tijd, tijd en nog eens tijd te kort om op mijn blog te schrijven en sommigen van jullie wachten geduldig op wat nieuws. Wel, hier probeer ik een vervolg te breien. Vandaag zijn Hansen en ik naar Providencia geweest en ook deze keer met de metro. De metrotoestellen zijn van franse makelij en de oudste dateren van 1973. Je merkt meteen dat je in een meer residentiele buurt van Santiago komt. Het is er koeler en netter en ook de huizen, winkels en kantoren zijn navenant. De lanen hebben huizenhoge platanen en een apart irrigatiesysteem om alle groen van water te voorzien; Dat water is afkomstig van de rivier. We hebben de Belgische ambassade gezien maar het was niet toegankelijk. Hansen en Maca en andere belgen die hier in Chili verblijven, gaan elk jaar sinterklaas vieren op uitnodiging van de ambassadeur. Ik heb echter geen enkele foto van die uitstap omdat mijn fototoestel het liet afweten maar geen nood het toestel doet het nu weer en misschien gaan we daar nog eens terug. In de metrohallen is er constant bewaking en om de hete lucht af te koelen zijn er hier en daar vernevelaars voorzien. De metrotoestellen zitten op bepaalde drukke lijnen proppensvol. Maar zoals bijna alles in het leven geraak je ook dat gewend. De scholen hebben hier verschillende begin en einduren dus moet je, vooral als ze nog klein zijn, regelmatig kinderen van en naar school doen en zo blijf je maar bezig natuurlijk totdat ze oud genoeg zijn om alleen te gaan. Ze dragen ook allemaal een uniform of stofjas. Als ze uit school thuiskomen is het eerste wat ze moeten doen hun schoolkleren verwisselen met speelkleren. Nacho staat elke morgen om 6.30 op om met een bus naar school te vertrekken en de 2 kleinsten gaan samem met Hansen te voet maar wel later. Gisterenavond hebben we chocoladetaart gegeten 'fijn voor mijn lijn' en daarna een glaasje rode wijn gedronken met wat kaas. Kjell is vol energie en een klein aapje. De toeren dat hij uitsteekt, wel ik moet dikwijls mijn adem inhouden. Hij babbelt ook aan een stuk door. 's Avonds is er hier in de buurt veel lawaai.blaffende, en soms vechtende honden, luide muziek, wenende kinderen en geroep van volwassenen... Dat is hier dagelijkse kost. Ik hoop voor Hansen en zijn gezin dat ze heel gauw ergens anders een beter onderkomen zullen vinden. Gisteren ben ik vroeg gaan slapen, reeds om 8.30. De vliegreis, het andere uur en de warmte matten af. Het verslag voor vandaag zal ik pas maandag kunnen doorgeven want vanavond vertrekken we tot maandagochtend naar het zuiden, meer bepaald naar Osorno en het land. Mijn blog zal een paar dagen onaangeroerd blijven. ik wens jullie allemaal het allerbeste en tot maandag. dikke knuf Christine
Ik ben na een goede nachtrust- met een slaappilletje en
oordoppen- goed uitgerust opgestaan.
Het bed was koel en heel aangenaam.
Maca en Hansen hebben hun bed aan mij afgestaan voor de periode dat ik hier ben wat heel erg lief is._
Het is hier
tijdens de dag tussen de 25 en 30 graden dus echt wel warm.
Tussen haakjes: het typen
gaat ook niet echt vlot op een querty klavier ....
Na het
ontbijt hebben we Kjell en Cata naar school gebracht en zijn we met de bus naar het centrum geweest.
We hebben daar op de Plaza de Armas (wapenplein) de kathedraal bezocht. Het is een heel groot en prachtig gebouw en wat vooral opviel is de stilte want geloof, er is hier heel erg veel lawaai . Hoe kan het ook anders met meer dan 6 miljoen mensen die op een hoop leven.
Het is hier warm, stoffig en vuil op de meeste plaatsen.
Je komt hier ook overal straathonden tegen die nu en dan een gevecht aangaan.....
Na ons bezoek aan de Plaza zijn we te voet doorgelopen naar Santa Lucia.
Het is een prachtige rotsheuvel in het midden van de stad en gekend door toeristen want we waren er ook niet alleen.
Op het hoogste punt heb je uitzicht over de ganse stad, maar door de smog die hier zo eigen is en kon je spijtig genoeg het Andesgebergte niet zien.
Om tijdig terug te zijn hebben we dan gebruik gemaakt van de metro.
Er was niet ver van hier een grote markt waar we vis, fruit en groenten gekocht hebben.
Wat wel opvalt is dat openbaar groen en parken heel goed onderhouden worden en net zijn.
Ja, morgen is het zover. De
grote dag is aangebroken, lang verwacht en toch gekomen.
Het is net een kind dat op
Sinterklaas wacht, zo vol spanning is die gebeurtenis.
En zeggen dat een mens 55
jaar wordt om voor de eerste keer buiten Europa te reizen en dan nog wel alleen
zonder mijn ventje.
Morgen stijg ik op om 18.40
in Zaventem met Swiss Air.
Van daaruit gaat het met een tussenstop
in Sao Paulo Brazilië naar Santiago de Chile.
Mijn aankomst is er voorzien
om 11.45 op maandag 9 maart in de
luchthaven Arturo Merino Benitez.in Santiago de Chile.
Aangezien de tijd momenteel 6
uur verschilt met de onze (wij zijn 6 uur ouder) duurt de ganse vlucht meer
dan 18 uur.
In Chili word ik gelukkig opgewacht door Hansen en heel
zeker ook door Maca en Kjell.
De drie andere kinderen,
Barbara, Nacho en Catalina zijn dan naar school.
Ik hoop dat de vlucht
voorspoedig zal verlopen en dat ik goed zal slapen (wat ik nu al niet echt
verwacht) .
Het is een groot avontuur
waar ik jullie zo veel als ik kan over zal schrijven in de blog die Dirk voor
mij heeft gemaakt en waar jullie alles kunnen volgen:
