eindelijk kan ik wat meer schrijven op deze blog. We zijn momenteel voor enkele dagen alleen op reis. We hebben echter besloten om deze trip niet per huurauto te doen zoals eerst gepland maar met het openbaar vervoer ttz de bus. Gisteren zijn we in Puerto Montt aangekomen en zijn eerst en vooral op zoek gegaan naar een hotelletje. Het hotel heeft alle nodige accomodatie maar is heel eenvoudig. In onze kamer hebben we wel erg veel last van allerhande lawaai want het is in het centrum gelegen van de stad. De ramen hebben nog enkel glas en zijn zo groot als de buitenmuur zelf. We wilden al meteen terugkeren naar de stilte in de buiten. Na het ontbijt zijn we op verkenning gegaan in de stad en op zoek naar het toeristisch infokantoor. De vissershaven met kleine typische restaurantjes zijn te vinden in Angelmo. We hebben er voor een habbekrats een merluza a la plancha kunnen eten met alles erop en eraan. Heel lekker. Langs de straten heb je de artisanale winkeltjes waar allerhande zelfgemaakte spulletjes kunnen gekocht worden. Het is vandaag beduidend frisser dan de voorbije dagen. Niet ver van ons hotel heb je een grote supermercado Unimarc genaamd. Het is een deel van een supermodern winkelcentrum zoals je ze ook bij ons vindt met ondergrondse parking en moderne winkeltjes. Dat in tegenstelling van de armtierige huizen van de mensen. De mensen hechten blijkbaar weinig belang aan de manier waarop ze leven maar lopen allemaal rond met een iphone. De huizen worden niet onderhouden en verkommeren terwijl je erop kijkt. Ik kan ook niet wennen aan de talrijke straathonden die hier overal leven. Ik blijf er medelijden mee hebben. Er lag ook een man op straat waar iedereen achteloos voorbijliep. Het is allemaal niet mijn ding. Het is ook voor het eerst zachtjes beginnen te regenen en dat voor de eerste keer sinds we hier zijn. De klimaatverandering is ook hier voelbaar want het is uitzonderlijk lang droog.
Ik heb dus zoals eerder geschreven problemen met internet en ook om met de tablet te schrijven. Nu zit ik in een internetcafe in het busstation en we zijn nu vrijdag 28 februari. Ik schrijf straks verder. heel veel groetjes en liefs Christine en Dirk
we hebben allebei slecht geslapen vannacht omdat er tot na 2 uur muziek en zang was en de bassen je deden daveren in je bed. Het ontbijt stond ook nog niet klaar alhoewel we zeker niet te vroeg waren aan tafel. Er was ook nog geen warm water om te douchen en er zat geen stop in het bad noch in de lavabo! Het bad is te klein om in te liggen dus kan je er enkel in douchen. Maar de zon schijnt alweer dus is het leven mooi en gaan we straks weer op verkenning. Volgende keer schrijf ik meer over hetgeen ik weet over dit eilandje en zijn bewoners enz. Overal waar je komt in Chili is alles uiteindelijk herzelfde, de mensen en hun leefwijze. Maar dat kan ook niet anders uiteraard. Ik schrijf dit nu op mijn tablet maar jullie zullen al gemerkt hebben dat ik soms een onvolledige tekst met fouten doorgeef maar dat komt omdat ik problemen heb met de cursor als ik verbeteringen wil uitvoeren of dqt ik maar een beperkte tekst kan doorgeven. Koffie is hier bijna altijd oploskoffie zoals nescafe. Het eten is heel erg eentonig. Overal moet je hetzelfde eten zoals empanadas, sopaipillas en nog enkele andere dingen die ik momemteel vergetn ben. Hier bestaat nog altijd het klassensysteem. Mensen worden nog altijd beoordeeld volgens hun bezit en opleiding en ze mengen zich niet met elkaar. De chilenen komen 's morgens maar heel traag op gang, eten laat en leven vooral in de late namiddag net zoals in Spanje. Ze dragen goedkope kleren, zijn vuil en lui althans velen van hen (voor zover ik het kan beoordelen en naar mijn bescheiden mening) Maar daar zijn uiteraard oorzaken voor. Meisjes worden al heel jong zwanger, verlaten school en hebben dikwijls geen werk. Scholen zijn op verschillende uren open of gedaan zodanig dat de moeders onmogelijk kunnen uit gaan werken met alle armoede als gevolg. Baby's worden meestal in de armen gedragen, de ganse dag ook thuis dus kan de moeder niet werken noch het huishouden doen... In ons hotelletje hebben we geen warm water, enkel een pislichtje, geen spiegel, geen uitzicht, weinig plaats, slecht onderhouden....maar zo beseffen we maar eens te meer hoe goed we het thuis hebben. Ik zit hier nu in een internetcafe terwijl Dirk buiten van de zon zit te genieten op een bankje. Mijn uur is bijna om dus tijd om weer eens af te sluiten. Ik vind het spijtig dat ik niet alles chronologisch kan bijwerken noch foto's kan toevoegen maar ik zal dat zeker nog doen dus blijf de blog lezen en het komt er wel nog van. Nog een goeie week bij Hansen en het zit er weer al op. Nog iets, sinds vandaag 3 maart is de school herbegonnen voor de kinderen en is de zomervakantie voorbij. Ook Kjell en Cata zijn weer gestart. Morgen (4 maart) keren we terug naar Rio Bueno en is ons reisje alleen al voorbij. Tot de volgende. lieve groetjes Christine en Dirk
gisteren zijn we dus, na een 4 uur durende busrit met overzet aangekomen in Castro, hoofdstad van het eiland Chiloe. Zoals altijd zijn we weer eerst op zoek gegaan naar een hotelletje. Op aanraden van de directeur van de bib in Rio Bueno wilden we overnachten in hotel Don Octavio maar bleek na aankomst enkel restaurant en geen hotel te zijn. Aan de overkant waren er wel twee en hebben dan maar in een van de twee voor 3 nachten geboekt. De kamer was nog eenvoudiger dan de vorige (lees armtieriger). Het was ondertussen al laat in de namiddag dus eerst in het restaurant aan de overkant gaan eten. We bestelden elk een visgerecht maar de vis was eerst in chapelure gedraaid en daarna gefrituurd met alle gevolgen vandien voor mijn darmen... Ook de aardappelschijfjes (chips) en de frietjes (flinterdunne staafjes) waren gefrituurd: De mensen eten hier allemaal zeer ongezond (voor zover ik het kan beoordelen) veel frisdrank, ijsjes, gefrituurde gerechten, suikers en vette gerechten en de meesten zijn obees en zien er ongezond uit, ook de kinderen. De lokatie was wel idyllisch op het terras met zicht op het water, de huizen en de boten overal. Het is hier toch een totaal andere wereld en ik heb geen ogen genoeg om alles te zien laat staan alles te bevatten. Tot nu toe hebben we al heel mooi weer gehad dus dat is een meevaller al kan het hier op Chiloe wel heel veel regenen. De chilotes is een mengeling van spanjaarden en van de mapuches, de oorspronkelijke bevolking. Vroeger maakten ze uitsluitend hun eigen met de hand gemaakte gereedschap. Enkele eigenaardigheden die we al gezien hebben 1. een oude man met zelfgemaakte houten krukken 2. straathonden overal die leven van de afval of het goede hart van mensen 3. veel bedelaars 4. volksmuziekanten (me gusta mucho) 5. predikanten met eem microfoon die de mensen willen bekeren 6. in de winkels krijg je massa s plastiek zakjes 7. in bijna elk gerecht gebruiken ze koriander en dat kan ik noch rieken noch eten (maar dat is wel enkel mijn probleem natuurlijk) 8. spuitwater is in flesjes met blauw etiket en plat met rood etiket 9. de inhoud van de flessen zijn anders dan bij ons 10. in alle winkels en openbare plaatsen is er seguridad, gewapend en met een kogelvrij vest aan die de uitgangen en al de rest in het oog houden
Voila, dit is het voor deze keer: . Hasta luego Christine y Dirk
ik ben nog altijd in het cybercafe en schrijf nu verder waar ik daarnet gebleven ben. Toen we deze morgen opstonden was de regen van gisteren al weer opgedroogd. Het ziet ernaar uit dat het weer een warme dag zal worden. Na het zelfde ontbijt (zie gisteren) zijn we naar de busterminal geslenterd om er onze zitplaatsen te reserveren voor onze volgende rit naar Castro hoofdstad van het eiland Chiloe. We zullen daar 2 nachten verblijven en de stad bezoeken. Het gaat per bus en overzet en het ganse traject zal ongeveer 4 uur in beslag nemen. De terugreis naar Osorno is ook al gedaan voor as dinsdag. Hoe alles dan verder zal verlopen schrijf ik een volgende keer. Hasta la proxima vez. (ik vind hier nergens hoe ik de accenten moet schrijven )
)
