Na een goeie nacht, sta ik op om 8 uur, heb me gewassen. De hond gaat mee naar beneden, ik ga met hem naar buiten om zijn plasje te laten maken.
Mijn vrouw is ondertussen ook opgestaan, een goeie morgen, en genieten we samen van het ontbijt.
Ik ga met de hond wandelen, en weet wat nu gaat komen, de financiele onderhandelingen, het lijkt wel politiek getint, maar ik heb recht wat van mij is, en daar denkt mijn vrouw soms anders over. We hadden al enkele afspraken gemaakt maar niet concreet wat getallen betreft.
U moet weten dat mijn vrouw maandelijks mijn inkomen met een volmacht overschreef van mijn rekening naar haar rekening, en op dit moment staat er nog 90 euro op mijn rekening. alles samen heb ik het erfdeel van mijn ouders ter goede trouw op haar rekening laten zetten zeven jaar geleden, ik heb daarvan 15000 euro uitgeleend aan haar jongste dochter als voorschot voor het aankopen van een huis. De eerste jaren had ze het moeilijk om afbetalingen te doen, maar sinds een drietal jaar betaald ze een vast maandelijks bedrag op mijn rekening. Ondertussen heeft mijn vrouw natuurlijk die volmacht niet meer, sinds twee weken.
Ik heb ook nooit geen enkel bankafschrift gezien in die tien jaar dat we gehuwd zijn, en als ik eens vroeg wat er op de spaarrekening stond was dat een vaag omschreven antwoord. Er is ook nog een geldkistje boven, waar ik geen enkel benul van heb wat erin zit, dus er moet gepraat worden.
We zitten tegenover elkaar aan de tafel, ik vraag haar mijn deel te geven van de erfenis van mijn ouders, ze noemt een bedrag op wat op de spaarrekenening staat, maar daar krijg ik volgens haar de helft nog niet van, en zou ik nog de helft moeten geven van wat de jongste dochter maandelijks afbetaald aan mij. Ik antwoordde; je hebt de keuze, ofwel delen we de spaarrekening door twee, en ik kan toch niet afbetalen op een bedrag dat ik heb uitgeleend aan iemand, ofwel laat ik een bemiddelaar komen, onpartijdig. Door die bemiddelaar schrok ze wel even, want ik had al een telefoonnummer klaar in geval van. Daarin stemde ze toe met de helft, maar ik weet dat ze meer heeft met dat geld kistje boven.
We zijn dus tot een akkoord gekomen met discussie, maar geen ruzie.
S`middags gaan we eten in een restaurent met vol buffet, de financiele zaken waren geregeld, en toen zegt ze me een lijst van materiele dingen die ik meekrijg. En dat was voor mij, oef we hebben een schikking getroffen waar we allebei toch min of meer kunnen leven.
Het eten was lekker, en verder hebben we goed kunnen babbelen.
Tegen 15 uur rijden we naar huis, een wandelingetje met de hond, gezamelijk een spelletje yahtzee, en ik vertrek terug naar de psychiatrie, tegen 6u45. Maar dat verloopt niet zo vlot, na een twintigtal minuten kom ik in een file terecht. Ik heb het nummer niet bij van de kliniek om te melden dat ik later zal zijn, want het was stilstaande file, dan maar mijn vrouw bellen dat ze het nummer opzoekt van de betreffende kliniek en laat weten dat ik later zal aankomen. Na een tiental minuten belt ze me terug; Ik heb het laten weten, en ze waren al op de hoogte van de file, u moet je niet ongerust maken. Een uur heb ik stapvoets gereden, om20u30 kwam ik op de parking van het ziekenhuis. Wat een rit van drie kwartier moest zijn, was er een van uur drie kwartier.
Mijn kamergenoot dacht dat ik niet meer kwam.
Ik heb nog wat tv gekeken, en na een goed weekend ga ik naar de verpleegpost om een pilletje, en ga slapen.
Later dan normaal sta ik op, mijn kamer genoot zegt me dat de koffie al klaar staat. In de eerste therapie van de dag is het weekendbespreking,
ik vertel mijn ervaring hoe het weekend is verlopen, en geef aan dat ik klaar ben om de overbrugging te maken tot ik iets heb gevonden om te huren.
De therapeute stelde me nog wat vragen in verband met de overstap, en zag ook dat ik op twee weken mijn doelstelling gedeeltelijk heb bereikt,
en gaf me eindelijk al groen licht voor ontslag. Maar dat bevestigd de psycholoog dokter.
En ongeveer een uur later wordt ik geroepen bij de dokter voor gesprek, en hij benadrukt nog enkele details, en geeft bevestiging dat ik woensdag 18 september vanaf 9u naar huis mag, hij wenst me alle succes toe. Ik breng mijn vrouw op de hoogte dat ik woensdag naar huis kom.
Op mijn kamer kijk ik mijn e mails na, en heb enkele huurpanden doorgekregen van immo bureau, er staat een dakappartement tussen van 495 euro per maand in het centrum van de gemeente waar ik woon,.Ik heb meteen gereageerd hopend op een antwoord om verdere stappen te ondernemen, een beter kans ga ik niet meer hebben. De eerste therapie in de namiddag is een spelletje met zinnen, iedereen kiest een kaartje, bij mij staat er op, geef je soms een complimentje aan iemand, daaruit vloeien soms diepgaande gesprekken en ga je jezelf beter leren kennen.
De laatste therapie is bewegingstherapie, waar ik gebruik van maak om te fietsen.
Op mijn kamer kijk ik eerst of ik iets gekregen per e mail, en inderdaad ik heb een formulier gekregen in verband met het dakappartement, ik heb het ingevuld tot zover ik kon, mijn vrouw gebeld dat ze mijn uittreksel van mijn laatste inkomen moest klaarleggen, zodat ik woensdag een kopie van het uittreksel en identiteitskaart bij dat formulier kan steken en persoonlijk in het immo kantoor kan afgeven, niet ver van het te huren pand.
Mijn kamergenoot krijgt bezoek, en nodigen me uit een koffie te drinken in het cafetaria, het zijn heel vriendelijke mensen, en hou zeker contact.
Het is terug tijd voor het avondeten, en moet zeggen, ik heb me al lang niet meer zo rustig gevoeld.
Het piekeren is er nog maar de druk is weg.
De avond is zoal alle andere, alleen dat ik al wat ga inpakken wat ik niet meer nodig heb. Een koffie drinken en nog wat tv kijken.
wat rest is nog een pilletje halen in de verpleegpost, en ik denk dat ik goed ga slapen.
Ik ben vanmorgen vroeg wakker, en ga koffie zetten in leefruimte, ik zoek verder voor appartement maar hoop op een gunstig resultaat aangaande het dakappartement, waarvan de formulieren zo goed als klaar liggen.
In de therapie patientenvergadering mag iedereen zijn zegje doen, wat hij of zij hier goed of minder goed vinden. Over het algemeen in de groep is iedereen positief, ik moet wel zeggen, iedere morgen rond negen uur kan je je eten bestellen, je hebt keuze uit een drietal menu´s en dat is toch uitzonderlijk.
Verder schrijf ik nog in mijn dagboek, en is het terug tijd voor het avondeten.
Ik voel me terug goed in mijn vel en heb terug perspectieven om naar uit kijken. Je moet vooral aan jezelf blijven werken om terug het zelfvertrouwen te hebben. Maar met de professionele hulp van psychiaters dokters en therapeuten, waarvoor mijn dank aan iedereen die me hierbij heeft geholpen.
Met respect kijk ik op naar jullie.
Nu nog een keer naar de verpleegpost om pilletje, en kijk uit naar morgen.
