Het is 7u s´ morgens; ik sta op, en ga me wassen, en even kijken of er koffie moet gezet worden in de leefruimte, maar blijkbaar zijn er al vroegere vogels die de koffie hebben klaargezet, daaromtrend is er een goede samenwerking. Nu ga ik me even bezighouden met het programma budgetbeheer op mijn laptop, nu ik alle financiele gegevens heb wat betreft mijn persoonlijke rekening, even zoeken maar het valt goed mee om het te begrijpen, en algauw kun je een duidelijk maandelijks overzicht hebben. Na het middageten is het afwachten op het bezoek. Eerst nog een koffie drinken in de leefruimte. ik schrijf nog wat verder in mijn dagboek op mijn kamer, de deur staat op een kier, toen ik een klein meisje zag voorbijlopen, ik zie dat het de kleindochter is van mijn vrouw, ze had me ook direct op mijn bed zien zitten, en riep, " hier ligt Opa " gevold door de jongste dochter van mijn vrouw, haar echtgenoot, zoon, en mijn vrouw. Het jongste meisje is 10 jaar en had voor mij een heel mooie tekening gemaakt, haar broer, dus ook de kleinzoon van mijn vrouw is 18 jaar. Het was een warm onthaal. Na wat spullen te hebben uitgewisseld, gaan we naar het cafetaria en hebben we een gezellige twee uur samengezeten, gezellige babbel. Rond 15u30 nemen we afscheid, en heb ik terug een goed gevoel. Vol goeie moed schrijf ik verder in mijn dagboek, mijn kamergenoot heeft bezoek van zijn vriendin met zoon, en nodigden me terug uit een koffie te drinken, dat sla ik niet af. En zo worden er wat over onze problemen gebabbeld, en het is misschien wel goed even te praten met buitenstaanders, die ook psychische problemen hebben van andere aard. En zo zijn we aan het avondeten gekomen, en schrijf ik verder op mijn kamer in mijn dagboek, en zeker vanavond Lili en Marleen niet vergeten, dat maakt mijn zondag helemaal goed. Dan rest er alleen nog de verpleegpost die mij een pilletje heeft oom de nacht in te gaan.
Twee belangrijke dagen van bezoek, vandaag komt mijn vrouw, en spreken we over financiele afspraken, en morgen komt de jongste dochter van mijn vrouw op bezoek. en twee kleinkinderen van mijn vrouw, de jongen is achttien, en het meisje is tien jaar. Het eerst waar ik s` morgens zin in heb is koffie, het is 7 uur, ik ga me wassen en kijken of er koffie moet gezet worden in de leefruimte, maar dat is al gebeurd, er zijn hier een paar vroege vogels die met het krieken van de dag opstaan. Deze voormiddag ga ik pagina´s van mijn handgeschreven dagboek op wordpad zetten, zo verdrijf ik beetje de spanning voor deze namiddag, alhoewel ik deze week al te horen kreeg van mijn vrouw," ik laat je niet vallen ", het gaat toch om een redelijk bedrag, aangaande de erfenis van mijn ouders. Dus toch al een kleine geruststelling. Om ongeveer 14u komt mijn vrouw toe op de kamer, we omhelzden mekaar, ze had nog wat spullen bij die ik nodig had en we trekken samen naar het cafetaria, om bij een koffie over de zaak te spreken. We zijn tot een akkoord gekomen zonder discussie, want dat wilde ik hier zeker niet, mits nog een kleine nuance komen we tot een eerlijk akkoord. Nu ken ik mijn startkapitaal, en kan ik kijken voor een appartement die past in mijn prijsklasse als gepensionneerde. Ik heb ook een budgetplanner op mijn laptop geinstalleerd, omdat het voor mij gemakkelijker is voor een maandelijks overzicht. Ik ben niet zo administratief ingesteld. Na haar vertrek ben ik met een gerust gemoed een koffie gaan drinken, en de hele zaak even uit mijn hoofd zetten. Na het avondeten schrijf ik mijn dagboek met handschrift verder. Er wordt op deur geklopt, mijn kamergenoot krijgt bezoek van zijn vriendin, en nodigde me uit een tas koffie te drinken in het cafetaria, het was een aangenaam gesprek, en wat afleiding kan ik wel gebruiken. terug s´ avonds wat tv kijken met een koffie, en na een pilletje met een nogal gerust gemoed gaan slapen.
Het is al een week geleden dat ik hier opgenomen ben, om 9u15 is er therapie, en de vraag is, hoe de week verlopen is. Ik heb ondertussen al begrepen dat er patienten zijn met een groter psychisch probleem, of stel ik me weeral ter zijde om mijn probleem te minimaliseren. Maar een ding staat, vast psychiaters en therapeuten nemen elk geval vakkundig aan om de doelstellingen van ieder patient te verwezenlijken, hoe zwaar ook de aard van de psychische problemen mag zijn. Ik heb de week ervaren, tot rust komen, bezinning, logisch nadenken om mijn doelstelling te bereiken met behulp dus van de psychiater en therapeuten. De psychiater laat me de beoordeling zien van de electronische vragenlijst, het is een handig instrument om aan te tonen wat voor een persoon iemand is, zo weten de dokters, psychiaters, therapeuten beter de kern van de psychische aandoening. Dat is wat ik denk. Deze middag eet ik een visstoofpannetje met rijst, heel lekker. Morgen komt mijn vrouw terug op bezoek, en ben ik terug wat zenuwachtig, want we moeten het hebben over de financiele kern van de zaak, je moet weten, al mijn inkomsten gaan naar haar rekening, in het kort gezegd ik heb geen enkele euro theoretisch gezien, alsook de erfenis van mijn ouders zeven jaar geleden, zijn op haar rekening gekomen, je kan zeggen, wat stom om dat te doen, misschien heb je gelijk, liefde is blind, en ik heb het ter goeder trouw gedaan. Nu heb ik een eigen rekening, en morgen dus moeten we die financiele zaak bespreken. De psychiater is er van op hoogte van het gesprek, ik wil hier geen discussie, als er geen akkoord is dan doen we het via een bemiddelaar. Hopelijk komen we morgen tot een eerlijke compromie. Ik ga dus ook maandagnamiddag 9 september naar het kempisch tehuis, om me uit het huidig huurcontract te trekken waar ik nu samenwoon met mijn vrouw, en een aanvraag te doen voor een appartement te huren met een slaapkamer in de omgeving waar ik nu woon. Om 13u30 is er relaxatie, een voorlezing waarin een toestand van rust je laat meeslepen in het verhaal. Het voelt ontspannen aan, maar sommige patienten gaan diep in de rust, misschien is het de zenuwachtigheid voor morgen, het bezoek van mijn vrouw om tot een overeenkomst te komen. maar toch voelde het goed aan.
Dit is de laatste therapie van de week, dus heb ik tijd om te schrijven, mijn dagboek handgeschreven aanvullen, stuk voor stuk op wordpad zetten op laptop, en ook heb ik een blog aangemaakt "dagboek 66 " en de geschreven documenten plaats ik dus ook op dat blog. Nu ga ik wat koers kijken,
de ronde van spanje, tot tegen het avondeten. Na het avondeten schrijf ik nog wat op wordpad, kijk famillie, en niet vergeten te supporteren voor de rode duivels tegen San Marino. Het is niet zo een goed resultaat, al hebben ze gewonnen met 0-4, het blijft toch altijd de eerste tegen de laatste van de wereldranglijst. Maar oke zullen we dat rap vergeten, en uitkijken maandag tegen Schotland. En nu een pilletje halen naar de verpleegpost en slapen.
Een nieuwe dag, een zorg minder, namelijk de regeling met de notaris wat berteft die schulden van mijn vrouw en haar ex. De inkt van mijn pen is leeg, dus dan maar met de bic verderschrijven. om 9u15 ergotherapie, in deze therapie hebben we gepraat over gevoelens, een praatgroep waarvan iedereen aan een ander psychologisch syndroom lijdt. Het gaat om angsten, verdriet, bang van toekomst, het niet meer zien zitten. In mijn geval, mijn zelfvertrouwen terugwinnen, en twijfels wegwerken, zodat ik terug vast in het leven kan staan zoals ik vroeger. De tweede fase van de therapie geeft de therapeute een onderwerp aan, het is me opgevallen dat de start van het gesprek moeilijk op gang komt, het doel van de therapie is niet wat er gezegd wordt, maar de therapeute observeerde wie het meeste inbreng heeft in het gesprek over het onderwerp, ik zit er zo wat middenin. Voor het middagmaal is er spaghettie bolognaiase. Op mijn kamer gekomen krijg ik bezoek van de psychiater om op een tablet drie vragenlijsten in te vullen, het ging allemaal over gevoelens, en situaties van alledaagse dingen, van het leven. In de bewegingstherapie heb ongeveer driekwart uur gefietst op home trainer. Een koffie drinken in de leefruimte, de tv staat toevallig op de ronde van spanje, Filip Gilbert wint de rit. Mijn dagboek aanvullen en op blog zetten tot aan het avondeten. S`avonds in leefruimte wat tv kijken met een koffie, u moet weten dat de koffie decafine is, want er gaan hier liters koffie voorbij op een dag. En de dag is weer voorbij, een pilletje op verpleegpost en gaan slapen.
De dag begint zoals altijd, maar nu in de stabiliteits groep, het woord zegt het zelf,zichzelf stabiliseren. Na het ontbijt even wandelen in de gang, en dan om 9u15 groepskoken. Dit gebeurd eenmaal per week. Het menu is als voorgerecht, broodje italiano, hoofdgerecht, balletjes in provencaalse saus met frietjes. en als dessert tirammisou. Ik sta in voor de balletjes. Het is een leuke ervaring terug in de keuken te koken, hetgeen ik in de toekomst als ik alleen woon terug zeker ga doen. Het heeft ons allemaal gesmaakt, om 12u is alles opgeruimd. en vrije namiddag. Om 14u30 vertrek ik op afspraak bij de Notaris om een regeling te treffen betreft die schulden van mij vrouw,
Als mijn domicilie veranderd is hoef ik mij geen zorgen te maken, ik kan in noodgeval een kwijtschelding aanvragen. Dat is al een geruststelling.
Terug in het ziekenhuis is het terug tijd voor het avondeten, we doen het stap voor stap maar ben nog bang van het huurcontrakt waaraan ik nog gebonden ben van de sociale woningen. Maar we zien wel. Nu mijn dagboek handgeschreven aanvullen, een koffie drinken in de leefruimte, en wat tv kijken. bij de verpleegdienst pilletje innemen en hopen op goede nachtrust.
Niet zo goed geslapen, om 4u wakker geworden, vanaf dan gewoeld, en lichtjes ingedommeld. Om 7u15 opgestaan, gewassen en naar het ontbijt met met mijn kamergenoot. Om 9u15 is er bezigheidstherapie, die voor mij onderbroken wordt door een gesprek met de psychiater, mijn zelfvertrouwen en twijfels. Het is dus duidelijk dat ik niet moet twijfelen aan mijn doelstellingen, op zoek gaan naar appartement, en me financieel veilig stellen tegen de schulden van mijn vrouw en haar ex. Vanaf woensdag, morgen dus ga ik over naar de stabilitietsgroep, en kan ik in de voormiddag groepskoken meedoen, hetgeen ik zeer graag doe, vermits ik een jaar in Oostende in 2004 kokschool heb gevolgd. Het is 10u45 en we hebben bespreking over de evaluatie hier, zo te zien bij de bespreking zijn er tal van patienten met psychische problemen, ieder van eigen aard, en ieder probleem heeft een eigen aanpak nodig, een ingewikkelde materie als je het mij vraagt. Het is ondertussen al weer tijd geworden voor het middagmaal, biefstuk puree met salademix, van het eten niet te klagen. Toch wel wat opwinding vandaag, want mijn vrouw komt om 16u op bezoek, en er moet gepraat worden.
Precies om 16u komt ze aan met de buurvrouw, we hebben kunnen praten, en gaan appart wonen, zonder moeilijk te doen, of ruzie.
Ze is bereid daar in mee te gaan, voor mij al een hele geruststelling om als vrienden te kunnen leven, en mekaar niet te moeten ontwijken.
Na het bezoek ga ik eten, dit is hier altijd vanaf 17u30, terug op mijn kamer schrijf ik het dagboek bij handgeschreven. Morgen terug een belangrijke dag, k heb afspraak met notaris wat er me te doen staat met die schulden van mijn vrouw en haar ex. Voila, nu terug een koffie drinken, famillie kijken, nog wat meepikken van de voetbal, de vrouwelijke rode duivels tot half time. naar de verpleegpost een pilletje, en slapen.
Eerste schooldag, ook leek het voor me als een nieuwe job. Om 9u15 de eerste ergo therapie, een samenkomst van patienten rond een grote tafel in de groep "O", " onderzoek " ook obseveren, waaronder ik dus ook behoor. Er worden drie vragen gesteld aan elk van de patienten, 1 Hoe voel je je vandaag. 2 Heb je het gevoel dat je hier beter wordt. 3 Wat zijn je doelstellingen. Wat mij betreft op de eerste vraag, voelt het voor mij als verlossing, en voel me hier op dit moment beter, wat de tweede vraag betreft. De doelstellingen op de derde vraag is, dat ik mezelf wil terugvinden, wie ik was, en ik in die persoon de psychiatrie wil verlaten,
en alleen te gaan wonen, dat niet wil zeggen dat ik eenzaam ben, ik heb vrienden vriendinnen, maar liefst geen relatie in de nabije toekomst. Het gesprek duurde ongeveer een uur over gans de patienten. En was het dus tijd een koffie te drinken, dat is voor mij ook een opkikkertje. Op mijn kamer schrijf ik verder met handschrift in mijn dagboek, toen er plots op de deur werd geklopt.
Ik kreeg een nieuwe kamergenoot, deze keer een nederlands sprekende limburger, na een kennismaking had ik het gevoel dat het goed zit. Om 15u doen we een groepswandeling van een uur. Na de wandeling heb ik een gesprek met het sociaal secretariaat,
want die steun kan ik gebruiken om te zoeken naar appartement, want mijn zelfvertrouwen moet ik terugvinden, en mijn twijfels wegwerken.
Die wandeling doet zeker goed, en dat zal ook wel zo zijn voor alle patienten, maar ook heel belangrijk dat je met jezelf wat doet om eruit te komen, en voor mij is dat schrijven. We kunnen terug beginnen aan het avondeten. Ik ben online beginnen zoeken naar appartementen die in mijn prijsklasse liggen, toch een tweetal gevonden die ik opgeslagen heb. De rest van de avond nog famillie kijken op vtm go. in de leefruimte een koffie drinken en nog wat meekijken naar tv, en terug bedtijd, na een pilletje te hebben afgehaald op verpleegpost.
Toch met goeie moed wakker worden, na het ontbijt heb ik zin om te schrijven. Maar voor ik het vergeet was er deze nacht een probleempje met de Arabier met iemand van de nachtverpleging, terwijl ik nu aan t`schrijven ben laat hij mij een tekst zien op translate" sorry voor deze nacht " nam zijn spullen, en vertok. Het is een raar gevoel, ik weet niet of er bezoek komt, eerlijk gezegd liever niet, ik wil eerst wat bezinnen, en mijn hoofd leeg maken. Ik heb ondertussen vernomen dat mijn vrouw dinsdag 3 september me komt bezoeken. Ik weet niet wat er zich op het thuisfront afspeelt, maar een ding is zeker, en dat is dat we appart gaan wonen, en daar is mijn vrouw het over eens sinds het laatste telefoontje, appart te wonen. Voor het middageten is er puree met vol au vent, toch wel lekker, eventjes rust, een koffie drinken, op tv is er Spa- Francourchamp in de leefruimte. Ook eventjes stilstaan bij dodelijke crach van gisteren zatedag 31 augustus. Nu ik dit aan het schrijven ben alles met handschrift, heb ik op laptop een blog aangemaakt, en ook een E book om dit dagboek digitaal te maken. Na het avondeten ben ik bezig de eerste pagina van mijn dagboek op wordpad te schrijven, om het daarna op blog te zetten online. Ik heb me ook op vtm go geregistreerd, want Lili en Marleen wil ik niet missen,
want in de leefruimte staat de tv, negen op de tien op een ander programma, er zijn alternatieven genoeg daaromtrend. De Jef van Ida doet je problemen voor een half uurtje vergeten. Een goede afsluiter voor een goede nachtrust, na het afhalen in de verpleegpost voor een pilletje.
Wakker worden in een vreemd bed, nog even bekomen, het is 7u30, na een nogal goede nacht. Een nieuwe start, eerst wassen en om 8u het ontbijt, even rustig zitten nadenken wat ik kan doen. Ik kan veel dingen doen, mijn handgeschreven dagboek op wordpad zetten, ik schrijf ook gedichten, en maak ook animatiefilmpjes op mijn laptop, maar op dit moment heb ik er niet veel zin in, misschien omdat ik nu wel vol twijfels zit, en onrust voor wat komen gaat, niets van zelfvertrouwen, want alles was voorheen voor mij geprogrammeerd, het is precies alsof ze in een robot een andere chip hebben gestoken, en de robot bij wijze van spreken verloren loopt omdat hij die chip niet begrijpt, en dus van niets zeker is. Het enige wat ik mezelf opleg, is mijn dagboek aanvullen, omdat ik me beter voel als ik het van mij af kan schrijven. Kort voor het avondeten heb ik afspraak met de dokter, het is een rustgevend gesprek, met een doel voor ogen. wij zullen u helpen uw doelstelling te bereiken, terug zelfvertrouwen en mijn eigen" ik" terug vinden. Een nieuwe start alleen te gaan wonen. Om 12u, het middagmaal, eten is voor mij altijd al een opkikker geweest, ik eet graag, en bijna alles. Daarna ga ik naar de leefruimte met een koffie wat tv kijken, op mijn kamer vul ik mijn dagboek handgeschreven aan, Ik heb vandaag twee sms gekregen van mijn vrouw, vriendelijk, en ze is er het mee eens dat we appart gaan wonen. rond half tien ga ik naar de verpleegpost om pilletje te halen, en ga zo de nacht in. toch al met een gerust gevoel.
Het eerste gevoel wat mij opkomt is " verlossing ". Na een paar onderzoeken kom ik op de kamer terecht, een sobere kamer, anders of in een ziekenhuis,
geen tv, maar dat kan je doen in drie andere lokalen, of leefruimtes. mijn kamergenoot is een Arabier, gelukkig is er geen probleem om je verstaanbaar te maken via google translate. Het was voor mij allemaal wat verwarring. Ik krijg een rondleiding, alles komt neer op rust, therapie en ontspanning, want er is chaos in mijn hoofd, en dat moet met de therapie die ze hier hebben terug goed komen. De opwinding en de stress zijn al met mate verminderd, omdat de druk van thuis er niet meer is. Half zes, ik krijg voor de eerste maal het avondeten, veel trek heb ik niet, maar toch drie boterhammen met beleg kan nog wel. Na het avondeten komt er een leegte, lig op mijn bed proberen mijn hoofd leeg te maken " moeilijk ". Dan maar naar de leefruimte om een koffie, en kom ik op het idee een dagboek te schrijven. Ik kom terug op mijn kamer en schrijf gewoon wat mij opkomt, wat ik voel en van het gebeuren hier. Oke dit staat er op, even tv kijken met een koffie, een pilletje afhalen op verpleegpost, het is negen uur ik ben moe en gaat slapen.
In de psychiatrie terechtgekomen op 66 jarige leeftijd, tengevolge van een niet werkende samenleving met gehuwde vrouw. De ene mens is de andere niet, we hebben allemaal onze fouten, maar je kan niemand programmeren zoals bij een robot. Dit proces groeide jaren aan een stuk tot wie ik nu ben. Ik moet mezelf terugvinden wie ik was en wie ik ben, vandaar de opname in de psychiatrie. "DAGBOEK 66".
