Zondagavond 1 november. Onze plannen zijn onder invloed van de omstandigheden hier weer wat gewijzigd. Gisteren, in Franz Jozef, was een fantastische dag. Samen met een nederlands koppel met een helicopter naar de gletscher gevlogen en daar ter plaatse met een gids enkele uren rondgetrokken tussen en door en in ijsgrotten en ijskegels. Voorlopig zijn we ook de laatsten die de kans kregen want wij moesten wat vroeger vertrekken omwille van omlaagkomende wolken, en die wolken zijn er nog. Vanmorgen tralalie, regen oftewel drizzle - zo van die regen die daaagen kan duren. De kajaktrip in Okarito dus maar afgebeld en zuidelijk langs de westkust richting Haast. Na een 50-tal kilometers klaarde het toch wel op zekers, verdorie ! Dan maar een paar kleine wandelingetjes in de plaats. Eerst bij Lake Manapoura, wandeling tot aan de zee waar er Pinguins zouden nesten. Mooie wandeling maar geen pinguin te zien. Daarna naar Knights Point, een uitzichtpunt dat bijzonder is omdat er ... niets te zien valt. Een grote ononderbroken watervlakte tot aan de Zuidpool. Gepick-nickt bij Ship Creek. En daar hebben wij dan kennisgemaakt met de gevreesde sandflies. Altijd maar meer en meer en de deuren van de auto moesten open blijven, dus daar zaten ze naderhand ook in met hopen tegelijk. De wandelingen in Ship Creek hebben we dan maar allebei gedaan en de swamp wandeling was de moeite waard met de mammoetbomen en de speciale vegetatie. In Haast gekomen zijn we nog wat verder doorgereden tot Jacksons Bay - een piepklein vissershaventje aan het eind van de wereld - de weg houdt hier ook op. Haast, genaamd naar de ontdekkingsreiziger Julius Haast is de laatste stop voor we de pas doorgaan naar Wanaka en Queenstown. Het telt ietsje meer dan 600 zielen en er is ook weer geen verbinding voor de GSM. In de pas zouden enkele watervallen het bezoek waard zijn. Dat horen jullie dan binnenkort weer.
Gisteren dus vertokken van Abel Tasman, eerst naar het stadje St.Arnaud aan lake Rotoiti. We waren er al bijna voorbij voor we het zagen, slechts enkele honderden inwoners en gelukkig wel een benzinepomp. Aan het meer uitgestapt en bijna onmiddelijk weer ingestapt. Ondanks de stralende zon kregen de southerlies ons te pakken, de ijskoude wind vanuit de zuidpool. Ook aan lake Rotorua was het idem. Langs de Buller gorge naar Westport waar we de "seal colony" gingen bekijken. Er waren er slechts een tiental - soms zouden er tot 200 zijn. Ook de straffe zon maakte een goede foto onmogelijk. Dan maar verder naar Punakaiki waar we eerst onderdak vonden en dan de pancake rocks en de blowholes bezochten. Het werd net hoogtij, de beste periode. En het was weer eens een hoogtepunt, het geluid was bij wijlen beangstigend. Net of er een enorme goederentrein op je toegestormd kwam en even later spoot het zeewater enkele tientallen meters de lucht in.
Ook vanmorgen zijn we bij hoogtij nog eens teruggegaan omwille van het betere licht van de ochtendzon.
Omdat we weer een beetje voorsprong hebben op het schema zijn we naar Arthurs Pass gereden op aanraden van de i-site. Dat was een omwegske van een 200 km en eigenlijk niet de moeite waard. In de europese Alpen zijn mooiere passen te vinden. Dus maar weer rijden en rijden tot in Okarito waar we blijven wilden - echter geen plaats ! Benzinemeter moet steeds in de gaten worden gehouden, het is erg dunbevolkt hier. Dorpjes liggen 45 km, dan weer 25 km en dan weer 55 km uit elkaar en er ligt bijna niks tussenin. Of het moet een gehuchtje zijn met bijvoorbeeld twee inwoners !
Nog maar wat verder dus en nu zitten we in het dorpje Franz Joseph, bij de gelijknamige gletcher. Straks plannen maken voor die gletschers en nadien gaan we dan wel naar Okarito terug.
de hollandse ontdekkingsreiziger gaf zijn naam aan wat nu een klein maar prachtig nationaal park is. Vanmorgen ontwaakt met prachtig weer, haastig alles klaar gemaakt en vertrokken naar Kaiteriteri om de watertaxi te nemen. Een korte stop bij Split apple rock en bij een paar zeehonden en daarna afgezet als enige twee in Tonga Bay. Van daaruit hebben we een vijftiental kilometers ge"hiked" via Bark Bay naar Torrent Bay waar we om 4u namiddag terug opgepikt werden. Alles tesamen een heerlijke dag in prachtig weer, slechts nu tegen de avond steekt er wat wind op en drijven er wolken binnen. De vooruitzichten voor de volgende dagen zijn belabberd, maar dat kan ons nu niet meer schelen - morgenvroeg terug op weg naar de westkust !!! Groetjes,
gezet door het weer . Vannacht geselde de regen de ramen, en vanmorgen om 7 u was 't nog steeds van datte. Dus nog maar eens omgedraaid en wat later opgestaan. En stilaan klaarde het op. In plaats van Abel Tasman dan maar een alternatief gezocht: Takaka hill walkway. Drie uur door een landschap van raar gevormde rotsen, gevaarlijke gaten en bossen uit LOTR. Je had het gevoel alsof er elk moment een Ork, Hobbit of een Elf achter een boom kon uitkomen. We troffen er een koppel locals (mevr. de dominee met haar echtgenoot) die ons het adres van een kunstschilder gaven in het dorpje Takaka zelf. Mooie maar onbetaalbare schilderijen van NZ-landschappen, met fotografische precisie geschilderd. Goed gesprek gehad met de vriendelijke man. Hij wees ons op een kleine scenic reserve vlak bij met grote Nikau-palmen en spectaculaire rotsspleten met een mooi zicht op de zee en de omgeving. En gelijk had hij. Stilaan begon de honger ons terug te lokken naar Motueka. Zo druk als 't gisteren was, zo kalm is het vandaag. De weersvoorspelling geeft niks goeds - ten vroegste zaterdag zou het gaan verbeteren. We zien wel, als het zo blijft moeten we toch stilaan zuidwaarts trekken en eventueel bij het terugkomen een nieuwe poging wagen. Tot schrijfs,
Vandaag met de grootste ferryboot (gebouwd in R'dam) van Wellington naar Picton op 't zuideiland over straat Cook overgevaren. De aankomst was adembenemend, tussen de rotsen en fjorden van Marlborough Sound, met soms weinig plaats om te manoeuvreren. Vertrokken met betrokken weer in Wellington, met prachtig zonnig weer gedurende de overvaart. Van Picton over de kustweg naar Havelock en Nelson - nog nooit een weg met zoooveel draaikes gezien. We hadden om de 200m kunnen stoppen om te fotograferen, ongelofelijke panorama's. Bij onze 2de stop stond er al een camper. De chauffeur had net een kiwi (vogel he) de weg zien oversteken. Hij zat nog onder een struik. 't Was natuurlijk geen kiwi maar een weka. Kon niet dadelijk op de naam komen en vroeg a Freddy hoe zo'n soepkip alweer heette - waarop het meisje in de lach schoot. Het bleken de eerste vlamingen te zijn die we op de weg tegenkwamen. Was het een slecht teken ? Even later begon 't te miezeren. Onze pick-nick ging dus door IN de auto en dat viel niet echt mee. Al was 't wel lekker. We zijn langs Nelson doorgereden tot in Motueka. Als 't morgen niet te slecht weer is gaan we een stukje (het mooiste stukje natuurlijk) van de Abel Tasman Walk doen, met de watertaxi laten afzetten en in de late namiddag ook weer terug laten oppikken. Hopelijk lukt het, fingers crossed. Dan laat ik jullie morgen zeker weten hoe het was. Groetjes,
Dany en Freddy
