hello people, ik kan me wel weer voor de kop slaan want het is me al voor de derde keer gelukt om mijn tekst, al dan niet afgewerkt, te laten verdwijnen maar dan wel voorgoed. Precies of dat ik niks anders te doen heb. En Hansen is er nu niet om hem opnieuw te typen dus moet ik het nu zelf doen. Dom dom dom van mij... En jullie maar wachten op het vervolg hé. Ik was al mijn moed kwijt om het direct opnieuw te doen maar uitstel is natuurlijk geen afstel dus hier ga ik voor de tweede keer. Een tweede versie is niet dezelfde als de originele dus zal ik misschien wel het een en ander vergeten of anders formuleren. De dag van vertrek ben ik omstreeks 8 uur opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Eerst een verkwikkend bad genomen en voor alle zekerheid mijn 'warme' kleren aangetrokken om de kou te trotseren bij aankomst en een licht ontbijt bestaande uit havermout met melk en suiker en een broodje met zelfgemaakte pruimenconfituur van Hansens makelij. En dan ongeduldig afwachten tot het uur van vertrek. Mijn meeste bagage was de dag voordien voor het grootste deel al ingepakt dus was ik daar vandaag vlug mee klaar. Eerst waren we van plan om met het openbaar vervoer naar de luchthaven te gaan maar dat is wel niet zo plraktisch met de nogal zware koffers want eerst moet je een heel eind te voet naar de metro, veranderen van lijn om naar de bushaltes te gaan en dan met een bus naar de vlieghaven. Hansen had dan ook besloten om een taxi te bellen. Aangezien hij nogal economisch aangelegd is (van wie zou hij dat toch hebben?) vond hij de prijs te hoog en nam hij contact op met een zekere Sergio die het als freelance taxichauffeur voor een kleinere prijs (voor nog geen 12 euro) kon doen. De man was ruim op tijd en Hansen, Maca en ikzelf kwamen rond 10.45 op de luchthaven aan. .Ze zijn beiden mee geweest om me uitgebreid uit te wuiven. Er stond echter een immense file wachtende mensen om tickets en bagage af te geven bij TAM. Daardoor was er spijtig genoeg geen tijd meer over om nog samen een koffie te drinken en uitgebreid afscheid te nemen. Alles moest vlug gaan.. Ik ben zonder problemen door de paspoortcontrole en de douane geraakt. En ook daar is het altijd aanschuiven. Bij de gate stond er weer een pak mensen te wachten om in het vliegtuig te geraken. Eerst werden de rolstoelgebruikers, first- en business-class passagiers, oude mensen en mensen met kleine kinderen binnengelaten waarna het voetvolk aan de beurt was. Ik behoorde uiteraard bij de laatste groep. Het vliegtuig is met een grote vertraging opgestegen. Op dat moment pas
besefte ik dat ik de familie Arents-Millar-Santander weer zeer lang
niet meer zal zien, kreeg ik een krop in de keel en waren de
waterlanders er ook.. Het toestel dat me naar Sao Paulo bracht was van een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM en dat is verschillend met mijn heenreis. Het zit namelijk zo dat Swiss Air, waar ik oorspronkelijk bij geboekt had, sedert half maart geen vluchten meer heeft naar Santiago. Daardoor had ik 2 overstappen ipv 1 met alle gevolgen van dien namelijk overal extra wachten voor paspoort- en douanecontroles enz.... De vlucht was heel comfortabel doordat het waarschijnlijk een recent toestel was met alle comfort. Ik heb daar ook met een Duitser uit Bremen gepraat over de reizen die hij al over de hele wereld gemaakt had en dat op de meest uitzonderlijke plaatsen. Daardoor verliep de tijd ook vlugger dan anders. In Sao Paulo aangekomen moest ik via de transit naar het toestel van Swiss Air die me naar Zurich zou brengen. Het is een hele lange nachtvlucht. Je kunt je er wel bezighouden met films te bekijken, muziek te beluisteren, spelletjes te doen enz maar dat verveelt al gauw. Ik heb ook helemaal NIET geslapen op die vlucht door het lawaai van de motoren, plaatsgebrek, lawaai van de medepassagiers enz. Er zijn nochtans mensen die helemaal geen last hebben van dat alles en gezellig liggen te snurken ook als we in nogal hevige turbulentie terecht kwamen. De nacht duurde eindeloos. Echter de voornaamste oorzaak dat ik niet kon slapen (en dat heb je in alle toestellen) is de koude lucht die er constant circuleert, in je gezicht blaast en je neus uitdroogt en als je uit een temperatuur van 30° komt is dat echt wel heel koud. De terugvlucht met TAM verliep van Sao Paulo langs de kust van Brazilie over de Atlantische Oceaan naar Monrovia in Afrika, over Dakar, het Atlasgebergte en de Sahara, over de Middellandse Oceaan en de Alpen naar Zurich. Je kon ook de vlucht met alle gegevens over hoogte, snelheid, buitentemperatuur ed volledig volgen op het scherm voor je. De luchthaven van Zurich is enorm groot en heeft wel een voor ons heel rare naam nl 'Kloten'. Bij aankomst moest je met de metro naar de transferhal en werden we naar het vliegtuig gebracht met een heel speciale bus. Het vliegtuig is een ouder kleiner model en het was nog via een gewone trap op de landingsbaan te bereiken. In het toestel zaten er amper mensen. De vlucht duurde ongeveer 55 minuten en was dan ook zo voorbij. In Brussels Airlines aangekomen was er een hele weg af te leggen door enorme gangen en vele trappen om uiteindelijk aan de bagageruimte te komen om je koffer op te halen en dan naar de hal waar de familie de reizigers opwacht. Ik zag mijn Dirk direct al in grote afwachting staan maar hij keek de verkeerde kant op en zag mij niet. Ik heb dan maar besloten om hem in de rug te verwelkomen met een boe. We waren allebei heel erg blij om elkaar na zo'n lange tijd terug te zien... We zijn meteen vertrokken met de trein in Zaventem naar het noordstation, daar overgestapt op een directe trein naar Brugge en met de auto naar huis. Het voelde heel raar aan om weer thuis te zijn. Ik liep zelfs wat verloren en vergiste me van kamer... Ben meteen begonnen om de valiezen uit te nemen. Ik was echter zo heel erg moe dat ik om 8.30 in bed beland ben en een goede nacht geslapen heb. Het doet goed weer thuis te zijn maar ik ben heel erg gelukkig dat ik naar Hansen en zijn familie geweest ben. Het is een ervaring die ik niet had willen missen met vele mooie herinneringen. Ik heb de kinderen leren kennen en de familie die oh zo hartelijk was alsof ze me al jaren kenden en dat was fantastisch en kan niemand mij nog ontnemen. Ik zal hen missen. Ik hou van hen. Ik ga zeker terug , ik weet niet wanneer maar nooit meer alleen. Mogelijks schrijf ik nog herinneringen in deze blog die pas later in mijn gedachten zullen komen maar voor nu is het dat. Ik hoop dat iedereen die mijn verhaal gevolgd heeft ervan genoten heeft. Ik dank jullie dan ook allemaal van harte voor het lezen ervan. groetjes Christine
hallo, op de valreep nog even enkele wetenswaardigheden. De kinderen dragen hier bijna allemaal een verplicht uniform. Kjell moet dagelijks een lange dikke broek dragen, met een dikke polo en een dikke schabbe en dat in temperaturen van meer dan 30 graden. Catalina draagt donkerblauwe kousen, een witte bloes met das, een donkerblauwe overgooier en een wit-blauw geruite schort. De mensen hebben hier soms meer dan vijf kinderen die een uniform moeten dragen, met de nadruk op moeten, en zeggen dat de mensen het al heel moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Daarboven moeten ze thuis ook nog gewone kleertjes hebben en dat kunnen die mensen dan ook niet kopen dus zijn die uniformen al na een paar maanden versleten omdat ze ook als speelkleertjes dienst moeten doen. Daar komt nog bij dat de armere mensen ook nog vuiler en slechter opgevoed zijn nature uit qua hygiene en manieren, wat er nog eens bijkomt. Behalve het feit dat de scholen een echt inferieure opleiding geven aan de kinderen, zijn ze ook redelijk slecht georganiseerd, de uren veranderen constant, en soms zonder waarschuwing vooraf (en als ze al waarschuwen is het met een klein geprint papiertje en meestal nog maar de dag voordien), wat ervoor zorgt dat de ouders daar dan voor niks aan de schoolpoort staan. Barbara is gelukkig al ouder en kan alleen naar huis komen maar vandaag waren haar drie laatste lessen weggevallen (en die worden nooit vervangen) wat ervoor zorgde dat ze 3 uur te vroeg thuis was. Als beide ouders werken staan de kinderen dan op straat, wat alles behalve veilig is. Dus zijn de oplossingen: de moeder blijft thuis (gebeurt enorm veel), inwonen bij tantes/nonkels/ouders/schoonouders zodat er altijd iemand thuis is (gebeurt ook nog veel, dus zijn er altijd meerdere volwassenen thuis) of kindermeisjes/huishoudsters inhuren, maar dat kunnen alleen de grote verdieners betalen. Gelukkig gaan Cata en Kjell naar een school die dichtbij ligt en is Nacho al bijna volledig zelfstandig, dus dat zijn enkele zorgen minder. (Nacho heeft zijn eigen huissleutels dus moeten we voor hem niet thuis zijn, maar Barbara is nog niet verantwoordelijk genoeg om haar eigen sleutels te hebben) Nog iets anders, sommige mensen eten hun ganse leven soms hetzelfde als warme maaltijd en dat is casuela, een soort hutspot. Van zodra ze de moedermelk ontgroeid zijn tot aan hun dood. Van eentonigheid gesproken. Ze hebben hier ook maar 1 soort brood en dat zijn kleine platte broodjes, hallullas (de h spreek je niet uit en de ll-en als in Mallorca) genaamd, die per kilogram verkocht worden, maar de mensen hier weten van niet beter. Dit alles doet je heel goed beseffen in welk luilekkerland wij leven. Morgen is de dag van mijn vertrek naar huis. Omstreeks 9 u 30 ben ik hier riebedebie. Het zal wel met gemmengde gevoelens zijn wetende enerzijds dat ik Hansen en zijn gezin pas over een aantal jaren zal terug zien maar anderzijds dat ik weer thuis zal zijn bij Dirk, familie en vrienden. Ik kom toe in Zaventem om 13 u 55 donderdagmiddag en dan naar huis. Ik zal dan mijn blog afsluiten met de het verslag van mijn thuisreis, Tot in Varsenare Chao Christine
lieve mensen thuis, Een eerder speciale dag vandaag. Hansen dacht dat het nog de moeite zou zijn om het grootste kerkhof van Santiago te bezoeken. En hij had gelijk, een ervaring die je in Belgie ook niet kan krijgen. Een ruwe schatting van de grootte van het kerkhof is ongeveer 9-10 hectare, het is dus eigenlijk wel overbodig erbij te zeggen dat het aantal graven ontelbaar is. Er waren ook enkele grootse monumenten voor gestorven helden en verdwenen politieke gevangenen tijdens het bewind van Salvador Allende. Duizenden namen op een grote marmeren muur, samen met de datum van hun verdwijning. Chili heeft recent nog een heel bewogen verleden gehad.. We kwamen graven tegen die nog dateren uit de jaren 1930, die nog de tand des tijds doorstaan hebben. Wat je ook ziet zijn effectieve appartementen voor de doden, tot 5 verdiepingen hoog, met verschillende vleugels en op iedere verdieping 5 grafstenen op elkaar. Wat moet een stad als Santiago anders nog doen met zijn doden? Er is geen plaats voor individuele begraafplaatsen en crematie zou te belastend zijn voor het milieu, als ze het al niet op grote afstand van de stad zouden doen, maar wie kan dat betalen?. In het centrum van het kerkhof, waar er vele oude bomen staan, zijn er meer graven (of zeg ik beter: mausoleums) voor rijken. Waaronder generaals, dokters en presidenten, die zijn dan wel gebouwd uit natuursteen, perfect onderhouden met kelders waarin je kan verloren lopen, echt een plaats waar je je 's nachts niet op je gemak zou voelen, vooral ook met de heuvels die de vlakte omringen en op de graven neerkijken, geeft dat een heel aparte sfeer. Het wordt druk bezocht en heeft zijn eigen metrostation, passend cementerios genaamd. Er staan honderden kraampjes rond die de traditionele bloemen verkopen en ook enkele die fast food verkopen, zelfs een paar vrouwen met hun wenende babies die IN het kerkhof staan met een kraam, en drankjes en ijsjes verkopen. Het is daar verdeeld in verschillende sectoren, volgens religie, afkomst en vooral ook: geld. Er lopen straten door, die hebben een naam en zelfs nummers volgens sector, waar het toegelaten is om met je auto door te rijden, het zou anders niet te doen zijn, je geliefden bezoeken die zo ver begraven liggen. Vroeger lag het kerkhof op een kilometer van het centrum van Santiago, maar met de explosieve groei de laatste 50 tot 100 jaar, is de stad er rond gegroeid, en zijn er zelfs vele andere kerkhoven geopend, allemaal even groot. Je kan je er dus letterlijk dood lopen. Ik was ook echt doodop toen ik thuis kwam. Ik ben dan ook doodmoe naar bed gegaan... Voila dat is het dan weer voor deze dag. Verder hebben we geen plannen meer, alleen nog goed uitrusten voor de komende vlucht. Ik schrijf nog een berichtje als ik terugben in Belgie om het blog dan definitief af te sluiten. Groentjes uit Chili bye Christine
