. En toen een grote grijsbruine vogel achter ons aan, samen met een vlucht kleinere meeuwen - een giant petrel volgens de schipper. En toen... legde het bootje zich naast een vissersboot. Daar was de bemanning vis aan 't schoonmaken en het zag er zwart en wit van de vogels. Verschillende soorten albatrossen en kaapse meeuwen en eigenlijk nog teveel om op te noemen. Indrukwekkende beesten met een vleugelspanwijdte tot 3m60 die albatrossen. En ruzie maken onder mekaar met de vleugels wijd open en de staart fier opgericht. We keken onze ogen uit.
Op de middag hadden we weinig tijd over - om met de collega's van de dolfijnenboot mee te gaan. Een redelijk groot gezelschap dat vooral met de beestjes wilde gaan zwemmen, in wetsuit.
Heel snel zagen we de eerste dusky-dolfijnen maar de boot voer verder tot we een groep van wel 300 tegenkwamen. De zwemmers van onze boot zagen er meer uit als walvissen - de dolfijnen waren het snel moe - maar dan voeren we naar een andere groep.
De beestjes waren bij momenten heel speels, springen en rollen en rond en onder de boot door zwemmen.
De zwemmers waren ondertussen wat met minder - een paar uit het water gekomen door de kou, een paar om hun middagmaal terug in de zee te k..tsen, want het was nogal winderig en de boot zwalpte op en neer.
Mooie fotos weer kunnen maken.
En dan deze morgen eruit en naar Picton om de oversteek naar Wellington te maken.
Morgen zien we dus weer verder.
Het was gisteren een overgangsdag met veel kilometers om het grote en drukke Christchurch te vermijden. De weg was weer een "scenic" route met constant zicht op de sneeuwtoppen van de bergen van de Great Divide, net onder de foothills ervan. Weinig verkeer dus we schoten goed op en waren nog redelijk vroeg in Kaikoura. Dit stadje is sinds een tiental jaar uit z'n voegen gebarsten sinds ze toeristische uitstapjes organiseren om walvissen, dolfijnen enz te bekijken. Wij natuurlijk ook mee vandaag, en ja - drie potvissen gezien. Enorm indrukwekkende dieren die toelaten dat je ze van dichtbij gaat bekijken. Je ziet er wel maar het bovendeel van, de enrome kop zit steeds onderwater maar je ziet ze regelmatig waterpluimen blazen. Twee van de drie doken sierlijk onder, met de grote staart boven water. Enkele goede foto's van kunnen maken. Voor dolfijnen en zeevogels hebben we een nieuwe trip geboekt voor morgen. Ondertussen nog de robbenkolonie bezocht - ook hier weer een paar goede foto's gemaakt van bekvechtende mannetjes. Overmorgen kunnen we dan vroeg vertrekken naar Picton om terug naar het noordeiland te varen, daarmee begint dan het allerlaatste deel van onze reis in Nieuw-Zeeland.
Het was gisteren eigenaardig om te zien: van een streek waar je uitgeregend wordt stilaan hoger langs drie opeenvolgende stuwmeren, nodig om de grote irrigatiemachines draaiende te houden, naar een dorre droge streek voor Mount Cook. We overnachtten in het dorpje Mount Cook zelf, 250 inwoners buiten het toeristische seizoen - anders een 200 meer. Als dit dorpje in Europa zou gelegen zijn, zou het aantal inwoners niet meer te tellen zijn, en zouden de prijzen van het onroerend goed de pan uitswingen. Er is weinig keuze, dus duur - net zoals bijvoorbeeld uit eten gaan (wat we dus niet deden). De YHA backpackers blokhut was nogal rumoerig 's avonds, voor het eerst de oordopjes gebruikt. Vanmorgen op tijd eruit en op weg naar Hookers Lake, een mooie en makkelijke wandeltocht via twee swingbruggen naar een gletschermeer. Ze hadden weer een aantal blikken Japanners opengetrokken die we voorbij moesten maar ze gingen beleefd een stapje opzij voor ons. Domo arigato hoor. Er dreven raar gevormde ijsschotsen in, en we hadden er een prachtig zicht van dichtbij op Mt Cook zelf. Namiddag terug naar Twizel om inkopen te gaan doen en dan verder naar Lake Tekapo. Het meer zelf wordt nogal geoemd omwille van de speciale kleur maar dat hadden we gisteren al erder en mooier gezien. Ook de oude kerk uit 1935 "Church of the Good Sheperd" is bekend. Er liepen dan ook tientallen toeristen rond. Lake Tekapo is een afknapper dus. Nu een plaatsje gevonden om te overnachten op de weg naar Geraldine. Morgen wordt het weer een dagje op de baan - richting Christchurch. Daaag.
Tjonge, onze tweede dag op Stewart was een maat voor niets, regen - hagel - wind, amai. Nikske kunnen doen. De volgende morgen de veerboot genomen in de stromende regen maar gelukkig was de wind wat minder. Er kwamen nog metershoge golven langs bakboord (wat is t nu weer - links of rechts - weet je het ?) maar de ruwe rit van de vorige keer met het neersmakken in de golfdalen was er niet meer bij. Daarna opnieuw de Catlins in gereden, weer een heel andere streek met meer grazige vlakten en heel veel schapen. Paar keer tot aan de kust gereden bij een vuurtoren en daar zeeleeuwen gezien. De kustlijn is ook daar erg woest. De nacht brachten we door in Otago - het schiereiland beneden Dunedin. Om 4 uur gisteren werden we opgepikt voor een natuurtoer - in mooi zonnig weer. Op Taiaroa Head zagen we koningsalbatrossen vliegen - en ook de wind en de regen deden hetzelfde. Van daar uit naar een plaats waar de geeloogpinguins aan land komen en nestelen. Ze waren erg mooi te zien door de nog steeds stromende regen, toch goed kunnen fotograferen. Ook hier lagen weer een paar zeeleeuwen op het strand. Er werd nog naar een strand met pelsrobben gewandeld maar ik bleef toen in het busje, had genoeg van de regen. Freddy is uit straffer hout gesneden en ging wel mee - en kwam druipend en soppend terug. Het heeft meer dan een dag en een nacht geduurd om zn kleren droog te krijgen. Ondertussen zijn we terug naar de bergen toe gereden en dan maar direct naar de hoogste van allemaal: Mount Cook. Eerst nog langs de boulders in Moeraki die inderdaad de moeite waren met mooie dooraderingen. Je vraagt je af hoe de zee die stenen zo mooi rond heeft kunnen slijpen. Maar wel heel toeristisch en lawaaierig, bah - dat zijn we niet meer gewoon. Prachtig weer vandaag, je houdt het niet voor mogelijk wat een verschil met gisteren - en door een prachtig landschap. Je zou elke kilometer kunnen stoppen voor een foto. Heel veel lupinen langs de weg en sommige heuvels kleuren volledig geel door de bloeiende brem. Morgen een wandeltocht op het programma en dan stilaan richting Christchurch. Tot dan.
Hoi allemaal - bedankt voor alle reacties tot nu toe, dat doet goed aan ons hartje. Ook merci vanwege Freddy voor de verjaardagswensen, Ondertussen zijn we in Fjordland nog een tripje gaan maken: een cruise met overnachting in Doubtful Sound. Geen grote boot, er was voor 12 passagiers plaats. Wij twee waren er en nog twee israeliers. En drie bemanningsleden. We werden dus nogal verwend - alsof we van de familie waren. Een spijtige zaak echter dat er geen dolfijn te zien was, nog geen vin. Dat was al een paar weken zo - volgens Des, de kapitein. Bij gebrek aan dolfijnen dan maar gaan vissen - ik heb mijn allereerste vis gevangen! En nog ne stoere rode kabeljauw. Freddy deed nog beter: hij had er twee dikke en dan kreeg hij een haai van zo een anderhalve meter aan de lijn. Het beest brak de lijn op het einde - te sterk en te zwaar. Daarna goed geslapen op het water maar er vroeg uit. Doubtful Sound moet een van de mooiste fjorden ter wereld zijn. Even na de middag terug in Te Anau - dat we nu wel gezien hadden. Dus op weg naar het zuiden langs de scenic route. Stilaan weg uit de sneeuwbergen naar de heuvels. Heerlijke verblijfplaats gevonden tegen een heuvel aan met zicht op zee. Gisteren dan naar Invercargill en verder naar de Catlins - vuurtorens, een zeeleeuw gezien die niet aan land wilde komen en even verder een eeuwenoud versteend woud dat bij eb boven water komt in Curio Bay. Dan naar Bluff voor de ferry naar Stewart Island. En dat was de moeite: voor zulk een hobbelig ritje moet je op de kermis flink betalen. Niet iedereen kon zijn lunch binnenhouden maar wij vonden het plezant. We hebben hier ondertussen meer tijd op zee doorgebracht dan de rest van ons vorige leven. Vandaag was het het dan weer natuurtijd - met een gids van Ruggedy Range een ganse dag op Ulva eiland, waar alle possums, stoats en ratten uitgeroeid zijn. Ons groepje telde 5 personen, waaronder een koppeltje van Kwaadmechelen - de wereld is klein. Heel veel mooie en zeldzame vogeltjes en bijzonder plantenleven met veel wilde orchideeen. Alleen werd de wind steeds sterker en de zee steeds wilder en we moesten nog terug naar het hoofdeiland. Dat werd dus weer eens een wilde rit in een notedopje. Tot zover voor vandaag, ik moet nog terug door de regenvlagen die opgestoken zijn en kokerellen en was en plas roepen.
De twee dagen voor ons vertrek is er geen berichtje meer toegevoegd. Had gehoopt om van een bungeesprong te kunnen schrijven maar het waaide te hard.
De nodige adrenalineshot kwam van de jetboot, een natte waaw-ervaring. Rakelings langs de rotsen in een canyon tegen een snelheid van meer dan 80 per uur, met tussendoor nog draaikes van 36o graden. Ook bezochten we Arrowtown, een oud goudzoekersstadje met enkele oude Bokrijk-huisjes waar de Chinese kolonie vroeger verbleef.
En dan.... het vertrek voor de Milford Track. In totaal 39 mensen in onze groep, waarbij een gezelschap van 20 Australiers. Een paar fervente wandelaars uit Hong-Kong - anderen uit Canada, Engeland, Singapore... Ook enkele goed getrainde oude dames !
We vertrokken onder begeleiding van 4 gidsen. De opvang is steeds prima geweest met erg lekker eten en drinken. De eerste dag was het vooral kennismaking - een koppel Australiers met nog een vriend erbij lag ons goed vanaf de eerste ogenblikken: de man is een gedreven fietser en fietste vorig jaar nog Alpe 'd Huez op.
Dag 2 begon het nog rustig met redelijk mooi weer, 16 km voornamelijk langs een rivier op. En 's avonds een verrassing voor onze Freddy: een verjaardagstaart met kaarsjes erop, en kusjes van Claudine - een van de gidsen - er nog bovenop. Ze hadden zich eerst nog een dag vergist en de taart is in de namiddag nog per helicopter naar Pompolona Lodge gebracht moeten worden. Een verjaardag om nooit meer te vergeten.
Dag drie was het menens, 15 km ofwel steil bergop ofwel steil bergaf, van in het begin in de regen en hogerop door de sneeuw. Mc Kinnon pas over waar het erg waaide en berekoud was. Freddy en ik kwamen als vierde en vijfde binnen om kwart na twee 's middags. Nadien nog even naar de vijfde hoogste waterval ter wereld gewandeld. De laatste wandelaars kwamen binnen om 9 uur 's avonds - het was nog net licht.
Gisteren dan de laatste dag met meer dan 21 kilometers - opnieuw door een prachtig landschap maar op het einde hadden we er wel genoeg van - pijnlijke voeten en knieen en spieren - maar de meesten hadden het nog moeilijker. We hebben goed gepresteerd tussen al die getrainde wandelaars, het was een onvergetelijke ervaring. Toen de lodge in zicht kwam, was dat weer even knipperen - het enige privegebouw in de Milford Sound met zicht op Mitre Peak (ook vanuit onze kamer).
Vandaag niks meer gewandeld, enkel nog een cruise op de Sound en daarna een lange busrit terug naar Queenstown.
Vandaag verder nog wat winkelen en uitrusten en morgen op weg naar Te Anau waar we overmorgen de boot nemen voor Doubtful Sound. Tot dan.
Vannacht en vanmorgen een ratelende regen op het dak. Eerste zicht vanmorgen: weer van datte. Wolken die zo laag hingen, tot op de zeeoppervlakte. De bergen niet eens te zien. Zo een weer dat je zegt dat er geen betere plaats is als in bed, bah. Dus maar op pad richting Queenstown. Stilletjesaan werd het wat minder nat. Een waterval op 2 min vd weg was de moeite waard. Na een kleine 100 km: is dat geen zon - daar op die bergflank ? Ja hoor, weg regen en na nog wat kilometers zelfs geen wolkje meer te zien. Hoera !!! Een stop ingelast bij de Kawarau river waar de eerste bungeejumps zijn gebeurd en waar je dat nog altijd kan - indrukwekkend. En dan Queenstown, kleiner centrum dan het aantal inwoners doet vermoeden maar heel gezellig. Mooi ook, met het mooie meer met de sneeuwgetopte bergen op de achtergrond. In de voorbereiding toch even misgeteld - we starten de Milford Track pas op vrijdag en die duurt tot dinsdag - zo lang weer eens geen telefoon mogelijk. En morgen... laat dat even een verassing blijven.
Zondagavond 1 november. Onze plannen zijn onder invloed van de omstandigheden hier weer wat gewijzigd. Gisteren, in Franz Jozef, was een fantastische dag. Samen met een nederlands koppel met een helicopter naar de gletscher gevlogen en daar ter plaatse met een gids enkele uren rondgetrokken tussen en door en in ijsgrotten en ijskegels. Voorlopig zijn we ook de laatsten die de kans kregen want wij moesten wat vroeger vertrekken omwille van omlaagkomende wolken, en die wolken zijn er nog. Vanmorgen tralalie, regen oftewel drizzle - zo van die regen die daaagen kan duren. De kajaktrip in Okarito dus maar afgebeld en zuidelijk langs de westkust richting Haast. Na een 50-tal kilometers klaarde het toch wel op zekers, verdorie ! Dan maar een paar kleine wandelingetjes in de plaats. Eerst bij Lake Manapoura, wandeling tot aan de zee waar er Pinguins zouden nesten. Mooie wandeling maar geen pinguin te zien. Daarna naar Knights Point, een uitzichtpunt dat bijzonder is omdat er ... niets te zien valt. Een grote ononderbroken watervlakte tot aan de Zuidpool. Gepick-nickt bij Ship Creek. En daar hebben wij dan kennisgemaakt met de gevreesde sandflies. Altijd maar meer en meer en de deuren van de auto moesten open blijven, dus daar zaten ze naderhand ook in met hopen tegelijk. De wandelingen in Ship Creek hebben we dan maar allebei gedaan en de swamp wandeling was de moeite waard met de mammoetbomen en de speciale vegetatie. In Haast gekomen zijn we nog wat verder doorgereden tot Jacksons Bay - een piepklein vissershaventje aan het eind van de wereld - de weg houdt hier ook op. Haast, genaamd naar de ontdekkingsreiziger Julius Haast is de laatste stop voor we de pas doorgaan naar Wanaka en Queenstown. Het telt ietsje meer dan 600 zielen en er is ook weer geen verbinding voor de GSM. In de pas zouden enkele watervallen het bezoek waard zijn. Dat horen jullie dan binnenkort weer.
Gisteren dus vertokken van Abel Tasman, eerst naar het stadje St.Arnaud aan lake Rotoiti. We waren er al bijna voorbij voor we het zagen, slechts enkele honderden inwoners en gelukkig wel een benzinepomp. Aan het meer uitgestapt en bijna onmiddelijk weer ingestapt. Ondanks de stralende zon kregen de southerlies ons te pakken, de ijskoude wind vanuit de zuidpool. Ook aan lake Rotorua was het idem. Langs de Buller gorge naar Westport waar we de "seal colony" gingen bekijken. Er waren er slechts een tiental - soms zouden er tot 200 zijn. Ook de straffe zon maakte een goede foto onmogelijk. Dan maar verder naar Punakaiki waar we eerst onderdak vonden en dan de pancake rocks en de blowholes bezochten. Het werd net hoogtij, de beste periode. En het was weer eens een hoogtepunt, het geluid was bij wijlen beangstigend. Net of er een enorme goederentrein op je toegestormd kwam en even later spoot het zeewater enkele tientallen meters de lucht in.
Ook vanmorgen zijn we bij hoogtij nog eens teruggegaan omwille van het betere licht van de ochtendzon.
Omdat we weer een beetje voorsprong hebben op het schema zijn we naar Arthurs Pass gereden op aanraden van de i-site. Dat was een omwegske van een 200 km en eigenlijk niet de moeite waard. In de europese Alpen zijn mooiere passen te vinden. Dus maar weer rijden en rijden tot in Okarito waar we blijven wilden - echter geen plaats ! Benzinemeter moet steeds in de gaten worden gehouden, het is erg dunbevolkt hier. Dorpjes liggen 45 km, dan weer 25 km en dan weer 55 km uit elkaar en er ligt bijna niks tussenin. Of het moet een gehuchtje zijn met bijvoorbeeld twee inwoners !
Nog maar wat verder dus en nu zitten we in het dorpje Franz Joseph, bij de gelijknamige gletcher. Straks plannen maken voor die gletschers en nadien gaan we dan wel naar Okarito terug.
de hollandse ontdekkingsreiziger gaf zijn naam aan wat nu een klein maar prachtig nationaal park is. Vanmorgen ontwaakt met prachtig weer, haastig alles klaar gemaakt en vertrokken naar Kaiteriteri om de watertaxi te nemen. Een korte stop bij Split apple rock en bij een paar zeehonden en daarna afgezet als enige twee in Tonga Bay. Van daaruit hebben we een vijftiental kilometers ge"hiked" via Bark Bay naar Torrent Bay waar we om 4u namiddag terug opgepikt werden. Alles tesamen een heerlijke dag in prachtig weer, slechts nu tegen de avond steekt er wat wind op en drijven er wolken binnen. De vooruitzichten voor de volgende dagen zijn belabberd, maar dat kan ons nu niet meer schelen - morgenvroeg terug op weg naar de westkust !!! Groetjes,
gezet door het weer . Vannacht geselde de regen de ramen, en vanmorgen om 7 u was 't nog steeds van datte. Dus nog maar eens omgedraaid en wat later opgestaan. En stilaan klaarde het op. In plaats van Abel Tasman dan maar een alternatief gezocht: Takaka hill walkway. Drie uur door een landschap van raar gevormde rotsen, gevaarlijke gaten en bossen uit LOTR. Je had het gevoel alsof er elk moment een Ork, Hobbit of een Elf achter een boom kon uitkomen. We troffen er een koppel locals (mevr. de dominee met haar echtgenoot) die ons het adres van een kunstschilder gaven in het dorpje Takaka zelf. Mooie maar onbetaalbare schilderijen van NZ-landschappen, met fotografische precisie geschilderd. Goed gesprek gehad met de vriendelijke man. Hij wees ons op een kleine scenic reserve vlak bij met grote Nikau-palmen en spectaculaire rotsspleten met een mooi zicht op de zee en de omgeving. En gelijk had hij. Stilaan begon de honger ons terug te lokken naar Motueka. Zo druk als 't gisteren was, zo kalm is het vandaag. De weersvoorspelling geeft niks goeds - ten vroegste zaterdag zou het gaan verbeteren. We zien wel, als het zo blijft moeten we toch stilaan zuidwaarts trekken en eventueel bij het terugkomen een nieuwe poging wagen. Tot schrijfs,
Vandaag met de grootste ferryboot (gebouwd in R'dam) van Wellington naar Picton op 't zuideiland over straat Cook overgevaren. De aankomst was adembenemend, tussen de rotsen en fjorden van Marlborough Sound, met soms weinig plaats om te manoeuvreren. Vertrokken met betrokken weer in Wellington, met prachtig zonnig weer gedurende de overvaart. Van Picton over de kustweg naar Havelock en Nelson - nog nooit een weg met zoooveel draaikes gezien. We hadden om de 200m kunnen stoppen om te fotograferen, ongelofelijke panorama's. Bij onze 2de stop stond er al een camper. De chauffeur had net een kiwi (vogel he) de weg zien oversteken. Hij zat nog onder een struik. 't Was natuurlijk geen kiwi maar een weka. Kon niet dadelijk op de naam komen en vroeg a Freddy hoe zo'n soepkip alweer heette - waarop het meisje in de lach schoot. Het bleken de eerste vlamingen te zijn die we op de weg tegenkwamen. Was het een slecht teken ? Even later begon 't te miezeren. Onze pick-nick ging dus door IN de auto en dat viel niet echt mee. Al was 't wel lekker. We zijn langs Nelson doorgereden tot in Motueka. Als 't morgen niet te slecht weer is gaan we een stukje (het mooiste stukje natuurlijk) van de Abel Tasman Walk doen, met de watertaxi laten afzetten en in de late namiddag ook weer terug laten oppikken. Hopelijk lukt het, fingers crossed. Dan laat ik jullie morgen zeker weten hoe het was. Groetjes,
Vorige donderdag was het - zoals al zo dikwijls - te slecht weer om te varen. Kapiti was voor ons toch te belangrijk om over te slaan, dus maar een dagje nietsdoen (nu ja) ingelast. Vrijdagmorgen was het heel wat beter dus de overtocht naar Kapiti gemaakt. Het was een kleine groep, dus zo weinig mogelijk verstoring van de fauna. Alle ratten en muizen en possums zijn er uitgeroeid en bedreigde Nieuw-Zeelandse soorten opnieuw uitgezet. Prachtige en unieke vogeltjes gezien zoals de saddleback, de hihi of stichbird, de bellbird, de robin en de kakapo enz. 's Avonds waren we te gast bij een Maori-familie die ons heel snel het gevoel gaf om bij de familie te horen. Eenmaal donker namen ze ons mee op een Kiwi-wandeling en we hebben er inderdaad twee gezien. Gisteren was opnieuw een heerlijk zonnige dag met weer veel vogelspotting - redcrowned parakeet, lepelaars, whiteheads en noem maar op. Vier uur namiddag na een fantastische ervaring terug de boot op, auto opgepikt en naar Wellington. Hier bijna geen campings dus voor 2 nachten in de YHA Backpackers geboekt. En in de avond op zoek gegaan naar het belgisch cafe 'Leuven'. Kriek en Leffe van 't vat aan hoge prijzen maar wel lekker. Samen met een iers koppel waren we de laatste bezoekers. Het is wel de eerste keer dat we zagen dat de vrouw- en mantoiletten aangeduid zijn met een kop van Boudewijn en Fabiola. Niemand van het personeel begreep de oud-vlaamse teksten op de muur. Leuk.
Vandaag staat het Te Papa museum op het programma, samen met het doen van de was en inkopen. De grote warenhuizen blijven hier ook op zondag open, de meeste dagen tot middernacht zelfs. En de kassiersters dienen te staan achter de kassa. De vakbonden hebben hier nog werk.
Maandagmorgen met de Interislander naar het zuideiland. Dat wordt een heel nieuwe ervaring.
Tot dan.
Eergisteren dan toch nog een wandeling op de flanken van Mt.Ruapehu kunnen maken, gedeeltelijk over knuppelpaden naar de Waitonga waterval. Een omgeving die ons even aan de Hoge Venen deed denken. Het jong veulen dat Freddy heet deed me nog maar es versteld staan, over riviertjes springen zoals een jonge kerel van 16. Ik deed het hem dus niet na - wou m'n fotocamera niet in de plomp zien belanden.
In Foxton vonden we onze nieuwe pleisterplaats. Met een grote hollandse windmolen. Zo ook aangeduid op de wegwijzers: 'De Molen - Windmill'. Het is weer eens wat anders dan de 10m grote plastieken oranje wortel die in Ohakune langs de weg staat. Rare jongens, die Kiwi's.
Gisteren bleven we nog een dagje in Foxton Beach waar een brede rivier via een 'estuarium' in de zee stroomt en een vogelreservaat is. Mooie foto's kunnen maken van waadvogels al hebben we enkele lepelaars gemist wegens iets te laat of iets te ver. Wel een koppeltje gefotografeerd van de bedreigde Wrybill, de enige vogel ter wereld met een zijwaarts gebogen snavel.
Nu dus onderweg naar Kapiti waarheen we morgenvroeg een ferry moeten nemen, hopelijk vaart die uit als het weer niet te slecht is. We overnachten dan op het eiland. Daar is geen internet en geen telefoonverbinding dus tot binnen enkele dagen.
Yeps, wheels are rolling again. Zaterdag nog een rustige dag genoten in het zonnetje van Hawkes Bay bij het kasteeltje van Marc en Ingrid. Mooie korte wandeling met Marc en gids Hannah in het Boundary Stream Reserve, waar het DOC probeert een ongerept stukje natuur herop te bouwen, zonder possums enz. Er zijn ook kiwi's teruggeplaatst en die hebben ondertussen jongskes. Die kan je natuurlijk niet zien, zijn nachtdieren. Wel de hoogste waterval tot nu toe, bijna 50m hoog. Kon nog net op de foto. Prachtige plaats voor een pick-nick. Daarna tijd om de voorraden aan te vullen. Ook de was is ondertussen nog eens gedaan, dus klaar voor the road.
Gisteren zondagmorgen vertrokken richting Taupo. Recht naar het slechte weer. Niet blijven hangen in Taupo, de attracties daar zijn allemaal van geothermische aard en dat hebben we nu wel gehad. (Blase he) Prachtig en groot (krater)meer, dat lake Taupo. Dus gestopt in Taurangi bij het cafe dat door de Lonely Planet aangeraden wordt, voor koffie en stuk vlaai en dan naar het stukje werelderfgoed: Tongariro national park. De bergen waren zelfs niet te zien door de laaghangende bewolking. De voor vandaag geplande Alpine Crossing kan niet doorgaan door de sneeuw - er wordt hier nog geskied ! De Crossing kan, maar dan met crampons en piolets (ice axes) en alle klimtoestanden - niks voor 2 grootvaders zoals wij . We zitten nu in Ohakune, opgestaan met stralende zon - ik heb hier een prachtig zicht op Mt Ruapehu. Seffens naar de I-site en dan een kortere wandeling waarna we verder naar 't zuiden trekken. Dan hebben we een half dagje meer tijd om Paraparaaumu te bereiken voor een nieuw hoogtepunt, nl. Kapiti Island. Fingers crossed dat dit weer mag blijven duren . Tot schrijfs,
Is het vandaag al. De tijd vliegt. We hebben het art deco stadje Napier bekeken. Het is in de jaren dertig door een aardbeving weggeveegd en opnieuw opgebouwd volgens de mode van die tijd. Allemaal in hout en met max. 1 verdieping. Mooi beschilderd en kleinschalig. Vanmorgen weer een serieuze wandeling langs de zee, om kwart voor 6 opgestaan en om 7u waren we onderweg. Om ten laatste 11u moesten we op de terugweg zijn om niet door hoog tij verrast te worden. Na een achttal km kwamen we bij het Black Reef en een kolonietje Jan van Genten, ongeveer een dertig koppeltjes. De grote kolonie was nog 2km verder maar afgesloten wegens broedseizoen. 't Was weer eens zweten met die zware fotoapparatuur maar de resultaten zijn de moeite waard. Spijtig dat we ze niet kunnen opladen in deze blog. Dat moet wachten tot we terug zijn. Freddy wou vriendjes worden met een pelsrob maar die was er niet van gediend, blaffen en grauwen, amai. Hij heeft zich dan maar omgedraaid en is weggezwommen (de zeehond, niet Freddy he). Nog even een bedankje aan ieder die een reactie gepost heeft, het is voor ons erg fijn om ook iets van thuis te horen. Groetjes,
Maar al een hele tijd geen internetverbinding kunnen vinden. Ook de gsm heeft het op veel plaatsen moeilijk. Van het rotte weer in Rotorua door de regen naar Whakatane (zeg Fakatane) aan zee. En joepie, het werd droog. Maar het bleef maar waaien en de schipper van de Peejay wou niet uitvaren. Dus maar een dagje aan wal gebleven, gewinkeld, museum bezocht enz. 's Avonds op een wandelingetje langs de zee nog walvissen gezien, een volwassen dier en een kleintje. Er werd ook gesurfd, op serieuze golven en branding. En 's anderendaags staken we in zee voor een bezoek aan White Island, een belevenis van formaat. Waar kan je nog een aktieve vulkaan bezoeken ? Klopt, niet zonder gevaar en op de boot kregen we een helm en een gasmasker en die waren beide nodig. We kregen instructies over wat te doen als er onverwacht een uitbarsting zou komen. De laatste was in 2000 en de volgende is over tijd . Het eiland verandert van dag tot dag en het is zaak om perfect in de stappen van de gids te gaan. Sommige heuveltjes vormen slechts een dunne korst boven kokende modder. Uit openingen wordt de stoom onder enorme druk naar buiten geperst, gepaard met hevig gefluit en gerommel. Het groene kratermeer is slechts zichtbaar als een forse windstoot de zwavelwolken wegwaait. Drupneuzen en tranende ogen waren ons deel. Van het schip naar de wal en omgekeerd was met een opblaasdinghy dus gelukkig was 't weer niet te ruw. Eergisteren staken we door naar Gisborne over een prachtige weg langs Waioeka gorge en verder via kilometers onverharde weg naar lake Waikaremoana. Daar hebben we gisteren dan een dagwandeling van 16 km gedaan, door het oerwoud door modder, water en sneeuw en over omgevallen woudreuzen, nogal een ervaring. Freddy dan nog in short. Een jong boompje, helemaal doorgebogen met het kruintje in de sneeuw, wachtte tot Freddy langskwam om opnieuw omhoog te veren en zijn lading sneeuw in Freddy's broekspijpen te lanceren. Ikzelf ben ook niet ongeschonden: een blaar op m'n linkerenkel. Vanmorgen nog de watervallen bezocht en dan naar Hastings, en we zijn hier bijzonder gastvrij ontvangen bij Ingrid, Marc en Hannah en Helen. Ze wonen hier prachtig, je mond valt ervan open als je het uitzicht ziet van hier uit. Voila, tot zover ons nieuws - voor de volgende dagen staat Napier en Cape Kidnappers op het programma. Tot schrijfs,
We hebben de rotte eierenstank van Rotorua achter ons gelaten - al viel dat nog wel mee. Heel wat over de Maori bijgeleerd, de Haka meegemaakt en van hun Hangi meegegeten (gekookt op een gat in de aarde). Overal in en rond het stadje gulpen de stoomwolken omhoog - nooit gezien en gehoord dat het water in de riolering kookt ! Bubbelende en rondspattende kokende modder en hoog spuitende geysers. Het meer is een kratermeer - de aardkorst is hier erg dunnetjes. Ondertussen zijn de hemelsluizen opengegaan en is onze mountainbiketocht in Whakarewarewa in t water gevallen. Hierboven willen ze precies de regenhoeveelheid van een jaar in enkele dagen laten vallen. Hier niet ver vandaan zijn enkele honderden autos vast komen te zitten in de sneeuw. Rotorua kende de koudste lentenacht sinds achtienhonderdenzoveel. Wij zijn nu in Whakatane met de bedoeling het vulkanische White Island te bezoeken maar dat ziet er niet goed uit. Het is meer dan een uur varen en de zee zal waarschijnlijk te ruw zijn om nog maar aan te leggen. We wachten eventueel een paar dagen af, een beetje tijd hebben we nog. Aan allemaal de groetjes van ons beiden.
Dany en Freddy
- er wordt hier nog geskied ! 
. 
.
