Hoi allemaal - bedankt voor alle reacties tot nu toe, dat doet goed aan ons hartje. Ook merci vanwege Freddy voor de verjaardagswensen, Ondertussen zijn we in Fjordland nog een tripje gaan maken: een cruise met overnachting in Doubtful Sound. Geen grote boot, er was voor 12 passagiers plaats. Wij twee waren er en nog twee israeliers. En drie bemanningsleden. We werden dus nogal verwend - alsof we van de familie waren. Een spijtige zaak echter dat er geen dolfijn te zien was, nog geen vin. Dat was al een paar weken zo - volgens Des, de kapitein. Bij gebrek aan dolfijnen dan maar gaan vissen - ik heb mijn allereerste vis gevangen! En nog ne stoere rode kabeljauw. Freddy deed nog beter: hij had er twee dikke en dan kreeg hij een haai van zo een anderhalve meter aan de lijn. Het beest brak de lijn op het einde - te sterk en te zwaar. Daarna goed geslapen op het water maar er vroeg uit. Doubtful Sound moet een van de mooiste fjorden ter wereld zijn. Even na de middag terug in Te Anau - dat we nu wel gezien hadden. Dus op weg naar het zuiden langs de scenic route. Stilaan weg uit de sneeuwbergen naar de heuvels. Heerlijke verblijfplaats gevonden tegen een heuvel aan met zicht op zee. Gisteren dan naar Invercargill en verder naar de Catlins - vuurtorens, een zeeleeuw gezien die niet aan land wilde komen en even verder een eeuwenoud versteend woud dat bij eb boven water komt in Curio Bay. Dan naar Bluff voor de ferry naar Stewart Island. En dat was de moeite: voor zulk een hobbelig ritje moet je op de kermis flink betalen. Niet iedereen kon zijn lunch binnenhouden maar wij vonden het plezant. We hebben hier ondertussen meer tijd op zee doorgebracht dan de rest van ons vorige leven. Vandaag was het het dan weer natuurtijd - met een gids van Ruggedy Range een ganse dag op Ulva eiland, waar alle possums, stoats en ratten uitgeroeid zijn. Ons groepje telde 5 personen, waaronder een koppeltje van Kwaadmechelen - de wereld is klein. Heel veel mooie en zeldzame vogeltjes en bijzonder plantenleven met veel wilde orchideeen. Alleen werd de wind steeds sterker en de zee steeds wilder en we moesten nog terug naar het hoofdeiland. Dat werd dus weer eens een wilde rit in een notedopje. Tot zover voor vandaag, ik moet nog terug door de regenvlagen die opgestoken zijn en kokerellen en was en plas roepen.
De twee dagen voor ons vertrek is er geen berichtje meer toegevoegd. Had gehoopt om van een bungeesprong te kunnen schrijven maar het waaide te hard.
De nodige adrenalineshot kwam van de jetboot, een natte waaw-ervaring. Rakelings langs de rotsen in een canyon tegen een snelheid van meer dan 80 per uur, met tussendoor nog draaikes van 36o graden. Ook bezochten we Arrowtown, een oud goudzoekersstadje met enkele oude Bokrijk-huisjes waar de Chinese kolonie vroeger verbleef.
En dan.... het vertrek voor de Milford Track. In totaal 39 mensen in onze groep, waarbij een gezelschap van 20 Australiers. Een paar fervente wandelaars uit Hong-Kong - anderen uit Canada, Engeland, Singapore... Ook enkele goed getrainde oude dames !
We vertrokken onder begeleiding van 4 gidsen. De opvang is steeds prima geweest met erg lekker eten en drinken. De eerste dag was het vooral kennismaking - een koppel Australiers met nog een vriend erbij lag ons goed vanaf de eerste ogenblikken: de man is een gedreven fietser en fietste vorig jaar nog Alpe 'd Huez op.
Dag 2 begon het nog rustig met redelijk mooi weer, 16 km voornamelijk langs een rivier op. En 's avonds een verrassing voor onze Freddy: een verjaardagstaart met kaarsjes erop, en kusjes van Claudine - een van de gidsen - er nog bovenop. Ze hadden zich eerst nog een dag vergist en de taart is in de namiddag nog per helicopter naar Pompolona Lodge gebracht moeten worden. Een verjaardag om nooit meer te vergeten.
Dag drie was het menens, 15 km ofwel steil bergop ofwel steil bergaf, van in het begin in de regen en hogerop door de sneeuw. Mc Kinnon pas over waar het erg waaide en berekoud was. Freddy en ik kwamen als vierde en vijfde binnen om kwart na twee 's middags. Nadien nog even naar de vijfde hoogste waterval ter wereld gewandeld. De laatste wandelaars kwamen binnen om 9 uur 's avonds - het was nog net licht.
Gisteren dan de laatste dag met meer dan 21 kilometers - opnieuw door een prachtig landschap maar op het einde hadden we er wel genoeg van - pijnlijke voeten en knieen en spieren - maar de meesten hadden het nog moeilijker. We hebben goed gepresteerd tussen al die getrainde wandelaars, het was een onvergetelijke ervaring. Toen de lodge in zicht kwam, was dat weer even knipperen - het enige privegebouw in de Milford Sound met zicht op Mitre Peak (ook vanuit onze kamer).
Vandaag niks meer gewandeld, enkel nog een cruise op de Sound en daarna een lange busrit terug naar Queenstown.
Vandaag verder nog wat winkelen en uitrusten en morgen op weg naar Te Anau waar we overmorgen de boot nemen voor Doubtful Sound. Tot dan.
Dany en Freddy
