op de valreep nog vlug een laatste bericht uit een internetcafe in Osorno. Ik zit te typen op een klavier waar de letters bijna niet meer te lezen zijn.....dus het zal weer traag gaan. Ik ben ook niet van plan om jullie nu nog veel van ons wedervaren te vertellen want dat zal ik pas thuis doen dus voor diegenen die de vijgen na Pasen nog willen plukken lees vanaf vrijdag en het volgend weekend nog deze blog. Ons verblijf zit er bijna op want overmorgen vertrekken we al weer huiswaarts. Het is heel vlug voorbij gegaan. We hebben veel beleefd en hebben de kleintjes en groten weer wat beter leren kennen. De foto·s zullen uiteraard ook nog togevoegd worden. Ik hoop dat onze terugreis deze keer zonder moeilijkheden zal zijn en we donderdagavond veilig en tijdig in Varsenare zullen toekomen. Tot thuis. Liefs uit het verre Chili. Dirk en Christine
we hebben allebei slecht geslapen vannacht omdat er tot na 2 uur muziek en zang was en de bassen je deden daveren in je bed. Het ontbijt stond ook nog niet klaar alhoewel we zeker niet te vroeg waren aan tafel. Er was ook nog geen warm water om te douchen en er zat geen stop in het bad noch in de lavabo! Het bad is te klein om in te liggen dus kan je er enkel in douchen. Maar de zon schijnt alweer dus is het leven mooi en gaan we straks weer op verkenning. Volgende keer schrijf ik meer over hetgeen ik weet over dit eilandje en zijn bewoners enz. Overal waar je komt in Chili is alles uiteindelijk herzelfde, de mensen en hun leefwijze. Maar dat kan ook niet anders uiteraard. Ik schrijf dit nu op mijn tablet maar jullie zullen al gemerkt hebben dat ik soms een onvolledige tekst met fouten doorgeef maar dat komt omdat ik problemen heb met de cursor als ik verbeteringen wil uitvoeren of dqt ik maar een beperkte tekst kan doorgeven. Koffie is hier bijna altijd oploskoffie zoals nescafe. Het eten is heel erg eentonig. Overal moet je hetzelfde eten zoals empanadas, sopaipillas en nog enkele andere dingen die ik momemteel vergetn ben. Hier bestaat nog altijd het klassensysteem. Mensen worden nog altijd beoordeeld volgens hun bezit en opleiding en ze mengen zich niet met elkaar. De chilenen komen 's morgens maar heel traag op gang, eten laat en leven vooral in de late namiddag net zoals in Spanje. Ze dragen goedkope kleren, zijn vuil en lui althans velen van hen (voor zover ik het kan beoordelen en naar mijn bescheiden mening) Maar daar zijn uiteraard oorzaken voor. Meisjes worden al heel jong zwanger, verlaten school en hebben dikwijls geen werk. Scholen zijn op verschillende uren open of gedaan zodanig dat de moeders onmogelijk kunnen uit gaan werken met alle armoede als gevolg. Baby's worden meestal in de armen gedragen, de ganse dag ook thuis dus kan de moeder niet werken noch het huishouden doen... In ons hotelletje hebben we geen warm water, enkel een pislichtje, geen spiegel, geen uitzicht, weinig plaats, slecht onderhouden....maar zo beseffen we maar eens te meer hoe goed we het thuis hebben. Ik zit hier nu in een internetcafe terwijl Dirk buiten van de zon zit te genieten op een bankje. Mijn uur is bijna om dus tijd om weer eens af te sluiten. Ik vind het spijtig dat ik niet alles chronologisch kan bijwerken noch foto's kan toevoegen maar ik zal dat zeker nog doen dus blijf de blog lezen en het komt er wel nog van. Nog een goeie week bij Hansen en het zit er weer al op. Nog iets, sinds vandaag 3 maart is de school herbegonnen voor de kinderen en is de zomervakantie voorbij. Ook Kjell en Cata zijn weer gestart. Morgen (4 maart) keren we terug naar Rio Bueno en is ons reisje alleen al voorbij. Tot de volgende. lieve groetjes Christine en Dirk
gisteren zijn we dus, na een 4 uur durende busrit met overzet aangekomen in Castro, hoofdstad van het eiland Chiloe. Zoals altijd zijn we weer eerst op zoek gegaan naar een hotelletje. Op aanraden van de directeur van de bib in Rio Bueno wilden we overnachten in hotel Don Octavio maar bleek na aankomst enkel restaurant en geen hotel te zijn. Aan de overkant waren er wel twee en hebben dan maar in een van de twee voor 3 nachten geboekt. De kamer was nog eenvoudiger dan de vorige (lees armtieriger). Het was ondertussen al laat in de namiddag dus eerst in het restaurant aan de overkant gaan eten. We bestelden elk een visgerecht maar de vis was eerst in chapelure gedraaid en daarna gefrituurd met alle gevolgen vandien voor mijn darmen... Ook de aardappelschijfjes (chips) en de frietjes (flinterdunne staafjes) waren gefrituurd: De mensen eten hier allemaal zeer ongezond (voor zover ik het kan beoordelen) veel frisdrank, ijsjes, gefrituurde gerechten, suikers en vette gerechten en de meesten zijn obees en zien er ongezond uit, ook de kinderen. De lokatie was wel idyllisch op het terras met zicht op het water, de huizen en de boten overal. Het is hier toch een totaal andere wereld en ik heb geen ogen genoeg om alles te zien laat staan alles te bevatten. Tot nu toe hebben we al heel mooi weer gehad dus dat is een meevaller al kan het hier op Chiloe wel heel veel regenen. De chilotes is een mengeling van spanjaarden en van de mapuches, de oorspronkelijke bevolking. Vroeger maakten ze uitsluitend hun eigen met de hand gemaakte gereedschap. Enkele eigenaardigheden die we al gezien hebben 1. een oude man met zelfgemaakte houten krukken 2. straathonden overal die leven van de afval of het goede hart van mensen 3. veel bedelaars 4. volksmuziekanten (me gusta mucho) 5. predikanten met eem microfoon die de mensen willen bekeren 6. in de winkels krijg je massa s plastiek zakjes 7. in bijna elk gerecht gebruiken ze koriander en dat kan ik noch rieken noch eten (maar dat is wel enkel mijn probleem natuurlijk) 8. spuitwater is in flesjes met blauw etiket en plat met rood etiket 9. de inhoud van de flessen zijn anders dan bij ons 10. in alle winkels en openbare plaatsen is er seguridad, gewapend en met een kogelvrij vest aan die de uitgangen en al de rest in het oog houden
Voila, dit is het voor deze keer: . Hasta luego Christine y Dirk
ik ben nog altijd in het cybercafe en schrijf nu verder waar ik daarnet gebleven ben. Toen we deze morgen opstonden was de regen van gisteren al weer opgedroogd. Het ziet ernaar uit dat het weer een warme dag zal worden. Na het zelfde ontbijt (zie gisteren) zijn we naar de busterminal geslenterd om er onze zitplaatsen te reserveren voor onze volgende rit naar Castro hoofdstad van het eiland Chiloe. We zullen daar 2 nachten verblijven en de stad bezoeken. Het gaat per bus en overzet en het ganse traject zal ongeveer 4 uur in beslag nemen. De terugreis naar Osorno is ook al gedaan voor as dinsdag. Hoe alles dan verder zal verlopen schrijf ik een volgende keer. Hasta la proxima vez. (ik vind hier nergens hoe ik de accenten moet schrijven )
eindelijk kan ik wat meer schrijven op deze blog. We zijn momenteel voor enkele dagen alleen op reis. We hebben echter besloten om deze trip niet per huurauto te doen zoals eerst gepland maar met het openbaar vervoer ttz de bus. Gisteren zijn we in Puerto Montt aangekomen en zijn eerst en vooral op zoek gegaan naar een hotelletje. Het hotel heeft alle nodige accomodatie maar is heel eenvoudig. In onze kamer hebben we wel erg veel last van allerhande lawaai want het is in het centrum gelegen van de stad. De ramen hebben nog enkel glas en zijn zo groot als de buitenmuur zelf. We wilden al meteen terugkeren naar de stilte in de buiten. Na het ontbijt zijn we op verkenning gegaan in de stad en op zoek naar het toeristisch infokantoor. De vissershaven met kleine typische restaurantjes zijn te vinden in Angelmo. We hebben er voor een habbekrats een merluza a la plancha kunnen eten met alles erop en eraan. Heel lekker. Langs de straten heb je de artisanale winkeltjes waar allerhande zelfgemaakte spulletjes kunnen gekocht worden. Het is vandaag beduidend frisser dan de voorbije dagen. Niet ver van ons hotel heb je een grote supermercado Unimarc genaamd. Het is een deel van een supermodern winkelcentrum zoals je ze ook bij ons vindt met ondergrondse parking en moderne winkeltjes. Dat in tegenstelling van de armtierige huizen van de mensen. De mensen hechten blijkbaar weinig belang aan de manier waarop ze leven maar lopen allemaal rond met een iphone. De huizen worden niet onderhouden en verkommeren terwijl je erop kijkt. Ik kan ook niet wennen aan de talrijke straathonden die hier overal leven. Ik blijf er medelijden mee hebben. Er lag ook een man op straat waar iedereen achteloos voorbijliep. Het is allemaal niet mijn ding. Het is ook voor het eerst zachtjes beginnen te regenen en dat voor de eerste keer sinds we hier zijn. De klimaatverandering is ook hier voelbaar want het is uitzonderlijk lang droog.
Ik heb dus zoals eerder geschreven problemen met internet en ook om met de tablet te schrijven. Nu zit ik in een internetcafe in het busstation en we zijn nu vrijdag 28 februari. Ik schrijf straks verder. heel veel groetjes en liefs Christine en Dirk
Deze morgen chocolademelk gedronken met verse melk van de koe. Hansen is dus de eerste de beste koe in de wei achter zijn huis gaan melken. Maar neen gij, dit is maar een grapje !!! De melk wordt uiteraard eerst opgekookt om alle eventuele ziektekiemen te vernietigen. Dit is pure nostalgie en doet me terugdenken aan mijn kindertijd want toen was het ook nog zo. Die melk ruikt ook echt nog naar koe als je ze drinkt. We staan hier meestal laat op, althans naar onze normen. Het is hier ook zo zalig stil. Deze morgen is het bewolkt en aan de frisse kant. Barbara, de oudste, die volgende maand 19 jaar wordt, vertrekt vandaag terug naar Santiago om er bij haar grootouders van haar vaders kant te gaan wonen. Niemand is daar echt blij mee maar ze heeft dat zelf beslist en aangezien ze volwassen is, kan je daar niet veel tegen doen. We hopen allemaal dat ze het daar goed zal stellen wat nog de vraag is. Ze is speciaal om ons nog eens te zien meegekomen naar Rio Bueno want anders was ze al definitief in Santiago gebleven. We stellen dat heel erg op prijs. We wensen haar alle geluk toe in haar verder leven. Hansen heeft vandaag de eerste goot aan het huis opgehangen om in de toekomst het regenwater te kunnen opvangen om zodoende minder afhankelijk te zijn van de buren als het eens een periode minder regent. Hij doet zulke dingen allemaal zelf, op het dak kruipen via een zelf gemaakte ladder. Ik hou wel mijn hart vast als hij zo bezig is met die halsbrekende toeren. Fernando, die eigenaar is van de schapen is vandaag op bezoek gekomen om over de 'zaken' te onderhandelen. Een heel aangename en vriendelijke man! In de namiddag zijn we allemaal naar Rio Bueno gereden om er Barbara af te zetten bij een vriendin waar ze tegen de avond de bus zal nemen naar Santiago. We hebben eveneens een watertank van 1000 liter gezocht om het regenwater te kunnen opvangen maar ze waren veel te duur dus zal dat voor een andere keer zijn. De waterput staat al enkele dagen droog en er is nog geen regen voorspeld voor de komende dagen dus is het behelpen geblazen (en hopen dat we niet zullen beginnen te stinken...) Een waterteiltje met een bodempje water is in geval van nood ook al super hoor. Er staat vandaag ook iets speciaal op het programma!!! We werden door de buren gevraagd om een oogstfeest = volksfeest bij te wonen want er zijn er veel in de regio. Dus zijn we tegen 5 uur in de namiddag, proper gewassen in het teiltje met water, vertrokken om er te gaan vieren. Aangezien het toch een heel eind van huis zou doorgaan zijn we er met de auto naartoe gereden. De muziek was volop aan het loeien en het was al een en al bedrijvigheid. Zo waren ze nog bezig om in een haastje 2 openbare toiletten te installeren bestaande uit een put in de grond enkele planken, een dak en een deur en voila dat is het tijdelijk toilet. Wat wil een mens nog meer?? En, zoals altijd, echte Vlamingen in hart en nieren waren we kilometers te vroeg aangekomen. De start van het feest zou nog lang niet beginnen en doorgaan tot de zondagavond dus ook de ganse nacht. Hansen kent daar heel veel mensen en is ook zijn babbelkes gaan doen met de buren die er al zijn. Emma en Kjell amuseren zich echter rot en hollen en dollen dat het een lust is. We hebben er toch nog empanadas kunnen eten die vers van de pers kwamen. Ze waren overheerlijk en maar 2000 pesos voor een gans bord vol. Om even te verduidelijken: 1 euro staat momenteel gelijk aan 750 à 800 pesos. Dus reken en tel. Helemaal niet duur. We genieten allemaal van alles en van deze landelijke sfeer. Heel erg lang zijn we niet gebleven omdat de kinderen én wijzelf al goed moe waren (en ikzelf ietsje boven mijn theewater van de lekkere wijn, jaja) en om erger te voorkomen dus maar beter naar bed. Toen we terug bij Hansen het erf opreden hebben we er een vos zien rondlopen. De bandurias waren in alle staten, probeerden hem met hun geschreeuw te verjagen want ze hebben nestjes met eitjes liggen in het gras tussen de kastajebomen. De dag was weer super en tevreden en moe gaan we weer onder de wol.
Slaap lekker en tot morgen. liefs Dirk en Christine
vandaag zijn we weer in Rio Bueno met bijna de ganse familie ttz de auto vo.l Enkel Catalina is niet meegekomen. We stellen het heel goed. Ik schrijf nu vanuit de lokale bib. De bibliothecaris heeft ons een rondleiding gegeven en we hebben ook het kleine museum boven bezocht. Ik heb de voorbije dagen al heel veel nota s genomen maar vrees dat ik pas eens ik terug thuis zal zijn alles op deze blog zal kunnen zetten. De tijd hier is beperkt en ik heb al een deel van die tijd niet kunnen werken omdat de baby in mijn armen lag te slapen. Iedereen heeft hier iets gepland. Dirk en ik genieten volop van alles. Een dezer dagen zullen we met de bus een uitstap van verschillende dagen maken naar het eiland Chiloe. We hebben al honderden foto s en enkele filmtjes gemaakt. Die hebben jullie dan nog tegoed. Het is een totaal ander leven hier zelfs in vergelijking met Santiago. We leven in de buiten tussen koeien en schapen, ver weg van de beschaving. maar het went wel. de kindjes, ook de grote zijn superlief. emma is een schatje en kent ons al heel goed. keith is een gezonde baby die niets anders doet dan eten en slapen. en kjell is een beginnende puber met al een oortje in zijn oor om muziek te beluisteren. er is wel nog veel meer te vertellen maar dat zal pas later kunnen spijtig maar niks aan te doen. ik sluit nu af voor deze keer. hasta luego
xxx Christine, Dirk, Macarena, Hansen, Barbara, Catalina, Kjell, Emma en Keith (ik hoop dat ik niemand vergeten ben)
ik had de tekst voor vandaag reeds helemaal klaar (verleden week woensdag al) en ze was goed maar bij het doorgeven vloog ik uit de blog en was ik weer eens alles kwijt. Het is echt ontmoedigend omdat ik zo niet vooruit geraak. Ik moet nog veel meer schrijven wat ik de moeite vind dus met de moed der wanhoop nog een keer opnieuw beginnen. Ook de foto's hebben jullie nog te goed en die komen er zeker wel maar het zijn er oh zo veel en ik moet uiteraard eerst goed selecteren. En dat vraagt tijd, veel tijd en vooral goesting veel goesting.
We zijn deze morgen opgestaan en ze is anders dan de voorgaande want nu is de ganse familie aanwezig. Emma is al redelijk vroeg van de partij en komt bij mij op schoot zitten om zich te warmen en te knuffelen en ik maar genieten. Ze is heel erg lief en heeft haar eigen brabbeltaalje. Ik zal na verloop van tijd wel begrijpen wat ze wil zeggen. Hansen staat 's morgens als eerste op om de houtkachel aan te steken zodanig dat het al warm is als iedereen opstaat voor het ontbijt.
Normaal gezien bakt Hansen altijd zelf brood in de houtoven en dat zonder ook maar iets af te wegen, niet te doen. Maar als er geen tijd genoeg voor is en het gezin dreigt te verhongeren maakt hij van het brooddeeg sopaipillas. Het brooddeeg wordt dan plat uitgerold (1 cm of zo) en dan in willekeurige vormen gesneden en in olie gebakken. Eens dat ze voldoende gekleurd zijn, kan je ze warm opeten (of ook koud), opensnijden en beleggen met wat je zelf maar wilt. Ze zijn heel erg lekker maar toch niet zo gezond door het vet. Of soms bakt hij ook pannenkoeken! De voormiddag hebben we weer versleten met hout hakken en stapelen. Dat zullen we in de vrije tijd die we hebben in de komende dagen nog veel doen. Alles ligt best odroog onder het afdak voordat de regens en de winter komen. Maar ik doe het graag dus mij vervelen is hier niet aan de orde. In de namiddag zijn we met zijn allen, met uitzondering van Maca en Keith, in de auto naar Osorno vertrokken. We hebben er Plaza de Armas en de kathedraal bezocht wat echt wel de moeite is om te zien, winkeltjes en de nodige boodschappen gedaan. Cata is erg goed met kinderen en kan heel goed met Emma overweg. Ze is een echt moedertje. Het is ook vandaag heel mooi weer.
Elektriciteit wordt hier nu nog met een generator gemaakt. Dagelijks draait dat ding gedurende één tot anderhalf uur. Dan moet alles tegelijkertijd gebeuren: wassen, tablets en gsm's opladen enz. Dus iedereen schiet dan in actie en zoekt een stopcontact om op te laden. Echt wel kluchtig om te zien. Vooral met al die mensen, ons incluis, die iets op te laden hebben. Dat ding, ttz generator, maakt niet alleen een hels lawaai maar stinkt nog behoorlijk ook. Het is echter maar een tijdelijke oplossing tot dat ze zonnepanelen kunnen installeren. Het was vanavond ook een prachtige zonsondergang zoals je ze niet dikwijls ziet. We spelen ook veel spelletjes met de kinderen, vooral Kjell is net als zijn pa iemand die graag speelt: kaarten, monopoly, de betoverde doolhof enz. Hij is het nooit moe maar wij wel. Het was weer een leuke dag met iedereen.
tot morgen voor nog meer nieuws. slaap lekker in het verre Belgenland. wij doen dat nu in Chililand ook.
vandaag is de grote dag want Macarena en de kinderen komen eraan!!! Ben zo benieuwd naar die nieuwe mensjes die ook nog onze kleinkinderen zijn. We hebben het vannacht toch wel wat te koud gehad dus volgende nacht een dekentje bijleggen. Hansen is al voor 8 uur vertrokken naar Osorno om daar zijn gezin aan de bushalte op te halen waar ze tussen 8 en 9 zullen aankomen. De houtkachel was al goed aan het branden zodanig dat het al aangenaam warm was toen we opstonden en iedereen straks zal toekomen in een lekker verwarmd huis. We zijn ongeduldig aan het uitkijken en startklaar met de camera om toch maar niks te missen. Eindelijk om 10 uur zijn ze daar met pak en zak. Het is een hele verhuis. Het was een emotioneel moment vooral toen we Keith en Emma voor het eerst zagen. Ik was al meteen verkocht... Dan eerst al de cadeautjes en andere spulletjes die we van familie en vrienden meegekregen hadden, opengedaan. Bij deze willen wij maar vooral H en M iedereen van harte bedanken voor al de mooie en lieve geschenken!!! Er werd ter ere van ons en de thuiskomst van het gezin een lam hier ter plekke geslacht. Ik heb het niet willen zien omdat ik het nogal barbaars vind en er niet tegen kan. Ik zal ook maar niet in detail treden om nog gevoeliger zielen niet te doen huiveren. Dirk heeft er wel enkele foto's van genomen. Véél vlees voor een lange tijd. Een gedeelte wordt bij buren ingevroren voor later gebruik, een deel gepekeld en een deel eerstdaags opgegeten.
Tussen haakjes: Electriciteit is er enkel via de generator die 1 of 1 u 30 per dag draait naargelang het al dan niet nodig is. Dan moet alles gebeuren: gsm's en tablets opladen, wasmachine laten draaien (als er water is) of lichten aansteken om iets anders te doen. De rest gebeurt met kaarslicht dus aangezien dat ook niet het van het is gaat iedereen vroeg slapen. Maar in de toekomst zal alles wel beter zijn en zullen ze wel meer comfort hebben. Het komt wel goed en alle begin is moeilijk.
Het is lekker, het vlees, maar toch nogal vettig ja lam hé Maar zeggen ze niet: hoe vettiger hoe prettiger of zoiets??? En zo is het weer eens bedtijd. Ook voor de klein mannen.
tot morgen??? slaap lekker iedereen overal. groetjes C en D
a propos: reeds gezegd en zo gedaan: de blog ben ik nu aan het vervolledigen thuis (het zijn dus wel vijgen na Pasen) maar het vraagt wel veel tijd om alles nog in orde te brengen dus heb geduld aub het komt er zeker aan xxx
We hebben weer eens goed geslapen, gegeten, Dirk heeft geveegd en ik de keuken wat opgeruimd en daarna heeft Hansen weer eens hout gehakt (en wij maar stapelen...) en dat zal de komende dagen nog zo zijn want nu het nog droog is, is het best gekliefd en droog gestapeld voordat de onvermijdelijke regens zullen komen. Het is vandaag om te beginnen althans bewolkt , fris en ook mistig. Dat laatste levert uiteraard mooie tafereeltjes op in de natuur. Een lekker en typisch brood (wat je ook zelf kunt maken) en wat je momenteel kunt kopen is PAN DE PASCUA. Het lijkt eerder op een cake dan op een brood. Ik zal het toch eens uitproberen om het zelf te bakken eens ik thuis ben. Ik zal wel ergens een recept vinden hoop ik. Hansen bakt dus meestal zelf brood in de houtkachel maar ik moet er wel erg van opkijken dat hij niks afweegt en het op het gevoel doet, iets wat ik niet kan begrijpen want ik weeg altijd alles af. Twee broden per keer en het meel is gedeeltelijk zelf gemalen van graantjes die hij ergens kan krijgen. Alles kneden en uitrollen met de hand dus niet zoals bij mij met een machine... En het is effenaf ook nog lekker ook en heel voedzaam. Dat hout stapelen is wel vermoeiend dus na de middag toch wat gerust.
En na het rusten weer hout gehakt en gestapeld... Rond 3 uur is het lichtjes beginnen te regenen maar daarna werd het al weer droog en zonnig. Dus nog geen extra water in de waterput. Het was zo fris vandaag dat de houtkachel de ganse dag heeft moeten branden.
Na het avondeten een deugddoende avondwandeling naar het eucalyptusbos. Het is wel een mooie zomerse avond dus genieten we van de rust en de warmte. Hansen loopt ook steeds rond met een schoffel om de lastige distels hier en daar uit te roeien want ze eens in het zaad komen zijt ge nog niet thuis. Er is dus een buur, een hele brave mens die echter nergens de distels verwijderd met alle gevolgen van dien. Spijtig want het is een beetje vechten tegen de bierkaai ttz de distels maar de aanhouder wint zegt de zoon altijd. Kwestie van het nuttige aan het aangename te paren. Zo, deze dag zit er ook al weer op. Tevreden en gezond naar bed en morgen een nieuwe dag met nieuw avontuur. Liefs Christine en Dirk
Deze voormiddag zijn Hansen en ikzelf bij een goeie buur zijn tractor met aanhanger gaan ophalen om ergens op een heel andere plaats hout voor de winter te gaan opladen. Het was een hele onderneming maar vooral met ikke achteraan op dat geval. Stel je voor, met je voeten naast de wielen hoog boven de grond en je maar proberen vast te houden aan het afdak. En zeggen dat op die onmogelijke wegen het een hele opgave is om het uit te houden. Ik ben ook geen 3x7 meer hé. Toch een hele leuke en unieke ervaring. Het hout (ongeveer 4 km³) lag ergens klaar dus eerst de ganse reutemeteut op de oplegger gooien, klasseren, wat vastbinden voor zover het kan, wat al gauw lang duurt dan naar het huis gereden, het hout allemaal afgooien op een hoop om nadien nog allemaal te klieven en te klasseren onder het afdak om indien droog genoeg te gebruiken in de houtkachel. Dat klieven hebben we de dagen erna nu en dan gedaan. Ook Kjell kan al met een hakbijl het hout al klieven en hij is nog niet ten volle 10 jaar. Vroeg geleerd is oud gedaan, maar toch vind ik het een beetje gevaarlijk. Ik heb me echt wel goed geamuseerd want zulke werkjes zijn echt wel mijn ding. Het is vandaag bewolkt en frisser dan de dagen ervoor maar nog steeds geen spatje regen. Later zal het weer zonnig worden. Met diezelfde tractor is Hansen nog hout gaan halen beneden op het land, hout dat er al een hele tijd klaar ligt en nodig opgehaald moet worden voor gebruik. Er zijn door al die dieren buiten in huis heel veel vervelende vliegen en buiten in de grassen massa's sprinkhanen. De buren hier kennen elkaar al heel hun leven en zijn dikwijls ook verwant met elkaar, zijn heel behulpzaam, gastvrij en vriendelijk. Hier wordt er nog samen gewerkt en helpt iedereen elkaar althans de meesten toch. Er is ook vaak ruilhandel. Het gebruik van de tractor (hij rijdt nochtans niet op water) is gratis! Die man wilt er absoluut niks niemendal voor. Het is dan ook maar meer dan normaal dat je hem (als het past) ook iets gratis aanbiedt uiteraard, wat dacht je. Na de middag weer eens naar Rio Bueno om boodschappen te doen, het onmisbare koffietje bij café de la oma, een internetcafé gedaan om deze blog wat bij te werken en daarna terug naar huis. De tijd vliegt voorbij als je je amuseert hé. De zoon heeft daarna nog hout gehakt thuis en Dirk en ikzelf hebben gestapeld. Ook de schapenvellen van de reeds geslachte lammetjes moeten nog behandeld worden en dat gaat volgens een bepaald procedé maar waar wel veel handenarbeid aan te pas komt. Bah, ik vind het toch maar vies en het stinkt. Niks voor mij dat. Woensdag komt Maca met de kinderen uit Santiago aan, eindelijk. Maar dan zal het wel véééééél drukker worden, oeie??? Gedaan met de rust??? We hebben vandaag ook dakgoten gekocht om aan het huis te hangen (die waren er nog niet) om regenwater te kunnen opvangen in een vat van 1000 liter wat het tekort aan water hopelijk kan oplossen althans als het gaat regenen. Hansen is van plan om ze zelf te bevestigen. Hij is ook nog niet verleerd om zijn moeder te plagen en vind altijd wel iets uit waar ik moet mee lachen zoals bijvoorbeeld: Dirk draagt een petje met opschrift TVH en daar maakt hij dan TE VEEL HAAR van... en dat gaat zo maar door.
En we zijn voor vandaag weer eens aan het einde van ons latijn dus tot morgen!!! Slaap lekker, wij zullen dat ook doen.
Wat ik jullie eigenlijk nog niet verteld heb maar misschien hebben jullie het al gemerkt dat ik enkel Hansen vermeld in mijn blog? Sinds de geboorte van Keith zijn Maca en de kinderen in Santiago gebleven vooral om te herstellen van de bevalling (keizersnede), de operatie, de baby al wat groter is om de toch wel lange busreis van Santiago naar Rio Bueno met de nachtbus én ook voor haar werk. Maar binnenkort zal iedereen naar Rio Bueno komen. Dirk en ik kijken er al erg naar uit om iedereen te zien. Lumaco Bajo is de naam van de streek waar ze in het zuiden wonen en Rio Bueno het dichts bij gelegen stadje. Vandaag is het weer heel mooi weer. In de voormiddag zijn we thuis gebleven en hebben spaghetti gemaakt (mmm lekker) maar na het eten zijn we naar de stroom Pilmaiquen geweest en hebben er gedurende 3 uur kunnen genieten van het keienstrand, het helder-stromende water en de deugddoende zon. Schitterend was dat. Maar ik was nadien wel erg verbrand. Ons wintervelletje kan nog niet tegen de Chileense zon en aan zonnemelk hebben we helemaal niet gedacht wat natuurlijk niet zo slim is.
We hebben ook alle mogelijke lege flessen meegezeuld om ze daar te kunnen opvullen zodanig dat die voor de ergste noden kunnen dienen (wassen, de schapen enz). Het was wel een lastige klim terug, omhoog, de blakende zon en de zware flessen... We waren dan ook moe en bezweet. We moesten ook telkens door koeien- en schapenland (lees keutels en vlaaien) oude én verse. De avond hebben we gevuld met keuvelen en kaarten. En dan moe maar tevreden naar het lekkere bed en de nachtelijke stilte. Zaaaaaaaaaaaaaaaaalig.
we hebben heel goed geslapen en zijn al om 6 u 30 opgestaan. Vandaag gaan we naar Rio Bueno, het meest dichtbij gelegen stadje, op ongeveer 20 km ver van het huis en ongeveer een half uur rijden, en hebben er op het centrale pleintje een lekkere cappuccino gedronken en een stuk taart gegeten bij niet minder dan 'café de la oma'. Het is er proper en gezellig. Jaja, daar kennen ze oma ook al hoor. Er is ook een fort dat het bezoeken waard is en we hebben de school en het internaat van Barbara en binnenkort ook van Cata gezien. Ook hier zie je overal straathonden. Boodschappen gedaan in een supermarkt. Wat opmerkelijk is in die supermarkten is dat er aan het einde van elke kassa 1 of 2 (waarschijnlijk jobstudentjes) staan die je boodschappen inpakken in (veel) plastiek zakken of in kartonnen dozen met een nylon koord strak toegebonden en dan geef je hen wat zakgeld want een ander loon krijgen ze niet. Ook zie je hen dikwijls met de kar met inkopen een heel eind naar de personenwagen van de klant meegaan. Bij onze terugkeer zijn we voorbij het schooltje van Kjell en tot nu ook van Cata gereden dat in San Pablo gelegen is. Ook het paramedisch centrum is in hetzelfde gebouwtje ondergebracht. Er zijn ongeveer 70 leerlingen in het schooltje en verschillende studiejaren zitten samen. Ze waren bezig het gebouwtje aan het renoveren. Wat je hier ook frequent ziet zijn witte reigers, meestal in groepen. Na de middag zijn we via het erf van een buur naar een plaatselijk strandje geweest. Het is vooral een keienstrand. We hebben een dode koe zien liggen en ook ergens verder kon je een dood dier in ontbinding ruiken maar kon je het niet zien. Het is nog altijd prachtig weer. 's Avonds hebben we de schapen binnen hun nachtverblijf gedreven om te voorkomen dat wilde honden 's nachts de lammetjes aanvallen en doden al dan niet om ze op te eten. Zelfs dat kan niet voorkomen dat er al een paar dood gevonden werden omdat ze steeds een uitweg weten te vinden door de omheining. De generator zorgt voor het nodige licht gedurende een tot anderhalf uur per dag en daarna is het met kaarslicht te doen. Dat zorgt er wel voor dat we vroeg gaan slapen. Jaja, het is hier bij ons wel een beetje anders hé. En nu naar bed en morgen gezond weer op voor een nieuwe dag en meer avontuur in het verre Chililand.
We zijn vanmorgen, na een goede nachtrust, wakker geworden met de geluiden van de dieren op het erf. Al bij het ochtendgloren hoor je hier de hanen kraaien en allerhande andere vogels hun liedje fluiten. Verder is het hier zo stil, niet te doen. Me gusta mucho!!!
Ik zal eens opsommen welke dieren je hier allemaal in het wild en op het erf van de familie vindt: bandurrias zijn een soort ibissen trailers peuco zijn een soort aasgieren tiukey is een soort havik colibri's papegaaien uilen, jote (een soort aasgier) slangen nutrias zijn muskusratten grote spinnen stinkdieren en de gebruikelijke koeien, schapen, wespen, vliegen enz Het wordt vandaag een dag om uit te rusten na een lange heenreis. We zijn tot aan de rivier 'de Pilmaiquen' gewandeld, eerst door het land rond het huis met de schapen, dan een weiland met grazende koeien, dan door een kastanjebos, dan een bos van eucalyptussen en dan nog over een terrein dat eigendom is van een buur om zo tot aan de rivier te geraken. Het neemt toch al gauw een half uur in beslag( enkele reis). Het landschap is ook hier golvend. Na het warme middagmaal door Hansen klaargemaakt zijn we in de lokale winkeltjes ttz bij de buren die hun eigen produkten verhandelen en verkopen geweest om kaas en groenten te kopen. Hansen maakt bijna altijd zelf brood in de oven van de houtkachel, tenminste als de kachel brandt en hij er de tijd voor heeft. Het weer is droog en warm dus buiten eten is dan ook het beste wat je kunt doen. Er is echter wel een dreigend watertekort door de langdurige droogte!!! Dit is het voor nu.
Hansen en de familie wonen dus op het platteland ongeveer 20 kilometer van Rio Bueno een klein stadje. Zijn huis is volledig in hout opgetrokken en wordt enkel verwarmd in de winter door een houtkachel waar je ook mee kan koken. brood in kan bakken enz Verder is er nog een gasfornuis met een gasketel om als het vuur niet brandt toch te kunnen koken. De schapen (een 50tal) lopen te grazen rond het huis en gaan voor de nacht in een afspanning apart om te voorkomem dat wilde honden ze aanvallen en doden om op te eten wat al meer dan eens gebeurd is. De schapen vinden toch ergens nog een opening om te ontsnappen ... Verder is er een kastanjebos aangeplant en nog verder naar de rivier een eucalyptusbos. Er lopen ook op een vrij stuk weiland (verhuurd aan een buur) koeien te grazen. Maar dat contract vervalt eind dit jaar zodanig dat de schapen er dan permanent zullen kunnen verblijven en ze van wei naar wei zullen kunnen fourageren. Hansen rijdt met een 20 jaar oude Fort Explorer 4x4 wat geen luxe is als je weet op welke wegen je dagelijks moet rondtoeren. Hoe die auto niet uit elkaar valt is me een raadsel met zo n lading aan mensen en over onmogelijke wegen. Het heeft al weken niet meer geregend en alles staat droog ook de waterput waar de ganse familie moet van leven voor de was en de plas. Gelukkig is er een buur die hen gratis van grondwater wilt voorzien. Dus om de 2 dagen met alle mogelijke recipienten ernaartoe om te vullen. What a life, what a world. Maar Hansen klaagt niet en is gelukkig. Het is nu bijna een uur dat ik schrijf en ik stop het voor nu. De volgende keer schrijf ik weer met meer. Ik heb nog geen heimwee en dat is uitzonderlijk voor mij maar dat komt mog wel, mezelf kennende.
eindelijk lukt het mij om iets op de blog te schrijven. We zijn nu in Rio Bueno in een internetcafe om jullie deze tekst te schrijven. Het lukt ons niet om op het land internet te hebben, vandaar. We stellen het allebei heel goed al is het een totaal andere wereld waar we in terecht gekomen zijn. Momenteel is het hier nog heel warm em ben ik gisteren goed verbrand. Onze heenreis is redelijk goed verlopen tot in Santiago en dan is het mis gelopen. We waren namelijk verplicht om onze bagage op te halen (telkens je van een internationale naar een nationale vlucht moet overstappen) voordat we konden verder vliegen. Eerst moesten we naar immigratie : dus daar was het al aanschuiven, dan naar de bagageband maar er was een probleem met de bagage die maar bij mondjesmaat en veel te laat afkwam. We hadden maar een goeie 2 uur om onze volgende vlucht naar Osorno te nemen waar Hansen ons op zou wachten. Het heeft bijna een uur geduurd vooraleer we onze valiezen konden oppikken ... daarna naar de douane waar er alweer een file stond. We hebben dan iemand aangesproken die ons in volle vaart begeleid heeft naar de incheckbalie maar daar waren we helaas te laat: dus vlucht gemist. Ze hebben ons dan van verdiep naar verdiep en van balie naar balie gestuurd en overal was het wachten en konden of wilden ze ons niet helpen. Ten einde raad zijn we naar de balie van LAN (onze binnenlandse vlucht zou met hen gebeuren) gegaan en hebben ze ons een alternatief aangeboden. Er waren nog een drietal zitplaatsen vrij op een latere vlucht naar Temuco en daarna moesten we nog een bus nemen naar Osorno. Die bus zou vertrekken om 17 uur en zou nog 2 uur duren (het waren er in werkelijkheid 3). In Temuco aangekomen moesten we wel ook nog een taxi nemen om ons tot aan het busstation te brengen. De bus was meer dan een uur te laat en is pas om 18 u 15 vertrokken!
We zijn pas om 21 u 10 in Osorno aangekomen en het was toen al helemaal donker én dan nog met de auto naar huis. We waren pas thuis bij Hansen om 22 uur. We waren meer dan versleten. Stel je voor: woensdag thuis om 14 uur vertrokken en donderdag om 22 uur aangekomen met heel weinig slaap en eten. En tenslotte naar bed om 23 u 15.
P.S. het is uiterst moeilijk om op een querty én versleten klavier te typen. Ik ben het dus al goed beu. Por eso, hasta la proxima vez, gente
alle duivels en granaten! Jaja, ik heb het weer eens voor elkaar gekregen en dat zelfs al tot 3 maal toe. Ik ben mijn tekst weer eens kwijtgespeeld. En die was nochtans naar mijn bescheiden mening goed. Ik had er heel veel tijd in gestoken. Zo frustrerend is dat. En zeggen dat een ezel zich geen 2 maal aan dezelfde steen stoot! Dat zegt genoeg hé. Maar deze keer moet het lukken anders geef ik het op.
Hier gaan we dan, nog een keer. Het is bijna zover. Morgen vertrekken we met elk een grote valies en handbagage volgestouwd met cadeautjes van velen onder jullie (waarvoor dank!!!) naar het verre Chili. Ik ben de laatste dagen al behoorlijk zenuwachtig geweest wat mijn spijsvertering in de knoop doet liggen. Hopelijk gaat het voorbij eens we daar zijn. Weggaan voor een maand, huis, kat, familie en vrienden achterlaten is niet alledaags en vraagt toch behoorlijk wat voorbereidingen. Maria en Walter, die gedurende die tijd onze huisoppassers en catsits zullen zijn, wil je toch niet in een vuil huis laten wonen dus heb ik eerst nog de grote kuis gedaan, wat dacht je. We nemen morgen de trein naar Brussels Airport om 14 u 36 in Brugge. Marleen, onze lieve vriendin, zal ons vergezellen naar Brussel. Om 19 u 10 stijgen we op richting Madrid waar we om 21 u 40 zullen aankomen. Om 00 u 20 vertrekken we dan voor de lange vlucht naar Santiago de Chile en landen daar om 9 u 45 plaatselijke tijd. Het is hier in Belgie dan 4 uur later dus 13 u 45. We moeten dan nog een binnenlandse vlucht nemen naar Osorno vertrek 12 u 05 aankomst 13 u 40. Hansen zal ons daar opwachten. Het is hem geraden We moeten dan nog een kleine 2 uur rijden met de wagen naar 'the middle of nowhere' waar hij en zijn gezin een bescheiden stulpje hebben We hopen dat alles goed zal verlopen en dat we niet geradbraakt zullen toekomen. Ik verlang er heel erg naar om iedereen (terug) te zien. Ik zal proberen om zo veel mogelijk op deze blog te schrijven maar dat zal niet altijd lukken, spijtig genoeg.
Heel veel liefs van Christine en Dirk P.S. eerste tekst was vééél beter
het wordt tijd dat ik weer eens op de blog schrijf zoals ik beloofd had. Anders zouden jullie geen lectuur genoeg hebben om te lezen En ja hoor het wordt tijd dat ik eens begin af te tellen (nog 24 keren slapen als ik nog goed kan tellen) want het begint met rasse schreden te naderen. Dus begin ik ook al zenuwachtig te worden, wat dacht je. We zijn ook weer grootouders geworden van een van gezondheid blakende kleinzoon. Dirk en ik zien er al naar uit om de nieuwe mensjes (dus ook Emma van 2 jaar) te leren kennen alsook de reeds oudere mensjes. Het zal er een drukke bedoening worden, met zo'n kroost. Het is daar nu volop zomer dus 'ietsje' warmer dan hier. De valiezen werden al van de zolder gehaald en meerdere spulletjes en cadeautjes liggen al te wachten om ingepakt te worden. Je kunt er niet vroeg genoeg aan beginnen, toch? Dit is het wel voor nu. Veel heb ik uiteraard nog niet te vertellen maar dat komt wel. Tot de volgende keer. Hasta la próxima vez (toch een beetje mijn Spaans oefenen groetjes Christine
dag mensen allemaal, na bijna 5 jaar gaan we volgend jaar van 12 februari tot 13 maart opnieuw Chili gaan onveilig maken. Deze keer ga ik NIET alleen, dat ziet ge van hier. Dirk zal deze keer meegaan, joepie! Het zal weer eens een heel avontuur worden. Iedereen die dat wenst zal onze avonturen regelmatig kunnen meevolgen op deze blog. Het is dezelfde als 5 jaar geleden die ik heropend heb. Vanaf nu zal ik regelmatig schrijven over de voorbereidingen en de bijhorende stress. Tot gauw?♡ groetjes Dirk en Christine
hello people, ik kan me wel weer voor de kop slaan want het is me al voor de derde keer gelukt om mijn tekst, al dan niet afgewerkt, te laten verdwijnen maar dan wel voorgoed. Precies of dat ik niks anders te doen heb. En Hansen is er nu niet om hem opnieuw te typen dus moet ik het nu zelf doen. Dom dom dom van mij... En jullie maar wachten op het vervolg hé. Ik was al mijn moed kwijt om het direct opnieuw te doen maar uitstel is natuurlijk geen afstel dus hier ga ik voor de tweede keer. Een tweede versie is niet dezelfde als de originele dus zal ik misschien wel het een en ander vergeten of anders formuleren. De dag van vertrek ben ik omstreeks 8 uur opgestaan na een redelijk goede nachtrust. Eerst een verkwikkend bad genomen en voor alle zekerheid mijn 'warme' kleren aangetrokken om de kou te trotseren bij aankomst en een licht ontbijt bestaande uit havermout met melk en suiker en een broodje met zelfgemaakte pruimenconfituur van Hansens makelij. En dan ongeduldig afwachten tot het uur van vertrek. Mijn meeste bagage was de dag voordien voor het grootste deel al ingepakt dus was ik daar vandaag vlug mee klaar. Eerst waren we van plan om met het openbaar vervoer naar de luchthaven te gaan maar dat is wel niet zo plraktisch met de nogal zware koffers want eerst moet je een heel eind te voet naar de metro, veranderen van lijn om naar de bushaltes te gaan en dan met een bus naar de vlieghaven. Hansen had dan ook besloten om een taxi te bellen. Aangezien hij nogal economisch aangelegd is (van wie zou hij dat toch hebben?) vond hij de prijs te hoog en nam hij contact op met een zekere Sergio die het als freelance taxichauffeur voor een kleinere prijs (voor nog geen 12 euro) kon doen. De man was ruim op tijd en Hansen, Maca en ikzelf kwamen rond 10.45 op de luchthaven aan. .Ze zijn beiden mee geweest om me uitgebreid uit te wuiven. Er stond echter een immense file wachtende mensen om tickets en bagage af te geven bij TAM. Daardoor was er spijtig genoeg geen tijd meer over om nog samen een koffie te drinken en uitgebreid afscheid te nemen. Alles moest vlug gaan.. Ik ben zonder problemen door de paspoortcontrole en de douane geraakt. En ook daar is het altijd aanschuiven. Bij de gate stond er weer een pak mensen te wachten om in het vliegtuig te geraken. Eerst werden de rolstoelgebruikers, first- en business-class passagiers, oude mensen en mensen met kleine kinderen binnengelaten waarna het voetvolk aan de beurt was. Ik behoorde uiteraard bij de laatste groep. Het vliegtuig is met een grote vertraging opgestegen. Op dat moment pas
besefte ik dat ik de familie Arents-Millar-Santander weer zeer lang
niet meer zal zien, kreeg ik een krop in de keel en waren de
waterlanders er ook.. Het toestel dat me naar Sao Paulo bracht was van een Braziliaanse luchtvaartmaatschappij TAM en dat is verschillend met mijn heenreis. Het zit namelijk zo dat Swiss Air, waar ik oorspronkelijk bij geboekt had, sedert half maart geen vluchten meer heeft naar Santiago. Daardoor had ik 2 overstappen ipv 1 met alle gevolgen van dien namelijk overal extra wachten voor paspoort- en douanecontroles enz.... De vlucht was heel comfortabel doordat het waarschijnlijk een recent toestel was met alle comfort. Ik heb daar ook met een Duitser uit Bremen gepraat over de reizen die hij al over de hele wereld gemaakt had en dat op de meest uitzonderlijke plaatsen. Daardoor verliep de tijd ook vlugger dan anders. In Sao Paulo aangekomen moest ik via de transit naar het toestel van Swiss Air die me naar Zurich zou brengen. Het is een hele lange nachtvlucht. Je kunt je er wel bezighouden met films te bekijken, muziek te beluisteren, spelletjes te doen enz maar dat verveelt al gauw. Ik heb ook helemaal NIET geslapen op die vlucht door het lawaai van de motoren, plaatsgebrek, lawaai van de medepassagiers enz. Er zijn nochtans mensen die helemaal geen last hebben van dat alles en gezellig liggen te snurken ook als we in nogal hevige turbulentie terecht kwamen. De nacht duurde eindeloos. Echter de voornaamste oorzaak dat ik niet kon slapen (en dat heb je in alle toestellen) is de koude lucht die er constant circuleert, in je gezicht blaast en je neus uitdroogt en als je uit een temperatuur van 30° komt is dat echt wel heel koud. De terugvlucht met TAM verliep van Sao Paulo langs de kust van Brazilie over de Atlantische Oceaan naar Monrovia in Afrika, over Dakar, het Atlasgebergte en de Sahara, over de Middellandse Oceaan en de Alpen naar Zurich. Je kon ook de vlucht met alle gegevens over hoogte, snelheid, buitentemperatuur ed volledig volgen op het scherm voor je. De luchthaven van Zurich is enorm groot en heeft wel een voor ons heel rare naam nl 'Kloten'. Bij aankomst moest je met de metro naar de transferhal en werden we naar het vliegtuig gebracht met een heel speciale bus. Het vliegtuig is een ouder kleiner model en het was nog via een gewone trap op de landingsbaan te bereiken. In het toestel zaten er amper mensen. De vlucht duurde ongeveer 55 minuten en was dan ook zo voorbij. In Brussels Airlines aangekomen was er een hele weg af te leggen door enorme gangen en vele trappen om uiteindelijk aan de bagageruimte te komen om je koffer op te halen en dan naar de hal waar de familie de reizigers opwacht. Ik zag mijn Dirk direct al in grote afwachting staan maar hij keek de verkeerde kant op en zag mij niet. Ik heb dan maar besloten om hem in de rug te verwelkomen met een boe. We waren allebei heel erg blij om elkaar na zo'n lange tijd terug te zien... We zijn meteen vertrokken met de trein in Zaventem naar het noordstation, daar overgestapt op een directe trein naar Brugge en met de auto naar huis. Het voelde heel raar aan om weer thuis te zijn. Ik liep zelfs wat verloren en vergiste me van kamer... Ben meteen begonnen om de valiezen uit te nemen. Ik was echter zo heel erg moe dat ik om 8.30 in bed beland ben en een goede nacht geslapen heb. Het doet goed weer thuis te zijn maar ik ben heel erg gelukkig dat ik naar Hansen en zijn familie geweest ben. Het is een ervaring die ik niet had willen missen met vele mooie herinneringen. Ik heb de kinderen leren kennen en de familie die oh zo hartelijk was alsof ze me al jaren kenden en dat was fantastisch en kan niemand mij nog ontnemen. Ik zal hen missen. Ik hou van hen. Ik ga zeker terug , ik weet niet wanneer maar nooit meer alleen. Mogelijks schrijf ik nog herinneringen in deze blog die pas later in mijn gedachten zullen komen maar voor nu is het dat. Ik hoop dat iedereen die mijn verhaal gevolgd heeft ervan genoten heeft. Ik dank jullie dan ook allemaal van harte voor het lezen ervan. groetjes Christine
)
