Rond 7u30 's morgens werden we plots gewekt door de verpleging.  Mijn hart stond even stil, het ergste ging door mijn hoofd! Neonato had gebeld met de melding dat Elise vroeger naar het OKA kon en of we dan nu naar daar konden gaan. Ergens vonden we dit beter, dan was het ook sneller gedaan en zouden we sneller resultaat hebben. Iedereen van de familie was trouwens ingesteld op de namiddag en hopelijk konden we tegen dan al een verlossend telefoontje doen.

Het 'afscheid' was echter zéér emotioneel, je voelt je zo machteloos, hulpeloos,... Gisteren zet je nog je kind op de wereld en nu al moet ze onder het mes...onwezenlijk...echt wat er dan allemaal door je hoofd gaat....

Na de middag kreeg ik dan het verlossende telefoontje dat Elise terug op neonato was en dat alles goed verlopen was! Het was het minst erge scenario, dus gewoon de slokdarm verlengen naar de maag en de fistel afbinden. Maar desondanks blijft dit toch een zware operatie...voor een volwassene zou dit al zoveel impact hebben, laat staan voor zo een klein baby'tje...

Dus nu is het herstellen van de operatie zelf en dit zal zeker 1 week duren. Tijdens de operatie heeft zij trouwens nog een klaplong gehad en steekt er een drainage tussen long en rib om het vocht dat daar zit weg te krijgen.

Een beetje samengevat: operatie: volledige narcose en intubatie. Ze hebben dan een snede gemaakt  aan de rechter zijkant van haar lichaam, van onder haar oksel tot een stukje op haar rug.  Ze doen dit omdat ze een meisje is en zodat je niet te veel litteken zou kunnen zien.  Ik vond dat wel leuk dat ze daar rekening mee houden.  Dus dan zijn ze van aan die snede onder de long doorgegaan tot ze bij het stukje slokdarm waren en zo hebben ze de operatie dan uitgevoerd.

Het was ook wel een emotioneel moment om haar terug te zien, ocharme zo een klein lichaampje met zoveel draden en buizen (drainage, beademing, infuus, ....).