|
Ik had gisteren besloten dat ik vandaag eens aan mijn eigen ging denken en dat ik wat later naar het ziekenhuis ging gaan zodat ik naar Leuven stad kon gaan (met de bus) om nog wat solden te gaan doen. Ik was al een week aan het wachten op de sociaal assistent, nu moest zij maar even op mij wachten. Dus ik bel om dit te laten weten.
De verpleegster zei: 'Ah maar dat kan zeker geen kwaad, ze (Elise) trouwens juist terug!' Waarop ik vraag: 'Van wat?!' Zij: 'Awel het is al gebeurd!' Ik: 'Ja, maar wat dan, een onderzoek?' Zij: 'Euhm, ik ga u de verpleegster even doorgeven die haar verzorgd....
De verpleegster wist mij dus te vertellen dat de dillatatie dus al gebeurd was! Was dat even verschieten, hier wisten wij dus niets van! Blijkbaar als gisteren de dokter buiten ging, na ons gesprek, kreeg zij telefoon van de chirurg dat Elise de dag erna als eerste kon gedaan worden op het OKA. De dokter kon mij toen niet meer inlichten, omdat ik reeds vertrokken was en blijkbaar heeft er niemand dit meer gemeld naar ons toe. Ook niet wanneer Kenny 's avonds belde om te melden dat hij er niet meer ging geraken. Elise was dus al terug en alles was weer snel en goed gegaan. Deze keer was ze wel met beademing terug op neonato. Wanneer ik dan vlak voor de middag aankwam, hadden ze net de beademing verwijderd. Voor haar comfort hangt ze wel terug aan de optiflow (neusbrilletje) op 6. De verpleegster is dan nog eens excuses komen aanbieden, omdat niemand ons op de hoogte had gebracht. Nu missen is menselijk, maar emotioneel voelden we ons wel weer even slechter, want wij waren niet daar voor dat nieuws....
|
