Hello people, Ja, het is gebeurd, Hansen en Maca hebben gisteren hun jawoord gegeven samen met 2 getuigen en heel wat familie. De ganse dag zijn er voorbereidingen geweest, taart bakken, huis kuisen, living wat herinrichten en hapjes klaarmaken voor de genodigden. De ambtenaar van de burgerlijke stand is om ongeveer 17 u 55 toegekomen en ook de familie en de getuigen waren al aanwezig. Na een korte uiteenzetting hebben H en M hun jawoord gegeven en hebben ze na het tekenen van de registers hun trouwboekje gekregen en zijn ze nu officieel getrouwd en dat na vele jaren samenwonen. De champagne werd ontkurkt, felicitaties uitgedeeld en de cadeautjes uitgepakt; Ik heb ook kunnen kennismaken met heel veel familieleden van Maca: haar vader en zijn vrouw Raquel, tantes, nonkels en neven en nichten. Er waren gelukkig enkele mensen die wat engels spraken dus heb ik ook wat kunnen babbelen. Het was heel aangenaam maar wel vlug voorbij, Omstreeks 8 uur zijn de meesten naar huis vertrokken. Hansen en ik hebben nog wat nagepraat en omstreeks 10 uur, nadat de laatste gast was vertrokken, is iedereen gaan slapen want moe was iedereen. Ik ben toch blij dat ik erbij geweest ben. De mensen waren heel lief en hartelijk. Toch nog heel anders dan bij ons. Gevoelens worden echt getoond, iedereen liep zoentjes te geven en elkaar te omhelzen. groetjes Christine
Helaba, Je raadt het nooit. Ik had al een volledige tekst over vrijdag getypt en ben het kwijt, niet te doen, moet nu opnieuw beginnen en eigenlijk heb ik daar geen zin in maar ik moet wel want sommigen kijken uit naar het vervolg. Hier is het zo ongeveer Nadat Hansen de 2 kleinsten naar school gebracht heeft, zijn we te voet en daarna met de metro naar centraal station van Santiago vertrokken om de dag door te brengen in Valparaiso. De stad ligt een goeie honderd km van Santiago dus zijt ge na ongeveer anderhalf uur ter plaatse. De eerste vijftig kilometer buiten Santiago zie je hoofdzakelijk verdorde heuvels met wat laag struikgewas. Op een gegeven moment zagen we op een enorm stuk grond, van vele hectares, een magere eenzame koe die probeerde haar dagelijkse kost te vinden, maar met slechts matig succes. Eens we dichter bij Valparaiso kwamen, en het klimaat vochtiger werd waren er uitgestrekte bossen te zien, bestaande uit eucalyptusbomen, kleine en grote. Valparaiso zelf is een grote en drukke havenstad aan de Pacific Ocean. De stad ligt in een baai die bijna vanaf het strand al direct overgaat in steile heuvels. De kleurrijke huisjes liggen als het ware op elkaar gestapeld op de rotsen, het is een uniek zicht om al die kleine kleurige huisjes op elkaar te zien staan, zonder teken bijna van banen of andere toegangswegen, er zijn hele gebuurtes die slechts toegankelijk zijn via steile afgesleten trappen zonder leuningen. Op vele plaatsen kan je ook scheve half verzakte huisjes zien en regelmatig ruines, een direct gevolg van de o zo onstabiele funderingen op los zand en de gewaagde architectuur. Je moet overal via trapjes en steile hellingen omhoog klimmen. Er zijn ook wel overal kabelliften. De trappen en zo zijn niet goed onderhouden wat het soms wel gevaarlijk maakt, maar ik heb het overleefd. Typisch voor Chili, langs alle grote wegen zijn de kleine schrijnen. Ze lijken net kleine hondenhokjes. De familie van overleden mensen die daar gestorven of verongelukt bouwen dat daar om de overledenen te herdenken. Er liggen opgebrande kaarsen in, kransen enz... Het is er ook heel erg druk in die stad, met zijn 250.000-300.000 inwoners en beperkt oppervlak. 's Middags zijn we boven de grootste markt van de stad in een restaurant een typisch chileens gerecht gaan eten nl. paila marina. Dat is een visgerecht bestaande uit zeevruchten zoals coquilles, mosseltjes en ondefinieerbare zaken...Dus niet echt mijn ding... Het gerecht werd voorafgegaan door empanadas de mariscos (empanadas met zeevruchten en kaas), een heel lekkere en romige zeevruchtenconsomé, brood, pebre (dat is een pikante saus van gehakte tomaat, peterselie, ajuintjes en pili pili peper, dat wordt met het brood gegeten), en een glaasje zoete witte wijn Maar geef mij toch maar onze vertrouwde vlaamse kost. Verder hebben we veel rondgelopen en van alles gezien en ook vele kiekjes genomen. Later op de middag hebben we nog genoten van de zon in een parkje. Dat was een aangenaam en welkom contrast met de ochtend, toen was het mistig en bewolkt en niet echt warm. Daarna zijn we een Lucuma-ijsje gaan eten, een smaak die hier heel courant is maar in Belgie nog niet doorgedrongen is, dan heb ik van de gelegendheid ook gebruik gemaakt om de kaartjes te versturen naar Belgie. Om 5 uur zijn we huiswaarts vertrokken met dezelfde bus als in het heengaan. De langeafstandsbussen hebben een alarmsysteem die de chauffeur en passagiers verwittigd als hij sneller rijdt dan 100 km/uur. We waren pas thuis toen het al goed donker was. Ik was doodop en ben dan ook vlug gaan slapen. Barbara is ook thuisgekomen voor het feest van vandaag. Ze is zeer bedeesd en echt een tiener. Vandaag trouwen Hansen en Maca. Daarover vertel ik jullie later wel hoor. Het beste aan iedereen. Zonnige groetjes Chrisitne
Wat ik jullie nog niet verteld heb gisteren is dat we een nog jonge vrouw gezien hebben die benzine aan het snuiven was aan de tank van een moto. Ze was gratemager en waarschijnlijk al in weken niet meer gewassen. Het doet je toch wat als je zoiets ziet. Hansen en ik zijn op het lokale marktje zalm gaan kopen en tijdens onze terugweg lag er een dode hond naast de baan... Zulke zaken zijn hier schering en inslag. Je ziet zo veel ellende. Verder is er vandaag niet zo veel gebeurd. Ik heb wel kennis gemaakt met de vader van Maca en ook met haar kozijn Jaime. Haar vader is al achteraan in de zeventig en is erg ziek. Hij heeft een longziekte. Ik heb jullie nog niks geschreven over de kinderen in dit gezin. De oudste, Barbara, heb ik nog niet leren kennen omdat ze bij haar vader blijft deze maand, was wel thuis toen Hansen, Kjell en ik naar Osorno waren. Maar dit weekend komt ze weer naar huis. Manuel, die dezelfde naam heeft als zijn natuurlijke vader wordt hier door iedereen Nacho genoemd. Hij is heel zelfstandig, leergierig en stil. Een brave jongen dus. Nummer drie is Catalina, kortweg Cata genoemd. Ze is een guitig, attent en lief meisje van 7 of 8 jaar en ze houdt heel veel van de katjes hier. En ja dan heb je Kjell ... een echte wildebras, eigenzinnig en enorm veel energie. Maar ook wel lief. Hansen zal nog veel werk aan hem hebben want luisteren is niet zijn sterkste kant. Ik zal, als ik ooit nog terugkom naar Chili, zeker Spaans moeten leren want nu kan ik geen enkel gesprek volgen en niet comuniceren met de kinderen noch met iemand anders en dat is een verschrikkelijke handicap. Hansen en Maca wonen hier in een piepklein huisje met 6 mensen dus kan je je voorstellen hoe dat eraan toegaat en ik die er dan ook nog eens 3 weken bij kom logeren....Hier zijn de mensen het gewoon om met velen in kleine ruimten te wonen. Ik hoop dat ze de kans hebben om gauw te verhuizen ... Morgen hebben Hansen en ik een uitstap naar Valparaiso gepland. Het is een bekende havenstad hier niet ver vandaan. Je hoort morgen wel hoe ik het daar gesteld zal hebben. Verder alles goed. Straks eten we gistwafels... mmm ik verlang er al naar. Het is hier nu 17 u 15 dus bij jullie al 22 u 15 en gaan de meesten onder jullie al slapen. Ondanks alles tel ik toch de dagen al een beetje af. Maar ik probeer toch zo veel mogelijk te genieten. Hou jullie goed en tot gauw dikke knuffel Christine of moetie voor Ellen en Kim
Dag allemaal, Hier ben ik weer met het vervolg van mijn verhaal. Niet dat er zoveel gebeurd is vandaag maar toch... Na een rustige voormiddag zijn Hansen en ik met de metro naar de heuvel San Cristobal geweest. We hebben besloten om naar de top te gaan met de kabellift, waar het heiligdom voor de onbevlekte Maria gesitueerd is, evenals de kapel van de aartsbisschop van Santiago. We hadden daar een heel mooi en uitgestrekt zicht over Santiago, waarbij je pas beseft hoe enorm groot de stad eigenlijk wel is. Na het bezoek aan de kapel en het standbeeld van Maria, dat meer dan 36000 kilo weegt en in het jaar 1904 door de Fransen naar Chili getransporteerd werd, en dat over heel de stad uitkijkt, zijn we terug naar beneden gegaan. In een lokaaltje hebben we dan enkele lokale Chileense gerechten.besteld, een empanada de queso (gelijkend aan een appelflap maar met een licht gezouten deeg en gevuld met kaas, dat wordt gebakken in de oven) en een Mote con huesillos (een zoete thee, gemaakt van gedroogde perziken die gekookt werden, samen met voorgekookte graantjes). Daarna hebben we besloten huiswaarts te keren, te voet de berg af, toch een hele opgave, de berg is 850 meter hoog en Santiago zelf ligt bijna 400 meter lager, gelukkig was het paadje groot en goed onderhouden, met talrijke bankjes om uit te rusten Na de afdaling, die een uurtje geduurd heeft, zijn we via de metro dan maar terug naar huis gegaan. Voor de rest is alles goed met mij. Voor al de lieve vrienden thuis die mij een mailtje stuurden hartelijk dank. Het is hier ondertussen ook al donker geworden; De dagen worden ook duidelijk korter maar het blijft nog altijd behoorlijk warm. Ik zal nu maar sluiten want Hansen is me weer aan het ambeteren... dikke kus Christine
hola, ik heb net jullie amtwoorden gelezen op mijn blog ik had dat totnutoe nog niet gedaan, sorry kwestie van er mee te leren werken natuurlijk er is daar weinig gelegenheid voor want hier ben ik niet de enige die op de computer zit ... heel lief wat ik gelezen heb het doet waarlijk deugd dat er mensem zijn die aan mij denken ja voor Kjell ben ik nog een vreemde al mag ik zeggen dat naarmate de tijd vordert hij al meer open geworden is. de grootste struikelblok is natuurlijk de taal hij begrijpt heel goed nederlands ttz vlaams maar hij spreekt enkel spaans gesprekken kan ik niet volgen ik ben toch van plan om een cursus te volgen want zo wil ik geen tweede keer komen zonder een jota spaans te kennen ik heb nog geen foto's kunnen meesturen met de blog omdat elke poging totnogtoe mislukt is maar ik blijf proberen ooit lukt het wel (update 19 maart: ondertussen is het al gelukt er fotos op te zetten) en anders zullen ze voor thuis zijn nog heel erg bedankt voor jullie reacties ik kijk er nu meer naar uit hoor dikke zoen christine
hola, ja mensen, ik ben eindelijk terug van mijn bewogen uitstap naar het zuiden. Hansen, Kjell en ikzelf zijn dus op vrijdagavond uit Santiago vertrokken met een nachtbus die ons tegen de morgen in Osorno, zo'n 1.100 km, bracht. De bus was zeer comfortabel en veilig,voorzien van alle mogelijke nutsvoorzieningen zoals wij die ook bij ons kennen zoals toilet, televisie, airco slaapzetels, dekens enz... Daar aangekomen hebben we onze bagage in een pension afgegeven en hebben daar ontbijt gekregen. Wat ik wel over het eten hier kan vertellen is dat het altijd eenvoudig en dikwijls eentonis is. De mensen eten hier ook niet erg gezond. Veel vette spijzen en het alombekemde junkfood... Er zijn dan natuurlijk veel dikke mensen. 's Avonds hebben we Osorno verkend. Het is er kalmer dan in het drukke Santiago maar verder is het wat gelijkaardig. Na een goede nachtrust zijn we dan weer met een bus naar een natuurreservaat en park geweest, Puyehue genaamd. Het was er prachtig. Het is er vulkanisch en je hebt er warmwaterbronnen waar je in kunt liggen. Er zijn ook zwembaden al dan niet overdekt waar je in het warme water kunt zwemmen Aangezien het nu laagseizoen is was het er erg kalm. De regen was echter een spelbreker en heeft ons gedwongen om vroeger terug te keren naar Osorno. En dus weer de bus op... De chauffeur reed echter als een gek... Stel je voor. een oud spel dat aan alle kanten rammelt, in de regen, in de bergen... ik was allesbehalve op mijn gemak. Toen iemand een opmerking daarover gaf, zei hij enkel dat hij verloren tijd moest inhalen die hij verloren had wegens oponthoud van wegwerkzaamheden en hij reed door. Gelukkig verliep het tweede stuk rustiger toen er veel schoolkinderen op de bus zaten. We zijn veilig toegekomen. In Osorno ergens gaan eten, maar het was weinig zaaks. Wat hebben wij het toch goed in ons belgenland, je hebt geen idee... 's Anderendaags hetzelfde ontbijt en dan wachten op vervoer naar het land van Hansen en Maca. Een vriend van Maca, Marcos heeft ons gebracht in een open pickup. Stel je voor. de bagage in de open laadbak en wij gedrieen op 1 zetel vooraan en het laatste stuk over eerst een grintbaan en dan een heeeeel eind over een keibaan voordat we bij de buren van H en M toekwamen. We werden heel gastvrij en vriendelijk ontvangen door Margarita en haar dochter Suzanna. Margarita is sedert een jaar weduwe en runt de boerderij omzeggens alleen. Haar dochter studeert nog en haar zoon is het huis al uit. Elke ochtend staat ze om 5 uur op en melkt de 18 koeien die ze heeft. Bij onze aankomst was ze bezig broden en koekjes aan het bakken in een houtkachel. Het was er dus heel heet in de keuken. En dat met het warme weer buiten... Verder heeft ze nog 2 honden, 5 katten, heel veel koeien en kalveren, ganzen, schapen, een zeug die een 12 tal biggen zal krijgen binnenkort, kippen met kleine kuikentjes enz... Het is een klein maar kranig vrouwtje. We hebben ook bij haar de nacht doorgebracht. Marcos is ons dan tegen de avond terug komen ophalen maar ditmaal met eem andere auto en zijn we met de nachtbus teruggekeerd naar Santiago. 's Morgens om 9.15 uur waren we terug en zijn we per taxi weer bij Hansen thuis aangekomen. De metro zat namelijk proppensvol en een taxi is hier niet duur, vandaar Dit is het verhaal tot op dit moment. Meer details schrijf ik in een boekje om thuis meer over te vertellen. Ik stel het goed maar heb nu al heimwee naar huis. Chili is toch niet mijn ding, als jullie me begrijpen... Tot de volgende keer groetjes christine
tijd, tijd en nog eens tijd te kort om op mijn blog te schrijven en sommigen van jullie wachten geduldig op wat nieuws. Wel, hier probeer ik een vervolg te breien. Vandaag zijn Hansen en ik naar Providencia geweest en ook deze keer met de metro. De metrotoestellen zijn van franse makelij en de oudste dateren van 1973. Je merkt meteen dat je in een meer residentiele buurt van Santiago komt. Het is er koeler en netter en ook de huizen, winkels en kantoren zijn navenant. De lanen hebben huizenhoge platanen en een apart irrigatiesysteem om alle groen van water te voorzien; Dat water is afkomstig van de rivier. We hebben de Belgische ambassade gezien maar het was niet toegankelijk. Hansen en Maca en andere belgen die hier in Chili verblijven, gaan elk jaar sinterklaas vieren op uitnodiging van de ambassadeur. Ik heb echter geen enkele foto van die uitstap omdat mijn fototoestel het liet afweten maar geen nood het toestel doet het nu weer en misschien gaan we daar nog eens terug. In de metrohallen is er constant bewaking en om de hete lucht af te koelen zijn er hier en daar vernevelaars voorzien. De metrotoestellen zitten op bepaalde drukke lijnen proppensvol. Maar zoals bijna alles in het leven geraak je ook dat gewend. De scholen hebben hier verschillende begin en einduren dus moet je, vooral als ze nog klein zijn, regelmatig kinderen van en naar school doen en zo blijf je maar bezig natuurlijk totdat ze oud genoeg zijn om alleen te gaan. Ze dragen ook allemaal een uniform of stofjas. Als ze uit school thuiskomen is het eerste wat ze moeten doen hun schoolkleren verwisselen met speelkleren. Nacho staat elke morgen om 6.30 op om met een bus naar school te vertrekken en de 2 kleinsten gaan samem met Hansen te voet maar wel later. Gisterenavond hebben we chocoladetaart gegeten 'fijn voor mijn lijn' en daarna een glaasje rode wijn gedronken met wat kaas. Kjell is vol energie en een klein aapje. De toeren dat hij uitsteekt, wel ik moet dikwijls mijn adem inhouden. Hij babbelt ook aan een stuk door. 's Avonds is er hier in de buurt veel lawaai.blaffende, en soms vechtende honden, luide muziek, wenende kinderen en geroep van volwassenen... Dat is hier dagelijkse kost. Ik hoop voor Hansen en zijn gezin dat ze heel gauw ergens anders een beter onderkomen zullen vinden. Gisteren ben ik vroeg gaan slapen, reeds om 8.30. De vliegreis, het andere uur en de warmte matten af. Het verslag voor vandaag zal ik pas maandag kunnen doorgeven want vanavond vertrekken we tot maandagochtend naar het zuiden, meer bepaald naar Osorno en het land. Mijn blog zal een paar dagen onaangeroerd blijven. ik wens jullie allemaal het allerbeste en tot maandag. dikke knuf Christine
Ik ben na een goede nachtrust- met een slaappilletje en
oordoppen- goed uitgerust opgestaan.
Het bed was koel en heel aangenaam.
Maca en Hansen hebben hun bed aan mij afgestaan voor de periode dat ik hier ben wat heel erg lief is._
Het is hier
tijdens de dag tussen de 25 en 30 graden dus echt wel warm.
Tussen haakjes: het typen
gaat ook niet echt vlot op een querty klavier ....
Na het
ontbijt hebben we Kjell en Cata naar school gebracht en zijn we met de bus naar het centrum geweest.
We hebben daar op de Plaza de Armas (wapenplein) de kathedraal bezocht. Het is een heel groot en prachtig gebouw en wat vooral opviel is de stilte want geloof, er is hier heel erg veel lawaai . Hoe kan het ook anders met meer dan 6 miljoen mensen die op een hoop leven.
Het is hier warm, stoffig en vuil op de meeste plaatsen.
Je komt hier ook overal straathonden tegen die nu en dan een gevecht aangaan.....
Na ons bezoek aan de Plaza zijn we te voet doorgelopen naar Santa Lucia.
Het is een prachtige rotsheuvel in het midden van de stad en gekend door toeristen want we waren er ook niet alleen.
Op het hoogste punt heb je uitzicht over de ganse stad, maar door de smog die hier zo eigen is en kon je spijtig genoeg het Andesgebergte niet zien.
Om tijdig terug te zijn hebben we dan gebruik gemaakt van de metro.
Er was niet ver van hier een grote markt waar we vis, fruit en groenten gekocht hebben.
Wat wel opvalt is dat openbaar groen en parken heel goed onderhouden worden en net zijn.
Ja, morgen is het zover. De
grote dag is aangebroken, lang verwacht en toch gekomen.
Het is net een kind dat op
Sinterklaas wacht, zo vol spanning is die gebeurtenis.
En zeggen dat een mens 55
jaar wordt om voor de eerste keer buiten Europa te reizen en dan nog wel alleen
zonder mijn ventje.
Morgen stijg ik op om 18.40
in Zaventem met Swiss Air.
Van daaruit gaat het met een tussenstop
in Sao Paulo Brazilië naar Santiago de Chile.
Mijn aankomst is er voorzien
om 11.45 op maandag 9 maart in de
luchthaven Arturo Merino Benitez.in Santiago de Chile.
Aangezien de tijd momenteel 6
uur verschilt met de onze (wij zijn 6 uur ouder) duurt de ganse vlucht meer
dan 18 uur.
In Chili word ik gelukkig opgewacht door Hansen en heel
zeker ook door Maca en Kjell.
De drie andere kinderen,
Barbara, Nacho en Catalina zijn dan naar school.
Ik hoop dat de vlucht
voorspoedig zal verlopen en dat ik goed zal slapen (wat ik nu al niet echt
verwacht) .
Het is een groot avontuur
waar ik jullie zo veel als ik kan over zal schrijven in de blog die Dirk voor
mij heeft gemaakt en waar jullie alles kunnen volgen:
Dag allemaal,
hola,
