Het is al een week geleden dat ik hier opgenomen ben, om 9u15 is er therapie, en de vraag is, hoe de week verlopen is. Ik heb ondertussen al begrepen dat er patienten zijn met een groter psychisch probleem, of stel ik me weeral ter zijde om mijn probleem te minimaliseren. Maar een ding staat, vast psychiaters en therapeuten nemen elk geval vakkundig aan om de doelstellingen van ieder patient te verwezenlijken, hoe zwaar ook de aard van de psychische problemen mag zijn. Ik heb de week ervaren, tot rust komen, bezinning, logisch nadenken om mijn doelstelling te bereiken met behulp dus van de psychiater en therapeuten. De psychiater laat me de beoordeling zien van de electronische vragenlijst, het is een handig instrument om aan te tonen wat voor een persoon iemand is, zo weten de dokters, psychiaters, therapeuten beter de kern van de psychische aandoening. Dat is wat ik denk. Deze middag eet ik een visstoofpannetje met rijst, heel lekker. Morgen komt mijn vrouw terug op bezoek, en ben ik terug wat zenuwachtig, want we moeten het hebben over de financiele kern van de zaak, je moet weten, al mijn inkomsten gaan naar haar rekening, in het kort gezegd ik heb geen enkele euro theoretisch gezien, alsook de erfenis van mijn ouders zeven jaar geleden, zijn op haar rekening gekomen, je kan zeggen, wat stom om dat te doen, misschien heb je gelijk, liefde is blind, en ik heb het ter goeder trouw gedaan. Nu heb ik een eigen rekening, en morgen dus moeten we die financiele zaak bespreken. De psychiater is er van op hoogte van het gesprek, ik wil hier geen discussie, als er geen akkoord is dan doen we het via een bemiddelaar. Hopelijk komen we morgen tot een eerlijke compromie. Ik ga dus ook maandagnamiddag 9 september naar het kempisch tehuis, om me uit het huidig huurcontract te trekken waar ik nu samenwoon met mijn vrouw, en een aanvraag te doen voor een appartement te huren met een slaapkamer in de omgeving waar ik nu woon. Om 13u30 is er relaxatie, een voorlezing waarin een toestand van rust je laat meeslepen in het verhaal. Het voelt ontspannen aan, maar sommige patienten gaan diep in de rust, misschien is het de zenuwachtigheid voor morgen, het bezoek van mijn vrouw om tot een overeenkomst te komen. maar toch voelde het goed aan.
Dit is de laatste therapie van de week, dus heb ik tijd om te schrijven, mijn dagboek handgeschreven aanvullen, stuk voor stuk op wordpad zetten op laptop, en ook heb ik een blog aangemaakt "dagboek 66 " en de geschreven documenten plaats ik dus ook op dat blog. Nu ga ik wat koers kijken,
de ronde van spanje, tot tegen het avondeten. Na het avondeten schrijf ik nog wat op wordpad, kijk famillie, en niet vergeten te supporteren voor de rode duivels tegen San Marino. Het is niet zo een goed resultaat, al hebben ze gewonnen met 0-4, het blijft toch altijd de eerste tegen de laatste van de wereldranglijst. Maar oke zullen we dat rap vergeten, en uitkijken maandag tegen Schotland. En nu een pilletje halen naar de verpleegpost en slapen.
|
