Gewicht: 3,120 kg

Toen ik vanmorgen binnenkwam, zat ze in de Maxi-Cosi met 2 verpleegsters er bij .  Ze was vanmorgen zo wakker, dat ze haar in de Maxi-Cosi gezet hebben, want in haar bedje is ze niet gelukkig! 

Ik heb het badje dan gedaan, want anders is ze niet gelukkig.  En hoe langer we wachten, hoe hongeriger dat ze wordt.  Tijdens het badje kwam de kiné zeggen dat ze rap na het badje langs ging komen.  Ook dit ging vrij vlot, de saturatie bleef vrij goed stabiel.

Ook het drinken ging niet slecht, al kwam er blijkbaar niet veel uit de speen.  Een goede 10ml heeft ze gedronken.  Toen in rond 13u45 terugkwam van het eten, werd ze al terug wakker, amai alert dat ze is seg!  Uiteindelijk heb ik haar dan al maar ververst en zijn we aan het flesje begonnen.  Deze keer heeft ze zonder probleem 30ml gedronken, ze was er wel uitgeteld van. 

Vandaag is ook de pastor langs geweest, ze is haar komen zegenen ifv lichtmis (even werd ik emotioneel bij de tekst).  De pastor had snel door dat ik wat nood had aan een gesprek, dus is ze even gebleven.  Ze zei ook dat ze nog wel eens ging binnenspringen als een gesprek me goed deed.  En mij doet dat zeker goed, want dat mis ik hier wel....hoe vaak ik het ook al laten horen heb....  Ook al zeggen ze dat je gerust een psychologe mag vragen, ik ben niet de persoon die zelf vindt dat ze iemand nodig heeft, eerder iemand die hoopt dat een ander ziet, dat ik iemand nodig heb....  Ik hoop al 8 weken dat er iemand dit zou zien hoe hard ik dit nodig heb, en de pastor die zag dit.... maar blijkbaar zijn er nog ouders die dit vinden en dit niet durven melden.... Ze bieden maandelijks wel een oudersessie aan, maar ten eerste 1x per maand is wel weinig (blijkbaar was dit vroeger wekelijks) + op die sessie verteld de psychologe hoe jij je voelt, hoe een kind zich voelt, dat anderen dit niet begrijpen....maar dit weten we allemaal en dit klopt ook allemaal, maar dit hadden we niet verwacht van de sessie...vele ouders willen graag hun verhaal doen....

Al goed dat er een familie-lounge is aan de dienst neonatologie, in deze ruimte kan je een koffie drinken, middagmaal opeten, .... maar deze ruimte is ook een beetje ons (ouders) gesprekslokaal.  Hier kom je zelf met andere ouders in contact en begin je zelf te vertellen, wenen, ... Maar dit is hetgeen we nodig hebben...eigenlijk spelen we hier zo een beetje elkaars psychologen... en dat is goed, maar 90% van de ouders die ik al gesproken heb, mist toch wel wat psychologische ondersteuning.  Ik heb het ook enorm gemist in het begin, omdat je de dienst niet kent en je wordt er letterlijk in gegooid...en de verpleging legt het wel grotendeels uit, maar toch het blijft overweldigend...  Ik zeg het, ik nodig iedereen uit om eens langs te komen, niet zo zeer voor Elise, maar gewoon om de dienst eens te zien...je kan het je gewoon niet inbeelden als je er nog nooit bent geweest...en dan nog..daar dagen, weken, maanden aan een stuk zijn, dat is onbeschrijfelijk...

Je leeft niet meer maar wordt geleefd!  Ons dagritme: Kenny gaat werken en ik breng Mats naar het school.  Dan ga ik door naar het ziekenhuis, daar blijf ik dan tot Mats opgehaald moet worden. Kenny komt samen met ons thuis, we eten samen.  Dan vertrekt Kenny naar het ziekenhuis, ik doe Mats slapen en rond 22u komt Kenny thuis.  Hij verteld hoe het geweest is en dan gaan we slapen, en zo elke dag opnieuw, opnieuw, opnieuw.....vermoeiend.... je kan/wil niets anders doen dan dit stramien of je voelt je schuldig tegenover haar....