Het eerste gevoel wat mij opkomt is " verlossing ". Na een paar onderzoeken kom ik op de kamer terecht, een sobere kamer, anders of in een ziekenhuis,
geen tv, maar dat kan je doen in drie andere lokalen, of leefruimtes. mijn kamergenoot is een Arabier, gelukkig is er geen probleem om je verstaanbaar te maken via google translate. Het was voor mij allemaal wat verwarring. Ik krijg een rondleiding, alles komt neer op rust, therapie en ontspanning, want er is chaos in mijn hoofd, en dat moet met de therapie die ze hier hebben terug goed komen. De opwinding en de stress zijn al met mate verminderd, omdat de druk van thuis er niet meer is. Half zes, ik krijg voor de eerste maal het avondeten, veel trek heb ik niet, maar toch drie boterhammen met beleg kan nog wel. Na het avondeten komt er een leegte, lig op mijn bed proberen mijn hoofd leeg te maken " moeilijk ". Dan maar naar de leefruimte om een koffie, en kom ik op het idee een dagboek te schrijven. Ik kom terug op mijn kamer en schrijf gewoon wat mij opkomt, wat ik voel en van het gebeuren hier. Oke dit staat er op, even tv kijken met een koffie, een pilletje afhalen op verpleegpost, het is negen uur ik ben moe en gaat slapen.
In de psychiatrie terechtgekomen op 66 jarige leeftijd, tengevolge van een niet werkende samenleving met gehuwde vrouw. De ene mens is de andere niet, we hebben allemaal onze fouten, maar je kan niemand programmeren zoals bij een robot. Dit proces groeide jaren aan een stuk tot wie ik nu ben. Ik moet mezelf terugvinden wie ik was en wie ik ben, vandaar de opname in de psychiatrie. "DAGBOEK 66".
