|
Gewicht: 2,920 kg
Vanmorgen nogmaals naar de dokter gevraagd. De verpleegster heeft haar toen gebeld, in de namiddag ging ze langskomen. Zelf ben ik dan het gesprek begonnen over de flesvoeding, omdat ik ook terug ondervind dat ze precies terug wat pijn heeft bij het drinken. De dokter zei dat ze het aan de chirurg had gevraagd en dat ze haar vorige keer (15/1) een 7mm gedillatteerd hadden. En blijkbaar kunnen ze tot een 15mm gaan. Dus ze gaat dit maandag voorleggen op de staf en dan eens bespreken met de dokters die haar volgen. En dan gaan ze aan de chirurgen vragen wanneer ze haar kunnen plannen.
Verder zei de dokter, als we echt naar huis zouden willen, dat dit eventueel al gaat. Maar wurst-case scenario: met sonde, met monitor en met zuurstof. Zij zouden dan ook zorgen voor thuisverpleging, logopedist en kinesist... Maar ze zag de schrik in men ogen. Het is enkel een mogelijke optie waar we over mogen nadenken, maar zeker niet moeten doen. Ik zei dat dan men grootste schrik, Mats en zijn ziek zijn, was. Ze stelde voor om ze dan alle 2 thuis te houden, maar dat zou ik niet aankunnen!
Over het thuishouden van de crèche, dat vindt zij nog steeds de beste optie, maar het moet inderdaad mogelijk zijn. 2 dagen valt al goed mee tov full-time.
Door al deze informatie en ik voelde me al ze kwetsbaar, brak men emotie ineens los. Ik kon precies weer niet stoppen met wenen... Ik ben dan in de familie-ruimte een koffie gaan drinken en daar heb ik nieuwe ouders leren kennen, die me er even bovenop geholpen hebben. Maar ik voelde me echt een wrak...
De kiné is 's morgens langsgeweest om het badje mee te doen en dat ging deze keer wel vele beter, we wikkelen ze in een luierdoek en zetten haar er zo in, vindt ze aangenaam. Het is echt een super kiné!
's Avonds was ik wel wat later thuis wegens een afscheidsfeestje, van onze grote baas, op het werk. Ik moest nog eten en merkte dat Kenny ook al die info moest verwerken en dat hij niet vertrokken geraakte naar het ziekenhuis. Omdat we er alle 2 emotioneel serieus onder beginnen te lijden, zei ik hem dat hij eens een avondje thuis moest blijven bij ons. Hij heeft dan naar neonato gebeld om dit te melden en ze zeiden dat het oké was én dat alles goed ging met haar!
|
