In de psychiatrie terechtgekomen op 66 jarige leeftijd, tengevolge van een niet werkende samenleving met gehuwde vrouw. De ene mens is de andere niet, we hebben allemaal onze fouten, maar je kan niemand programmeren zoals bij een robot. Dit proces groeide jaren aan een stuk tot wie ik nu ben. Ik moet mezelf terugvinden wie ik was en wie ik ben, vandaar de opname in de psychiatrie. "DAGBOEK 66".
Het eerste gevoel wat mij opkomt is " verlossing ". Na een paar onderzoeken kom ik op de kamer terecht, een sobere kamer, anders of in een ziekenhuis,
geen tv, maar dat kan je doen in drie andere lokalen, of leefruimtes. mijn kamergenoot is een Arabier, gelukkig is er geen probleem om je verstaanbaar te maken via google translate. Het was voor mij allemaal wat verwarring. Ik krijg een rondleiding, alles komt neer op rust, therapie en ontspanning, want er is chaos in mijn hoofd, en dat moet met de therapie die ze hier hebben terug goed komen. De opwinding en de stress zijn al met mate verminderd, omdat de druk van thuis er niet meer is. Half zes, ik krijg voor de eerste maal het avondeten, veel trek heb ik niet, maar toch drie boterhammen met beleg kan nog wel. Na het avondeten komt er een leegte, lig op mijn bed proberen mijn hoofd leeg te maken " moeilijk ". Dan maar naar de leefruimte om een koffie, en kom ik op het idee een dagboek te schrijven. Ik kom terug op mijn kamer en schrijf gewoon wat mij opkomt, wat ik voel en van het gebeuren hier. Oke dit staat er op, even tv kijken met een koffie, een pilletje afhalen op verpleegpost, het is negen uur ik ben moe en gaat slapen.
Wakker worden in een vreemd bed, nog even bekomen, het is 7u30, na een nogal goede nacht. Een nieuwe start, eerst wassen en om 8u het ontbijt, even rustig zitten nadenken wat ik kan doen. Ik kan veel dingen doen, mijn handgeschreven dagboek op wordpad zetten, ik schrijf ook gedichten, en maak ook animatiefilmpjes op mijn laptop, maar op dit moment heb ik er niet veel zin in, misschien omdat ik nu wel vol twijfels zit, en onrust voor wat komen gaat, niets van zelfvertrouwen, want alles was voorheen voor mij geprogrammeerd, het is precies alsof ze in een robot een andere chip hebben gestoken, en de robot bij wijze van spreken verloren loopt omdat hij die chip niet begrijpt, en dus van niets zeker is. Het enige wat ik mezelf opleg, is mijn dagboek aanvullen, omdat ik me beter voel als ik het van mij af kan schrijven. Kort voor het avondeten heb ik afspraak met de dokter, het is een rustgevend gesprek, met een doel voor ogen. wij zullen u helpen uw doelstelling te bereiken, terug zelfvertrouwen en mijn eigen" ik" terug vinden. Een nieuwe start alleen te gaan wonen. Om 12u, het middagmaal, eten is voor mij altijd al een opkikker geweest, ik eet graag, en bijna alles. Daarna ga ik naar de leefruimte met een koffie wat tv kijken, op mijn kamer vul ik mijn dagboek handgeschreven aan, Ik heb vandaag twee sms gekregen van mijn vrouw, vriendelijk, en ze is er het mee eens dat we appart gaan wonen. rond half tien ga ik naar de verpleegpost om pilletje te halen, en ga zo de nacht in. toch al met een gerust gevoel.
Toch met goeie moed wakker worden, na het ontbijt heb ik zin om te schrijven. Maar voor ik het vergeet was er deze nacht een probleempje met de Arabier met iemand van de nachtverpleging, terwijl ik nu aan t`schrijven ben laat hij mij een tekst zien op translate" sorry voor deze nacht " nam zijn spullen, en vertok. Het is een raar gevoel, ik weet niet of er bezoek komt, eerlijk gezegd liever niet, ik wil eerst wat bezinnen, en mijn hoofd leeg maken. Ik heb ondertussen vernomen dat mijn vrouw dinsdag 3 september me komt bezoeken. Ik weet niet wat er zich op het thuisfront afspeelt, maar een ding is zeker, en dat is dat we appart gaan wonen, en daar is mijn vrouw het over eens sinds het laatste telefoontje, appart te wonen. Voor het middageten is er puree met vol au vent, toch wel lekker, eventjes rust, een koffie drinken, op tv is er Spa- Francourchamp in de leefruimte. Ook eventjes stilstaan bij dodelijke crach van gisteren zatedag 31 augustus. Nu ik dit aan het schrijven ben alles met handschrift, heb ik op laptop een blog aangemaakt, en ook een E book om dit dagboek digitaal te maken. Na het avondeten ben ik bezig de eerste pagina van mijn dagboek op wordpad te schrijven, om het daarna op blog te zetten online. Ik heb me ook op vtm go geregistreerd, want Lili en Marleen wil ik niet missen,
want in de leefruimte staat de tv, negen op de tien op een ander programma, er zijn alternatieven genoeg daaromtrend. De Jef van Ida doet je problemen voor een half uurtje vergeten. Een goede afsluiter voor een goede nachtrust, na het afhalen in de verpleegpost voor een pilletje.
Eerste schooldag, ook leek het voor me als een nieuwe job. Om 9u15 de eerste ergo therapie, een samenkomst van patienten rond een grote tafel in de groep "O", " onderzoek " ook obseveren, waaronder ik dus ook behoor. Er worden drie vragen gesteld aan elk van de patienten, 1 Hoe voel je je vandaag. 2 Heb je het gevoel dat je hier beter wordt. 3 Wat zijn je doelstellingen. Wat mij betreft op de eerste vraag, voelt het voor mij als verlossing, en voel me hier op dit moment beter, wat de tweede vraag betreft. De doelstellingen op de derde vraag is, dat ik mezelf wil terugvinden, wie ik was, en ik in die persoon de psychiatrie wil verlaten,
en alleen te gaan wonen, dat niet wil zeggen dat ik eenzaam ben, ik heb vrienden vriendinnen, maar liefst geen relatie in de nabije toekomst. Het gesprek duurde ongeveer een uur over gans de patienten. En was het dus tijd een koffie te drinken, dat is voor mij ook een opkikkertje. Op mijn kamer schrijf ik verder met handschrift in mijn dagboek, toen er plots op de deur werd geklopt.
Ik kreeg een nieuwe kamergenoot, deze keer een nederlands sprekende limburger, na een kennismaking had ik het gevoel dat het goed zit. Om 15u doen we een groepswandeling van een uur. Na de wandeling heb ik een gesprek met het sociaal secretariaat,
want die steun kan ik gebruiken om te zoeken naar appartement, want mijn zelfvertrouwen moet ik terugvinden, en mijn twijfels wegwerken.
Die wandeling doet zeker goed, en dat zal ook wel zo zijn voor alle patienten, maar ook heel belangrijk dat je met jezelf wat doet om eruit te komen, en voor mij is dat schrijven. We kunnen terug beginnen aan het avondeten. Ik ben online beginnen zoeken naar appartementen die in mijn prijsklasse liggen, toch een tweetal gevonden die ik opgeslagen heb. De rest van de avond nog famillie kijken op vtm go. in de leefruimte een koffie drinken en nog wat meekijken naar tv, en terug bedtijd, na een pilletje te hebben afgehaald op verpleegpost.
